«Ο άνθρωπος να σηκώνει το βλέμμα προς τον ουρανό» - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του συμπατριώτη μας, ΑΡΓΥΡΗ ΣΦΟΥΝΤΟΥΡΗ, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Επιμέλεια : Θανάσης Δημάκας

Με αφορμή το νέο του βιβλίο, με το οποίο θα ασχοληθούμε και θα παρουσιάσουμε προσεχώς
Συνέντευξη στον Γιώργο Κιούση

Αλησμόνητος εκείνος ο αθέριστος Ιούνης του 1944 στο Δίστομο. «Όλος ο κόσμος δε βαραίνει όσο ένα παιδικό δάκρυ», «το σκοτάδι δεν παραμερίζεται, αλωνεται από το φως», «σκοπός μου δεν είναι η συντήρηση, είναι η αντοχή στο χθές». Σε τρεις αράδες η ιστορία της ζωης του. «Η τέχνη επαγρυπνά. Δια της ελλειπτικότητας» θα απαντούσε η ακαδημαικός μας Κική Δημουλά. «Η ποίηση ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού». Οι «Λογοκρισίες, 166 "Αντιβοιωτικές" ασκήσεις», το βιβλίο του Αργύρη Σφουντούρη, εκδόσεις Βεργίνα, μοιάζουν με παυσίπονες σταγόνες σε έναν ωκεανό λύπης. Αφιερωμένο στην αδελφή του Χρυσούλα.

    -Το βιβλίο σας;


    «Είναι ένα είδος πολύ προσωπικής Διαθήκης - τόσο προσωπικής που κάποια στιγμή ένοιωσα πως απευθύνομαι στον άνθρωπο βαθειά μέσα μου και μέσα σε κάθε άνθρωπο με ήθος και ευθύνη».

    -Αντιβοιωτικές ασκήσεις;

    «Αυτό που έλεγε ο κάθε "Αθηναίος" για τον κάθε "Βοιωτό" ήταν και είναι πάντα η υπεροπτική ματιά που στρέφεται προς τον γείτονα.Με αυτές τις ασκήσεις κοιτάζεις προς τα μέσα. Πρόκειται δηλαδή για ασκήσεις αυτοκριτικής αλλά και αυτοσεβασμού. Τίποτα δεν είναι πιο βάρβαρο από τον Βάρβαρο μέσα στον Έλληνα».

    -Αποκρυφισμοί στον Ησίοδο;

    «Ο Ησίοδος συμβουλεύει τον αδερφό του Πέρση, που σπατάλησε σύντομα την πατρική κληρονομιά χωρίς να δμιουργήσει τίποτα - είναι η άλλη πλευρά του αιώνιου ελληνικού δαίμονα, η πλευρά που παραμένει κρυφή, οικογενειακό μυστικό - ακόμη και σήμερα που ο κόσμος όλος το 'χει "τούμπανο"...».

   -Ποια ανάγκη το γέννησε;

   «Η ανάγκη να βρω το σημαντικότερο που παραμέλησα στη ζωή για να προλάβω - πρώτα ο Θεός - να συγκεντρώσω σ' αυτό τις τελευταίες μου δυνάμεις».

   -Ημερολόγιο;

   «Από το Λύκειο έγραφα κάτι σαν ημερολόγιο, κρατούσα σημειώσεις σε μπλοκάκια και ατζέντες, αντέγραφα φράσεις που μ' εντυπωσίαζαν από βιβλία και ποιήματα, τα σχολίαζα, αντιμιλούσα - αλλά το 2005 αισθάνθηκα, όταν κόντευαν να τελειώσουν τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ, πως πρέπει να πω και κάτι στον εαυτό μου για να μην αισθανθώ τελείως κενός. Αλλά πού να ψάξω για τα μπλοκάκια - έψαξα βαθειά στη μνήμη μου που ήταν σχεδόν όλα αποθηκευμένα, αλλά

χρειάζονταν να εκφραστούν ξανά».

   -Τι είναι ποίηση;

   «Ο χαμένος Παράδεισος».

   -Η ιστορία δεν γράφεται με δημοσκοπήσεις;

   «Γράφεται με παγκόσμια κοινωνική συνοχή, σεβασμό στις ανάγκες και απόψεις των άλλων. Πραγματική Δημοκρατία με εκλογές και δημοψηφίσματα παντού - και με κυβερνήσεις που εργάζονται για το καλό του λαού τους και όχι για προσωπικά και ξένα συμφέροντα. Αλλά δυστυχώς ακόμα υπερισχύει η βίαιη εκμετάλλευση κι η διαφθορά απ' τη μία κι η πείνα και το αίμα απ' την άλλη πλευρά».

   -Πατρίδα;

   «Ο κοσμοπολίτης δεν χάνει την Πατρίδα του, αλλά και δεν την υπερτιμά. Σέβεται εξ ίσου και τις πατρίδες των άλλων. Η παγκοσμιοποίηση είναι η εξαλλοίωση όλων των πατρίδων χωρίς ηθικό και πνευματικό αντίκρισμα».

   -Όλος ο κόσμος μια ευχή για ειρήνη;

   «Όλος ο κόσμος προσεύχεται για Ειρήνη, κι όλη η Γης για οικολογικό σεβασμό. Αλλά το υποσυνείδητό μας ακούει δυστυχώς ακόμα πιο έντονα στις καταναλωτικές προκλήσεις».

   -Μερική έκλειψη ηλίου στο εξώφυλλο;

   «Ήθελα κάτι το αστρονομικό στο βιβλίο. Μου αρέσει ο άνθρωπος που σηκώνει το βλέμμα του προς τον ουρανό. Αρκετά μας κατάντησε η ιστορία - και δυστυχώς ακόμα και η Δημοκρατία - να σκύβουμε το κεφάλι».