ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Prionokordela
«Ημουν καθ οδόν προς το χιονοδρομικό του Παρνασσού. Κάπου μεταξύ Λειβαδιάς και Ζεμενού, μέσα στην ρουτίνα του δρόμου, η πινακίδα μας μαγνήτισε : ΔΙΣΤΟΜΟ,3 χιλιόμετρα.
» Μπαμπά,να πάμε!, Το ανέφερε χθες η τηλεόραση!» .Ο μικρός μου Βασίλης είχε δίκιο. Και σε μένα και στην Σοφία ήταν μέσα στο μυαλό μας από χθες που μας »βομβάρδισε» η TV με την Σφαγή, το δικαστήριο της Χάγης , τους νεκρούς. Ηταν σαν κάτι οικείο μεν αλλά απόμακρο, ξένο, μακρινό…. Εστριψα δεξιά και μπήκα. ,Δεν το είχα κάνει ποτέ, 15 χρόνια κάθε χειμώνα πάμε για σκι οικογενειακώς…
Εντεκα και μισή, ο ήλιος έλαμπε, παρά τον παγωμένο νοτιά και τα χιόνια στα ρείθρα και σε κάποιες από τις κεραμοσκεπές… Παιδιά ήηταν στην πλατεία. Τα καφενεία γεμάτα σχεδόν… Ο περιπτεράς καλόβουλος έσπευσε να μας εξηγήσει οτι οι πιο πολλές εφημερίδες έχουν εξαντληθεί παρόλο που του είχαν στείλει περισσότερες.
»Είναι λόγω Χάγης…»μας είπε. Στην καφετέρια μια παρέα νεαρών, Διστομίτες φοιτητές μάλλον, μπροστά στο PC τους πιάνει το αυτί μου να λένε κάτι για »το Δίκαιο του Ισχυρού» ο ένας, » πάλι καλά που αναγνωρίζουν ότι έγινε Σφαγή», ο άλλος »ο αγώνας συνεχίζεται» ο τρίτος…
Τα ίδια και όταν προκάλεσα μια μικρή κουβεντούλα. Παιδιά με ωριμότητα χωρίς κραυγές, ανθρώπινα, της διπλανής πόρτας, ένας από μας. Η κοπελιά πιο μαχητική: » Μας θυμώνουν ,αλλά δεν ξεχνάμε! Το ελατήριο πιέζεται αλλά εκτινάσσεται!» Η Μίρκα η κόρη μου, απολαμβάνει την σοκολάτα της – δεν είχε εκδηλωθεί μέχρι τώρα. Μας προσγείωσε απότομα: »Που τους έχουν θάψει όλους αυτούς μπαμπά;» . Το επόμενο βήμα μας ήταν να πάμε στον λόφο του ΜΑΥΣΩΛΕΊΟΥ. Συγκλονισμός; Φόβος; Πίκρα; Αγανάκτηση; Οργή; Ολα μαζί; 218 ονόματα στο αγιάζι. 218 νεκροκεφαλές στις θήκες τους. ΟΧΙ, δεν απέτρεψα ούτε την Μίρκα ούτε τον Βασιλάκη να κοιτάξουν. ΕΠΡΕΠΕ να δουν, να νιώσουν. Να νιώσουν αυτό που δεν ένιωσαν oi 14 στην Χάγη…»
1 σχόλιο:
Αν εβλεπαν και το ντοκιμαντερ στο λαογραφικο μουσειο θα μεγαλωνε την οργη τους....
Δημοσίευση σχολίου