Από τον Θέμη Παπαϊωάννου.
Τα τελευταία χρόνια το λαϊκό τραγούδι με την ευρύτερη έννοια - αν κι αυτό χρειάζεται πολλές ώρες συζήτησης - έχει αλλοιωθεί και αλλοιώνεται συνεχώς. Kι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει μεταλλαχθεί σε ένα άλλο είδος, διαφορετικό και άγνωστο στα αυτιά των μυημένων.
Και δεν μιλάμε μόνο για το κακό λαϊκό, αλλά και για το λεγόμενο ''καλό'' που παράγεται συνεχώς, ωστόσο δεν μένει κάτι στο αυτί μας, παρά μόνο προσπερνιέται αδιάφορα και τις πιο πολλές φορές κουράζει.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ, πως το τραγούδι πρέπει να είναι δημιουργία, δηλαδή ένα σώμα, ένα κορμί.
Στην προσπάθεια εντυπωσιασμού ή μίμησης δήθεν κουλτουριάρικων ακατάληπτων στίχων, το αποτέλεσμα είναι τραγικό.
Τα τελευταία χρόνια το λαϊκό τραγούδι με την ευρύτερη έννοια - αν κι αυτό χρειάζεται πολλές ώρες συζήτησης - έχει αλλοιωθεί και αλλοιώνεται συνεχώς. Kι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει μεταλλαχθεί σε ένα άλλο είδος, διαφορετικό και άγνωστο στα αυτιά των μυημένων.
Και δεν μιλάμε μόνο για το κακό λαϊκό, αλλά και για το λεγόμενο ''καλό'' που παράγεται συνεχώς, ωστόσο δεν μένει κάτι στο αυτί μας, παρά μόνο προσπερνιέται αδιάφορα και τις πιο πολλές φορές κουράζει.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ, πως το τραγούδι πρέπει να είναι δημιουργία, δηλαδή ένα σώμα, ένα κορμί.
Στην προσπάθεια εντυπωσιασμού ή μίμησης δήθεν κουλτουριάρικων ακατάληπτων στίχων, το αποτέλεσμα είναι τραγικό.