Ένας πίνακας μεγάλων διατάσεων (4Χ2μ.) που γεννήθηκε από την ευαισθησία του καλλιτέχνη και αφορά την ιστορία της περιοχής μας.
Ο Κώστας Μουστάκας έζησε κάποτε στην πόλη μας, αγάπησε τον τόπο και τους ανθρώπους του και φεύγοντας πήρε μαζί του μνήμες… Μνήμες που τον συνοδεύουν εως σήμερα.
Η σφαγή του Διστόμου το 1944 ήταν πάντα ένα γεγονός που τον πονούσε και όπως συμβαίνει με τους καλλιτέχνες, άλλος τρόπος δεν υπήρχε παρά να εκφράσει αυτά που ένοιωθε με την τέχνη του. Έτσι αποτύπωσε στον καμβά τον πόνο, τη θλίψη αλλά και την οργή για τη θηριωδία του Γερμανού κατακτητή σ’ ανθρώπους αθώους, άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Έτσι γεννήθηκε ο πίνακας αυτός. Μορφές τραγικές… η μάνα που θρηνεί στο μνήμα, η μάνα που κρατά στα χέρια της το άψυχο σώμα του παιδιού της, η μάνα που σφίγγει στην αγκαλιά της το παιδί της για να το προστατέψει από το όπλο του εχθρού…Ο πόνος, η θλίψη, η απόγνωση βρίσκουν την έκφρασή τους στις μορφές κι από την άλλη η αγριότητα, το μίσος, η δίψα για αίμα του ναζισμού, των στρατιωτών που σαν λυσσασμένα σκυλιά όρμησαν πάνω στο λαό του Διστόμου να τον κατασπαράξουν.
Ύστερα οι εικόνες ξύπνησαν μέσα του τις μουσικές. Ο Κ. Μουστάκας έγραψε για το Δίστομο ένα Ορατόριο το οποίο ευελπιστούμε να ακούσουμε το καλοκαίρι με τη βοήθεια του μαέστρου Τοντόρ Καπακκσίεφ σε μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων της κλασσικής μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου