Για την έξοδο από την κρίση - του Μίκη Θεοδωράκη

15.02.2017

α) Μορφές Δράσης

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Νατάσας Βούλγαρη για τους «Διαλόγους στο Λυκόφως» που έγινε πριν λίγο καιρό στην Θεσσαλονίκη και αποδείχθηκε απολύτως επιτυχημένη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τόσο την Νατάσα όσο και όλους αυτούς που συμμετέχουν και συνεισφέρουν στον ιδεολογικό μας αγώνα, που σήμερα αναγκαστικά περιορίζεται στη δημοσίευση άρθρων και βιβλίων.

Η ουσιαστική συζήτηση που έγινε στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης που προανέφερα, οδηγεί σε σκέψεις και συμπεράσματα ευρύτερης σημασίας. Όπως λ.χ. στη συνέχιση της προσπάθειάς μας με την «Σπίθα» με νέες μορφές ιδεολογικής ζύμωσης και τελικά πολιτικού αγώνα. Θυμηθείτε τα λόγια με τα οποία ξεκίνησα την ομιλία μου τον Δεκέμβρη του 2010: «Επιδιώκω ένα Κίνημα Ιδεών…».

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ

Συνθέτης, στιχουργός, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και τραγουδιστής· από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και γενικά της ελληνικής λαϊκής μουσικής του 20ου αιώνα.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας στις 18 Ιανουαρίου 1915. Οι γονείς του ήταν Ηπειρώτες κι εκτός από τον Βασίλη είχαν άλλα τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Αργότερα, οι φίλοι του οι ρεμπέτες του κόλλησαν το παρατσούκλι «Ο Βλάχος», επειδή ήταν ο μόνος ρεμπέτης με στεριανή προέλευση.
Ο πατέρας του, τσαρουχάς στο επάγγελμα, είχε ένα μαντολίνο, με το οποίο έπαιζε κλέφτικα τραγούδια. Αυτά ήταν τα πρώτα ακούσματα του μικρού Βασίλη, μαζί με τις βυζαντινές ψαλμωδίες που άκουγε στην εκκλησία. Παρότι τον συνέπαιρνε η μουσική, πρωτόπιασε όργανο στα χέρια του μετά το θάνατο του πατέρα του το 1926. Ήταν ένα μαντολίνο, που κάποιος ντόπιος οργανοποιός είχε μετατρέψει σε μπουζούκι.

Συγκλονιστική επιστολή - βόμβα, του Μίκη Θεοδωράκη

Πηγή/Αναδημοσίευση: Θεοδωρακισμός

"Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως." 

Μίκης Θεοδωράκης

Μια ''βόμβα'' περίμενε το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο καθώς λάβαμε το παρακάτω κείμενο από τον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή τα σχόλια των αναγνωστών στην ανάρτηση “Συναυλία Θεοδωράκη - Παπακωνσταντίνου: Σείστηκε το Ηρώδειο!” και ιδιαίτερα το πρώτο σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη. Συγκεκριμένα ο ανώνυμος αναγνώστης έγραφε στις 3 Σεπτεμβρίου του 2014:

Τέτοιες συναυλίες θέλουμε! Ας ακολουθήσουν και άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα το παράδειγμα του Παπακωνσταντίνου! Ας ακολουθήσουν τον Μίκη ξανά αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές, έστω και τώρα, αφού πρώτα τον πρόδωσαν και τον εγκατέλειψαν για χρόνια ολόκληρα... 

Ποτέ δεν είναι αργά!

Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Μίκης Θεοδωράκης

Τετάρτη 13/02/13 στις 23h15 , στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ!

Περίληψη Επεισοδίου

Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης ξετυλίγει την ιστορία της ζωής του και ταυτόχρονα σκιαγραφείται η ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Μέσα από αυτή τη διαδρομή «συναντάται» με όλα τα πρόσωπα που παρουσιάστηκαν στους «Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης»: Τον Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Βασίλη Τσιτσάνη, Μελίνα Μερκούρη, Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Μαρία Κάλλας, Νίκο Καζαντζάκη και Μάνο Χατζιδάκι. Μέσα από το πορτρέτο, θα απολαύσουμε τον παραστατικό και χειμαρρώδη λόγο του Μίκη, τις γενναιόδωρες αφηγήσεις του και θα ταξιδέψουμε λυρικά και επικά μαζί του στην Ελλάδα του 20ου αιώνα αλλά και σε όλο τον πλανήτη, όπου έδρασε μουσικά ο συνθέτης. Οι συναντήσεις του με μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των καιρών μας, οι σκέψεις του, τα ανέκδοτα από την θυελλώδη ζωή του και φυσικά οι μουσικές του θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέσα από τις παθιασμένες διηγήσεις του Θεοδωράκη. Ξεκινά από ένα παιδί-θαύμα, με πολύ πρόωρα δείγματα μουσικής

Το Αρχείο της ΕΡΤ αφιερώνει στον Βασίλη Τσιτσάνη

 

Το Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του λαϊκού συνθέτη και τραγουδιστή Βασίλη Τσιτσάνη (18 Ιανουαρίου 1984) ψηφιοποίησε και παρουσιάζει το σχετικό επεισόδιο της εκπομπής "Σαν παλιά φωτογραφία".

Μέσα από υλικό παλιότερων εκπομπών και συνεντεύξεις ανθρώπων του πενταγράμμου, καταγράφεται η καλλιτεχνική πορεία του σπουδαίου δημιουργού. Στην εκπομπή προβάλλεται απόσπασμα συνέντευξης του Βασίλη Τσιτσάνη το 1979, στην οποία αφηγείται τη ζωή του, τα παιδικά του χρόνια στα Τρίκαλα, τον ερχομό του στην Αθήνα το 1936, ενώ μιλάει και για την ερμηνεύτρια των τραγουδιών του, Μαρίκα Νίνου. 
Ο μελετητής του ρεμπέτικου τραγουδιού Παναγιώτης Κουνάδης αναφέρεται στο μουσικό περιβάλλον της εποχής και στις επιρροές που δέχθηκε ο Τσιτσάνης.

«Έφυγε» από τη ζωή ο Ιάκωβος Καμπανέλλης

ΠΗΓΗ: in.gr

O Ιάκωβος Καμπανέλλης απεβίωσε το μεσημέρι της Τρίτης 29 Μαρτίου, μετά από δίμηνη νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου ΜΗΤΕΡΑ του Ομίλου «Υγεία».
Ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας πέθανε σε ηλικία 89 ετών.
Ο θεατρικός συγγραφέας έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε γεννηθεί στη Νάξο το 1922. Το 1935 η οικογένειά του μετακομίζει μόνιμα στην Νίκαια.
Το1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, όπου κρατήθηκε μέχρι τις 5 Μαΐου 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Μετά την επιστροφή του παρακολούθησε πολλές παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης του Κουν. «Εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου» δήλωνε ο ίδιος.
Το πρώτο του θεατρικό έργο του ήταν «Ο Χορός πάνω στα στάχυα», ενώ ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα είναι τα εξής: «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των θαυμάτων», «Ηλικία της νύχτας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Αποικία των τιμωρημένων», «Το μεγάλο μας τσίρκο», «Ο εχθρός λαός» και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα».
Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και ανέβηκαν σε σκηνές σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Μάλιστα, το θεατρικό του «Η Αυλή των θαυμάτων» (1957) είναι το πρώτο του, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και το 1961 ανέβηκε στο Workshop Theatre του Λονδίνου.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε, επίσης, στίχους, που μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες, και παράλληλα, αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.
Κατά καιρούς συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς, διασκευάζοντας θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο.
Για ένα διάστημα διετέλεσε καθηγητής της Δραματικής Σχολής Κάρολος Κουν, ενώ υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε, επίσης, σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, ανάμεσά τους η Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, ο Δράκος του Νίκου Κούνδουρου και τα Κορίτσια στον Ήλιο του Βασίλη Γεωργιάδη.

Βίντεο από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν:

ΠΕΝΤΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ -Από τον μεγάλο ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

 Απόστολή/Ενημέρωση: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ      

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο μου θέτουν το ερώτημα: «Πώς θα βγούμε από την κρίση…».

Όπως καταλαβαίνετε, το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, πολύπλοκο με πολλές πλευρές φανερές και κρυφές και μια σωστή απάντηση πρέπει να μας οδηγήσει σε μια σειρά ερωτήματα, που θα μας βοηθήσουν να δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα, πώς και γιατί έχουμε φτάσει εδώ που βρισκόμαστε και στη συνέχεια με ποιο τρόπο θα βγούμε από το αδιέξοδο και το κυριότερο, πού θα πάμε ή καλλίτερα όχι μόνο πού αλλά και πώς θα μπορέσουμε να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε.

        

Ερώτημα πρώτο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι η σημερινή κρίση αφορά εξ ίσου όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους αυτής της χώρας στον ίδιο βαθμό, αδιάφορο αν ο ένας θίγεται σήμερα περισσότερο από τον άλλο; Δεδομένου ότι αν αυτή η χώρα βουλιάξει, τότε θα πνιγούμε όλοι μαζί. Πλούσιοι και φτωχοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Κεντρώοι, αναρχικοί. Με άλλα λόγια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένας λαός στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα; Και συνεπώς ότι αν σωθούμε, θα σωθούμε ή όλοι μαζί ή κανένας;

            

 Ερώτημα δεύτερο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι στην ασφυκτική αυτή μοναξιά μας, που την επιτείνει το γεγονός ότι στην ίδια κατάσταση με μας βρίσκονται όλοι οι λαοί του κόσμου και ειδικά της Ευρώπης  ο καθένας προσπαθεί με όλα τα μέσα να σωθεί χωρίς να περιμένει βοήθεια από πουθενά; Και όχι μόνο αυτό αλλά ακόμα και οι πιο δυνατοί λαοί εκμεταλλεύονται τους αδύνατους χωρίς οίκτο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, μοιάζει με ζούγκλα, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για τους αδύνατους όσο μεγαλώνει η διεθνής κρίση.

           

Ερώτημα τρίτο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ίχνος διεθνούς αλληλεγγύης και επομένως κι εμείς ως ένα ξεχωριστό εθνικό σύνολο δεν έχουμε φίλους, δεδομένου όπως είπαμε, ότι ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και το μόνο που μπορεί να φέρει τον ένα λαό κοντά στον άλλο είναι αποκλειστικά το αμοιβαίο συμφέρον. Κι αυτό σημαίνει ότι αν τελικά σωθούμε, τότε θα σωθούμε όλοι μαζί ή κανένας. Χρειάζεται όμως γι’ αυτό να αντιτάξουμε τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες δυνάμεις που διαθέτουμε ως ένας ενιαίος λαός απέναντι στους άλλους που φροντίζουν να συσπειρωθούν ο καθένας γύρω από τον εαυτό του, προκειμένου να αντέξει στην μεγάλη δοκιμασία, στην οποία μας έχει υποβάλει όλους ανεξαιρέτως η διεθνής κρίση. Με άλλα λόγια για να αντέξουμε, πρέπει να γίνουμε όλοι μαζί ισχυροί σαν μια γροθιά.

           

Ερώτημα τέταρτο:Πώς εκδηλώνεται σήμερα η κρίση στη χώρα μας;Ποια έιναι τα αίτια που την προκάλεσαν και που εξακολουθούν να την συντηρούν; Η δική μου η άποψη είναι ότι επειδή δεν θα συμφωνήσουμε για το ποιος φταίει αλλά αντίθετα αναγκασμένοι να ρίχνουμε τα βάρη ο ένας στον άλλο στην ουσία χάνουμε χρόνο για να μπούμε επί τέλους στον δρόμο που θα μας βγάλει από την κρίση, θα πρότεινα να συμφωνήσουμε ότι εκείνο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι μονάχα η σημερινή πραγματικότητα.

           

Πότε, πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, ας το αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος. Εμείς θα πρέπει να πούμε ότι αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, που μας αφορά εξ ίσου όλους. Και από κει και πέρα να την αναλύσουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο και να την αλλάξουμε. Η εικόνα που έχω και που νομίζω ότι μας βοηθά να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, είναι η εικόνα του μαγγανοπήγαδου, όπου συνήθως ένα μουλάρι με παρωπίδες κάνει γύρω-γύρω αμέτρητους κύκλους, προκειμένου να βγει το νερό απ’ το πηγάδι.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή που οι Κυβερνήσεις αντί να εξασφαλίσουν στον λαό μας να ζει χάρη σε ένα σύστημα ανάπτυξης στηριγμένο στις δικές του παραγωγικές δυνάμεις καταφύγανε στην εύκολη λύση των δανείων από ξένες δυνάμεις.

Η βασική αιτία γι’ αυτό δεν ήταν μόνο η ανικανότητα αλλά και το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που μετέβαλε τον Κρατικό Μηχανισμό σε έναν αληθινό Μινώταυρο, που ζούσε με το αίμα του λαού. Έτσι μπήκαμε στο εθνικό μαγγανοπήγαδο, δεδομένου ότι τα δάνεια έφεραν τους τόκους και οι τόκοι φόρους που δεν έφταναν να ικανοποιήσουν το Δημόσιο που κατέφευγε σε νέα μεγαλύτερα δάνεια, που μεγάλωναν τους τόκους και αυτοί τους φόρους και αυτοί τα νέα δάνεια και ούτω καθ’ εξής. Η πραγματική εικόνα λοιπόν είναι αυτή: στη μέση το αδηφάγο Δημόσιο και γύρω-γύρω όλος ο ελληνικός λαός να κάνει χωρίς τέλος φαύλους κύκλους που όμως όσο αύξαιναν οι τόκοι, έπρεπε να βαδίζουν όλο και πιο γρήγορα και στο τέλος να τρέχουν, να λαχανιάζουν και να σωριάζονται από την εξάντληση, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα.

Η δική μου απάντηση στο μαγγανοπήγαδο είναι μία και απλή: Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από το Δημόσιο Χρέος και από κει και πέρα να εξετάσουμε αν γίνεται να ζούμε χωρίς δάνεια στηριγμένοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις.

          

Ερώτημα πέμπτο: Είμαστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί αυτό το άλμα που θα μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο; Και με ποιο τρόπο θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο σημερινός τρόπος ζωής μας είναι αυτός που μας οδήγησε στη σημερινή κρίση; Και ότι ακόμα η καταναλωτική υστερία που κυριάρχησε, μας βουλιάζει καθημερινά σε όλο και πιο βαθειά εξάρτηση από τους δανειστές μας, τις ξένες τράπεζες, οι οποίες όταν διαπίστωσαν ότι αυτή η κούρσα του καταναλωτισμού μάς κατέστησε αφερέγγυους, δεδομένου ότι παραμελήσαμε την ανάπτυξη της χώρας, δηλαδή την φτωχύναμε όπως τελικά φτωχύναμε τους εαυτούς μας σε σημείο που να καταντήσουμε περίγελως στα μάτια όλου του κόσμου, τότε και γι’ αυτό τον λόγο έκλεισαν την στρόφιγγα των δανείων, με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στην Τρόϊκα και στο Μνημόνιο, που μας βάζει και πάλι στο μαγγανοπήγαδο Τρόϊκα-Δάνεια-Φόροι Δάνεια-Τόκοι-Φόροι, ενώ συγχρόνως για να μας κάνει να τρέχουμε γύρω-γύρω πιο γρήγορα, χρησιμοποιεί μαστίγιο. Φτάσαμε δηλαδή στην απόλυτη εθνική ντροπή.

           

Πρέπει λοιπόν να αλλάξει σε εθνικό επίπεδο η νοοτροπία μας. Το να ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας, να καταναλώνουμε περισσότερο από όσα παράγουμε, αυτή η τακτική δεν πάει άλλο. Δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον μας οδηγεί σταθερά σε μεγαλύτερη εθνική και επομένως ατομική εξάρτηση και τελικά γενικευμένη πτώχευση, παρακμή, δυστυχία, ντροπή.

Κι εδώ στο σημείο αυτό νομίζω ότι ο λαός μας περιμένει να ακούσει μια υπεύθυνη και απολύτως τεκμηριωμένη πρόταση για το τι μπορεί και πρέπει να γίνει, ώστε να μεταβληθούμε σε λαό αυτάρκη, αυτοδύναμο, ανεξάρτητο, που να στηρίζεται τις δικές του αποκλειστικά ικανότητες και δυνάμεις, που θα τον βοηθήσουν να αντλεί τον πλούτο που χρειάζεται για να ζήσει από τη δική του χώρα, τα εδάφη, τις θάλασσες, την ικανότητα και την εργατικότητά του.

Μας φτάνουν όλα αυτά για να ζήσουμε; Έχουμε τις υποκειμενικές δυνατότητες, ώστε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις χωρίς δάνεια και δίχως να απλώνουμε το χέρι ζητώντας ελεημοσύνη από τους άλλους; Είμαστε σε θέση να γίνουμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι; Και το κυριότερο: Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι συμβαίνει στις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ενέσκηψε το πάθος του καταναλωτισμού;

Στο σημείο αυτό ο λαός μας, για να πεισθεί, περιμένει τεκμηριωμένες όπως είπα και πριν απαντήσεις, που όλες μαζί θα αποτελέσουν ένα νέο Όραμα για το μέλλον, μια νέα γενικευμένη πατριωτική ιδεολογία, που να στηρίζεται τόσο στις υλικοτεχνικές δυνατότητες που διαθέτει η χώρα μας όσο και στην ιστορική μας παράδοση, δηλαδή στις ηθικές και πολιτιστικές αξίες που θα πρέπει να αντιτάξουμε στο κυρίαρχο πνεύμα του ευδαιμονισμού που στηρίζεται σε ένα τρόπο ζωής ξένο προς τον ελληνικό χαρακτήρα και που εξυπηρετεί τα μεγάλα οικονομικά μονοπώλια στην προσπάθειά τους να τοποθετήσουν την ολοένα αυξανόμενη παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αποκλειστικά υλικών, που όπως τα παραισθησιογόνα δημιουργούν μια προσωρινή ψευδαίσθηση ευτυχίας, που τώρα ξέρουμε καλά πού μας οδηγεί.

Το κύριο ζητούμενο δηλαδή, η ευτυχία του λαού, η πραγματική ευτυχία και όχι η πλασματική και εφήμερη, στηρίζεται στα αισθήματα που γεννά μέσα στον καθένα μας η συνειδητοποίηση ότι αγαπάμε έμπρακτα τη χώρα που μας έλαχε να ζούμε, την μοναδική πατρίδα, που σημαίνει ότι ζούμε και προκόβουμε στηριγμένοι στις ίδιες μας δυνάμεις και προσπάθειες και μαζί με όσους ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, χτίζουμε καθημερινά τη δική μας ζωή, που είναι σύμφωνη με τον χαρακτήρα μας, τις συνήθειές μας και τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας.

 Έτσι κατ’ εικόνα και ομοίωση του λαού μας πρέπει να επιλεγούν εξ αρχής οι νέοι θεσμοί, που θα βοηθήσουν την κοινωνία να πηγαίνει μπροστά στηριγμένη στο δίκαιο, την αλληλεγγύη και την αληθινή αγάπη στην πατρίδα και τον λαό.

             

Αθήνα, 15.Χ.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη για τη συνέντευξη τύπου της Λαϊκής Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης», για τη συναυλία που πραγματοποίηθηκε στο θέατρο Λυκαβηττού, την Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

 Από την Λαϊκή ορχήστρα ''Μίκης Θεοδωράκης''

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Με την ευθύνη που μου δίνουν τα 85 μου χρόνια και με την ευκαιρία αυτής της συνεντεύξεως θεωρώ ότι είναι καθήκον μου να σας πω  λίγα λόγια που θα σας ωφελήσουν.

Εμείς οι μουσικοί θεωρούμεθα και είμεθα προνομιούχα όντα, γιατί ασχολούμεθα με την Αρμονία. Δηλαδή τον τελικό σκοπό και το μέγιστο ιδανικό της φυσικής και κοινωνικής ζωής.

Όμως αν κρίνω από τον εαυτό μου, μονάχα στην τελευταία πενταετία συνειδητοποίησα ότι ο τελειότερος οργανισμός από όσους εγνώρισα – τελειότερος ακόμα και από την Μουσική- είναι ο Άνθρωπος. Και ο ανθρώπινος οργανισμός, για να λειτουργήσει ομαλά χρειάζεται πάνω απ’ όλα απόλυτη ισορροπία στις κινήσεις και στις συνήθειές μας.

Για τον λόγο αυτό κρίνω σκόπιμο να σας περιγράψω τις δικές μου καθημερινές επιλογές, που μου εξασφαλίζουν σωματική γαλήνη και πνευματική διαύγεια.

Πρωινό ξύπνημα έως τις εννέα και μισή. Πρωινό ραντεβού με την Μυρτώ. Κάθοδος στο γραφείο του ισογείου, όπου εντελώς μόνος από τις δέκα έως τη μία γράφω, διαβάζω και ακούω μουσική. Μετά το γεύμα, ανάπαυση έως τις  πέντε. Δεύτερο ραντεβού με την Μυρτώ έως τις έξι. Νέα κάθοδος στο γραφείο είτε άνοδος στο δώμα, όπου δέχομαι φίλους και συνεργάτες έως τις οκτώ και μισή. Επάνοδος στο δεύτερο πάτωμα και τρίτο ραντεβού με την Μυρτώ, την Μαργαρίτα και τον Γιώργο και κάπου-κάπου τους τέσσερις εγγονούς και την εγγονή που έχει το όνομα της γιαγιάς της. Έντεκα και μισή διάβασμα στο κρεβάτι και ύπνος.

Επειδή γνωρίζω ότι θα με αντικαταστήσουν σήμερα τρεις εξαιρετικοί μου συνάδελφοι συνθέτες-μουσικοί και στιχουργοί, για τους οποίους αισθάνομαι εκτός από θαυμασμό και μια δίκαια νομίζω στοργή και υπερηφάνεια, δεδομένου ότι τους παρακολουθώ από τα πρώτα-πρώτα τους βήματα, τους καλώ να αναπαραστήσουν μελωδικά αλλά και αρμονικά αυτές τις καθημερινές, απολύτως ισόρροπες κινήσεις μου. Εγώ πάντως με βάση τα σημεία στίξεως (Ξύπνημα, Ραντεβού, Κάθοδος, Άνοδος, Ραντεβού, Άνοδος-Κάθοδος είτε Κάθοδος-Άνοδος, Δεύτερο πάτωμα (Δεσπόζουσα), Ραντεβού με οικογένεια, Ύπνος. Δηλαδή έχουμε 12 στίξεις-νότες. Με βάση το ΝΤΟ Ματζόρε εγώ θα έγραφα την εξής μελωδία:

[ακολουθούν οι πρώτες νότες από την Άρνηση (Στο περιγιάλι)]

Φυσικά μπορεί να υπάρξουν δεκάδες-εκατοντάδες-χιλιάδες παραλλαγές. Τούτων λεχθέντων κάθε έξοδος απ’ αυτό το κλειστό αρμονικό κύκλωμα μάς προκαλεί αφάνταστη σωματική κόπωση και επικίνδυνη πνευματική δυσφορία.

Και το χειρότερο, από την επομένη ο ανθρώπινος οργανισμός, διαμαρτυρόμενος μάς εκδικείται. Και πρέπει να περάσουν πολλές μέρες, συχνά με γιατρούς και φάρμακα, για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ισορροπία.

Είναι όμως άτι τέτοιο φυσιολογικό; Φυσικά  όχι. Με την προϋπόθεση ότι σε κάθε μας έξοδο η κερδισμένη από μας εσωτερική αρμονία θα συναντούσε στους άλλους και γενικά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μιαν αντίστοιχη αρμονία. Στην περίπτωση αυτή η έξοδος για μας δεν θα ήταν μια πληγή αλλά αντίθετα θα μας πλούτιζε.

Όμως δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί από καιρό η δυσαρμονία και η κακοφωνία κερδίζουν συνεχώς έδαφος και μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η κατάσταση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της, κάτι που οπωσδήποτε επηρεάζει τους ανθρώπους ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.
Νομίζω μάλιστα ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, που από κει και πέρα η κοινωνική δυσαρμονία γίνεται Βροντή-Κρότος-Σεισμός.

Γι’ αυτό το λόγο μετριάζω όσο μπορώ τις εξόδους μου, που τις έχω περιορίσει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος. Άλλωστε και εάν υποθέσουμε ότι σήμερα θα ήμουν μαζί σας, απ’ τη μια μεριά εγώ θα είχα μόνο ένα σκοπό, να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με οποιονδήποτε τρόπο με τιμούν, ενώ από τη δική σας διαβλέπω καθαρά ότι το ενδιαφέρον σας περιορίζεται σε ένα και μοναδικό θέμα:

«Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή κατάσταση;» Και πιο ειδικά « Τι πιστεύετε για το ΔΝΤ;»

Όπως πιθανόν θα το έχετε κι εσείς πια καταλάβει, το ΔΝΤ είναι η ΦΑΚΑ. Και τώρα πια δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τη ΓΑΤΑ. Όλα αυτά τα έχω διατυπώσει εκτενώς στο φιλόξενο φύλλο της εφημερίδας Espresso της περασμένης Δευτέρας, μιας και ο συνάδελφός σας κ. Μαρδάς είχε την καλωσύνη να με ρωτήσει: «Ο καθείς και τα όπλα του, είπα», μας λέει ο Ελύτης. « Ο καθείς και αυτοί που τον εκτιμούν και τον τιμούν και δεν τον φιμώνουν», λέω εγώ. Ο οποίος, ευτυχώς, βρίσκομαι έξω από την ΦΑΚΑ μη γνωρίζοντας πια τι να σκεφτώ και τι να κάνω.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, σας χαιρετώ και σας εύχομαι Καλή Τύχη.

                                                                                      

                                                                                         Μίκης Θεοδωράκης

                                                           

                                                                  Αθήνα, Πέμπτη 22 Ιούλη 2010

Υ.Γ: Επισυνάπτεται το πεντάγραμμο του Μίκη Θεοδωράκη.