γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Να 'μαστε πάλι εδώ!!!
Έτοιμοι να ξαναζήσουμε τους “Παυσανίες” και την πλατεία (ή
τον κήπο) του Κλαυθμώνος. Και ενώ μέχρι τώρα οι ιστορίες σαν και την
παρακάτω ενδιέφεραν μόνο όσους ασχολούνται με τα “περίεργα” της
ιστορίας, τώρα ξαναμπαίνουν βίαια στη ζωή μας, σαν το κλάμα του παιδιού
που ξυπνά, έντρομο, από τους εφιάλτες του, για να μας υπενθυμίσουν για
άλλη μια φορά ότι τίποτα, δυστυχώς, δε μαθαίνουμε από την Ιστορία.
“Παυσανίες” ονομάζονταν στα τέλη του 1800, μάλλον ειρωνικά, όλοι όσοι
απολύονταν (παύονταν > παύση > Παυσανίας) από τη Δημόσια
εργασία τους, κάθε φορά που άλλαζε η Κυβέρνηση (η μονιμότητα των
Δημοσίων Υπαλλήλων καθιερώθηκε με το σύνταγμα του 1911, άρθρο 102 ). Οι
“Παυσανίες”, λοιπόν, έβγαιναν από το υπουργείο των Οικονομικών, που
βρισκόταν στην πλατεία 25ης Μαρτίου (αργότερα θα ονομαστεί πλατεία Κλαυθμώνος < κλαυθμός: κλάμα),
