Επανάσταση ή αγρανάπαυση

 ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος της όποιας κυβέρνησης μπορεί να είναι άλλος εκτός από το να εφαρμόζει τις αποφάσεις-εντολές των ξένων; Και τότε ποιος είναι ο ρόλος της Βουλής;» είναι τα ερωτήματα, κάθε άλλο παρά ρητορικά, που θέτει ο Μίκης Θεοδωράκης στο ανέκδοτο κείμενό του με τίτλο «Επανάσταση ή Αγρανάπαυση» που περιλαμβάνεται στο νέο βιβλίο του «Σπίθα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή» το οποίο θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου στις 7 το απόγευμα στο βιβλιοπωλείο «Ιανός».

Η «Κ.Ε.» δημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα του συγκεκριμένου κειμένου που ο Μίκης έγραψε στο Βραχάτι Κορινθίας. Ο πνευματικός και πολιτικός πατέρας της «Σπίθας» τοποθετεί στο επίκεντρο των εξελίξεων τον πολίτη. Με την έννοια όχι του μονοδιάστατου ατόμου αλλά εκείνης του ενεργού πολιτικού όντος, που δεν είναι εξαρτημένο από πολιτικές συμφερόντων. Σημειώνει μάλιστα «το Κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών το δημιούργησε η συμπεριφορά της κυβέρνησης αλλά και η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης από τις παραδοσιακές φιλολαϊκές προοδευτικές δυνάμεις». Και προτείνει «οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου πρέπει να βρουν τρόπους για κοινή στάση απέναντι στον κοινό κίνδυνο». Αν, όπως γράφει, βρισκόμαστε «στην ώρα μηδέν», τότε μόνο

ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα, προσανατολισμένο στην απελευθέρωση του ελληνικού λαού από τους δυνάστες του, μπορεί να εγγυηθεί τη Δημοκρατία.

Η επιστήμη της Επανάστασης μας διδάσκει ότι τα αυθόρμητα κινήματα μαζών που εκφράζουν τη λαϊκή διαμαρτυρία είναι αδύνατο να μετεξελιχθούν σε επαναστατική δύναμη αν λείπει η κοινή και αποδεκτή από όλους ηγετική δύναμη που θα τα μεταβάλει σε συγκεκριμένη και πειθαρχημένη δύναμη κρούσης, με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και συγκεκριμένα προγράμματα. Χωρίς αυτήν τη μετεξέλιξη, όσο μεγάλος κι αν είναι ο όγκος και το πάθος των αυθόρμητων αλλά σκόρπιων και δίχως εσωτερική δομή και σύνδεση διαδηλωτών, αποτελούν εύκολο στόχο για την εξουσία και τα συγκροτημένα με στρατιωτική πειθαρχία όργανά της, εφοδιασμένα με όλα τα μέσα βίας, από τα κλομπ και τα δακρυγόνα έως τα όπλα, ακόμη και τα κανόνια (όπως τα χρησιμοποίησαν στην Ινδία οι Βρετανοί κομματιάζοντας το τεράστιο πλήθος).

Το Κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών το δημιούργησε η πρωτοφανής συμπεριφορά της κυβέρνησης, με μια σειρά απεχθείς, αντεθνικές και αντιλαϊκές ενέργειες, από τη μια μεριά, και η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης από τις παραδοσιακές-φιλολαϊκές-προοδευτικές δυνάμεις, από την άλλη (...)

(...) Πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος της όποιας κυβέρνησης μπορεί να είναι άλλος εκτός από το να εφαρμόζει τις αποφάσεις-εντολές των ξένων; Και τότε ποιος είναι ο ρόλος της Βουλής; Υπάρχουν φυσικά πολλά θέματα, πολλά προβλήματα που απασχολούν τον λαό και για τα οποία πρέπει να υπάρξουν λύσεις. Ομως όλα αυτά είναι άμεσα εξαρτημένα από τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις που παίρνονται για την οικονομία, την κοινωνία κι ακόμη για την εξωτερική και την αμυντική μας πολιτική.

Κι αυτές τις αποφάσεις-κατευθύνσεις τις επιβάλλουν οι ξένοι με τη συνενοχή των πολιτικών δυνάμεων, που ανέκαθεν ακολουθούσαν τις εντολές των ξένων· όμως μέσα σε όρια που επέτρεπαν στα κόμματα εξουσίας να κινούνται με αυτοτέλεια, υπό τον όρο να μη θίγονται τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Στην περίπτωση αυτήν, όταν, δηλαδή, τη δεκαετία του '60, υπήρχε άνοδος του δημοκρατικού κινήματος μέσα στο οποίο η Αριστερά έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο, οπότε οι ξένες υπηρεσίες διέβλεπαν κίνδυνο για την ενεργό παρουσία τους στη χώρα μας, οι Αμερικανοί, θορυβημένοι μήπως χάσουν τον έλεγχο, άρχιζαν τα τερτίπια με τις αποστασίες κ.λπ. για να καταλήξουν στην επιβολή της δικτατορίας.

Σήμερα η διεθνής κατάσταση είναι διαφορετική, γιατί το χρήμα αναδείχθηκε κυρίαρχη διεθνής δύναμη, σε βαθμό που να φιλοδοξεί και να επιχειρεί να αποτελέσει μια ιδιόμορφη παγκόσμια διακυβέρνηση, με βασικούς πυλώνες τις μεγάλες τράπεζες και πειθήνια όργανά του τις τοπικές κυβερνήσεις της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι κι αυτή του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να πάρει το χρίσμα από τον Στρος Καν του ΔΝΤ και από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, δηλαδή τον Χένρι Κίσινγκερ, λίγο πριν από τις εκλογές, στα μέσα του 2009.

Για τα έργα και τις ημέρες της παγκόσμιας κυβέρνησης έχω μιλήσει διεξοδικά. Για κάποιον, όμως, που δεν γνωρίζει τους στόχους και τις μεθόδους που έχει ήδη χρησιμοποιήσει, κυρίως στην Ασία και τη Νότιο Αμερική, είναι δύσκολο να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, που πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης που χρησιμοποιήθηκε σαν «πειραματόζωο» για να πάνε παραπέρα, όπως ήδη έγινε με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και μάλλον θα συνεχίσουν με την Ισπανία. Για ποιον λόγο επιβάλλονται αυτά τα τόσο αντιλαϊκά μέτρα, με τελικό στόχο την εξαθλίωση του λαού; Για ποιον λόγο κλείνουν οι βιομηχανίες, οι βιοτεχνίες και τα καταστήματα; Για ποιον λόγο καλπάζει η ανεργία; Και πώς συμβαίνει, ενώ από τον ερχομό της Τρόικας έως σήμερα έχουμε δανειστεί και χρεωθεί δεκάδες δισ. ευρώ, να μην πηγαίνει ούτε ένα ευρώ στην ανάπτυξη, αλλά αντίθετα να αυξάνεται η υπανάπτυξη, η οικονομία να βυθίζεται και ο λαός να φτωχαίνει; Πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γίνονται από λάθος; Από ανικανότητα; Ή το ακριβώς αντίθετο; Ο Γ. Παπανδρέου, επιβάλλοντάς μας την Τρόικα, δήλωσε ότι «παραδίδει ένα μέρος της εθνικής μας αυτοτέλειας στους ξένους». Δηλαδή, μας είπε καθαρά και ηθελημένα ότι πρέπει να παραδώσουμε εθελοντικά ένα κομμάτι της εθνικής μας αυτοτέλειας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους εκπροσώπους των τραπεζών.

Γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθούν οι υπάλληλοι και οι βουλευτές; Ποιος να φανταζόταν, αλήθεια, ότι εμείς, οι απόγονοι των χιλιάδων και χιλιάδων που σκοτώθηκαν για την τιμή και την ακεραιότητα της Ελλάδας, θα την ξεπουλούσαμε όπως συμβαίνει σε κάποιους που ξεπουλούν το κορμί τους «επί χρήμασι»;

Φρόντισαν, όμως, να μας βάλουν να υπογράψουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να δανειστούμε από άλλες τράπεζες εκτός από τις δικές τους. Πράγμα που δεν έγινε λ.χ. με την Ισπανία, που πήρε ένα μεγάλο δάνειο από την Κίνα, η οποία δήλωσε (όπως και η Ρωσία πρόσφατα) ότι είναι διατεθειμένη να βοηθήσει την Ευρώπη! Δεν γνωρίζουν τάχα ότι δεν υπάρχει Ευρώπη παρά μόνο η Ευρώπη των Τραπεζών; Θέλω να ελπίζω ότι αυτές οι δύο χώρες θέλουν να σπάσουν την απομόνωση που οι ΗΠΑ προσπαθούν με όλα τα μέσα να επιβάλουν. (Βλέπε τι έγινε με τον αγωγό του Μπουργκάς, που με τόση ευκολία ματαίωσε ο κ. Παπανδρέου, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από πουθενά!). Θέλω ακόμη να ελπίζω ότι σε περίπτωση που μια άλλη ελληνική κυβέρνηση, που θα μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα, θελήσει να δανειστεί με χαμηλό επιτόκιο ή, ακόμη καλύτερα, να προτείνει κοινοπραξίες επωφελείς για την ελληνική οικονομία, θα δεχθούν την αίτησή μας αυτή. Επομένως, πρέπει να γνωρίζει ο λαός μας ότι ο δανεισμός από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν είναι μονόδρομος και ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις.

Το ΚΚΕ προβάλλει ως μοναδικό στόχο το χτύπημα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Επομένως, γι' αυτούς ο χαρακτήρας της πάλης πρέπει να είναι αποκλειστικά ταξικός. Στο σημείο αυτό έχω κάνει τις ακόλουθες επισημάνσεις:

Πρώτον: Οταν εμείς λέμε ότι έχουμε ως κύριο στόχο το σύστημα εξουσίας, θεωρούμε την οικονομική ολιγαρχία κύριο πυλώνα αυτού του συστήματος. Κι αυτό, γιατί με τη μέθοδο της διαπλοκής επηρεάζει σε μεγάλη κλίμακα το πολιτικό και πολιτειακό Σύστημα. Αρα η ελληνική ολιγαρχία βαρύνεται και με την εμπλοκή της σε όλες τις αντιλαϊκές αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά είναι κι αυτή, η ολιγαρχία, εξαρτημένη από το Διεθνές Οικονομικό Κεφάλαιο, που, όπως είδαμε, κατέχει κυρίαρχη θέση ανάμεσα στις διεθνείς επιθετικές δυνάμεις που διεκδικούν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας επιβάλλοντας στα έθνη-κράτη τους νόμους της παγκοσμιοποίησης με τις επιπτώσεις που βιώνουμε σήμερα. Και που δεν περιορίζονται στον οικονομικό-κοινωνικό τομέα, αλλά απειλούν όλα τα ερείσματα ενός λαού. Δηλαδή, την Ιστορία του, τις παραδόσεις του, τη γλώσσα και τον πολιτισμό του.

Δεύτερον: Πιστεύω ότι πρέπει να εξετάζουμε το ελληνικό κεφάλαιο σαν ένα αναπόσπαστο μέρος του διεθνούς κεφαλαίου. Εάν, μάλιστα, συγκρίνουμε τα μεγέθη του ενός και του άλλου, θα διαπιστώσουμε ότι το σύνολο των κεφαλαίων που διαχειρίζονται οι έλληνες κεφαλαιοκράτες αποτελεί «παρανυχίδα» μπροστά στον τεράστιο όγκο και τη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου, που δυστυχώς για την ανθρωπότητα έχει στόχο την παγκόσμια διακυβέρνηση. Στηριγμένο στον έλεγχο του χρήματος συνενώνει τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία, αντί να τη χωρίζει, όπως γινόταν στο παρελθόν. Δεν έχουμε παρά να δούμε την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στο αμερικανικό ΔΝΤ και τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Οπως και τη συμπόρευση της Γερμανίας με τη Γαλλία και την Αγγλία, που και οι τρεις αποκαλούν τα κράτη του Νότου μαζί με την Ιρλανδία «γουρούνια».

Τρίτον: Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που, όπως είδαμε, παίζει άμεσα πολιτικό ρόλο, δηλαδή παρεμβαίνει τόσο στον οικονομικό όσο και στον κοινωνικό χώρο του κάθε κράτους, δεν κάνει εξαίρεση ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα από τους εργάτες έως τους μικρομεσαίους είτε τους αγρότες, τους καταστηματάρχες, βιοτέχνες, επιστήμονες, διανοούμενους κ.λπ.

Ολόκληρη η κοινωνία, εκτός από όσους περιλαμβάνονται στο σύστημα εξουσίας, δηλαδή τους εγχώριους διεκπεραιωτές των αποφάσεων των διεθνών τραπεζών, που πάνε χέρι χέρι με τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών, ολόκληρη η κοινωνία, επαναλαμβάνω, βρίσκεται στο στόχαστρο αυτής της ιδιότυπης διεθνούς υπερδύναμης.

Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι θύμα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο της διεθνούς λαίλαπας, που, σε συνεργασία με το σύστημα εξουσίας, το οποίο, όπως είδαμε, κυριαρχείται από την ελληνική ολιγαρχία και τις φιλικές της πολιτικές δυνάμεις, έχει τελικό στόχο να φέρει την κοινωνική εξαθλίωση αλλά και να χτυπήσει καίρια την εθνική μας υπόσταση και την εδαφική μας ακεραιότητα.

Τι είναι, άραγε, αυτό το διεθνές σύστημα εξουσίας που μας απειλεί; Κατ' αρχήν, αυτό το σύστημα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» δεν έχει λογική. Ή μάλλον έχει τη «λογική» του χάους ως συνέπεια της αυτοκαταστροφής του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός θεοποίησε το χρήμα σε τέτοιο βαθμό, που του επέτρεψε να αλλάξει ρόλο και από μέσον να γίνει αυτοτελής σκοπός, με πρώτο θύμα το σύστημα που το γέννησε.

Τα κράτη, οι εθνότητες, οι κοινωνικές τάξεις, η γλώσσα, οι ιστορικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η ανάπτυξη, η δημόσια υγεία και παιδεία, το συνδικαλιστικό κίνημα, η κρατική μέριμνα, οι θεσμοί, οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες του κοινωνικού γίγνεσθαι και πάνω απ' όλα οι ίδιοι οι λαοί σαν ιστορική και πολιτιστική παρουσία και δύναμη ανάπτυξης και προόδου, όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κοινωνιών που ξεπήδησαν μέσα από την αστική επανάσταση πριν από δύο αιώνες, απειλούνται με εξαφάνιση, χωρίς να υπάρχει ένα εθνικό-κοινωνικό μοντέλο που φιλοδοξεί να τα αντικαταστήσει, εκτός από την εξοντωτική και παμφάγο βουλιμία του διεθνούς χρηματιστικού συστήματος, για το οποίο η ερήμωση της ανθρώπινης κοινωνίας αποτελεί τον τελικό στόχο για την αυτο-ικανοποίηση των κυριαρχικών του ενστίκτων.

Φαίνεται ότι το φιλελεύθερο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο κυριαρχούσε το δίκαιο του ισχυρότερου, εξέθρεψε και ανέδειξε έναν νέο τύπο ανθρώπων, ισχυρότερων ανάμεσα στους ισχυρότερους, που κατανόησαν ότι το απόλυτο όπλο που θα τους εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία είναι το χρήμα. Οχι αυτό που συνδέεται με την παραγωγή, αλλά εκείνο που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται από τον ίδιο τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να πουλά και να αγοράζει ολόκληρα κράτη, δηλαδή με δύναμη θα λέγαμε κοσμογονική, ισοδύναμη μιας ατομικής υδρογονοβόμβας.

Ωστόσο, φαίνεται ότι οι λαοί δεν έχουν ακόμη υποψιαστεί, πλην ολίγων εξαιρέσεων, αυτήν την τερατογένεση των σύγχρονων δεινόσαυρων που απειλούν την ίδια τη διαιώνιση του ανθρώπινου γένους και των ανθρώπινων κοινωνιών, με τη μορφή που είχαν έως σήμερα. Δεν είναι ένας αλλά εκατοντάδες χιλιάδες Χίτλερ, σίγουρα παρανοϊκοί όπως εκείνος, που μας απειλούν.

Η ελπίδα μας για την οριστική απαλλαγή μας από τις φαινομενικά απρόσωπες σατανικές δυνάμεις έγκειται στο γεγονός ότι τα έθνη και οι λαοί διαθέτουν ισχυρά αντισώματα, που τα βοηθούν να υπερβαίνουν νικηφόρα κάθε είδους δοκιμασίες, φτάνει να μπορέσουν να αντισταθούν και να επιζήσουν έως ότου ανακαλύψουν τους τρόπους με τους οποίους θα βοηθηθούν να αντέξουν στην άμυνα και στη συνέχεια να περάσουν στην αντεπίθεση. 

Εμείς του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ) μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πρωτοπόροι, γιατί μελετήσαμε σε βάθος τη δομή και τις μεθόδους αυτών των κινδύνων. Γνωρίζουμε τις αποκαλύψεις της Ναόμι Κλάιν για τη θεωρία «Σοκ και Δέος», όπως και τις πληροφορίες για τον ρόλο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που πρωτοστατεί στην προσπάθεια της εμπέδωσης αυτής της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. (Υπάρχουν και τα δύο σε μορφή βίντεο στην ιστοσελίδα μας). Το γεγονός αυτό μας διευκολύνει να δούμε ποιος είναι ο εχθρός των λαών και του λαού μας, οπότε έχουμε χρέος να διαφωτίσουμε τον λαό, επιδιώκοντας να ενεργοποιήσουμε τα ισχυρά του αντισώματα που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει χωρίς απώλειες τη μετωπική επίθεση των διεθνών και τοπικών σατανικών δυνάμεων και στη συνέχεια να περάσει στη νικηφόρα αντεπίθεση. (...)