Μετά τις εκλογές τι; - Άρθρο του Μαρίνου Κονδύλη

Πηγή/Αναδημοσίευση: Parakato.gr

Tου Μαρίνου Κονδύλη

Όλοι μιλάνε για σκληρές προεκλογικές εκστρατείες. Εκεί που οι υποσχέσεις, οι φιλίες και οι κοινωνικές συναναστροφές είναι κάποιες φορές το μέσο και άλλες η τροχοπέδη του εγχειρήματος. Εκεί που με φυλλάδια, κάρτες και προγράμματα προσπαθούν οι υποψήφιοι να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους και να πάρουν την πολυπόθητη απάντηση. Παλιότερα και με μεγάλα «τραπεζώματα» ως άλλοι Καίσαρες προσπαθούσαν να μετρήσουν την εκλογική τους δύναμη. Εκεί που η συγγενική σχέση ανάγεται σε βάση εξόρμησης και επηρροής προς όλους όσους υπάρχει έστω και η πιο μικρή πιθανότητα να πειστούν για το πρόγραμμα και τις καλές προθέσεις, για το ήθος και την ευπρέπεια, για την δυνατότητα να είναι οι νέοι ή παλιοί άρχοντες του τόπου. Εκεί που μια απλή και καθημερινή γνωριμία μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα. Για τον υποψήφιο τουλάχιστον διότι ο ψηφοφόρος νοιάζεται να τελειώσει σύντομα το ποιηματάκι και να συνεχίσει αμέριμνος τον καφέ του.

Αυτή η αδιαφορία που φαίνεται κάθε φορά ξεκάθαρα από τα ποσοστά της αποχής και κάνει πολλούς να είναι σκεπτικοί, αν αντιπροσώπευε κάποιο κόμμα, θα μπορούσε ίσως να δώσει ένα διαφορετικό μήνυμα. Αν η πολιτική συνείδηση είχε εδραιωθεί στον μέσο πολίτη, τότε οι εκστρατείες θα ήταν διαφορετικές. Και για κάτι τέτοιο η αρχή θα δωθεί απο τους νέους με την συνδρομή των μεγαλύτερων. Με μη φανατισμένο διάλογο, πάντα σε επιχειρηματική βάση και ανοικτό σε προτάσεις και θέσεις. Αν πιο πολλοί ενδιαφέρονταν για τα κοινά, θα έφερναν την αλλαγή. Αυτή την αλλαγή που τόσο ποθούν και που στην ουσία οι ίδιοι την ενσαρκώνουν αλλα δεν το γνωρίζουν.
Έρχεται βέβαια και η στιγμή της κάλπης, στην οποία θα φάνει αν όλα όσα ειπώθηκαν έπεισαν ποιούς και πόσους. Αυτή η κάλπη που σαν την εγκυμονούσα γυναίκα, δεν ξέρεις τι θα βγάλει. Βέβαια για τις γυναίκες υπάρχουν οι υπέρηχοι, ενώ για τις κάλπες υπάρχει μόνο το αποτέλεσμα. Και πάντα το αποτέλεσμα είναι για κάποιον σωστό και για κάποιον άλλο αμφισβητούμενο. Όμως είναι μια σταθερά που δίνει σιγουριά, είτε στον νικητή, είτε στον ηττημένο. Ο σωστός πολιτικός ξέρει ότι μια ήττα είναι αυτό που χρειάζεται για να ανασυνταχθεί και, αν έχει κερδίσει, η νίκη είναι μια ανταμοιβή των προσπαθειών του και μια προσοχή στα λάθη και στις παραλείψεις που έκανε.

Εκείνη η ημέρα μετά τις εκλογές λοιπόν, όπου οι χτεσινοί «εχθροί» σμίγουν ξανά σαν σημερινοί φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί, συγγενείς ή απλοί περαστικοί, στα ίδια μέρη που σύχναζαν και πρώτα. Η φύση των ανθρώπων τους κάνει να θέλουν να ανήκουν κάπου αφού η ομαδικότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά τους αν και, ακριβώς στην εκλογική περίοδο δεν ισχύει αυτός ο κανόνας πλήρως. Και το σίγουρο είναι επίσης, ότι με τις εκλογές μαθαίνεις τους ανθρώπους και επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν την άποψη που είχες για αυτούς. Κάποιοι σε στήριξαν και κάποιοι σε πρόδωσαν. Κάποιοι σε ενέπνευσαν και κάποιοι σε καταρράκωσαν. Με κάποιους θα σταματήσεις να τους νιώθεις φίλους και με κάποιους άλλους θα συνάψεις στενότερες σχέσεις. Όλα αυτά για εκείνους που η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, αλλα πάθος και ενδιαφέρον για τα κοινά.

Όμως ο σόφος λαός λέει ότι η πιό σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Το θέμα είναι τι γίνεται αφού ξημερώσει για όλους μας. Θα μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσουμε πίσω μας φανατισμούς, μικροκομματισμούς και εν γένει εγωισμούς; Θα αντιμετωπίσουμε με αντικειμενικότητα τις εκατέρωθεν προσπάθειες και θα αναγνωρίσουμε το αποτέλεσμα; Κρατάω τα λόγια του Μακρυγιάννη σε αυτό το ζήτημα, «Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε "εμείς". Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ".»