Ήταν το περασμένο καλοκαίρι που ανέβηκε η ιστορική και υπέροχη αυτή παράσταση στους γειτονικούς Δελφούς, και αποφασίσαμε τότε να την δούμε μαζί με πολλούς φίλους.
Στην παρέα, εννοείται, ήταν και ο Τάσος ο Σταθάς, ο σκηνοθέτης της χθεσινής παράστασης και ηθοποιός, μαζί με άλλα μέλη της ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Είχαν προηγηθεί έντονες πολιτικές συζητήσεις και προβληματισμοί για το μέλλον της χώρας μας αλλά και για το παρόν, και ήμασταν φορτισμένοι και με αρκετή οργή για τους ανίκανους ξενόδουλους προδότες που κρατούν το μέλλον μας στα βρώμικα χέρια τους.
Η παράσταση μας έκανε ακόμη πιο φορτισμένους σε σημείο να θέλουμε να ουρλιάξουμε. Η μουσική του μεγάλου Σταύρου Ξαρχάκου που ήταν παρών τότε στους Δελφούς, μας έκανε να ανατριχιάσουμε.
Όταν λοιπόν τέλειωσε η παράσταση, πήγαμε για ποτό σε ένα μαγαζί των Δελφών, και ο Τάσος μου εκμυστηρεύθηκε ότι ήθελε να ανεβάσει την παράσταση.
Μία παράσταση που εκτός από μεγάλο βαθμό δυσκολίας, απαιτεί σκηνικά, πολλά κοστούμια, τραγούδι, χορογραφία υψηλών προδιαγραφών και σκληρή δουλειά.
Για την σκληρή δουλειά ήμουνα σίγουρος. Άλλωστε τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου Διστόμου το έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια που παράγουν πολιτισμό.
Εγώ του είπα ότι θα ήταν τόλμημα κάτι τέτοιο και δεν θα ήταν εφικτό, και ότι κολυμπά πολύ στα βαθιά.
Να λοιπόν που έπεσα έξω. Να που το πείσμα και η τρελή αγάπη για ό,τι καταπιάνεται κανείς, γεννά σπουδαία αποτελέσματα.
Η παράσταση
Το κρύο χτες για την εποχή ήταν δυνατό και θέριζε στην κυριολεξία. Παρόλο το κρύο και τον αέρα, ή προσέλευση του κόσμου ήταν τεράστια. Το ανοικτό θέατρο του Μαυσωλείου γέμισε αμέσως και δεν αποχώρησε κανείς εξ αιτίας της πολύωρης παράστασης και του κρύου αέρα, που σημαίνει ότι όλοι είχαν απορροφηθεί και συγκλονιστεί.