Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν, σε ένα πολύ προφητικό αριστούργημα που μας αφορά! Δείτε το

Έστειλε ο καλός μας φίλος, Χάρης Τούμπας

Ο μεγαλύτερος  Λιβανέζος ποιητής  Xαλίλ  Γκιμπράν  (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του "ο Κήπος του Προφήτη" .  Κάποια  λόγια που αναφέρονται σε αυτό, πρέπει από ενόραση ή κάποιο είδος μαγείας  να εμπνεύστηκε , σαν να είχε από τότε (1923 εκδόθηκε) γνώση της σύγχρονης κατάντιας  της πατρίδας μας. Γράφει λοιπόν στο συγκεκριμένο απόσπασμα : "Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα  που δεν το ύφανε.  Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.  Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.  Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Θεοχάρη ''Από μνήμης'' από τις εκδόσεις Μελάνι

Κυκλοφόρησε προχθές την Πέμπτη, από τις εκδόσεις Μελάνι, το τέταρτο βιβλίο του Γιώργου Θεοχάρη με ποιήματα.

Οι πίνακες (εξώφυλλο - προμετωπίδα - οπισθόφυλλο) είναι του φίλου του ζωγράφου Σπύρου Κουρσάρη

και έγιναν ειδικά για την έκδοση.

Σας στέλνω και ένα ποίημα από το βιβλίο.

Ευχαριστώ σας θερμά

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Τα Πουλιά δε χωρούν στα αρχεία - Ένα ποίημα - στοχασμός του Αλέξανδρου Ζήβα

Από τον Αλέξανδρο Ζήβα

Τα Πουλιά δε χωρούν στα αρχεία....!



* Σ’ είδαν, άραγε, ανφάς….!



…..Με ψέμα μοιάζεις…., βρε αλήθεια….,
σαν μπήκες μες στα παραμύθια….,…..
νωρίς ‘’παραμυθιάσαμε’’….,
που έτσι σε γνωρίσαμε….,
παιδιά…., και σε ‘’ψηφίσαμε’’….!



Άσπρο -- μαύρο….. ντουμπλέ φας….,
σ’ είδαν, άραγε, ανφάς….,
αιώνια επένδυση
του μαύρου, λες, συ άσπρο….,…..
Κίρκη αλήθεια και ξωθιά….,
ό,τι κι αν είσαι…., μάσκα ή μη….,
απόρθητο είσαι κάστρο….!



Με ψέμα μοιάζεις…., βρε αλήθεια….,
σαν μπήκες μες στα παραμύθια….,…..
νου ουτοπίας φτιάσαμε….,
με μάσκα που σε ζήσαμε….,
κι άμαχα μας νικήσανε….!.....



* Σαν μπήκες μες σε φέρετρο…., καρτέρει νεκροθάφτη….!



…..Μία μπρος….. και δέκα πίσω….,
μία άσπρο….. δέκα μαύρο….,…..
με του Κενού το Τίποτα
παράλληλο ταξίδι
σου έγινε συνήθεια….,…..

---- τι φωνασκείς βοήθεια….! ----
‘’μέτρα το χρόνο αντίστροφα’’….:
‘’μείον ένα…., μείον δύο….. και λοιπά…..’’….,
κι άει στα μαυρότρυπα γκρεμνά….!



Του άναρχου αναρχισμού
και του τυχαίου έρμαιο
μέσα στης Γης το Χωνευτήρι….,
άκοσμε κόσμε…., μάζεμα
άρρωστων ποσοτήτων….,…..
μπήκες σε Κίρκης εργαστήρι….,
σπάζεις καθρέφτες….. μη σε ‘δουν….,

Διάλυσης σύντριμμα φριχτό….,
κι ύπνος σε παίρνει στη σαπίλα
και ροχαλίζεις στη νεκρίλα….!



Μία πάνω….. δέκα κάτω….,
μία μέρα….. δέκα νύχτα….,…..
σαν μπήκες μες σε φέρετρο….,
καρτέρει νεκροθάφτη….,

κοσμάκη σάπιε κι άστατε….,…..
---- και σ’ το ‘παν…., ανυπόστατε….! ----
‘’ρωσορουλέτα’’ έπαιζες….:
‘’σκόντο ένα…., σκόντο δύο….. και χαρά…..’’…..,…..
κάποτε, όμως, είν’ αργά….!.....



* Τα Πουλιά δε χωρούν στα αρχεία....!



…..Πάντα, αλαργεύουμε εμείς....,
άφραχτα καραβάνια της φυγής
κι ανέκβολα ποτάμια....,
έξω από σκλαβοπάζαρα
και χωνευτήρια θάλασσες....,
μέσα στο έξω –τους εμείς
και σε δρομάκια ασύνορα....!



Γνήσιοι τσιγγάνοι...., λεύτεροι....,
πουλιά αποδημητικά....,
που ‘χουμε αλλιώτικη καρδιά....,
στης Λευτεριάς το σχήμα....,
καθώς μετράμε τον καιρό
με το ρολόι της καρδιάς....,
που δεν ανοίγει στ’ Όνειρο
της καταδίκης μνήμα....!



Σαν θε να χτίσουμε φωλιά....,
το νοίκι της Υποταγής
αρνούμαστε..... και πάμε....,
ώς να γενούν πατρίδα μια
όλες οι χώρες, αχ, της Γης....!



Της λευτερώτρας Λευτεριάς
κλέβουμε τ’ άγια όνειρα....,
στην ασυμβιβασιά μας....,
σαν του Θεούλη τους ''τρελούς''
με τα γερά τα ένστικτα....,.....

γι’ αυτό πετάμε κι άφτεροι....,
και, στην ακινησιά μας....!


Κι αν, έστω, τ’ Όνειρο πονά....,
πονά, όμως, λιγότερο
απ’ την πραγματικότητα
αυτών που ζουν προκάτ ζωή
κι έχουν, και, θάνατο προκάτ....:
μοντέρνα δουλικότητα....!


''Ιθάκη'' είν’ το ταξίδι –μας....,
το Όνειρο που γίνεται
αλήθεια στις παράγκες....,
μποέμ εμείς που φτύσαμε
τις ψεύτικες ανάγκες....!



Φεύγουμε....,
πανταχού προκάτ ληξιαρχεία....,
''ψάχνουμε''....,
τα Πουλιά δε χωρούν στα αρχεία....!



…..Πάντα, αλαργεύουμε εμείς....,
γιατί το ξέρουμε αμασκέ....:
λάκκος στην ''ορθογραφία'' και.....
πρόβατα κοπαδιαστά....,
ε, λύκοι σαρκοφάγοι....,.....
πρόβατα ακοπάδιαστα....,
ε, λύκοι φυτοφάγοι....!.....



Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας…..
 
URL : http://www.alexandros-zivas.gr/

….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
όλων των αποκωδικοποιητέων…..

Ένα άτιτλο για την Σφαγή του Διστόμου, και μιά φωτογραφία από το πρώτο μνημόσυνο του 1945, που δεν έχει κυκλοφορήσει

Έψαξα χτες στο αρχείο της αδερφής μου, και βρήκα μια φωτογραφία δημοσιευμένη σε ένα ένθετο του περιοδικού ''Ταχυδρόμος'' από το 1984. Το ένθετο είχε αφιέρωμα στα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Προφανώς πρέπει να έχει τραβηχτεί από ανταποκριτές Αθηναϊκού τύπου, απεσταλμένους στο Δίστομο το 1945.

Κάντε κλικ να την δέιτε στο κανονικό της μέγεθος.

Επίσης βρήκα κι ένα άτιτλο έργο της αδερφής μου Αμαλίας Παπαϊωάννου, γραμμένο για τη Σφαγή το 1999. Έκτοτε ήταν στα συρτάρια.

ΆΤΙΤΛΟ

Επτασφράγιστο το πηγάδι της μνήμης κι οι εποχές άνυδρες. Ποιός θα κατέβει τέτοιες μέρες ν' ανασύρει λέξεις και σκέψεις για τους διψασμένους;

Μίσος και πόλεμος, ειρήνη, αλληλεγγύη και συναδέλφωση, σφαγή και συγχώρεση εξαντλούν το νόημά τους ταχύτατα, σκουριάζουν το μαγγάνι και δεν αφήνουν το σκοινί να ξεδιπλώσει το ύψος του.

Οι μικρότητες, τα πάθη κι οι ζήλιες, οι ανασφάλειες κι οι απογοητεύσεις που όλοι κρύβουμε καλά στο καβούκι του εγωισμού δεν μπορούν εύκολα να νικηθούν από τις λέξεις και τις επετείους.

Θολώνουν το νερό και ποιός θα δει το πρόσωπό του.

Στα μεγάλα βάθη όμως του πηγαδιού αυτής της ιστορίας το νερό είναι κρύσταλλο.

Αγίασμα με ιδιότητες ιαματικές. Νάμα από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ :

 αυτός ο αγώνας όσον επέζησαν.

Η απόφαση να κρατηθούν στη ζωή και να παλέψουν έτσι όπως συμπυκνώνεται στο μαύρο μαντήλι του πένθους των γυναικών. Υφασμένο με τα πιο αυθεντικά νήματα της υπομονής και της αντοχής.

Έκλεισε δία βίου τις γυναίκες στον κύκλο της φροντίδας νεκρών, παιδιών, ηλικιωμένων και αρρώστων.

Κι άρχισε η επόμενη μέρα φορτωμένη βάσανα και φρίκη να ''ξεπλένει'' το μαύρο του μαντηλιού: τα ορφανά παιδιά κι εγγόνια έπρεπε να μεγαλώσουν. Τα έρημα σπίτια και τα ερείπια να κατοικηθούν. Να μαζευτεί το αυγό της κότας και το γάλα της κατσίκας για το ορφανό βρέφος.

Προικιά και φορεσιές να κεντηθούν ξανά . Ελιές κι αμπέλια να δώσουν καρπό για τους δύσκολους χειμώνες.

Να βράσουν και να στολίσουν το στάρι με τα σπόρια του ροδιού μήπως και συγχωρεθούν οι αμαρτίες των αθώων σκοτωμένων και ζωντανών.

Ίσως τότε ο βασιλικός και η αρμπαρόριζα να χαρίσουν την ευωδία στα βασανισμένα κορμιά και το αίμα των σφαγμένων να μη στοίχειωνε τον ύπνο τους.

Σ' αυτό το καθαρό νερό που ξέπλυνε το αίμα και το μαύρο, σκύψε κι εσύ που θέλεις να δεις καλά το πρόσωπό σου!

Της Καμπάλας τα μασόνια….: του Σατανισμού ‘’πρεζόνια’’….! - Ποίημα - Στοχασμός από τον Αλέξανδρο Ζήβα.

Από τον Αλέξανδρο Ζήβα

Της Καμπάλας τα μασόνια….: του Σατανισμού ‘’πρεζόνια’’….!

* Και ούτω καθεξής….!



…..«Πέρασες στην Ιστορία….,
την επίσημη…., του Κράτους…..»….,
γράφονται για σε βιβλία….,
«ήρωας και Ίνδαλμά –τους…..»….!


Πούλησες, και, παραμύθια….,
για Δημοκρατία….. κι άλλα….,
μα….. το ‘’Καθεστώς’’ θ’ αλλάξει….,
τ’ ‘’«Όνομά»’’ –σου ‘’στην κρεμάλα’’….!



Μαύρη σου ‘ρχετ’ η αλήθεια….,
θα καούν, και, τα βιβλία….,
κι οπαδοί –σου -- κουτορνίθια
θα ξεράσουν μ’ αηδία….!.....



* Στο Βάθρο είναι το Ψέμα….!



…..‘’Φως’’ βγαίνει απ’ το στόμα σου....,
χειροκροτούν κι οι μαριονέτες....,
στο λερωμένο στρώμα σου
κρυφοπλαγιάζεις με τις Νύχτες....!



Φρέσκο στα χέρια σου αίμα
από ασπροφτέρουγο πουλί....,
στο Βάθρο είναι το Ψέμα....,
‘’Πανδώρα’’, πόρνη ιστορική....!



.....Ρίχνε τις μάσκες, ‘’Ιστορία’’....,
τούτο το άβουλο κοπάδι
να σβήσει από αηδία....,
απλώνει το πηχτό σκοτάδι....!.....



* Περνούν της Ιστορίας πανδοξασμένοι….!
…..Περνούν της Ιστορίας πανδοξασμένοι….,
Μοίρες της δυσοσμίας…., μυροχρισμένοι….!



Ονόματα σύμβολα…., ‘’Άγιοι’’ Διαβόλου….,
αβούλιαχτα κύμβαλα του γεωμόλου….!



Μα οι άταχτες ‘’θεές’’ τους ενεδρεύουνε….,
‘γδικήτρες Ερινύες…., που ξεσκεπάζουνε….!...


* Βασιλικά….. και μη….!



…..Τ’ άνομα και τα γρόσια
είν ιερά –του κι όσια….,
κι αν πεις για ευαισθησίες….,
τρίχες και αηδίες….!



Σ’ αυτόν δεν πρέπει….. «πρέπει…..»….,
καλό….. τον ανατρέπει….,
συμφέρει….. δε συμφέρει….:
το μόνο αυτός που ξέρει….!



Αναπαράγει το κακό….,
να διαιωνίζεται στην Εξουσία….,…..
κι αν στην ψυχή του μπει καλό….,
τρέχει και εξορκίζεται….,
ξανά, να δαιμονίζεται….,
λαό να έχει λεία…..
κι αιώνια βασιλεία….,…..
κι άλλοι….. ‘’Δημοκρατία’’….,
στην άλλη….. ‘’ιστορία’’….,
κι αν θες…., ‘’μυθολογία’’…..!.....



* Κυλά της Ιστορίας ο τροχός….!


…..Κυλά της Ιστορίας ο τροχός….,
τροχίζοντας τη Γη…., που τη ματώνει….,
‘ματοσταλίδες μακιγιάρουνε το φως….,
σε έργο δρακουλέ…., που δεν τελειώνει….!



Φερέφωνο, κι αυτή, είν’ των Αρχόντων….,
πάν’ στον τροχό –τους, γράφοντας, γυρίζει….,
μαύρο το άσπρο….. κι άσπρο το μαύρο….: τέχνη –της…..
και κάθε Κάθαρμα Μεγάλον το βαφτίζει….!



Ιστορία όλο Ψέμα….,
τα θηρία στην αρένα….,…..
πάντα, μάρτυρες οι αθώοι….!
Καίσαρες και ‘’Ιερατείο’’….,
σιαμαίο Θανατείο….,
‘’δείχνουν’’ απ’ το Θεωρείο….,…..
φτου….. στο σάπιο σκυλολόι….,

‘’τους ψηλούς που τους κονταίνει…..
και στους νάνους δίνει μπόι…..’’….!.....



* Με το αζημίωτο....!

…..Κηρύττουν την Αγάπη...., λερώνουν τα άσπρα....,
κρυφά και με απάτη σταυρώνουν τα άστρα....!



Έξυπνοι μπαμπέσηδες θύματα ψάχνουν....,
αέρα μπαγάσηδες πουλούν και ‘’τ’ αρπάχνουν’’....!



Κηρύττουν την Ειρήνη...., του Άρη τσανάκια....,
στου Πόλεμου τη δίνη μας πάν’ ρουφιανάκια....!.....



Γειά….: Αλέξανδρος Ζήβας


URL : http://www.alexandros-zivas.gr/

….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
όλων των αποκωδικοποιητέων…..

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες - Το αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Εργατική Πρωτομαγιά, είναι μια μέρα που έχει συνδεθεί με τους αγώνες των εργαζομένων και της εργατιάς, καθώς και με πολύ αίμα που έχυσαν κάποιοι για να έχουμε σήμερα δικαιώματα στην εργασία, αυτά που τώρα πάνε να μας τα ξαναστερήσουν.
Οπότε είναι πολύ επίκαιρο το πολύ μικρό αφιέρωμα, γιατί κάπως έτσι θα ξαναγίνουμε τώρα με το Δ.Ν.Τ και με την άθλια παγκοσμιοποίηση που μας πάσαραν. Θα βγαίνουμε δηλαδή στους δρόμους για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Το θέμα είναι ότι τώρα ξέρουμε να βγούμε στους δρόμους όπως άλλοτε; Θα δείξει. Εγώ πιστεύω ότι ''ψήνεται'' η λαϊκή εξέγερση, και ότι δυστυχώς θα βαφτεί και με αίμα.
Απολαύστε αυτό το μεγάλο τραγούδι λοιπόν, που όσες φορές κι αν το ακούμε ανατριχιάζουμε και προβληματιζόμαστε
Γράφτηκε από τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο, με αφορμή την δολοφονία ενός αγωνιστή νεαρού από φασιστικά στοιχεία, σε μια εξέγερση του Μαΐου στην Θεσσαλονίκη το 1936, όταν μια μάνα θρηνούσε και μοιρολογούσε πάνω στον νεκρό γιό της. ( Φωτογραφία άρθρου ).
Έτσι λοιπόν ο μεγάλος μας ποιητής το έγραψε στο έργο του ''Επιτάφιος'', όπου μελοποιήθηκε από τον απέραντο μουσικό και αγωνιστή, Μίκη Θεοδωράκη.

''Σου την πέσαν τα φακίρια''......!!! Σχετικά με το προηγούμενο άρθρο ''Ζω για μιά Ελλάδα άθλια''. Από τον Αλέξανδρο Ζήβα

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΗΒΑ

ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΕΔΩ:


…..* ) Σαν "σου την πέσαν τα φακίρια"….!




…..Σου σταματήσανε το χρόνο….. και σ’ άρχισαν απ’ το Μηδέν….,

‘’βασίλισσα’’ βασιλεμένη και καταξεπεσμένη ‘’ευγενή’’….,

σαν "σου την πέσαν" τα φακίρια….. με τρικς και "θαύματα" προκάτ….,….!

Κι ασφυκτιάς, πια, μες στην μπόχα…., που σου ’μεινε, μόνον, η φίρμα…..

νά ’χεις ’την, χα, στου "Πνεύματος" τα διεθνή χρηματιστήρια…..

και τα "Κεφάλαιά" -σου νόθα….,….!



…..Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια…., κρυπτοδιατάνοι, μυημένοι….,

αντίθεοι με μάσκα θεία…., έξωθεν κι έσωθεν "μασόνια"….,…..

σου χτίζουν δόλια τα "μαντεία", μνήματα τ’ ‘’«άγνωστου Θεού»’’….,….!

Κι άψαχτη μένεις στη μαστούρα….. κι άπραχτη στη φερτή φθορά -σου….,

Ελλάδα μες στα μαύρα χιόνια….,

με θεομπαίχτρα, λαομπαίχτρα,….. την του ‘’«γνωστού θεού»’’ πηγή….,

που, αντάμα με το "λάλον ύδωρ"…., βγάζει, και, θεοκτόνα ούρα….!…..



…..Κάποτε συ οριοθετούσες ακρόρια Γνώσης με πρωτιά….,

του Πνεύματος γειτόνια που ’χες τα προπερισυμπάντεια εσύ….,

που, πια, δε βρίσκεις γαλαξίες…., μες σε ορίζοντα στενό….,….!

Κι από το φως….. μες στο ημίφως…., στο σούρουπο κι η χαραυγή σου….,

που ’χεις στερνά κατάρατα…., συ με "αρχή" ‘’ευλογημένη’’….,…..

τέως ακμή….. και νυν "λυκόφως"….!…..



………………………..

*Άν θέλετε να δείτε όλα τα σχόλια για το προηγούμενο άρθρο, από τον Αλέξανδρο Ζήβα, κλικ εδώ.

Σχόλιο από τον Αλέξανδρο Ζήβα, σχετικά με το προηγούμενο άρθρο μου για τον χαμό του σκύλου μου και την φιλοζωική ευαισθησία γενικότερα.

Από τον Αλέξανδρο Ζήβα

Σχόλιο του Αλέξανδρου Ζήβα, σχετικά με το προηγούμενο άρθρο αποχαιρετιστήριο στον Ρόρη.
Ο Αλέξανδρος Ζήβας, έχει σχολιάσει πολλά απ' τα άρθρα μου, και κατόπιν αδείας του, θα ήθελα να δημοσιεύσω, ένα απ' αυτά, καθώς και ένα ποίημά του που το συνοδεύει.
Θα ακολουθήσουν κι άλλα, γιατί είναι εντυπωσιακά.
Λέει λοιπόν:


... Αγαπητέ Θέμη....,

με αυτό σου το άρθρο....,
που μου ξαναθύμισε, χαρμολυποφορικά, πολλά σχετικά μου...., με έκανες να σε θαυμάσω περισσότερο....,
γιατί από παιδάκι πίστευα πως.....
όποιος ( δεν ) μπορεί να αγαπήσει, πραγματικά, τα ζώα,.....
( δεν ) μπορεί να αγαπήσει, πραγματικά, και τους συν''ανθρώπους'' του....!
Καταγόμενος από χωριό.....και ζώντας σε χωριό....,
μεγάλωσα με λογής--λογής οικόσιτά μας ζώα....
όλα λατρευτά μου...., εξού και δεν έτρωγα κρέας -τους..... ο ελαφρώς έως καθόλου κατά μεγάλα διαστήματα κρεατοφάγος εγώ....,
που...., με..... ''μυστική'' παρακολούθησή τους εκ μέρους μου...., μου έμαθαν πάρα πολλά και σπουδαία πράγματα....!
Και...., όταν τα έχανα....: σκυλιά, γάτες, άλογα, πουλιά,.....
θλιβόμουν, όπως κι εσύ, πάρα πολύ...., ώστε τα έθαβα..... ''ιεροτελεστικά'' στο μεγάλο μας κήπο....!
Να φανταστείς δε πως....,
μη αντέχοντας τις κραυγές τους...., ο ''παρεξηγημένος'', και, γι' αυτό εγώ...., μάζευα στο σπίτι μου...., φιλόζωοι όλοι εκεί...., από τους λάκκους..... πεταγμένα νεογέννητα...., ιδίως, γατιά και σκυλιά.... / μα και πεσμένα από τις φωλιές τους πουλιά..... / και τα τάιζα με μπιμπερό...., κόβοντας τη μικρή θηλή της πλαστικής ''ρόγας''...., ενώ, μετά, τα μοίραζα εκεί κι αλλού....!
Εν κατακλείδει...., οφείλω πολλά σε αυτά...., που..... κάλλιο από αυτά / που, σαφώς, δεν καταλαβαίνουν από λέξεις...., καθώς λειτουργούν
''ψυχο''ενεργειακά..... /
να παίρνεις ευλογία : όσο, θαυματοφόρα ''ψυχο''ενέργεια..... παρά από δίποδα....!
Σχετικά δε με τα που πραγματεύεσαι στο άρθρο σου...., σου στέλνω και τα πιο κάτω σχετικά -- ''σχετικά'' στιχουργήματά μου...., ε, κι ο νοών νοείτω....:



Όμως…., μια νύχτα έφυγε….!
.....Τη φύση –του σιχάθηκε….,
κάτθρωποι, πια, οι ανθρώποι….,
να την αλλάξει βάλθηκε….,
χαμένοι πήγαν κόποι….!


Κατάντια κι εξαθλίωση….,
σαν Ζούγκλα η κοινωνία….,
όμως…., μια νύχτα έφυγε
γεμάτος αηδία….!


Και πήγε πάνω στα βουνά….,
παλιέ ντουνιά και μαύρε….,
στα ζώα πλάι και τα πουλιά
την ανθρωπιά ξανάβρε….!.....


......................Θα φύγω….!
.....Τώρα…., που ‘’τίποτα’’ δεν έχω…., πια….,
να περιμένω απ’ τους ‘’ανθρώπους’’….,
θα φύγω μόνος μου…., στα πιο ψηλά….,
στων ζώων και των πουλιών τους τόπους….!


Και…., αφού κλάψω με κραυγή σπαραχτική….,
καταπώς σκύλα ορφανή…., που φαρμακώσαν τα μωρά της….,
θε να χαθώ απ’ των ‘’ανθρώπων’’ τη ζωή….,
αφού δε βρίσκω να αντιτάξω στην αθλιότητά της….!


Κι άμα τα ζα και τα πουλιά…., εκεί….,
τη γλώσσα –τους μου μάθουν να μιλώ….,
σαν με δεχτούν μες στα δικά τους καταφύγια….,
ίσως μπορέσω, τότε, να δεχτώ,
και, τη ‘’δειλή’’ συγγνώμη του Θεού….,
που ‘’λεία μ’ έριξε’’ στα φίδια….!.....


Φως ‘’Σιωπής’’....: φως, θετικού, άλεξου, λόγου....!
.....Τι φως μες στη ‘’Σιωπή’’....,
ψυχής χαραυγοπτέρωση....,.....
‘’λόγων συν και λόγων πλην
αλληλοεξουδετέρωση’’....!


Το Λόγο βρήκαμε…..
για Επικοινωνία....,
μα μπερδευτήκαμε....,
χαθήκαμε σαν πλοία....!
Τα λόγια βουλιάζουν....,
---- …..και….. πώς να σωθούμε...!; ----
…..τα ζώα μας φωνάζουν
από αυτά να ‘’πιαστούμε’’….!.....


Τραγούδι των Φυτών και των Ζώων….!
…..Μοιάζουν κινούμενα ‘’φυτά’’….,
π’ όλο αλλάζουν τόπους….,
μα μένουν, ‘’πάντα’’, χαμηλά….,
κι όμως….. τους λεν ανθρώπους….!


Έχουν καρδιά….. κι είν’ άκαρδοι….,
ψυχές που μοιάζουν βόθρους….,
τα μάτια χαμοβλέπουνε….,
για’ δεν τους λεν….. κατθρώπους….!
Είναι της Γης ζουγκλοποιοί….,
όπου γυρνούν….. αντάρες….,
φέρνουνε τη Συντέλεια….,
τους λέμε μεις….. Κατάρες….!.....


Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας,

URL : www.alexandros-zivas.gr

….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του συμπατριώτη μας Λέλεγα. ''Αθήνα χειμώνας 2002''

Οι σκέψεις οι παλιές τώρα που απαλλάχτηκα απ' το παρελθόν, με τις σωρίες λαθών που το χαρακτήριζαν, με κερνούσαν τώρα δύναμη και ζωντάνια. Τόσο που ήθελα να ξαναπέσω μέσα σ' αυτά τα λάθη και, εμπειρότερος ων, να τα ξαναζήσω απομυζώντας τα καλά και τα γλυκά τους.
Και όταν μιλώ για λάθη, εννοώ αυτά που έκανα κατά του εαυτού μου. Εμένα έβλαπτα δηλαδή, με τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες μου. Τώρα άλλαξα όμως και τραβάω μπροστά. Ώρα για άλλα σφάλματα που να εμπεριέχουν ρίσκο και σοφία.
Στο δρόμο με σταμάτησε ένα πρεζόνι. Μύριζε άσχημα. Πίσω απ' αυτόν κάποιοι άλλοι που έμοιαζαν να τον δασκαλεύουν τι θα πει. Ζήτησε να του δώσω κανένα ψιλό. Του χαμογέλασα και του έδωσα, και μάλιστα όχι μόνο ψιλό, αλλά κάτι πολυτιμότερο σε τίμημα, ένα ζεστό χαμόγελο.
Πιο κάτω ένας γενειοφόρος άστεγος κοιτούσε με απάθεια το υπερπέραν καθισμένος πάνω στο χαρτόκουτο που είχε για σπίτι του. Έδωσα και σ' αυτόν. Έδειξε να μην πιστεύει και εξεπλάγη.
Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω πλανόδιους και να δώσω και σ' αυτούς τα ψιλά μου, αλλά και ένα ακόμη βαθύτατο και ζεστό χαμόγελό μου. Είχα τύψεις που μέσα σ' αυτό το τσουχτερό κρύο εγώ είχα τις ανέσεις μου και μια γωνιά να πλαγιάσω, ενώ αυτοί περιπλανιούνται στους δρόμους. Μιά τρύπα στο νερό έκανα βέβαια με το να τους χαμογελώ και να τους δίνω πεντάευρα. Πιο πολύ σπαζόμουνα με την απάθεια των περαστικών, αλλά και πάλι τι να έκαναν κι αυτοί; Έτσι μας κατάντησε η εποχή μας. Υπάρχουν και πάρα πολύ καλύτερα από μας. Όπως τα λαμόγια οι πολιτικοί και τα βρωμοτζάκια τους που κυβερνούν την τσέπη μας. Τα έκανα όλα πέρα όμως, όλες αυτές τις άθλιες και εμετικές σκέψεις.
Ήθελα να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο και να βρω μαζί τους μιας στιγμούλας αγάπη. Γιατί μόνο μ' αυτούς του δρόμου την βρίσκεις αυτήν την σπάνια σύμπνοια.
Είχαν μαζευτεί δίπλα μου και όλα τα αδέσποτα με εκείνο το παραπονεμένο βλέμμα που σε σκοτώνει. Πως μπορούνε και σου κουνάνε την ουρά από την στιγμή που έχουν κακοποιηθεί απ' τους ανθρώπους; Εδώ να δεις μεγαλοσύνη της φύσης.
Τα διώχνεις απ' το σπίτι σου επειδή τα βαριέσαι, τα κλωτσάει ο κάθε μαλάκας θρασύδειλος, τα θεωρείς υπαίτια όλα όταν κάποιο λυσσάει και δαγκώνει και τα μπουγελώνεις στην καλύτερη. Μετά έρχεται η πολιτεία και με πρόσχημα την καθαριότητα και την εικόνα της πόλης, τα δηλητηριάζει και φέρνει τον μπόγια. Η καθαριότητα τους μάρανε τους εκάστοτε κυβερνώντες, όταν η εικόνα των πόλεων είναι άθλια και τα σκουπίδια στοίβες στους κάδους.
Για να μην πω για τους δρόμους που είναι σκαμμένοι απ' άκρη σ' άκρη.
Παρατηρούσα ένα νεαρό πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι που έψαχνε δίοδο να περάσει απ' τα στενά πεζοδρόμια μισοκλεισμένα απ' τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Βάστα, λέω στον εαυτό μου. Μην οργίζεσαι. Έβλεπα και την αντίφαση στις απέναντι κολώνες και ήθελα να ουρλιάξω ή να τρέχω σαν τρελός στους δρόμους βγάζοντας κραυγές. Η αντίφαση ήταν οι φάτσες των πολιτικών στις αφίσες να χαμογελούν προσποιητά για μια πιο όμορφη πόλη. Γραβατωμένοι με δόντια πεντακάθαρα απ' την λεύκανση και απ' τη μασέλα, να ποζάρουν με μια χωριάτικη υπερηφάνεια αβασάνιστη, κι απ΄την άλλη το παιδί να πολεμάει απεγνωσμένα να βρει δίοδο να διασχίσει τον δρόμο που στο κάτω - κάτω ανήκει σε όλους γαμώ το κερατό μου γαμώ.
Έψαξα και βρήκα ένα μπαρ να πιω κανά ποτάκι, έτσι να δώσω και τ' άλλα τα ψιλά μου.
Ήμουνα υγιής. Αντί να έχω το νού μου στην πρώην μου που χτες έκανα έρωτα μαζί της, τον είχα στα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Έτσι με ήθελα.

Λέλεγας ο Διστομίτης

Το σκίτσο είναι του συμπατριώτη μας Θοδωρή Ζάκκα

Των καιρών μας η ανίατη πανδημία - Ένα ποίημα - σκέψη από τον συμπατριώτη μας, ανυπότακτο Κ.Π

Στους δικούς μας καιρούς, που τα προβλήματα λένε λυμένα είναι,
εγώ ψάχνω αδιάκοπα εσένα, κι εσύ εμένα.
Ο ένας για τον άλλον μιλάει με απάθεια,
μόνο στην δίνη του ρευστού υπάρχει συμπάθεια.
Τα προβλήματα του διπλανού, για εμένα είναι μπελάς,
μόνο σαν περάσει το κατώφλι μου, νιώθω τι εστί γολγοθάς.
Κατάθεση ψυχής και σπιουνιά, είναι πλέον τα ίδια,
άλλοι πατάνε σε μάρμαρο κι άλλοι σε σάπια σανίδια.
Χωρίστηκε η φυλή μας σε δήμιους και θύματα.
Οι πολλοί κρατούν την ικανοποίηση, και οι λίγοι τα χρήματα.
Το ''πέθανε εσύ να ζήσω εγώ'' τελικά δεν είναι παροιμία,
αλλά των καιρών μας η ανίατη πανδημία.
Παλεύω κάτι ν' αλλάξει, να σταματήσω την μοιρολατρεία,
να κοιμηθώ κάποτε σε κρεββάτι, όχι πάλι στο παγκάκι στην πλατεία.
Οι γύρω μου λένε ''σκέψου και λίγο το αύριο''.
Δεν φταίω εγώ η Ανέχεια του σήμερα με κάνει μακάβριο..

Κ.Π

''Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου''. Ένα βιβλίο της συμπατριώτισσάς μας, Καίτης Μανωλοπούλου.

Ένα βιβλίο που αξίζει να το έχει κάποιος Διστομίτης και όχι μόνο, είναι το βιβλίο της Καίτης Μανωλοπούλου, με τίτλο ''Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου'' από τις εκδόσεις Βεργίνα με την χορηγία του Δήμου Διστόμου.
Ένα βιβλίο με έντονα λαογραφικά στοιχεία για τον αρχέγονο τόπο του Διστόμου, και με πολλές μαρτυρίες, όπως άλλωστε και το προηγούμενο βιβλίο της που έχουμε ήδη παρουσιάσει, κλίκ εδώ.
Μπορείτε να βρείτε μέσα παροιμίες, τραγούδια, σπάνιο φωτογραφικό υλικό των κατοίκων και απ' το Μουσείο Μπενάκη, καθώς και προσωπογραφίες ατόμων που στιγμάτισαν το Δίστομο.
Δείτε και προηγούμενο άρθρο για τους Διστομίτες λογοτέχνες και για την λογοτεχνία για το Δίστομο.

Το δικό μας δώμα. Ένα ποίημα από έναν νέο Διστομίτη λογοτέχνη

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΩΜΑ

Κλειστές οι γρίλιες του παραθύρου. Το φως χαμηλό μες στο δικό μας δώμα. Το αγαπημένο σου τραγούδι παίζει ανελλιπώς.
Θυμάμαι τα κάτασπρα μακριά σου δάχτυλα πάνω στα λευκά σεντόνια να γνέθουν το κάλεσμα
Λατρεύω, κοπέλα μου, την γεύση σου και την μυρωδιά του κορμιού σου.
Δεν είσαι πλέον στην σοφίτα μας. Τα πράγματα έχουν μείνει απείραχτα απ' την τελευταία Φορά που γεύτηκα την σάρκα σου
Οι όρκοι μας αντηχούν στο μυαλό μου και τρέχουν ειρωνικά και βασανιστικά γρήγορα στο δωμάτιο σαν Ερινύες.

ΔΙΣΤΟΜΟ- Ένα ποίημα του Νίκου Ξυνού που πρωτοπαρουσιάζεται στο παρόν blog

ΔΙΣΤΟΜΟ

Η κουστωδία του Αττίλα ξεκινά
και με μπροστάρηδες κλειστούς στο Δούρειο Ίππο
μα ανίδεοι για δώρο στην άγνωστη Αθηνά
ο Λαοκόων στ’ άλογο τολμάει κι άλλο χτύπο.

Καθώς στην Καταβόθρα από το Διγενή
γύρισαν πίσω ντροπιασμένοι οι Απελάτες
βρήκανε τη ζωή στο Δίστομο φτηνή
κι εσφάζανε αθώους ντόπιους και διαβάτες.

Ηνίοχε, τρέξε γοργά από τους Δελφούς
για τον Καραϊσκάκη όπως στη Βελίτσα
τι τρώει τους αμπαρωμένους αδερφούς
ο Χάϊντς Ζάμπελ σαν καρπούς από γαρίτσα.

και να της Κασταλίας η παλιά πηγή
αρχίζει πάλι το πολύβουο μοιρολόϊ
παρηγοριά των ζωντανών στην έρμη γη
και των νεκρών θυμίαμα ξύλου απ’ αλόη

Έπεσε στα χέρια μου ένα πολύ ωραίο ποίημα από τον Νίκο Ξυνό που έγραψε για μάς, για να μας τιμήσει σαν Έλληνας και σαν άνθρωπος.

Καλό θα είναι να μην χρησιμοποιούμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, και οι αρμόδιοι καθώς και οι ''ιθύνοντες'' των πολιτιστικών μας, να ψάχνονται και λίγο παραπάνω.

Ευχαριστούμε όλους αυτούς που μας τιμάν με την πένα τους.

''Τριαντάφυλλα''-ποίημα από μια καλή φίλη.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ


Αυτή την Άνοιξη
τριαντάφυλλα γεμίσανε
οι φράχτες και οι κήποι,
ρόδα υπερφίαλα,
στέκονται εκεί,
με τη νωχελική αυθάδεια του απείρου κάλλους
κι αναμετρούνε τον καιρό.
Για μας ο χρόνος είναι οι στιγμές.
Για κείνα, μια στιγμή όλος ο χρόνος.
Γέρνουνε απ’ την ηδονή της ομορφιάς,
γερνούμε απ’ την οδύνη της ασχήμιας.

ΦΑΙΔΡΑ

Χωρίς κανένα σχόλιο και για να αλλάξουμε κλίμα αλλά και για να εγκλιματιστούμε στην Άνοιξη, δημοσίευσα αυτό το ποίημα μιας φίλης και σπουδαίας λογοτέχνιδας.
Συνέχισε να μας φωτίζεις!!!

Οι φωτογραφίες είναι από κήπους στο Δίστομο

Ποιητικό έργο από έναν νέο άνθρωπο που μας τιμά

Ένα ποιητικό έργο που θυμάμαι στις εκδηλώσεις μνήμης του 2007 γραμμένο από τη Βίκη Μπακάλη, μου άρεσε πολύ και ήθελα να το δημοσιεύσω.
Και να λοιπόν που έκανε την τιμή να μου το δώσει-μαζί με την άδεια της δημοσίευσης.
Βίκη μου να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς.
Σε ευχαριστούμε όλοι!!!


IN MEMORIAM
(Αφιερωμένο στη Διστομίτισσα Μητέρα)


Γιέ μου, έχουν περάσει χρόνια
που μίσεψες κι είσαι μακριά μου,
έκατσαν στα μαλλιά μου χιόνια,
μα εσύ, κοιμάσαι στην καρδιά μου.