Για τον Έκτορα…

ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: endea neos

Ο θάνατος κι ο θρήνος είναι προσωπικές υποθέσεις. 

Όμως…

Σπάω τη σιωπή μου σήμερα για να «αποχαιρετήσω» ένα φίλο δεκαετιών που έφυγε ξαφνικά, που έφυγε νωρίς, που έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας...

Σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς, όταν αυτός που πεθαίνει έχει ένα δημόσιο βίο που τον οριοθετεί η αγάπη του για την Ελλάδα και το μουσικό της πολιτισμό, οφείλεις να μιλήσεις…

Ο Έκτορας Κοσμάς, Έλληνας τρίτης γενιάς από την Αυστραλία, πέρα από φίλος, πέρα από καλό παιδί, ήταν και πολύ καλός μουσικός.  Μπορούν να το μαρτυρήσουν αυτό, οι περισσότερο «επώνυμοι/ες που είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν στο επάγγελμα, ως μουσικός και ως άνθρωπο.

Οι περισσότεροι/ες που γνώρισαν τον Έκτορα, τον γνώρισαν ως βιρτουόζο του βιολιού.  Αυτός όμως, που πλέον «μένει» στις αναμνήσεις μας και στο You Tube, όποιο μουσικό όργανό κι αν έπιανε στα χέρια του, όποιο χορό και αν προσπαθούσε να μάθει, τα κατακτούσε όλα σε χρόνο dt…

O Έκτορας που έπαιζε Beatles, Crosby Stills Nash and Young, ιρλανδέζικη παραδοσιακή μουσική αλλά και ανατολίτικη!  Ο Έκτορας που κατασκεύαζε μπαγλαμάδες…

 
Ο Έκτορας των πανεπιστημιακών μας χρόνων, ο Έκτορας της μουσικής και της παρέας, ο Έκτορας της «Απόδημης Κομπανίας» και του Retreat, ο άνθρωπος των συναυλιών και των μικρών κουτουκιών, o γιός, ο αδερφός, ο σύζυγος, ο πατέρας δυο ανήλικων θυγατέρων, ο φίλος…

Κι εμείς, που ζούσαμε στην ίδια πόλη, να μαθαίνουμε τον ξαφνικό του θάνατο μέσω email από την Αυστραλία και να αρνιόμαστε να το πιστέψουμε…  Such is life!

Ο Έκτορας, μικρότερός μου,  που έμαθε το μικρασιάτικο, το ρεμπέτικο, το δημοτικό μας τραγούδι, από τα 78άρια του πατέρα του, στην άλλη άκρη της γης, στη Μελβούρνη…

Ο Έκτορας του Parkville, του Brunswick, του Fitzroy, των Folk Festival της Αυστραλίας.  Ο Έκτορας της Γ. Στάθα ως εργένης. Ο μουσικός της Κυψέλης, του Λαυρίου, των τηλεοπτικών αφιερωμάτων, της ελληνικής περιφέρειας στα αλλοτινά καλοκαίρια των γλεντιών. Ο Έκτορας της πλάκας, του squash, της Πλατείας Ναυαρίνου, του Ν. Ηρακλείου την ημέρα του Προφήτη Ηλεία μια χρονιά. Ο Έκτορας της Κορώνης, ένα καλοκαίρι του 1997, όταν σχεδιάζαμε μαζί την επιστροφή μας σε αυτήν εδώ τη μικρή Δανιμαρκία…  Που τόσο αγαπούσε νοερά, πριν ακόμη τη γνωρίσει από κοντά…

Θα σε θρηνούμε, θα σε μελετούμε ρε μπαγάσα!  Αλλιώς περιμέναμε να είναι η επόμενη συνάντησή μας, η επόμενη αναφορά μας σε σένα…

Ο θάνατος κι ο θρήνος είναι προσωπικές υποθέσεις.  Τα «σημάδια», τα ίχνη του Έκτορα όμως, από αυτό το πέρασμα, από αυτό το διάλειμμα που ονομάζουμε ζωή, οφείλουν να τα υπενθυμίσουν και οι γραφιάδες…  Τουλάχιστον αυτοί που τον γνώρισαν…  Τουλάχιστον αυτοί που μοιράστηκαν ώρες πολλές μαζί του, κουβεντιάζοντας για χίλια δυο πράγματα...