Κυκλοφοριακή σύγχιση, εκνευρισμοί και ανυπαρξία αρχών. ''Ασυλία'' στους κομματάνθρωπους!!!

Ένα θέμα που έχω αναρτήσει και σχολιάσει κι άλλη φορά ( κλικ εδώ ), είναι η σύγχιση που γίνεται στον διπλής κατεύθυνσης δρόμο και κεντρικό της Κωμόπολής μας, στον δρόμο της 10ης Ιουνίου 1944, κι όχι μόνο.
Η Αστυνομία γράφει κάτα διαστήματα. Αυτό εξαρτάται απ' την διάθεση του εκάστοτε διοικητή, από την όρεξη της Δημαρχίας για να το ''παίξει καλή'', καθώς κι από άλλους εποχιακούς παράγοντες.
Σημειωτέον ότι πολλές φορές το δημοτικό πάρκινκ το κλείνουν και το κάνουν ό,τι θέλουν οι ίδιοι οι του Δήμου - ιθύνοντες και μη-με αποτέλεσμα να μην μπορείς να μπεις ακόμη και να βγείς από κει. Οπότε αναγκαστικά αφήνεις το αυτοκινητό σου στο δρόμο.
Όπως θα δείτε σε παλιότερο άρθρο ( κλικ παραπάνω ), υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις σήμανσης και απαγορευτικών. Επίσης η Αστυνομία σε συνεργασία με τον Δήμο θα πρέπει να γράφει ή κάθε μέρα ή ποτέ.
Θα πρέπει να βρει μια λύση για την ώρα που ξεφορτώνουν τα μεγάλα οχήματα ( Φωτο 3 ) στα μαγαζιά. Όχι Σάββατο και ώρα αιχμής που θέλει ο άλλος να πάει στην δουλειά του, η να έρθει ένας ξένος ή ένας διερχόμενος να ψωνίσει στα μαγαζιά του Διστόμου.
Σήμερα μάλιστα ένας απ' αυτούς που ξεφορτώνουν, τα έβαλε με τον κόσμο που δεν μπορούσε να περάσει επειδή αυτός έκλεισε το δρόμο, καθώς και με το Κ.Τ.Ε.Λ που έκανε το δρομολόγιο Λιβαδειά - Παραλία Διστόμου. Ήταν τόσο εριστικός και κακεντρεχής ο κρετίνος που μου ήρθε να κατέβω και να του τα σύρω μιά και κανείς δε μιλούσε.
Θα πρέπει να υπάρχει ανοχή μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης όταν κλείνουμε το δρόμο ή όταν δινουμε προτεραιότητα, όταν παρκάρει πχ ένας εργολάβος για να χτίσει κάτι. Και φυσικά για να περάσει μια μάνα με καρότσι, ένας ηλικιωμένος, ένας ανάπηρος.
Πως θα γίνουν όλα αυτά όμως όταν μερικοί κύριοι καβαλάνε πεζοδρόμια με δρόμο κλειστό και με πληρότητα, μόνο και μόνο για να ψωνίσουν ή να κουβεντιάσουν τα ποδοσφαιρικά τους;
( Φώτο 1 και 2 ).
Κι όταν είναι και Διστομίτες και έρχονται να ψωνίσουν με το αυτοκίνητο, ακόμη χειρότερα.
Έναν ξένο τον δικαιολογείς.
Ένας κύριος επίσης ( Φώτο 6 ), επανειλημμένα παρκάρει απάνω στη στροφή, με αποτέλεσμα να προκαλεί κομφούζιο σ' αυτούς που κατεβαίνουν απ' την Πάνω πλατεία για να κατέβουν την 10ης Ιουνίου ( Φώτο 4,5,7,8 ), και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι, συνεχίζει και το κάνει ατάραχος. Τις κλήσεις όμως τις ''τρώνε'' άλλοι.
Σε πολλές περιπτώσεις και περιόδους που πέφτουν βροχή οι κλήσεις, την σκαπουλάρουν επίσης κάποιοι κομματάρχες ή όπως πολύ σοφά λέει ο κόσμος, γιατί η θυμοσοφία είναι μέγιστη σοφία, κομματόσκυλα.
Βάλτε πινακίδες ή συζητήστε το θέμα λοιπόν, αν θέλετε να λέγεστε πολιτισμένοι.

Το πέταγμα των χαρταετών την καθαρά Δευτέρα στο Δίστομο

Το έθιμο του χαρταετού στο Δίστομο που το ευνοούν οι συνεχόμενοι άνεμοί του, ήταν, αν και με μειωμένη συμμετοχή σε σχέση με άλλες χρονιές, και πάλι εντυπωσιακό, με σύμμαχο βέβαια και τον καιρό, σε αντίθεση με τον χιονιά της προηγούμενης εβδομάδας.
Θα αναρτήσω φωτογραφίες απ' τον λόφο Κούλια και Κάστρο που είθισται να πετούν αετούς από κει.
Βοηθά και το ύψος των λόφων, καθώς και η επιφάνειά τους, που είναι προσβάσιμη απ' όλους, μικρούς και μεγάλους, σε αντίθεση με τον λόφο Κούκκο που είναι βραχώδης και δύσβατος.
Και του χρόνου λοιπόν γιατί αυτά τα έθιμα είναι ελληνικότατα και, αν μη τι άλλο, διασκεδάζουν μικρούς μα και μεγάλους.

Το Δίστομο στο πνεύμα της αποκριάς

Μπορεί να έσβησε το Διστομίτικο καρναβάλι που μάζευε μιλιούνια κόσμο από τα πέριξ κι όχι μόνο, και που το περιμέναμε πως και πως, αλλά τουλάχιστον οι κουδουναραίοι μας( βλέπετε προηγούμενο άρθρο ), δεν πτοούνται ούτε απ' το κρύο ούτε από άλλους παράγοντες.

Ακόμη και κορίτσια συμμετείχαν.

Αναρτώ δυό φωτογραφίες από παλιά καρναβάλια, και μία απ' το χιονισμένο Δίστομο προχθές.

Στην τρίτη φώτο, στο σκετσάκι που είχε παιχτεί ( 1998 - 1999 ); Πρώτος από αριστερά ο Γιάννης Θ .Μπούρας, Παναγιώτης Ι. Μπούρας, Θανάσης Κ. Φωτίου, Τάσος Ι. Σταθάς, και Δημήτρης Καστρίτης.

Η πρώτη φώτο είναι παλία ( 1989 - 90) ;
Εδώ θα πρέπει να πω εν συντομία, ότι εγώ και πολλοί άλλοι συμπατριώτες μου, δεν συμφωνούμε με τις εκδηλώσεις στον ιερό χώρο του προαυλίου του Μουσείου ( πρώην Δημοτικού σχολείου ). Ο χώρος δεν είναι για πανηγύρια πάρα μόνο για σοβαρές εκδηλώσεις και συναυλίες υψηλού επιπέδου.

Ας μην σπιλώνουμε την μνήμη των πεσόντων μας.

Κουδουναραίοι - Ένα Αρχαιοελληνικό κατάλοιπο, που απαντάται στο Δίστομο τις Απόκριες

Σαν προάγγελος της άνοιξης και κατά προέκταση της γονιμότητας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, έρχεται αυτό το Αρχαιοελληνκό έθιμο, που μπορεί αμιγώς να το βρει κανείς στην Στερεά Ελλάδα, στη Ρούμελη, μόνο στο Δίστομο.

Είναι οι κουδουναραίοι που τρέχουν αναπηδώντας σ' όλο το Δίστομο και στα στενά του με τον γνώριμο ήχο των κουδουνιών.
Οι κουδουναραίοι φορούν προβιές, μουτζουρώνουν τα πρόσωπά τους, κρατούν ραβδιά με κλάδους ελιάς, και ξεχύνονται στα μαγαζιά και στα στενά του Διστόμου, και κοντοστεκούμενοι τραγουδούν τα πανάρχαια αποκριάτικα τραγούδια με τις βωμολοχίες και το σεξουαλικό περιεχόμενο.

Κάτι παρόμοιο, αλλά όχι το ίδιο υπάρχει και στην Άμφισσα με κωδωνοκρουσίες. Και δεν είναι παράξενο γιατί οι παραπαρνάσσιες περιοχές έχουν έντονο το αρχαιοελληνικό στοιχείο, κι αυτό μπορεί να το ερευνήσει κανείς απ' την ντοπιολαλιά κι όχι μόνο.

Άλλωστε στο Κορύκειο Άνδρο του Παρνασσού, που γινόντουσαν αυτές οι Διονυσιακές τελετές, υπάρχει επιγραφή ενός προγόνου μας , ενός Αρχαίου Διστομίτη.

Γράφει '' Εύστρατος Αμβρόσσιος''.

Τα Διονυσικά δρώμενα- όπως οι κουδουναραίοι- είναι η αρχή της τραγωδίας και κατ' επέκταση της υποκριτικής.

Βραβείο απ' το ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων στον Διστομίτη Δημοσιογράφο, Λουκά Δημάκα.

Υπερήφανους μας κάνει κι αυτή η διάκριση σε ακόμη έναν συμπατριώτη μας που διαπρέπει.
Είναι ο Λουκάς Δημάκας, μάχημος δημοσιογράφος των Ενόπλων Δυνάμεων. Συνεργάζεται με την Ελληνική ραδιοφωνία και εμφανίζεται και στην τηλεόραση για σοβαρά θέματα, όχι συχνά, από πεποίθηση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται.
Θα αναφερθούμε εκτενέστερα σ' αυτήν την προσωπικότητα.
Σας παραπέμπω ατόφιο το άρθρο απ' την εφημερίδα ''Τα νέα'', απ' όπου πήρα και την πηγή.

''Ένα ιδιαίτερο βραβείο πήρε χτες ο πολιτικός συντάκτης των «ΝΕΩΝ» και υπεύθυνος του ρεπορτάζ υπουργείου Εθνικής Άμυνας Λουκάς Δημάκας. Από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία έλαβε το Βραβείο Γιάννης Ε. Διακογιάννης, του δημοσιογράφου των «ΝΕΩΝ» που έφυγε πρόωρα από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 2006.
Η Βουλή, για πρώτη φορά από φέτος, καθιέρωσε στη μνήμη των τέως κοινοβουλευτικών συντακτών Αντώνη Κορόβηλα, Οδυσσέα Ζούλα, Θωμά Μιχαλάκου, Γιάννη Διακογιάννη και Σπύρου Φαναριώτη πέντε βραβεία- συνοδεύονται από το μετάλλιο της Βουλής με την προσωπογραφία του Μακρυγιάννη καθώς και από χρηματικό ποσό -, που θα διανέμονται κάθε χρόνο σε δημοσιογράφους της Αθήνας και της περιφέρειας οι οποίοι έχουν διακριθεί σε διάφορους τομείς του ρεπορτάζ. Τα άλλα βραβεία έλαβαν ο Δημήτρης Ράντος από τον «Αδέσμευτο Τύπο», ο Θόδωρος Πηλιώτης από την Ένωση Δημοσιογράφων Χίου, ο διευθυντής της εφημερίδας «Θεσσαλία» και ανταποκριτής των «ΝΕΩΝ» Θανάσης Σαμαράς, ενώ από κοινού οι Άγγελος Κολοκοτρώνης και Μιχάλης Στρατάκης από την Ένωση Δημοσιογράφων Θεσσαλονίκης.''

*Ευχαριστώ τον συμπατριώτη μας Λουκά Πανουργιά για την πολύτιμη βοήθειά του

Φωτογραφικό άλμπουμ 7 - Εικόνες του παρελθόντος απ' το Δίστομο

Συνεχίζοντας την αναδρομή στο παρελθόν του Διστόμου, ανάρτησα φωτογραφίες σχετικά νεώτερες απ' τις προηγούμενες ( μπορείτε να τις δείτε κοιτώντας τα άρθρα με τίτλο ''Εικόνες του παρελθόντος απ' το Δίστομο 1 - 7 ).

Ξεκινάω λοιπόν την περιγραφή όσο μπορώ κι όσο γνωρίζω βέβαια.

Στην πρώτη εικόνα που είναι που είναι απ' το Μοναστήρι του Οσίου Λουκά, διακρίνονται οι Διστομίτες Νικόλαος Θ. Παπαϊωάννου, όρθιος, τρίτος από αριστερά, ο Ιωάννης Ε. Μίχας, τέταρτος από αριστερά, έβδομος από αριστερά ο Πέτρος Ι. Γαμβρίλης, και δίπλα του ο Δάσκαλος που μεγάλωσε πολλές Διστομίτικες γενιές, ο Διστομίτης Λεονάρδος Ευθυμίου, και θείος του πρόσφατα χαμένου ηθοποιού Χρήστου Ευθυμίου.

Η δεύτερη εικόνα είναι από τάξη του νηπιαγωγείου 1978 -79, και είναι η τάξη μου. Διακρίνεται το ''σινέ Αμβρυσσεύς'' που μας είχε χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές, και μια αφίσα ( μόνο με ζουμ θα την δείτε ), που αναγγέλει συναυλία με την Μαρία Δημητριάδη που χάθηκε πρόωρα. Συναυλία σε εποχές δύσκολες με έντονο τον χουντικό αποηχό και την μη πλήρη αποκατάσταση της Δημοκρατίας ακόμη, λόγω δεξιάς διακυβέρνησης.

Παρακινδυνευμένο λοιπόν να φέρει τότε κάποιος την Δημητριάδη, και συγχαρητήρια στον τότε ακμαίο και κυνηγημένο Πολιτιστικό σύλλογο Διστόμου ( στον τότε )!!!

Σιγά - σιγά μεγαλώνουμε και πάμε Δημοτικό (Τρίτη φώτο ) ποζάροντας μπροστά στον πλάτανο της Πλατείας Δανιήλ Γαμβρίλη ( Κάτω πλατεία ). Είμαι εγώ με την οικογένειά μου.

Στην τέταρτη φωτογραφία, η ''σειρά'' μου στην τελευταία τάξη του Λυκείου πλέον, καθισμένοι στα παγκάκια των παραρτημάτων του Μπαρλείου Λυκείου Διστόμου.

Στην πάνω σειρά όρθιοι από αριστερά ο Παναγιώτης Χ.Μπάρλος και ο Γεώργιος Τ. Σφουντούρης.

Στην κάτω σειρά, πάλι απο αριστερά προς τα δεξιά, ο Γεώργιος Α. Πράππας, ο Θανάσης Δ. Καρούζος, ο Θεμιστοκλής Γ. Καστρίτης, εγώ και ο Ιωάννης Θεοδωρόπουλος.

Μπορείτε και σεις να στείλετε τις δικές σας φώτο και όχι μόνο στα εξής mail

katsabin@otenet.gr , themispap@internet.gr .

''Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου''. Ένα βιβλίο της συμπατριώτισσάς μας, Καίτης Μανωλοπούλου.

Ένα βιβλίο που αξίζει να το έχει κάποιος Διστομίτης και όχι μόνο, είναι το βιβλίο της Καίτης Μανωλοπούλου, με τίτλο ''Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου'' από τις εκδόσεις Βεργίνα με την χορηγία του Δήμου Διστόμου.
Ένα βιβλίο με έντονα λαογραφικά στοιχεία για τον αρχέγονο τόπο του Διστόμου, και με πολλές μαρτυρίες, όπως άλλωστε και το προηγούμενο βιβλίο της που έχουμε ήδη παρουσιάσει, κλίκ εδώ.
Μπορείτε να βρείτε μέσα παροιμίες, τραγούδια, σπάνιο φωτογραφικό υλικό των κατοίκων και απ' το Μουσείο Μπενάκη, καθώς και προσωπογραφίες ατόμων που στιγμάτισαν το Δίστομο.
Δείτε και προηγούμενο άρθρο για τους Διστομίτες λογοτέχνες και για την λογοτεχνία για το Δίστομο.

''Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισε τον ''

Δανείζομαι τα λόγια απ' το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους του Φώντα Λάδη, ερμηνευμένο άψογα και με αριστουργηματικό τρόπο απ' την σπουδαία Μαρία Δημητριάδη που έφυγε απ' την ζωή προχθές πρόωρα, απ' τον δίσκο ''Τραγούδια της λευτεριάς'', θέλοντας να θίξω τα τελευταία φρικτά γεγονότα στην χώρα μας που δυστυχώς χειροτερεύουν, και έχω προαίσθημα ότι θα έχουμε κι άλλες εξεγέρσεις και χειρότερες εξελίξεις.
Σαν Διστομίτης νεώτερης γενιάς εγώ,όπως και όλοι, θα πρέπει να προβληματιζόμαστε άλλος λίγο κι άλλος πολύ, γιατί βιώσαμε τον φασισμό στο πετσί μας.
Γεννημένος στα χρόνια της μεταπολίτευσης, και μην έχοντας βιώσει φρικτά γεγονότα σ' αυτή την χώρα, παρά μόνο τον απόηχό τους στα πρώτα σχολικά μου χρόνια, πίστευα μέχρι τώρα - η μάλλον ήθελα να πιστεύω- και με προβλημάτιζε, η ύπαρξη της έννοιας δεξιά - κέντρο - αριστερά κλπ, και μου έλεγαν κάποιοι συνομιλητές ότι πλέον δεν υπάρχουν τέτοιες διαχωριστικές γραμμές και ότι άλλαξαν οι εποχές ή δεν πρέπει να υπάρχουν.
Για ένα διάστημα που όλοι μαζί ενωμένοι έσκυβαν πάνω απ' τα σεντούκια και τα αρπάζανε, είπα κι εγώ, τώρα κυβερνά το χρήμα και εγώ μένω ακόμη στον εμφύλιο. Όντως δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Η μήπως υπάρχουν;Ήρθε λοιπόν ο καιρός και απέδειξε ότι υπάρχουν,( βλέπε και το προηγούμενο άρθρο του Σπύρου Γαλάνη ) και ότι ο φασισμός τους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές βγαίνει στην επιφάνεια. Έπεσαν οι προσωπίδες της λαίλαπας που ονομαζόταν, ονομάζεται και θα ονομάζεται, αν δεν αγωνιστούμε, δεξιά.
Η βία της αστυνομίας, που θυμίζει άλλες εποχές, με το πρόσφατο θλιβερό γεγονός του Αλέξη Γρηγορόπουλου που ξεχείλισε το ποτήρι, καθώς και ο ύπουλος βαρύς τραυματισμός του νεαρού αστυνομικού, αντί να μας κάνει όλους αντιφασίστες, βγάζει ξανά στα παράθυρα τους γλοιώδεις πολιτικούς ηγέτες και τα τσιράκια τους, να αντιπαρατίθενται για το ποιός υποκινεί, ποιός φταίει, και βάζουν τον Αλέξη στην αντιπαράθεση με τον τραυματισμένο αστυνομικό, λες και αν ζούσε θα ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος αστυνόμους.
Βγαίνουν και κάποιοι ανεγκέφαλοι και λένε γιατί δεν ξεχύνονται τώρα στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τον αστυνομικό.
Δηλαδή θέλουν πάλι να γίνει κομμάτια η Αθήνα; Πάψτε πια να εκμεταλλεύεστε τα πάντα ψηφοθηρικά.
Στο κάτω - κάτω η μία περίπτωση εκτόνωσε προς το παρόν την οργή.
Ας βγέιτε εσείς που τα λέτε λοιπόν να διαδηλώσετε για τον αστυνομικό, αν δούμε αν βαστάνε τα κότσια σας.
Εσείς που τα έχετε και καλά με την αστυνομία!!
Η μία περίπτωση δεν μοιάζει με την άλλη. Έχουμε να κάνουμε για μία περίοδο συνεχόμενης υποκρισίας και οικονομικής βίας, πχ Βατοπέδι κλπ, που ξεχείλισε με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου παιδιού χωρίς λόγο και αιτία, την οποία δολοφονία κάποιοι, που θα έπρεπε να ντρέπονται, την αποκαλούν θανάσιμο τραυματισμό.
Η άλλη απαίσια και θλιβερή, κι αυτό το ξέρει μόνο η οικογένεια του αστυνομικού, αλλά είναι τρομοκρατική επίθεση.
Δεν έχουν καλάσκινοφ οι μαθητές κύριοι δεξιοί πολιτευτές.
Αλλά και να είχαν κάποιος από τους άνωθεν θα τα προωθούσε.
Στο κάτω - κάτω η δράση φέρνει αντίδραση.
Το ένα είναι δολοφονική επίθεση και το άλλο θανάσιμος τραυματισμός λοιπόν!!!
Τι ηλίθιοι, κακοήθεις και μικροί που είστε τελικά. Αυτή είναι η λαίλαπα της δεξιάς.
Βλέπουμε λοιπόν τελευταία να συμπίπτουν τέλεια οι απόψεις δεξιάς και ακροδεξιάς, αμαυρώνοντας την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Μέσα σ' όλο αυτό το χάος εισχωρούν και κάποιοι γνωστοί - άγνωστοι ''κουκουλοφόροι'', που δεν ξέρουμε αν είναι προβοκάτορες ή όχι, και διαλύουν την Αθήνα και την περιουσία αθώων πολιτών.
Η κυβέρνηση χάνει έδαφος, βλέπει απ' τις δημοσκοπήσεις ότι τελειώνουν τα ψωμιά της, και κάνει - τι γελοίο!! - ανασχηματισμό, να ανακατέψει στην κατσαρόλα την δεξιά θρησκόληπτη ιδεολογία του αυταρχισμού και της βίας, και να βγάλει άλλη συνταγή δεξιών στρατιωτών.
Μέσα σ΄όλα διατάχθηκε να γίνει πιο σκληρή η αστυνομία. Άκουσον - άκουσον. Σε μιά περίοδο που είναι τεταμένη η ατμόσφαιρα.
Και βέβαια το εφαρμόζει.
Και γίνεται σήμερα μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας για την παιδεία και την Παλαιστίνη, και οι μπάτσοι χτυπούν όποιον βρουν, μέχρι και δημοσιογράφους με τους τεχνικούς τους, και εύκολες λείες όπως κοπέλες και περαστικούς.
Και βέβαια να πούμε ότι πάλι εισχώρησαν οι λεγόμενοι ''κουκουλοφόροι'' ( βλέπε προηγούμενο άρθρο του Στάθη Σταθά ) και αμαύρωσαν και αυτήν την πορεία.
Μήπως θα μας απαγορεύσετε και τις πορείες τώρα;
Σ' όλο αυτό το καθαρό φασιστικό κλίμα, και αφού η αστυνομία σκλήρυνε, γιατί δεν κάνει μια γενική εκστρατεία να καθαρίσει το ποδόσφαιρο απ' τη βία; Γιατί δεν βάζει φυλακή τους εμπόρους ναρκωτικών παρά συνεργάζεται μαζί τους;
Να χτυπάει κοπελίτσες ξέρει μόνο; Οι κοπελίστες δεν φορούν κουκούλες, κύριε Φασιστόπουλε υπουργέ μου που τώρα ανασχηματίστηκες.
Κλείνοντας θέλω να σας θέσω δύο απορίες μου.
Δεν νομίζετε ότι ξεχάσαμε το θέμα του Βατοπεδίου που είναι ένα απ΄τα πιο μεγάλα και φρικτά οικονομικά εγκλήματα στα χρονικά; Μήπως η επίθεση στην διμοιρία έγινε εσκεμμένα για να γείρει η συμπάθεια της κοινής γνώμης στους μπάτσους;


Αφιερωμένο αυτό το άρθρο στην μνήμη της πρόωρα χαμένης μεγάλης τραγουδίστριας και αγωνίστριας της αριστεράς, Μαρίας Δημητριάδου

Θεμιστοκλής Νικολάου Παπαϊωάννου

Επανειλημμένη εγκατάλειψη κατοικιδίων στο Δίστομο από κατοίκους διπλανού Χωριού

Χρονιά πολλά σε όλους κατ' αρχήν.
Ποδαρικό με άρθρο που δεν μας τιμά σαν ανθρώπους κάναμε, αλλά πρέπει να λέγονται κάτι τέτοια, γιατί αυτός είναι άλλωστε ο στόχος αυτής της ιστοσελίδας, ή μάλλον ένας απ' τους στόχους.
Εδώ και μια τετραετία περίπου, στις παρυφές του Μαυσωλείου, του λόφου ''Κάναλες'' δηλαδή, είχαν δει κάποιοι που μένουν εκεί, έναν ασυνείδητο πολίτη γ' κατηγορίας όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, να εγκαταλείπει σκυλιά και να φεύγει με το αυτοκίνητό του για το Χωριό του.
Ένα απ' αυτά τα σκυλιά, το πιο μικρόσωμο και ράτσα που δεν επιβιώνει στους δρόμους, γιατί είναι σκυλί συντροφιάς, το υιοθέτησε κάποιος φίλος μου και κατόπιν εγώ οπού το έχω μέχρι σήμερα και έχω δεθεί μαζί του.
Όταν βλέπεις ότι ένα κατοικίδιο σε πιστεύει και δένεται μαζί σου, πως είναι δυνατό να εγκληματείς μ' αυτόν τον τρόπο;
Παίρνουν τα σκυλάκια όσο είναι μικρά και χαριτωμένα για παιχνιδάκια στα παιδιά τους και μετά τα βαριούνται και τα αφήνουν στο Δίστομο.
Το έκανε ένας και τώρα το βρήκαν το κόλπο οι ''φιλόζωοι'' κάτοικοι του ίδιου μέρους, που δεν θέλω να αναφέρω τώρα για να μην δημιουργηθεί ένταση.
Είναι κι αυτή η ελληνική νομοθεσία 50 χρόνια πίσω απ' τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Νόμος υπάρχει καθώς και κυρώσεις, αλλά δεν εφαρμόζεται ποτέ.
Χάνει κανείς και το δίκιο του όταν αναφέρει κάτι τέτοιο, και τον λένε και γραφικό γιατί σ' αυτήν την χώρα του τσιφτετελιού, αυτά ακόμη θεωρούνται ανήκουστα.
Εδώ είναι ανίκανη, θα μου πείτε, γι' άλλα σημαντικότερα και θα ασχοληθούμε με ζώα;
Ναι αλλά οι νόμοι είναι νόμοι και θα πρέπει να εφαρμόζονται εξ' ίσου. Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι νόμοι παρά νόμοι και μόνο.
Βλέπετε τα ζώα δεν μιλάνε για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε και να μας ξεφτιλίσουν, κι έτσι δεν τα φοβόμαστε.
Τέλος θέλω να πω ότι τα άλλα τα ''ζώα'' που εγκαταλείπουν ζώα στο Δίστομο, έχουν εντοπιστεί.
Ξέρουμε ποιοί είναι, κι αν ξανασυμβεί θα ισχύσει άλλου είδους νομοθεσία.
Μέχρι και άλογο εγκατέλειψαν στην Παραλία Διστόμου, στον ελαιώνα του Διστόμου!!
Αυτός ο ''κύριος'' που άφησε σκυλιά τώρα αυτές τις μέρες, τα εγκατέλειψε στην περιοχή Βερβά Διστόμου και τον είδαν, αλλά δεν περίμεναν ότι θα έφευγε ύπουλα με το αυτοκίνητό του. Νόμιζαν ότι βγήκε βόλτα.
Τώρα εσείς, αν θέλετε να αναφέρετε κάτι που είδατε και να πιάσει τόπο η καταγγελία σας, απευθυνθείτε στο περιοδικό ''Κ'' της εφημερίδας ''Καθημερινή'', στον Γιώργο Φραντζεσκάκη στο mail k9mailbox@yahoo.com
Το συναίσθημα, η ευαισθησία, η μόρφωση και η παιδεία είναι που φτιάχνουν νόμους τελικά.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι λοιπόν.

*Ευχαριστώ θερμά τους Διστομίτες Γιάννη Καστρίτη και Γιώργο Σφουντούρη για την πολύτιμη βοήθειά τους

Καλή πρωτοχρονιά και χαρούμενο το 2009

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σε όλους.

Εύχομαι να πραγματοποιηθούν όλες οι επιθυμίες και οι προσδοκίες σας, και ευελπιστώ στην βοήθειά σας το 2009.

Επιτέλους χιόνισε και μέσα στο Δίστομο. Αναμενόμενο βέβαια, αφού είχε κατέβει το χιόνι στις παρυφές του Κούκκου και του Ξηροβουνίου. Κι όπως έλεγε κι ο Καραϊσκάκης όταν ήταν εγκατεστημένος στο Δίστομο, ο καιρός ήταν ''κατεβατός''.

Το Δίστομο φιλοξένησε και ευχαρίστησε αρκετό κόσμο την περίοδο των Χριστουγέννων

Ας ξεχάσουμε τα όσα κακά και ανάρμοστα διαδραματίζονται στην χώρα μας λόγω της άθλιας διαχείρισης της κυβέρνησης με τη βία και τις κλοπές, και ας εγκλιματιστούμε, όσο μας το επιτρέπει το κλίμα των ημερών, στην ατμόσφαιρα των γιορτών και δη του Διστόμου.

Ας μπούμε λοιπόν στην αθώα ψυχούλα ενός μικρού παιδιού που περιμένει αυτές τις ημέρες με εγκαρτέριση και μεγάλη χαρά.

Ο Σπύρος Γαλάνης δημοσιεύει ένα επίκαιρο κείμενο σε εφημερίδα της Ελάτειας, σχετικά με τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ;

«... Έχω κρατήσει κάποια αποκόμματα από εφημερίδες για κάποιον που λέγανε πως ήσουν εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια. Στο ΜΥΑΛΟ είναι ο στόχος. Το νου σου ε ; »

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2008 ορισμένοι δεν φαίνεται να έχουν πάρει το μάθημά τους από τις θυσίες των Λαμπράκη, Σωτήρη Πέτρουλα, Μιχάλη Καλτεζά. Ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Νιώθουμε ενοχές που ζούμε στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, αλλά δείχνει να μην σέβεται το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και την ανεξαρτησία του πνεύματος. Έντρομοι, βιώσαμε την απόλυτη φασιστική συμπεριφορά του ειδικού φρουρού με την εν ψυχρώ δολοφονία του ανήλικου μαθητή Αλέξη.

Συνέντευξη του Διστομίτη Αργύρη Σφουντούρη στην εφημερίδα ''τα νέα'', την πέμπτη 4 Δεκεμβρίου, από την δημοσιογράφο Εύη Σάλτου

[ 20 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ] Το ντοκιμαντέρ είναι η «διαθήκη» για τη φρικτή εμπειρία του Διστόμου

Η ζωή του έγινε πρόσφατα ντοκιμαντέρ, το οποίο μάλιστα απέσπασε πολλά βραβεία. Ο κ. Αργύρης Σφουντούρης από το Δίστομο έζησε τη φρίκη της γερμανικής αγριότητας σε πολύ μικρή ηλικία, όταν 218 συγχωριανοί του, μεταξύ των οποίων και οι γονείς του, εκτελέστηκαν μέσα σε λίγη ώρα από τους κατακτητές. «Η Γερμανία εκείνης της εποχής ήταν ένα τέρας», λέει. Σήμερα μαζί με πολλούς συντοπίτες του αγωνίζεται για τη δικαίωση των κατοίκων του μαρτυρικού Διστόμου και την καταβολή αποζημίωσης από τις γερμανικές αρχές. Κι όπως φαίνεται ο αγώνας τους δικαιώνεται...

Διακόσια δεκαοχτώ θύματα του Γ΄ Ράιχ στο Δίστομο το 1944...

Η σφαγή διήρκεσε το πολύ μιάμιση ώρα γιατί οι Γερμανοί έπρεπε να επιστρέψουν στη βάση τους πριν νυχτώσει. Αν είχαν περισσότερο χρόνο, πιθανόν να μην είχαν αφήσει κανέναν ζωντανό.

Ένα παιδί τεσσάρων ετών χάνει τους γονείς του. Τα συναισθήματα απέναντι στη ναζιστική Γερμανία;

Το δικό μας δώμα. Ένα ποίημα από έναν νέο Διστομίτη λογοτέχνη

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΩΜΑ

Κλειστές οι γρίλιες του παραθύρου. Το φως χαμηλό μες στο δικό μας δώμα. Το αγαπημένο σου τραγούδι παίζει ανελλιπώς.
Θυμάμαι τα κάτασπρα μακριά σου δάχτυλα πάνω στα λευκά σεντόνια να γνέθουν το κάλεσμα
Λατρεύω, κοπέλα μου, την γεύση σου και την μυρωδιά του κορμιού σου.
Δεν είσαι πλέον στην σοφίτα μας. Τα πράγματα έχουν μείνει απείραχτα απ' την τελευταία Φορά που γεύτηκα την σάρκα σου
Οι όρκοι μας αντηχούν στο μυαλό μου και τρέχουν ειρωνικά και βασανιστικά γρήγορα στο δωμάτιο σαν Ερινύες.

''Κομμάτια και θρύψαλα'' - ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΣΤΑΘΑ

Σε βλέπω. Ο πιο νικημένος απ' όλους

είσαι συ. Μέσα απ' τις χίλιες ζωές

τις δικές μας, η δικιά σου κομματιάζεται

χίλια κομμάτια.

Δ.ΧΑΤΖΗΣ

Ήταν Αύγουστος όταν άρχισα να σκέφτομαι τα παλιά και μεγάλα μου απωθημένα.

Σκέψεις δυνατές και ζωντανές πλημμύριζαν κάθε γωνιά του μυαλού μου.

Ένας δυνατός καφές και το μεγάλο μου ελάττωμα που λέγεται τσιγάρο, πρόσφεραν στις σκοτεινές, και μη, περιπλανήσεις του νου μου, την γεύση που τους άρμοζε. Πικρή!

Θυμάμαι πως είχαμε ανεβάσει το ‘’Καληνύχτα Μαργαρίτα’’ με το Θεατρικό Εργαστήρι Διστόμου, ένα έργο που με τσάκισε, και 3 κωμικά μονόπρακτα με τον Πολιτιστικό σύλλογο Στειρίου.

Πάντα πίστευα πως η πιο δύσκολη στιγμή ήταν η επόμενη μέρα της παράστασης. Ακόμη το πιστεύω.

Διότι οι ηθοπο

Οι νέοι του Διστόμου ξέρουν να τιμούν το Πολυτεχνείο και τους αγώνες για την ελευθερία

Συγχαρητήρια στα παιδιά που την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008, οργάνωσαν μία εκδήλωση για να τιμήσουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
Δείχνει ότι το Δίστομο, είναι ευαισθητοποιημένο σε τέτοιου είδους θέματα που δεν πρέπει, όχι μόνο να ξεχνάμε, αλλά να μένουν χωρίς να τιμώνται απ' τη νεολαία.
Γιατί η νεολαία είναι εκείνη που θα αλλάξει αυτόν τον τόπο με την πάσχουσα Δημοκρατία του και με όλα αυτά τα σκανδαλοειδή και τα μη έχοντα προορισμό έκτροπα, που πραγματώνονται στον τόπο τούτο που λέγεται Ελλάδα.
Εγώ δυστυχώς απουσίαζα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, αλλά με εξέπληξε το αποτέλεσμα.

Ανέβηκαν τρία μονόπρακτα από την θεατρική ομάδα, που δεν είναι πρώτη φορά που εργάζεται για μας, με τους ηθοποιούς του Τάσου Σταθά που σκηνοθέτησε, και με την υπέροχη φωνή της Σταυρούλας Τζιτζώκου και την κιθάρα του Αντρέα Μπέρδου.

Στο βίντεο και στις φωτογραφίες που ανάρτησα έπαιξαν μουσική οι :
Κωνσταντίνος Βέργος - Ηλεκτρική κιθάρα και φωνή
Λεονάρδος Παντίσκας - Ηλεκτρικό μπάσο
Νίκος Λεμονής - Ντραμς

Ας μιλήσει η ποίηση και τα τραγούδια για τους αγωνιστές της λευτεριάς

ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί
Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί

Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί

Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί

Απάντηση θα πάρουν, ενότητα κι αγώνα
για να ’βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί

Μουσική/στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης/Αλέκος Παναγούλης

Ο ρηξικέλευθος λόγος του Στάθη Σταθά στην μνήμη του Διστομίτη ζωγράφου Γιάννη Καΐλη που δολοφονήθηκε απ' τους δήμιους της χούντας

Μέρες που είναι -και δεν πρέπει να ξεχνάμε-έχω χρέος να αναφερθώ στον αγώνα που έκαναν κάποιοι, και το πλήρωσαν με τη ζωή τους, για να είμαστε ελεύθεροι και για να ρίξουν το ολιγαρχικό φασιστικό ακροδεξιό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών.
Στις προσωπικότητες του Διστόμου, του πνεύματος, της τέχνης και της Δημοκρατίας, είναι και ο Γιάννης Καΐλης.
Ο Γιάννης Καΐλης σπούδαζε στη σχολή καλών τεχνών στο Πολυτεχνείο. Πήρε μέρος στην εξέγερση και δολοφονήθηκε αφού βασανίστηκε βάναυσα, για να πουν ύστερα οι φασίστες ότι αυτοκτόνησε.
Χρειάστηκε να γίνει εκταφή με πρωτοβουλία της αγωνίστριας Δικηγόρου Κυρίας Ψυρρή, που ήταν παρούσα στην εκδήλωση που έγινε στην μνήμη του Γιάννη Καΐλη απ' τον Πολιτισμικό σύλλογο Διστόμου πρίν δύο χρόνια τον Φεβρουάριο.
Ήμουν εκεί και απομαγνητοφωνόντας τον λόγο του Στάθη Σταθά ( βλέπε προηγούμενο άρθρο ), σας τον μεταφέρω ατόφιο.
Στην εκδήλωση αυτή παρευρέθηκαν και μίλησαν αρκετοί. Θα αναφερθώ πάλι σ' αυτό γιατί οι αγώνες δεν πρέπει να σταματούν ποτέ. Μακάρι να είναι αναίμακτοι αλλά δεν είναι πάντοτε εφικτό αυτό.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ λοιπόν.
Τον λόγο έχει ο Στάθης Σταθάς:

ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΘΑΣ

Μια από τις χιλιάδες γυναίκες που επέζησαν από την κόλαση του Άουσβιτς, έγραψε:

‘’Η συγχώρεση δεν έχει να κάμει τίποτα με τον θύτη, έχει να κάμει το παν με τα θύματα. Τους δίνει πίσω τη ζωή τους’’.

Λογοτεχνία για το Δίστομο και Διστομίτες λογοτέχνες

ΔΙΣΤΟΜΟ

Διαβάζοντας το ''Χρονικόν'' του Τάκη Λάππα,
για τη ''Σφαγή του Διστόμου'' ηύρα τόση
στην καρδιά του Γερμανού ωμή αγριάδα,
που ξάφνου και η δική μου είχε πετρώσει.


Ένα δάκρυ δεν μου κύλησε απ' τα μάτια.
Πέτρωσε ο πόνος, μέσα μου και η φρίκη.
Τόσο λοιπόν οι άνθρωποι απάνθρωποι είναι,
όσο δεν είναι τα τσακάλια μήτε οι λύκοι;

Μα νά που ένας καλός πονόψυχος στρατιώτης
και καθόλου της πατρίδας του προδότης,
με χέρι στοργικό χαϊδεύει ένα παιδάκι
στο χλωμό φοβισμένο κεφαλάκι.


Σαν της Ειρήνης το άσπρο περιστέρι,
στή φοβερή, την άγριαν ώρα της σφαγής,
ήρθε, θαρρείς, την ανθρωπιά να ξαναφέρει.
Γνέφει ''σιωπή'' και δείχνει με το χέρι
οι μελλοθάνατοι να πέσουν καταγής.

Και τότε αδειάζει το όπλο του του όλο στον αγέρα,
και, για να πάρει μαζί του τη φοβέρα,
βγαίνει αστραπή στο δρόμο και την πόρτα κλεί,
και σκοτώνει στην πόρτα απέξω ένα σκυλί.
Σημάδι πως τα πάντα εγίνηκαν με τάξη.


Πως μπορεί την καρδιά να μη σπαράξει
η πράξη αυτή της ομορφιάς και του ελέους,
που βγαίνει μόνο απ' τους καλούς και τους
γενναίους;

Οι μαύροι εθαμποφέξανε οι ουρανοί
ένα βεργί κερί φωτάει, θαρρείς, τα σκότη.
Ποτάμι ετρέξαν των δακρύων μου οι κρουνοί,
για την τόση καλωσύνη του στρατιώτη,
που για μάρτυρές της άφησε στην γη
απομεινάρια από την άγρια σφαγή.

Διαλεχτή Ζευγώλη - Γλέζου

Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, μέσα στις πολυσήμαντες και πολυπρόσωπες προς όλες τις κατευθύνσεις του πολιτισμού και της επιστήμης προσωπικότητες του Διστόμου, είναι και οι Διστομίτες λογοτέχνες.

Βέβαια σήμερα θα αναφέρω περιληπτικά του Διστομίτες λογοτέχνες καθώς κι εκείνους που έγραψαν για μας, θα γίνει μια περιληπτική μνεία, έτσι για να στρώσω έδαφος για τα επόμενα άρθρα.

Ας αρχίσω από έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο, τον Στάθη τον Σταθά.

Ο Στάθης Σταθάς είναι μια τεράστια προσωπικότητα κι ένα μεγάλο κεφάλαιο για το Δίστομο και όχι μόνο. Οι γραμματικές του γνώσεις είναι απεριόριστες. Τον συμβουλεύονται συχνά καθηγητές Πανεπιστημίου και τον ρωτούν γλωσσικά και ιστορικά ζητήματα για τα οποία έχουν αμφιβολίες, και εμπιστεύονται την κρίση του.

Θα γίνει αφιέρωμα αναλυτικό σε όλους αυτούς που θα αναφερθούν στο σημερινό άρθρο. Βέβαια για τον Στάθη Σταθά χρειάζονται πολλές σελίδες βιογραφικού και έργων του.

Θα δημοσιεύσω κάποια ποιήματά του, δοκίμια και κάποιους ρηξικέλευθους λόγους του που έχω μαγνητοφωνήσει εγώ ο ίδιος, ενάντια στο κατεστημένο και στις φασίζουσες συμπεριφορές της φύσης μας, σε επόμενα άρθρα.

Άλλος λογοτέχνης, που εκτός από δικά του ποιήματα, έχει μεταφράσει στο εξωτερικό όπου διαμένει - στην Ελβετία συγκεκριμένα - μεγάλους Έλληνες ποιητές, όπως Ρίτσο, Βρεττάκο, Λειβαδίτη και άλλους, είναι ο *Αργύρης Σφουντούρης, που προσφάτως γυρίστηκε για τη ζωή του και βραβεύτηκε η ταινία με τίτλο ''Ένα τραγούδι για τον Αργύρη''. '

Έχω δημοσιεύσει άρθρο στο παρόν blog γι' αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο.

Ο Αργύρης Σφουντούρης είναι αστροφυσικός, λογοτέχνης, και μέγιστος αγωνιστής για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Έντονη ήταν η δράση του εναντίον της χούντας που μάστισε τη χώρα μας.

Θα συνεχίσω και γι' αυτόν αναλυτικά, γιατί είναι λίγα όσα έχω γράψει γι' αυτόν.

Λογοτέχνιδα με μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές και δοκίμια είναι και η Καίτη Μανωλοπούλου, που εκτός των άλλων έχει γράψει και τα εξής βιβλία για το Δίστομο : ''Αναμνήσεις και μαρτυρίες'', απ' όπου και το ποίημα που έχω δημοσιεύσει, και ''Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου''.

Και να μην ξεχάσουμε και το ποίημα που έχει φιλοξενηθεί πριν καιρό σ' αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, του Νίκου Ξυνού, κι αυτό με τίτλο ''Δίστομο''.

Σημαντικός ποιητής και λογοτέχνης είναι και ο Τάσος ο Βασιλαράκος, ο οποίος ζει με την σύντροφο του στο Δίστομο. Θα ήθελα να κάνω και σ' αυτόν ένα ξεχωριστό αφιέρωμα.

Επίσης προσφορά σε ιστορικά θέματα, έχουν και οι Γεώργιος Νικολάου και Ιωάννης Μπασδέκης, που έχουν γράψει βιβλία για την σφαγή αλλά και για την ιστορία του Διστόμου απ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Στην λογοτεχνία βέβαια για το Δίστομο, και αυτό πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερα υπερήφανους γιατί είναι υπέρτατη τιμή, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Νίκος Γκάτσος, ο Νίκος Καββαδίας και άλλοι.

Βοιωτοί επίσης ιστορικοί και λογοτέχνες είναι ο Ανδρέας Τσούρας και ο Τάκης Λάππας, ο οποίος κατάγεται απ' την πλευρά της μητέρας του απ' το Δίστομο κι έχει γράψει το ''χρονικό της σφαγής'' καθώς και άλλα ιστορικά βιβλία για το Δίστομο αλλά και για όλη την Βοιωτία.

Απ' την άλλη ο Ανδρέας Τσούρας, εκτός από λογοτέχνης είναι και θεατρικός συγγραφέας, και έχει γράψει το έργο ''Δίστομο-ματωμένη ανθρωπότητα'' και άλλα πολλά.

Επίσης η λογοτέχνιδα *Βίκη Μπακάλη έχει γράψει για μας πολύ σπουδαία ποιήματα, τα οποία έχω δημοσιεύσει και σε προηγούμενα άρθρα.

Πολλοί νέοι Διστομίτες όμως, επώνυμα ή ανώνυμα, γράφουν κι αυτοί σπουδαία λογοτεχνικά έργα και ποιήματα, και δεν τα δημοσιεύουν, έιτε γιατί δεν πιστεύουν στις δυνατότητες τους, είτε γιατί θέλουν να παραμείνουν στην ανωνυμία τους. Θα κάνω βέβαια μια προσπάθεια να δημοσιεύσω κάποια έργα, έστω και ανώνυμα.

Θα γίνει αφιέρωμα και αναλυτική αναφορά σε όλους τους παραπάνω.

Σημαντικό είναι και το βιβλίο που προσφάτως κυκλοφόρησε και δημοσιεύνται συγκλονιστικές περιγραφές απ' το ημερολόγιο του Διστομίτη *Μιλτιάδη Νικολάου που έγραψε στο μέτωπο, εκείνες τις φρικτές μέρες του πολέμου.

Γύρισε σώος στο Δίστομο για να σφαγιασθεί μετά από λίγο απ' του φασίστες Γερμανούς. Μπράβο στους απογόνους του που το έκαναν βιβλίο

*Κλικ στους συνδέσμους για να δείτε στοιχεία και παλαιότερες δημοσιεύσεις

*Προσεχώς σπάνια βιβλιογραφία για το Δίστομο απ' την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Ως πότε πια τα 'ιδια και τα 'ιδια. Επιτέλους ας λύσει κάποιος αυτό το θέμα.

Εκεί που έλεγα να μην ασχοληθώ πάλι με παράπονα και ανικανότητες των αρχών ( Κλικ εδώ για να δείτε παλαιότερο άρθρο ), και να συνεχίσω με ιστορικά στοιχεία και προσωπικότητες του Διστόμου, κάτι έγινε πάλι και με αναστάτωσε.

Χωρίς να υπάρχει πινακίδα απαγορευτική που να λέει από το τάδε σημείο μέχρι εκείνο απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση, ''τρώω'' εγώ μάζι με άλλα τριάντα και πάνω άτομα, κλήση των 80 € , τη στιγμή κάτα την οποία η μόνη πινακίδα που δεν είναι ευδιάκριτη γιατί-ω τι γελοίο!!!!- είναι τοποθετημένη -όπως βλέπεται στη φώτο4- , σε τσιγκέλι κρεοπωλείου.

Παρ' όλα αυτά γράφει ότι μέχρι τις 21.00 απαγορεύεται. Οι κλήσεις όμως γράφτηκαν χτες βράδυ Κυριακής απο 22.30 μέχρι 23.00, έτσι ύπουλα και απροειδοποίητα.

• Που υπάρχει πάρκινκ να παρκάρει ένας ξένος;
• Γιατί δεν γράφουν όταν γίνεται συμφυρμός απ' την πολυκοσμία και στις ώρες που λέει η -( ο θεός να την κάνει)-πινακίδα;
• Γιατί διώχνετε τον ξένο κόσμο που είχε έρθει χτες λόγω Κυριακής γραφοντάς τους, αφήνοντας άλλους που κάνουν παραπτώματα βαριά, όπως παρκάρισμα σε στροφή, κλείσιμο στενών και άλλα;
• Γιατί δεν γράφεται κάθε μέρα, αν απαγορεύεται, αναρτώντας πινακίδες να καταλάβει ο κόσμος και να αδειάσει ο δρόμος ;
• Γιατί τα μαγαζιά όποτε θέλουν φορτώνουν και ξεφορτώνουν και κλείνουν τον δρόμο με τελάρα; Εκεί δεν θέλει ωράριο;

Μήπως πρέπει να αναλάβουμε εμείς αφου είναι ανίκανοι οι των πραγμάτων ;

Α ξέχασα οι υπάλληλοι του ''Κυρίου'' Μυτιληναίου που έμεναν στα ξενοδοχεία του Διστόμου, αυτοί του φυσικού αερίου έφυγαν, οι οποίοι πάρκαραν κι αυτοί στο δρόμο. Τότε δεν άνοιγε ρουθούνι, τώρα που δεν είναι εδώ λοιπόν μπορούμε να ξαναρχίσουμε.

Το αυτοκίνητο στην δεύτερη φωτογραφία, είναι παρκαρισμένο στην στροφή της πλατείας και εμποδίζει την ορατότητα καθώς και τα μεγάλα οχήματα ΚΤΕΛ. Καμία κύρωση.

Στην εικόνα 2 ξεφορτώνουν σε μαγαζί σε ώρα αιχμής δίπλα στην πινακίδα που λέει απαγορεύεται η στάση και στάθμευση. Επίσης τίποτα.

Και η πιο βαριά παρανομία. Το αγροτικό ( εικόνα 3 ), κλέινει δρόμο και δεν μπορεί να βγει ούτε να μπει κανείς. Κι αν κάποιος έχει ανάγκη;

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ....

Πολιτικοί ελιγμοί-έλλειψη πυγμής και θάρρους, και το θράσος των ηλιθίων

Ασχολούμαστε εδώ και κάμποσες μέρες, με το εργοστάσιο της ντροπής που στήθηκε χωρίς τη συγκατάθεσή μας στην Παραλία Διστόμου, απολλοτριώνοντας βάναυσα και φρικτά, τα καλύτερα Διστομίτικα οικόπεδα, και καταστρέφοντας έναν απ' τους πιο εύφορους ελαιώνες.
Ευθύνη είχε η τότε δεξιά κυβέρνηση του σκοταδισμού με την γαλλική κυβέρνηση που φημίζεται για τα αποικιοκρατικά της αίσχη. Επίσης ευθύνες έφεραν και οι τότε πολιτικοί του τόπου, Δήμος, πολιτευτές και οι αυλικοί τους.
Το πρόσχημα είναι ότι ιδρύθηκε βιομηχανία, ήρθε δουλειά και πολιτισμός και τέτοιες μεγαλόστομες αηδίες!!!
Ναι ήρθε εξέλιξη, αλλά όχι για το Δίστομο, αλλά για τα γύρω χωριουδάκια που ζουν κατά το 98% από αυτό το αποικιοκρατικό εργοστάσιο, χωρίς να χάσουν ούτε ένα στρέμμα γης, παρά μόνο την υγεία τους απ' τα απόβλητα και τα φουγάρα, που με την συγκατάθεση και το ''ράψιμο κουστουμιών'' απ' τις συνεργασίες πολιτικών και στελεχών του εργοστασίου, φιμώθηκαν και το παρέβλεψαν.
Ξεχνούν οι αχάριστοι ότι αν δεν ήταν ο Ιωάννης Μπάρλος να αποκαλύψει τον βωξίτη στην Ελλάδα με την επιστήμη και το Διστομίτικο πείσμα του, δεν θα υπήρχε αυτό το εργοστάσιο της ντροπής, γιατί δεν θα υπήρχε πρώτη ύλη.
Παρεμπιπτόντως οι Αφοί Μπάρλου ήταν βέροι Διστομίτες, κι όχι κάποιος ξένος που ήρθε με το έτσι θέλω να μας προσλάβει.
Πέρασαν λίγα μόλις χρόνια απ' την παγκόσμια τραγωδία της σφαγής 1944-1962, και μας έκαναν τη ζημιά, χωρίς να σεβαστούν σε τι χώματα πατάνε. Κι αυτό για να ζήσει το 3% του Διστόμου που είχε πάει για δουλειά εκεί.
Με τον καιρό ήρθαν εσωτερικοί μετανάστες για δουλειά, και τους πότισαν με μίσος και έχθρα εναντίον του Διστόμου, που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα ( πολιτική γενιτσαρισμού ).
Είναι δηλαδή σαν να πάω εγώ για δουλειά αλλού ( γιατί έτσι έχουν τα πράγματα τώρα ), να βρίζω τους ιθαγενείς μπροστά τους απροκάλυπτα και παραποιώντας την ιστορία τους, να πάω πχ στην Άρτα και να την πω Δίστομο!!!!!!!!
Όπως μετονόμασαν αυτοί, την Παραλία Διστόμου σε Άσπρα σπίτια ( όνομα που υπήρχε απ' τον μεσαίωνα και λειτουργούσε σαν ταρσανάς χωρίς κατοίκους, και βρίσκεται εκεί που χτίστηκε σήμερα απ' τους Δεσφινιώτες το χωριό Αντίκυρα ).
Οι ανιστόρητοι Βοιωτοί γείτονες μας το υιοθέτησαν αβασάνιστα, και τώρα που έχουν αλλάξει οι γενιές έχει ριζώσει δυστυχώς, και μετά θέλουνε να ευαισθητοποιηθούμε εμείς σε θέματα εύθραστα όπως πχ Μακεδονία και Σκόπια, που στο κάτω-κάτω είναι θέμα των λαμογιών που λέγονται πολιτικοί να το λύσουν.
Εδώ δεν μπορούμε να λύσουμε τοπικά θέματα.
Έρχεται λοιπόν ο καιρός και αποφασίζουν τα κόμματα εξουσίας λόγω πολλών συμφερόντων, να κλείσουν τα μεταλλεία του Διστόμου με πρόσχημα το περιβάλλον-αν είναι δυνατόν-όντας μια Εταιρεία που έκανε εξορύξεις χωρίς κανένα φουγάρο και χωρίς να αγγίξουν την άλλη Εταιρεία που έκανε και κάνει το ίδιο, την θυγατρική του Αλουμινίου ''Δελφοί-Δίστομο'' με το ίδιο πρόσχημα που βρήκαν σε μας!!!!! ( Πρωήν Βωξίται Διστόμου ).
Τότε που θα πέθαινε το Δίστομο κατά 97%, μια και δούλευε σχεδόν όλη η Κώμη εκεί-για να φτάσω στο ζητούμενο-δεν βοήθησε κανείς, ούτε η τότε Δημοτική αρχή, ούτε η αντιπολίτευση ούτε κανείς γείτονας ( έχει σημασία αυτό ), αντιθέτως ξεφύτρωσαν εκατοντάδες σύλλογοι και υπέγραψαν να κλείσει. Βλέπετε ήταν ευαισθητοποιημένα καθοδηγούμενοι απ' τον ρουφιάνο πολιτικό τους να νοιαστούν για το......περιβάλλον.
Έρχεται, έρχεται και κυλά ο χρόνος-σημειωτέον κανείς Διστομίτης δεν βγήκε στην επαιτία μετά το λουκέτο των Εταιρειών και την μεταφορά των γραφείων Δελφοί-Δίστομο στην Άμφισσα-και ξαφνικά, μετά από κρίσεις και αλλαγή χεριών στο εργοστάσιο της ντροπής, έρχεται στα χέρια του πολιτικοθρεμμένου Μυτιληναίου που τολμά να ενεργήσει και να έχει στα σκαριά την εγκατάσταση θανατηφόρων μονάδων λιθάνθρακα με την ανοχή των τοπικών κοινωνιών και των ρουφιάνων ανθελλήνων πολιτικάντιδων της Βοιωτίας.
Έγιναν κάποιες ''κινητοποιήσεις'' εκ του ασφαλούς, αλλά μόλις ζόρισαν τα πράγματα, το βούλωσαν ξαφνικά όλοι, και πρώτοι και καλύτεροι οι πολίτες που είχαν ιδρύσει την ''κίνηση πολιτών''.
Όλως τυχαίως το 99% αυτών των πολιτών εργαζόντουσαν στο εργαστάσιο.
Ο Μυτιληναίος αλλάζει γνώμη και παγώνει αυτήν την ενέργεια αφού κέρδισε την κατασκευή και την λειτουργειά μονάδων φυσικού αερίου εξ' ίσου ή λίγο λιγότερες βλαβερές. Βλαβερές όμως.
Πάλι το βουλώνουν όλοι και χαμογελούν νομίζοντας ότι κάτι κατάφεραν. Δεσμεύεται επίσης ότι δεν θα ξαναχύσει λάσπη μέσα στον Κορινθιακό κόλπο, πράγμα που όχι μόνο δεν έγινε, αλλά μια πρόσφατη έρευνα πανεπιστημιακή, απ' τις λίγες αδιάφθορες, το απέδειξε ότι οι ζημιές συνέχιζονται και είναι μεγάλες και ανεπανόρθωτες.
Και φτάνουμε τώρα στο ζητούμενο.
Που είναι όλοι αυτοί οι σύλλογοι και οι φορείς που το 1997 αυγάτισαν ξαφνικά;

Γιατί ο Δήμος Διστόμου συνεργάζεται με ο σωματείο που ήταν ανέκαθεν εχθρικό, κι όταν έκλεινε η Εταιρεία του Διστόμου δεν βοήθησε, παρά έλεγε ότι τα κατάφερε και έκλεισε τον Μπάρλο και ότι σκόπος τους είναι να γίνει να γίνει το Δίστομο Λαύριο; Και τώρα τους βοηθάτε; Για ποιούς; Για πέντε οικογένειες; Στραφείτε σε άλλους δρόμους και πηγές εργασίας. Μήπως περίμενε ολόκληρο Δίστομο ότι θα κλέισει ο Μπάρλος; Αν θέλετε να μείνουν εδώ οι νέοι μην στηρίζεστε στα εργοστάσια, γιατί σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι. Σκεφτείτε κάτι και μεις μαζί σας.


Γιατί τότε δεν κάνατε τέτοιον αγώνα εσείς, τοπική κυβέρνηση και αντιπολίτευση, και τώρα σκίζεστε;

Γιατί συνεργάζεστε με τον κύριο ''Θα σας κάνω Λαύριο'', που το παίζει και εργατοπατέρας και είναι και κοινοτάρχης σε γειτονικό αλουμινιοχώρι; Εμείς ότι ήταν να πάθουμε το πάθαμε. Άλλοι θα βγουν στην επαιτία.

Γιατί δέχεστε ,δεν απαιτείτε με τσαμπουκά και εκβιασμό ( μην ξεχνάτε ότι απ' το Δίστομο περνάν όλοι οι δρόμοι και ο οικισμός είναι του Δήμου επίσης ), και κατεβαίνετε στα γραφεία του σωματείου και δεν τους φέρνετε εδώ που είναι και έδρα;

Γιατί δεν αλλάζετε την φιλοαλουμίνια πολιτική των προηγούμενων Δημάρχων;
Τι θα βγει αν βρουν δουλειά με έντονο ρατσισμό απ' τα αφεντικά τους, που βγάζουν την χολή τους πάνω στα Διστομόπουλα, πέντε ακόμη παιδιά; Δεν είναι οι σίγουρες ψήφοι λύση για τον τόπο. Για τους αυλικούς σας μπορεί να είναι.
Που ήταν τα χωριουδάκια τότε που τώρα δέχεστε να πάτε μαζί για το ρεύμα που εκβιάζουν να κόψουν και έχουν πανικοβληθεί; Αυτά τα χωριουδάκια θα χαθούν απ' το χάρτη αν κλείσει το αλουμίνιο, γιατί εξαρτώνται 100%, ενώ εμείς 3%. Που ήταν αυτοί όταν εμάς μας διέλυαν; Αντέξαμε όμως. Δεν αντέχουμε άλλα πράγματα!!!!!!
Με τιμή Γ.Σ
Διστομίτης

Τι παράξενο καράβι/τι κουστούμι να μας ράβει

έτσι λέγαν οι ρουφιάνοι/το βλεπαν από καιρό

Άστε το για να βουλιάξει/να καεί και να ρημάξει

Το πολύ-πολύ να μείνουν/τα συντρίμμια στο γιαλό

Στίχοι/μουσική Βαγγέλης Κορακάκης-Το καράβι

*Στην πρώτη φώτο που απεικονίζει τα πρώτα χρόνια των μεταλλείων στο Δίστομο, με τα τότε πρωτόγονα μέσα, διακρίνεται ο Γιώργος Μίχας ή Κούφας. Είναι ο ψηλότερος στην φωτογραφία. Υπήρξε πολύ δυνατός στην δουλειά του. Μία απ' τις δημοκρατικότερες και πιό γλυκές μορφές του Διστόμου

Φωτογραφικό άλμπουμ 6- Εικόνες του παρελθόντος απ' το Δίστομο

Συνεχίζοντας τις εικόνες του παρελθόντος απ' το Δίστομο, θα προσπαθήσω να σχολιάσω την κάθε φωτογραφία, αν κι είναι δύσκολο ένεκα των πολλών χρόνων που μας χωρίζουν, με εξαίρεση την τελευταία φώτο που είναι από εκδρομή Διστομιτών στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές 70.

Στην πρώτη φωτογραφία και παλαιότερη απ' το 1933, απεικονίζονται Διστομίτες και Διστομίτισσες Πρωτομαγιά. Διακρίνεται και γραμμόφωνο πάνω στο εξοχικό τραπέζι.
Η δεύτερη και η τρίτη είναι από το πανηγύρι του Διστόμου 19 Μαΐου, κι αυτές απ' την δεκαετία του 30', έξω απ' την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Παίζουν Διστομίτες μουσικοί, τον μόνο που γνωρίζω είναι ο Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου ή Κατσαμπίνης, σαντουρινίστας και τραγουδιστής ( βλέπετε άρθρο ''Διστομίτες Δημοτικοί τραγουδιστές'' ).

Είθισται να χορεύουν οι ελεύθερες κοπέλες για να γνωριστούν με τον μελλοντικό σύζυγό τους.

Περιμένω φωτογραφίες απ' τα προσωπικά αρχεία σας καθώς και άρθρα σας είτε ιστορικά, είτε για ο,τι σας προβληματίζει, στα παρακάτω mail:

themispap@internet.gr και katsabin@otenet.gr