Ένα μικρό ιστορικό
Ήταν το περασμένο καλοκαίρι που ανέβηκε η ιστορική και υπέροχη αυτή παράσταση στους γειτονικούς Δελφούς, και αποφασίσαμε τότε να την δούμε μαζί με πολλούς φίλους.
Στην παρέα, εννοείται, ήταν και ο Τάσος ο Σταθάς, ο σκηνοθέτης της χθεσινής παράστασης και ηθοποιός, μαζί με άλλα μέλη της ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Είχαν προηγηθεί έντονες πολιτικές συζητήσεις και προβληματισμοί για το μέλλον της χώρας μας αλλά και για το παρόν, και ήμασταν φορτισμένοι και με αρκετή οργή για τους ανίκανους ξενόδουλους προδότες που κρατούν το μέλλον μας στα βρώμικα χέρια τους.
Η παράσταση μας έκανε ακόμη πιο φορτισμένους σε σημείο να θέλουμε να ουρλιάξουμε. Η μουσική του μεγάλου Σταύρου Ξαρχάκου που ήταν παρών τότε στους Δελφούς, μας έκανε να ανατριχιάσουμε.
Όταν λοιπόν τέλειωσε η παράσταση, πήγαμε για ποτό σε ένα μαγαζί των Δελφών, και ο Τάσος μου εκμυστηρεύθηκε ότι ήθελε να ανεβάσει την παράσταση.
Μία παράσταση που εκτός από μεγάλο βαθμό δυσκολίας, απαιτεί σκηνικά, πολλά κοστούμια, τραγούδι, χορογραφία υψηλών προδιαγραφών και σκληρή δουλειά.
Για την σκληρή δουλειά ήμουνα σίγουρος. Άλλωστε τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου Διστόμου το έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια που παράγουν πολιτισμό.
Εγώ του είπα ότι θα ήταν τόλμημα κάτι τέτοιο και δεν θα ήταν εφικτό, και ότι κολυμπά πολύ στα βαθιά.
Να λοιπόν που έπεσα έξω. Να που το πείσμα και η τρελή αγάπη για ό,τι καταπιάνεται κανείς, γεννά σπουδαία αποτελέσματα.
Η παράσταση
Το κρύο χτες για την εποχή ήταν δυνατό και θέριζε στην κυριολεξία. Παρόλο το κρύο και τον αέρα, ή προσέλευση του κόσμου ήταν τεράστια. Το ανοικτό θέατρο του Μαυσωλείου γέμισε αμέσως και δεν αποχώρησε κανείς εξ αιτίας της πολύωρης παράστασης και του κρύου αέρα, που σημαίνει ότι όλοι είχαν απορροφηθεί και συγκλονιστεί.
Το πρώτο χειροκρότημα που μας ζέστανε λίγο ήταν για τον μεγάλο μας ηθοποιό, Κώστα Καζάκο, την ώρα που ερχόταν στο θέατρο. Ο Κώστας Καζάκος μας έχει ξαναεπισκεφτεί στο παρελθόν
Έχει ξανακληθεί από την ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ και έχει αναπτύξει φιλίες και με την ομάδα, αλλά και με κατοίκους του Διστόμου.
Να πούμε ότι εκτός από τον Κώστα Καζάκο, η ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ είχε φιλοξενήσει πριν πέντε μήνες την κόρη του συγγραφέα του έργου και μεγάλου Έλληνα, Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Ως γνωστόν ο Κώστας Καζάκος είχε πρωταγωνιστήσει στην πρώτη παράσταση που ανέβηκε το 1973 στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, κι αυτό έκανε την συγκίνησή του αλλά και την συγκίνησή μας μεγαλύτερη.
Τώρα που η χώρα μας περνά αυτόν τον γολγοθά, στα χρόνια της ξενοκρατίας και των άθλιων ξενόδουλων πολιτικών μας, ήταν η καλύτερη στιγμή για να ανέβει αυτή η παράσταση. Η πολιτική συγκυρία λοιπόν σε συνδυασμό με την ενέργεια που εκπέμπει ο ιερός τόπος του Διστόμου, έκαναν το κοινό να συμμετέχει, να χειροκροτεί και να ζητοκραυγάζει.
Εγώ σαν θεατής το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτά που ένιωσα αλλά και που άκουγα δεξιά κι αριστερά μου από τους υπόλοιπους θεατές.
Ο κόσμος είχε έναν περίεργο παλμό, γελούσε, χειροκροτούσε συνεχώς, δάκρυζε και συμμετείχε σαν σε πορεία και φορτισμένη διαδήλωση. Σαν ήθελε να μπει μέσα να ξεσπάσει. Και η απόδειξη είναι ότι δεν αποχώρησε κανένας παρά το κρύο και την μεγάλη διάρκεια του έργου.
Υψηλών προδιαγραφών ερμηνείες, χορογραφία αλλά και μουσική. Οι φωνές των ηθοποιών στο τραγούδι σωστές, καλοδουλεμένες και με εμπειρία. Σ' αυτό έπαιξε ρόλο η διδασκαλία και η διεύθυνση της μουσικού και μαέστρου, κας Κατερίνας Ζάκκα, που είναι και συμπατριώτισσά μας.Υπήρχε και τραγουδιστής με εμπειρία ο οποίος ερμήνευε τα τραγούδια του Ξαρχάκου. Η διανομή των ρόλων ήταν κατά τη γνώμη μου η ιδανικότερη. Ερμηνείες σωστές υψηλού επιπέδου, ακόμη και από αυτούς που περίμενες κάτι λιγότερο, διαπίστωνες ότι ξεπέρασαν τις δυνατότητες τους. Χορογραφίες άψογες.
Σε κάποιες σκηνές οι ηθοποιοί μας έκαναν να δακρύσουμε μόνο με το ύφος και τις κινήσεις τους, κάτι που δείχνει το πάθος τους και την σκληρή δουλεία που κατέβαλαν.
Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος στο τέλος και χειροκροτούσε συνεχόμενα. Επευφημούσε και συγχαίρονταν τους ηθοποιούς.
Είχαν όλοι τον περιβόητο κόμπο στο στομάχι και έναν έντονο προβληματισμό. Άκουγες υπέροχα σχόλια άπ' τον κόσμο, και έβλεπες παντού υγρά μάτια.
Στο τέλος της παράστασης ο μεγάλος μας ηθοποιός Κώστας Καζάκος, είπε αυτά που ήθελα να πω εγώ κι άλλοι πολλοί φαντάζομαι.
Μίλησε για τον πολιτισμό. Αυτόν που παράγουν τα παιδιά μέσα από την αγάπη τους και την σκληρή δουλειά τους. Για την επαρχία την τόσο παρατημένη από το κράτος που αναβαθμίζεται από τέτοιου είδους ενέργειες που πρέπει να συνεχιστούν. Μίλησε για την κατάσταση της χώρας μας, και πόσο επίκαιρη είναι η παράσταση, γιατί ως γνωστόν η ιστορία επαναλαμβάνεται με την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αλλά και με τα ακραία πολιτικά φαινόμενα και μορφώματα.
Πριν μιλήσει όμως έδωσε την σειρά του σε μία άλλη καλεσμένη, την καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Ελένη Δουνδουλάκη.
Με το ΔΗΠΕΘΕ συνεργάστηκε το Θεατρικό Εργαστήρι Διστόμου και ευελπιστεί να συνεργαστεί και στο μέλλον. Η κ Ελένη Δουνδουλάκη είπε κι αυτή δυό λόγια και έδειξε ενθουσιασμένη, ενώ υποσχέθηκε συνεργασία και στήριξη στην ομάδα μας.
Δεν μπορώ να αναφέρω όλους τους ηθοποιούς και τους συντελεστές, μπορείτε να τους δείτε στο υπέροχο πρόγραμμα που εκδώσανε παρακάτω.
Στο τέλος ο Τάσος Σταθάς στην ομιλία του απότισε φόρο τιμής στους αδικοχαμένους Σφαγιασθέντες συμπατριώτες μας
Θα πω αυτό που άκουγα συνεχώς από τον κόσμο.
Πολλά συγχαρητήρια και πολλά μπράβο. Για μία ακόμη φορά ΕΥΓΕ.
Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου
Έχει ξανακληθεί από την ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ και έχει αναπτύξει φιλίες και με την ομάδα, αλλά και με κατοίκους του Διστόμου.
Να πούμε ότι εκτός από τον Κώστα Καζάκο, η ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ είχε φιλοξενήσει πριν πέντε μήνες την κόρη του συγγραφέα του έργου και μεγάλου Έλληνα, Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Ως γνωστόν ο Κώστας Καζάκος είχε πρωταγωνιστήσει στην πρώτη παράσταση που ανέβηκε το 1973 στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, κι αυτό έκανε την συγκίνησή του αλλά και την συγκίνησή μας μεγαλύτερη.
Τώρα που η χώρα μας περνά αυτόν τον γολγοθά, στα χρόνια της ξενοκρατίας και των άθλιων ξενόδουλων πολιτικών μας, ήταν η καλύτερη στιγμή για να ανέβει αυτή η παράσταση. Η πολιτική συγκυρία λοιπόν σε συνδυασμό με την ενέργεια που εκπέμπει ο ιερός τόπος του Διστόμου, έκαναν το κοινό να συμμετέχει, να χειροκροτεί και να ζητοκραυγάζει.
Εγώ σαν θεατής το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτά που ένιωσα αλλά και που άκουγα δεξιά κι αριστερά μου από τους υπόλοιπους θεατές.
Ο κόσμος είχε έναν περίεργο παλμό, γελούσε, χειροκροτούσε συνεχώς, δάκρυζε και συμμετείχε σαν σε πορεία και φορτισμένη διαδήλωση. Σαν ήθελε να μπει μέσα να ξεσπάσει. Και η απόδειξη είναι ότι δεν αποχώρησε κανένας παρά το κρύο και την μεγάλη διάρκεια του έργου.
Υψηλών προδιαγραφών ερμηνείες, χορογραφία αλλά και μουσική. Οι φωνές των ηθοποιών στο τραγούδι σωστές, καλοδουλεμένες και με εμπειρία. Σ' αυτό έπαιξε ρόλο η διδασκαλία και η διεύθυνση της μουσικού και μαέστρου, κας Κατερίνας Ζάκκα, που είναι και συμπατριώτισσά μας.Υπήρχε και τραγουδιστής με εμπειρία ο οποίος ερμήνευε τα τραγούδια του Ξαρχάκου. Η διανομή των ρόλων ήταν κατά τη γνώμη μου η ιδανικότερη. Ερμηνείες σωστές υψηλού επιπέδου, ακόμη και από αυτούς που περίμενες κάτι λιγότερο, διαπίστωνες ότι ξεπέρασαν τις δυνατότητες τους. Χορογραφίες άψογες.
Σε κάποιες σκηνές οι ηθοποιοί μας έκαναν να δακρύσουμε μόνο με το ύφος και τις κινήσεις τους, κάτι που δείχνει το πάθος τους και την σκληρή δουλεία που κατέβαλαν.
Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος στο τέλος και χειροκροτούσε συνεχόμενα. Επευφημούσε και συγχαίρονταν τους ηθοποιούς.
Είχαν όλοι τον περιβόητο κόμπο στο στομάχι και έναν έντονο προβληματισμό. Άκουγες υπέροχα σχόλια άπ' τον κόσμο, και έβλεπες παντού υγρά μάτια.
Στο τέλος της παράστασης ο μεγάλος μας ηθοποιός Κώστας Καζάκος, είπε αυτά που ήθελα να πω εγώ κι άλλοι πολλοί φαντάζομαι.
Μίλησε για τον πολιτισμό. Αυτόν που παράγουν τα παιδιά μέσα από την αγάπη τους και την σκληρή δουλειά τους. Για την επαρχία την τόσο παρατημένη από το κράτος που αναβαθμίζεται από τέτοιου είδους ενέργειες που πρέπει να συνεχιστούν. Μίλησε για την κατάσταση της χώρας μας, και πόσο επίκαιρη είναι η παράσταση, γιατί ως γνωστόν η ιστορία επαναλαμβάνεται με την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αλλά και με τα ακραία πολιτικά φαινόμενα και μορφώματα.
Πριν μιλήσει όμως έδωσε την σειρά του σε μία άλλη καλεσμένη, την καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Ελένη Δουνδουλάκη.
Με το ΔΗΠΕΘΕ συνεργάστηκε το Θεατρικό Εργαστήρι Διστόμου και ευελπιστεί να συνεργαστεί και στο μέλλον. Η κ Ελένη Δουνδουλάκη είπε κι αυτή δυό λόγια και έδειξε ενθουσιασμένη, ενώ υποσχέθηκε συνεργασία και στήριξη στην ομάδα μας.
Δεν μπορώ να αναφέρω όλους τους ηθοποιούς και τους συντελεστές, μπορείτε να τους δείτε στο υπέροχο πρόγραμμα που εκδώσανε παρακάτω.
Στο τέλος ο Τάσος Σταθάς στην ομιλία του απότισε φόρο τιμής στους αδικοχαμένους Σφαγιασθέντες συμπατριώτες μας
Θα πω αυτό που άκουγα συνεχώς από τον κόσμο.
Πολλά συγχαρητήρια και πολλά μπράβο. Για μία ακόμη φορά ΕΥΓΕ.
Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου
Δείτε ένα μικρό Φωτορεπορτάζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου