Του Γιάννη Χούτα*
Γίνεται σ’ όλους αισθητό ότι
βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή. Η δική μας γενιά παραδίδει στην επόμενη μια
χρεοκοπημένη χώρα. Αντί για εθνική
ανεξαρτησία και απεξάρτηση πήγαμε στην επιτήρηση. Η νέα γενιά θάναι η
μοναδική γενιά στην ιστορία που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Τρελαίνομαι, όταν συνειδητοποιώ πως είμαι
πολίτης της πιο διεφθαρμένης χώρας στον κόσμο και δεν ξέρω τι να κάνω, πως ν’
αντιδράσω. Αφού την διαφθορά αναλαμβάνουν να την καταπολεμήσουν οι πιο διεφθαρμένες οντότητες-τα
αδηφάγα μιζοκόμματα, πούναι πνιγμένα στις μίζες. Έφαγαν ακόμα και τις κρατικές επιχορηγήσεις της
επόμενης 7ετίας. Επόμενο είναι η διαφθορά να επανατροφοδοτείται, να
επιτείνεται, η κρίση να μετατρέπεται σε εθνική τραγωδία.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να
ζητήσουμε ν’ αποστρατευθεί όλη αυτή η πολιτική κάστα της μεταπολίτευσης. Να
παραιτηθούν οικιοθελώς, αν τους έχει μείνει λίγο φιλότιμο, όπως τα παράτησε η χούντα μετά την τραγωδία της Κύπρου. Όχι να
παραδίδει ο ένας στον άλλον ή να συνεχίζουν και οι δυο μαζί με οικουμενικές.
Τώρα που όλοι μας επαναπροσδιοριζόμαστε
πιστεύω ότι η γνώση που σωρεύτηκε στα μυαλά μας απ’ όλη αυτή την περίοδο θα
γίνει δύναμη για να φτιαχτεί κάτι αξιοπρεπές. Και αναρωτιόμαστε. Εμείς σαν
Ομοσπονδία Βαλτινών, σαν Σύλλογοι τι κάνουμε; Ποιος είναι ο ρόλος μας στη νέα
εποχή;
Οι θιασώτες της καζινοοικονομίας μας θεωρούν
ντεμοντέ, κατάλοιπα του παρελθόντος και προτείνουν τη μουσειοποίηση της
παράδοσης. Συκοφαντούν έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, Ελλάδα. Καταργούν
ταυτότητες και ιστορικές περιφέρειες.
Με τον “Καλλικράτη” τεμάχισαν τη χώρα, όπως
χάραζαν οι αποικιοκράτες τα σύνορα των κρατών στην Αφρική ή όπως χωρίζουν οι
Αμερικανοί τα εδάφη τους που δεν έχουν ιστορία και ονομάζουν τις λεωφόρους τους
με νούμερα. Εμάς μας έκαναν Δυτικοελλαδίτες και στους Πελοποννήσιους έφτιαξαν μια Πελοπόννησο χωρίς Ολυμπία1.
Τραγελαφικές καταστάσεις.
Διατηρούν επίσης το προσωρινό, από τη
σύσταση του μικρού Ελλαδικού Βασιλείου, αλλά επιλήψιμο στις μέρες μας, όνομα Στερεά Ελλάδα· λες και τα τμήματά
της μη νησιωτικής χώρας (Ήπειρος, Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη) δεν είναι Ελλάδα.
Εκχωρούν έτσι την ρωμαίικη παράδοσή μας και ενισχύουν την Καρλομάγνεια εκδοχή
της ιστορίας, ενώ θάπρεπε ν’ αποτελεί τιμή για μας που οι Οθωμανοί,
αναγνωρίζοντάς μας ως Ρουμελιώτες, επιβεβαίωναν την μη ενσωμάτωσή μας στους
κατακτητές.
Όμως η ιστορία, η παράδοση, οι ταυτότητες
δεν είναι αναγκαίες μόνο για την αυτογνωσία, την αυτοεκτίμηση και την
αυτοπεποίθηση ενός λαού. Έχουν και άλλη πιο άμεση, πρακτική αξία.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την αεριτζίδικη
οικονομία, τότε θα πρέπει να πάμε σε μια παραγωγική οικονομία που θα βασίζεται
σε προϊόντα επώνυμα. Σε προϊόντα που
θάχουν ποιότητα αλλά και συμβολική αξία. Την ποιότητα των προϊόντων θα την
εγγυάται ο παραγωγός και η τοποθεσία. Την συμβολική
αξία των προϊόντων θα την προσδίδει ο τόπος και η ιστορία του, η ταυτότητα
του τόπου, το όνομά του. Σκεφτείτε τι αποκρουστική εικόνα θα δημιουργούσε το
όνομα Βάλτος, αν δεν είχε την ιστορία του, τον Κατσαντώνη, τους κλεφταρματολούς,
το τραγούδι του «κάτω στου Βάλτου τα χωριά», που κάνουν όλα αυτά το όνομα
ελκυστικό.
Για την ανάδειξη του τόπου μας, των αξιών του,
των αξιοθέατων και της ιστορίας του, οι Σύλλογοι και η Ομοσπονδία μας έχουν να
κάνουν πολλά. Είχα μιλήσει παλιότερα για το
πόσο σύγχρονη είναι μια πολιτική
ανάδειξης των παραδοσιακών γεύσεων ενός τόπου και αξιοποίησης των τοπικών παραγωγικών
συστημάτων. Επίσης είχα αναφερθεί στη σημασία της αρχιτεκτονικής μας
κληρονομιάς καθώς και στις δυνατότητες
που έχει αυτήν την περίοδο το τοπικό να
γίνει και παγκόσμιο2.
Σήμερα προτείνω ν’ απαιτήσουμε από το Δήμο Αμφιλοχίας
να ανεγερθεί μνημείο του Κατσαντώνη, που έδωσε τόσες μάχες στο Βάλτο και
αποτελεί εθνικό σύμβολο αντρειοσύνης και αντίστασης. Ν’ ακολουθήσει μνημείο για
τον ΓιωργοΘώμο, που “τον θεωρούσαν
έναν δεύτερο Ανδρούτσο”, όπως γράφει ο
Φωριέλ και στη συνέχεια για τους υπόλοιπους αγωνιστές. Φοβάμαι ότι αργήσαμε
πολύ και το 2021 δεν θάχουμε προλάβει να επιτελέσουμε το χρέος μας ούτε για τους
μισούς από τους αγωνιστές της λευτεριάς
του τόπου μας.
Προτείνω επίσης ν’ αναληφθεί πρωτοβουλία
για τη Ρούμελη και την ρουμελιώτικη ταυτότητά μας. Να διαμαρτυρηθούμε ως πολιτιστικοί σύλλογοι, που είναι κατά
κάποιο τρόπο η ψυχή του Βάλτου και των Βαλτινών. Να τονίσουμε ότι νιώθουμε όχι
μόνο άβολα με την ταυτότητά του Δυτικοελλαδίτη αλλά επίσης και ότι είναι αδιανόητο σε μας - το
ξέρουμε πολύ καλά αυτό - να συνυπάρξουμε σε μια τριτοβάθμια περιφερειακή
Δυτικοελλαδίτικη πολιτιστική έκφραση.
Όταν όλοι ψάχνουν να κατοχυρώσουν ένα όνομα και μια ταυτότητα για να
σταθούν στον κόσμο, αφού αυτά είναι
προϋπόθεση για την ανάπτυξη, σε μας τα διαγράφουν. Είναι σα να παίρνουν το
έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Όμως έχουμε δικαίωμα στο ιστορικό μας όνομα. Έχουμε δικαίωμα στα εφόδια που μας έδωσε η
ιστορία και οι αγώνες τόσων γενιών.
* Από
την ομιλία του στη συνέλευση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας
1.Polis-Agora.blogspot.com.
2.Χαραλαμπίδης,
Μ., Αγροφιλία, Αγροτική Αναγέννηση, Νέα
Αγροτικότητα, εκδ. Στράβων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου