- Την Δευτέρα (6/6), ιταλικό δικαστήριο δικαίωσε τους κατοίκους του Διστόμου για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
- Την Παρασκευή (10/6) συμπληρώνονται 67 χρόνια από τη θηριωδία. Λίγους μήνες πριν, είχαμε επισκεφθεί το Δίστομο.
- Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
- ΤΟ ΒΗΜΑ: 07/06/2011
Η κιτρινισμένη φωτογραφία έχει τραβηχθεί στα τέλη της δεκαετίας του
’40. Είναι κάποια από τα παιδιά του Διστόμου που γλίτωσαν από τη σφαγή
του 1944. Κάποια απ’ αυτά, ηλικιωμένοι επιζώντες πια, θυμούνται τις
λεπτομέρειες (Φωτογραφία: Μυρτώ Παπαδοπούλου)
Eίναι ένα κανονικό πλακόστρωτο ενός τυπικού χωριού. Δίπλα βρίσκεται ένα δέντρο, πιο δίπλα μια καφετέρια, παραδίπλα άλλη μία. Και είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στα μάτια κάθε περαστικού, για κάποιους άλλους, όμως, είναι το σημείο «όπου σκότωσαν πέντε». Το δημαρχείο, ένα όχι και τόσο εντυπωσιακό κτίσμα, δείχνει ένα απλό ροζ κτίριο με άσπρες πόρτες αλουμινίου. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα για όλους, εκτός από τις περίπου 2.000 κατοίκους του χωριού. Για αυτούς είναι «εκεί που έσφαξαν τέσσερις οικογένειες και δύο γυναίκες με παιδιά στην κοιλιά». Ο δρόμος είναι υγρός, ο αέρας παγωμένος, το ημερολόγιο δείχνει 2011, αλλά σε μια καφετέρια δίπλα στο πλακόστρωτο – «εκεί που σκότωσαν πέντε» – μια παρέα 30ρηδων, ανάμεσα σε εφημερίδες, τσιγάρα και καφέδες, συζητάνε με πάθος. Η κουβέντα δεν έχει να κάνει με το ντέρμπι, ούτε με την απαξίωση της πολιτικής. Η κουβέντα επιστρέφει στις 10 Ιουνίου του 1944, τότε που ο χρόνος σταμάτησε για το Δίστομο και συνέβη αυτό που, 67 χρόνια μετά, βρίσκεται ακόμη στην επικαιρότητα, αυτό που κάνει έναν 40χρονο γιο επιζώσης – λόγω καλής κρυψώνας – εκείνο το απόγευμα του 1944 να παραδέχεται ότι «κάθε μέρα σκέφτομαι ότι έχω γεννηθεί κατά τύχη. Πως αν η κρυψώνα της μάνας μου δεν ήταν τόσο καλή, απλώς δεν θα υπήρχα». Σοβαρές σκέψεις λίγο προτού κοιμηθείς.
Eίναι ένα κανονικό πλακόστρωτο ενός τυπικού χωριού. Δίπλα βρίσκεται ένα δέντρο, πιο δίπλα μια καφετέρια, παραδίπλα άλλη μία. Και είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στα μάτια κάθε περαστικού, για κάποιους άλλους, όμως, είναι το σημείο «όπου σκότωσαν πέντε». Το δημαρχείο, ένα όχι και τόσο εντυπωσιακό κτίσμα, δείχνει ένα απλό ροζ κτίριο με άσπρες πόρτες αλουμινίου. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα για όλους, εκτός από τις περίπου 2.000 κατοίκους του χωριού. Για αυτούς είναι «εκεί που έσφαξαν τέσσερις οικογένειες και δύο γυναίκες με παιδιά στην κοιλιά». Ο δρόμος είναι υγρός, ο αέρας παγωμένος, το ημερολόγιο δείχνει 2011, αλλά σε μια καφετέρια δίπλα στο πλακόστρωτο – «εκεί που σκότωσαν πέντε» – μια παρέα 30ρηδων, ανάμεσα σε εφημερίδες, τσιγάρα και καφέδες, συζητάνε με πάθος. Η κουβέντα δεν έχει να κάνει με το ντέρμπι, ούτε με την απαξίωση της πολιτικής. Η κουβέντα επιστρέφει στις 10 Ιουνίου του 1944, τότε που ο χρόνος σταμάτησε για το Δίστομο και συνέβη αυτό που, 67 χρόνια μετά, βρίσκεται ακόμη στην επικαιρότητα, αυτό που κάνει έναν 40χρονο γιο επιζώσης – λόγω καλής κρυψώνας – εκείνο το απόγευμα του 1944 να παραδέχεται ότι «κάθε μέρα σκέφτομαι ότι έχω γεννηθεί κατά τύχη. Πως αν η κρυψώνα της μάνας μου δεν ήταν τόσο καλή, απλώς δεν θα υπήρχα». Σοβαρές σκέψεις λίγο προτού κοιμηθείς.
