ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
ΤΟ ΒΗΜΑ
* Έστειλε ο συμπατριώτης μας, Χαράλαμπος Ταρνανίδης
Ενας από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων θυμάται όσα συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 91 χρόνια
Για ορισμένους μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο
τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε. Κάποιοι δεν γνωρίζουν.
Για μερικές χιλιάδες αποτελεί ημέρα μνήμης: 353.000 Ελληνες, άνδρες και
γυναίκες, παιδιά, έφηβοι, νέοι και γέροι, πεταμένοι κάπου στις πλαγιές,
στα χωράφια, στις ρεματιές, χωρίς ποτέ κανένας να μπορέσει να θάψει τα
κορμιά τους. Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξόντωσαν, τους πέταξαν...
Ελάχιστοι οι εναπομείναντες και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που ως σήμερα
ζουν, θυμούνται και εξιστορούν στα παιδιά, στα εγγόνια, στα δισέγγονα
και στα τρισέγγονά τους όσα έζησαν... Την τραγωδία, τη λαίλαπα του
πολέμου και του φανατισμού.
Ο 98χρονος κ.
Σταύρος Κοντογιαννίδης στην
πορεία της ζωής του μίλησε στα παιδιά του, την Αριάδνη, την Παρθένα,
την Αννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο, αφηγήθηκε στα δέκα εγγόνια
του και στα ισάριθμα δισέγγονά του και θα ήθελε, αν προλάβει, να μιλήσει
και σε τρισέγγονό του για την αλησμόνητη πατρίδα. Για τον πατέρα του
Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος εξοντώθηκε, για τη θεία του
Ελένη που αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της ο
Αναστάσης... Για τους τούρκους συγχωριανούς τους που τους ειδοποίησαν ότι ερχόταν μεγάλο κακό και τους βοήθησαν να διαφύγουν.