Πρόκειται για μια σειρά σκέψεων και επεισοδίων που
καταγράφονται από τη συγγραφέα με κινηματογραφικό τρόπο ή άλλοτε με την τεχνική
του εσωτερικού μονολόγου σε μια αλληλοδιαδοχή εικόνων και συναισθημάτων που αποκαλύπτουν
βαθιές πληγές και περαστικές απουσίες.
Ο τρόπος της αφήγησης αποτελεί ο ίδιος ένα δοκίμιο πάνω στις
κατακερματισμένες σύγχρονες σχέσεις, οι οποίες βιώνονται άλλοτε ως υπαρκτά
δράματα κι άλλοτε ως θεατρικά μονόπρακτα, στα οποία η συμμετοχή του υποκειμένου
είναι υποχρεωτική αλλά όχι απαραιτήτως αυτοπροσδιοριζόμενη.