Αγαπητοί φίλοι,
Έμαθα ότι τα «ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ» μου αναρτήθηκαν σε 200 περίπου blogs και σ'
αυτά απευθύνομαι σήμερα. Φυσικά δεν περιμένω απάντηση-εκδήλωση
ενδιαφέροντος από καμμιά άλλη πλευρά, όπως Κυβέρνηση, Αστυνομία,
Βουλευτές κλπ.
Υποθέτω ότι εσείς αντιληφθήκατε τη σοβαρότητα της καταγγελίας μου και
γι' αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου.
Στις αρχές του 1967 και λίγους μήνες πριν από τη Δικτατορία καταθέσαμε
στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού, εγώ και δύο Βουλευτές της Λέσβου εκ μέρους της
ΕΔΑ επερώτηση στην τότε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση σχετικά με την εμπλοκή
του Στρατού στην διάλυση μιας εκδήλωσης της ΕΔΑ στην Μυτιλήνη.
Υπογραμμίσαμε ότι αυτό το νέο στοιχείο, δηλαδή η για πρώτη φορά
παρουσία στρατιωτών σε μια καθαρά αστυνομική επιχείρηση μας οδηγεί στο
συμπέρασμα ότι προετοιμάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα. Λοιπόν αυτό το
νέο στοιχείο κι αυτή την πρώτη φορά είδα σ' αυτήν τη διαφοροποίηση μιας
διμοιρίας ΜΑΤ με την εντολή να προκαλέσουν βαρύ τραυματισμό ατόμων και
θάνατο.
Πιστεύετε μήπως εσείς ότι μια τέτοια βαρειά ευθύνη θα την έπαιρνε
ξαφνικά πάνω της επιλεκτικά μόνο αυτή η συγκεκριμένη διμοιρία, της
οποίας τα μέλη όλα μαζί αποφάσισαν μόνα τους να αναποδογυρίσουν τις
ασπίδες και τα γκλομπς και να αρχίσουν να χτυπούν με πρωτοφανή
αγριότητα, με κοινό στόχο τα κεφάλια των διαδηλωτών; Και γιατί μόνο
αυτοί και όχι και κάποιοι άλλοι; Δηλαδή τα άγρια ένστικτα, όπως γράφουν
πολλοί συντάκτες για να εξηγήσουν αυτή την αιφνίδια μεταβολή, έτυχε
να εκδηλωθούν ομαδικά μόνο σ' αυτή τη συγκεκριμένη διμοιρία, ενώ όλοι
οι άλλοι εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται όπως πριν;
Η άποψή μου είναι ότι για να τολμήσει σήμερα ένας αστυνομικός να
αψηφήσει την κατηγορία ενός βαρύτατου τραυματισμού και ενδεχομένως ενός
θανάτου, θα πρέπει να έχει κάλυψη από πάρα πολύ ψηλά. Είτε από τον
ίδιο τον Υπουργό είτε από κάποιον ισότιμό του, πιθανώς εν αγνοία του
Υπουργού. Γιατί στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η
ομιλία του κ. Παπουτσή ευθύς αμέσως μπροστά σε εκατοντάδες βαθμοφόρους
ήταν στημένη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση ότι αποτελούσε μιαν έμμεση
προειδοποίηση προς αυτούς που αποφάσισαν πίσω απ' την πλάτη του.
Όπως και να ΄χει όμως και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να δούμε σε τι
απέβλεπε αυτή η απόφαση. Ποιο είναι δηλαδή αυτό το νέο στοιχείο, που
με κάνει να ανησυχώ. Στην περίπτωση που κάποιοι ήθελαν να υπάρξει ένας ή
περισσότεροι νεκροί, τότε γνώριζαν ότι θα υπάρχει ριζική αλλαγή στην
αντίδραση των πολιτών. Και από πλευράς όγκου και από πλευράς
συμπεριφοράς. Γιατί κάθε φορά που πληγώθηκαν οι Έλληνες πολίτες,
αντιδρούσανε μαζικά και δυναμικά.
Τοποθετώντας τότε μέσα στα μαζικά συλλαλητήρια μερικές εκατοντάδες
προβοκάτορες με εντολή να καίνε, να σπάνε και να τραυματίζουν ακόμα και
να σκοτώνουν αστυνομικούς, δημιουργούμε το απαραίτητο σκηνικό για να
περάσουμε σε άλλη μορφή διακυβέρνησης.
Αυτό λοιπόν είναι που με κάνει να φοβάμαι γι' αυτή την καινούρια πρώτη φορά.
Και γι' αυτό χαίρομαι που δεν είμαι πια μόνος (όπως περίμενα να είμαι)
στην προσπάθειά μου να αναλύσω λογικά, σωστά και υπεύθυνα αυτή την
περίεργη συμπεριφορά των ΜΑΤ αλλά είστε κι εσείς και γι' αυτό σας ζητώ
να σκύψετε βαθειά πάνω απ' αυτή την υπόθεση πριν την κουκουλώσουν ο
φόβος των ενόχων, ο βαθύς ύπνος του πολιτικού κόσμου, η ένοχη συνείδηση
των εκπροσώπων του Τύπου και η απελπιστική αδιαφορία της μεγάλης
πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων.
Όπως και στα 1967 που υπήρχε ακριβώς η ίδια κατάσταση, κανείς από όλους
αυτούς -πλην των ενόχων- δεν υποψιαζόταν τι μας περιμένει. Αν και
είναι γνωστό ότι κάθε εξουσία, όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο, είναι ικανή
να αντιδράσει με τους πιο απίθανους τρόπους. Βοηθείστε με λοιπόν να
πιάσουμε αυτή την άκρη του κουβαριού που είναι η «ανάποδη διμοιρία» των
ΜΑΤ και να αρχίσουμε να το ξετυλίγουμε για να φτάσουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την ταυτότητα της διμοιρίας και να μάθουμε
όλα τα ονόματα. Στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε από πού
ήρθε η διαταγή να γυρίσουν ανάποδα ασπίδες και γκλομπς και να χτυπούν
χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Ποιος τους είπε «Κάντε αυτό κι αυτό
και είστε απόλυτα καλυμμένοι από πολύ ψηλά». Αν φτάσουμε ως εδώ, θα
έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα...
Σας χαιρετώ
