Το δικό μας δώμα. Ένα ποίημα από έναν νέο Διστομίτη λογοτέχνη

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΩΜΑ

Κλειστές οι γρίλιες του παραθύρου. Το φως χαμηλό μες στο δικό μας δώμα. Το αγαπημένο σου τραγούδι παίζει ανελλιπώς.
Θυμάμαι τα κάτασπρα μακριά σου δάχτυλα πάνω στα λευκά σεντόνια να γνέθουν το κάλεσμα
Λατρεύω, κοπέλα μου, την γεύση σου και την μυρωδιά του κορμιού σου.
Δεν είσαι πλέον στην σοφίτα μας. Τα πράγματα έχουν μείνει απείραχτα απ' την τελευταία Φορά που γεύτηκα την σάρκα σου
Οι όρκοι μας αντηχούν στο μυαλό μου και τρέχουν ειρωνικά και βασανιστικά γρήγορα στο δωμάτιο σαν Ερινύες.

Η σκέψη των κατακόκκινων χειλιών σου, όλο μελιστάλακτες ηδονές, με καταδιώκει.
Σε χρειάζομαι, μικρή μου, για όλα.
Το αποτύπωμα του κορμιού σου είναι ακόμη στο στρώμα. Το χαϊδεύω, το μυρίζω. Παραδόξως αισθάνομαι καλά. Γιατί δεν τρελαίνομαι; Μου λείπεις άλλωστε. Αυτό το νιώθω.
Ίσως να νιώθω έτσι επειδή σε γεύτηκα, επειδή μυρίζω την σάρκα σου καυτή ακόμα πάνω στο κρεββάτι μου.
Βλέπω τις εκφράσεις της ηδονής σου, το πώς έκλεινες τα μάτια, το πώς τίναζες τα μαλλάκια σου, το ροδαλό απ' την ηδονή πρόσωπο σου, όλο ανεπιτήδευτο αφελές νάζι.
Ξανατρέχω σε λουλουδόπλεκτα μυρωδικά μονοπάτια μοναχικός δρομέας,
ντοπαρισμένος απ' τις ηδονές μας

Λέλεγας.

Βλέπε άρθρο σχετικό κάνοντας κλικ εδώ