Αναδημοσίευση: Το χωνί
«Βούλα παιδί μου! Επίτρεψέ μου αρχικά, αυτή την προσφώνηση, γιατί
ηλικιακά και μόνο θα μπορούσες να ήσουν. Ο δεύτερος γιος μου άλλωστε,
γυμναστής και αθλητής ανήκει κι αυτός στην… ΑΕΚ όπως κι εσύ. Εσύ στο
τριπλούν, εκείνος στο Handball. Ξέρω επομένως, από πρώτο χέρι και τους
κόπους και τον ιδρώτα και τις στερήσεις και την αυτοπειθαρχία, που
επιτάσσει τρόπον τινά, ο λεγόμενος επαγγελματικός αθλητισμός.Καμαρώνω
για τις νίκες σας και συμπάσχω με τις λεγόμενες αποτυχίες ή ήττες σας.
Μα πάνω απ’ όλα, σας βλέπω σαν παιδιά μου. Όλους σας. Τι ωραίος αυτός ο
συναγωνισμός, (το πρώτο συνθετικό της λέξης, δίνει μέγιστη σημασία στο
δεύτερο, τον αγώνα-αν με εννοείς) τι ωραία η επιβράβευση των κόπων και
τι μεγαλείο η προσπάθεια για υπέρβαση των ατομικών σας ορίων. Είναι σα
να σε ξέρω.Ακούω τον Αναστάση (το γιο μου) να μού λέει «κατέβασα ρολά
σήμερα πατέρα» (τερματοφύλακας γαρ) και είναι σαν να ακούω να λες στο
δικό σου, «πάτησα τέλεια στο πρώτο μου βήμα μπαμπά.» Να γυρίζεις στο
σπίτι «φορτωμένη» με τον προπονητή σου και να μη μιλιέσαι, ή να έχεις να
διηγηθείς κάτι καινούριο απ’ την έτσι κι αλλιώς κοπιαστική σου μέρα.
Όπως γνωρίζω καλά, και την ανάγκη σου να αποφορτιστείς με το αγόρι ή
τους φίλους σου. Μετρημένη όμως πάντα, γιατί αύριο, θα πάρεις τον
αθλητικό σάκο σου και θα πρέπει στις 8 να είσαι εκεί, όπως κάθε μέρα. Να
γυρίσεις, να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου, να λύσεις τις όποιες
εκκρεμότητές σου, γιατί και το απόγευμα σε περιμένει η δεύτερη
προπόνηση. Τα ξέρω σού λέω… Θα σου πω και κάτι άλλο.
