Τα τελευταία χρόνια το λαϊκό τραγούδι με την ευρύτερη έννοια - αν κι αυτό χρειάζεται πολλές ώρες συζήτησης - έχει αλλοιωθεί και αλλοιώνεται συνεχώς. Kι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει μεταλλαχθεί σε ένα άλλο είδος, διαφορετικό και άγνωστο στα αυτιά των μυημένων.
Και δεν μιλάμε μόνο για το κακό λαϊκό, αλλά και για το λεγόμενο ''καλό'' που παράγεται συνεχώς, ωστόσο δεν μένει κάτι στο αυτί μας, παρά μόνο προσπερνιέται αδιάφορα και τις πιο πολλές φορές κουράζει.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ, πως το τραγούδι πρέπει να είναι δημιουργία, δηλαδή ένα σώμα, ένα κορμί.
Στην προσπάθεια εντυπωσιασμού ή μίμησης δήθεν κουλτουριάρικων ακατάληπτων στίχων, το αποτέλεσμα είναι τραγικό.
Ο ακροατής στην προσπάθειά του να αντιληφθεί τι ''θέλει να πει ο ποιητής'', χάνει την μουσική προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τον στίχο, κι έτσι το τραγούδι δεν είναι πλέον σώμα.
Η δε μουσική των νέων λαϊκών είναι ένα κλαψιάρικο μινόρε και ουσάκ με ίδιο τέμπο και με μπουζούκι, που είτε κάνει απλές φράσεις σε ρόλο δευτερεύοντος οργάνου, ή εντυπωσιάζει με δεξιοτεχνικές φράσεις υπερβάλλοντας, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία.
Εν ολίγοις η παλιά όμορφη και επιτυχημένη συνταγή που μας χάριζε κλασικά αριστουργήματα, δηλαδή η βιωματική, δεν υπάρχει πια, παρά μόνο σε κάποιες εξαιρέσεις, όπως παραδείγματος χάριν ο Βαγγέλης Κορακάκης, ο Δημήτρης Λίβανος και άλλοι, δυστυχώς λίγοι.
Τι ευτυχές όμως να διαπιστώνεις με μεγάλη χαρά και έκπληξη ότι αυτοί οι ''άλλοι'' είναι δίπλα σου και έχεις συνεργαστεί μαζί τους!
Μιλάω για μία νέα εξαιρετική δουλειά που με ενθουσίασε και θα ενθουσιάσει όσους έχουν ''ευήκοα ώτα''.
Κι αυτό δεν είναι άλλο απ' το καινούργιο cd ''Πόρτες κλειστές'' του κιθαρίστα μουσικού Παναγιώτη Δάρα απ' το κοντινό μας Μαρτίνο Φθιώτιδας.
Ο Παναγιώτης Δάρας, κιθαρίστας και μέλος του blues συγκροτήματος Small Blues Trap, έκανε τη διαφορά.
Έγραψε τη μουσική και τους στίχους, με εξαίρεση ένα κομμάτι που τους στίχους έχει γράψει ο μπουζουξής και ποιητής Βαγγέλης Βαλαχάς. Αναφέρομαι στο τραγούδι '' Σε πέλαγο βαθύ''.
''10 λαϊκά τραγούδια γραμμένα για μπουζούκι'', μας λέει ο δημιουργός.
Τα τραγούδια είναι όντως λαϊκά, με παλιό κλασικό άρωμα και πολυρυθμία.
Οι στίχοι είναι έντονοι, βιωματικοί. Κάποιοι προβληματίζουν κοινωνικά και άλλοι μιλούν για ερωτικά πάθη.
Ζεϊμπέκικα παλιά, χασάπικα και άλλα, γραμμένα σε πολλούς δρόμους ( κλίμακες ) που κάποιοι έχουν ξεχάσει. Ακόμη και ένα τραγούδι με άρωμα Χιώτη αλλά με σφραγίδα Παναγιώτη Δάρα.
Όλα αυτά ηχογραφημένα στο ιδιωτικό του στούντιο, εκεί που δημιουργεί.
Τραγουδά εξαιρετικά η επί σειρά ετών συνεργάτιδά μου, Αγγέλα Παπαδά, ενώ μπουζούκι παίζει ο δεξιοτέχνης Μιχάλης Καζάνας, και σε κάποια τραγούδια παίζει ο εξαιρετικός επίσης Αποστόλης Κουκουγιάννης.
Μαζί με την Αγγέλα τραγουδά και ο δημιουργός, καθώς και κάνει δεύτερες φωνές.
Στις κιθάρες εννοείται ο ίδιος, ενώ παίζει bongos σε ένα τραγούδι ο Δημήτρης Κάζας.
Εκτός από κιθάρες ο Παναγιώτης Δάρας παίζει επίσης μπαγλαμά, ηλεκτρικό μπάσο και κρουστά.
Το mastering έκανε ο Παύλος Καραπιπέρης, συνοδοιπόρος του στους Small Blues Trap.
Φωτογραφίες έβγαλε η Βιβή Παπαδά.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες γιατί αυτός ο νέος δίσκος είναι υπέροχος, αλλά θα κουράσω και θα χαθεί η το νόημα.
Συγχαρητήρια θερμά.
Η χαρά είναι μεγάλη που συνεργάζομαι μαζί τους.
Υπάρχει ελπίδα τελικά, κόντρα στην ευτέλεια και στην κονσερβοποίηση των τραγουδιών.
Αξίζει να το κάνετε δικό σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου