ΠΗΓΗ/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:kentrinews
Της Χριστίνας Γαλανοπούλου
Σήμερα, η Ελλάδα ενηλικιώνεται χωρίς τον Μάνο. Γίνεται 18 – τόσα τα χρόνια από τον θάνατο του - και την Κυριακή (ξανα)ψηφίζει, χωρίς εκείνον. Μόνο με τις μουσικές του, αρκετά γραπτά του και ελάχιστες καταγεγραμμένες από κάμερα εμφανίσεις του, πάντα σοφές, πάντα καίριες και γι’ αυτό ενοχλητικές.
Δεν έκανε χάρες, δεν του έλεγαν και πολλά οι τιμές και ήταν τέτοια η αλλεργία τους προς τις τοξικές κοινωνικές συναναστροφές, τους αληθινά δημαγωγούς και τους ψεύτες, που οι αντιδράσεις του πολλές φορές είχαν ερμηνευθεί ως αλαζονικές.
Λείπει ο Χατζιδάκις, περισσότερο από ποτέ. Λείπει η καθαρή ματιά και το ψύχραιμο σχόλιο του για όσα συμβαίνουν σήμερα... Και κυρίως, λείπει έστω και ένα νεύμα του λευκού κεφαλιού του για όσους παρέμειναν να βασανίζουν τα media και να πιστεύουν ότι μπορούν ακόμη να χειραγωγούν, να πωρώνουν και να κάνουν παιχνίδι με τα ταπεινότερα ένστικτα του αναγνώστη / τηλεθεατή.
Οι παλιότεροι, σίγουρα θα θυμούνται το «ξεμπρόστιασμα» που επιφύλαξε ο Μάνος Χατζιδάκις, τον Σεπτέμβριο του 1987, μέσα στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο, στον εκδότη της «Αυριανής» και ύστερα από ένα σερί σκαιότατων επιθέσεων εναντίον του μουσουργού από τα πρωτοσέλιδα της.
Αυτά λείπουν σήμερα από τον Μάνο. Γιατί κατά τα λοιπά είναι εδώ. Οι μουσικές του «μετράνε» τις μέρες μας, ασχέτως που την «Οδό Ονείρων» ακόμη την ψάχνουμε και ο Κεμάλ μας έχει «καληνυχτίσει» προ πολλού...
ΥΓ.: Είναι σχεδόν παρήγορο που οι εκπομπές είναι τόσο "αναμαλλιασμένες" με τα προεκλογικά και δεν πρόλαβαν να ασχοληθούν με την επέτειο του θανάτου του, με 'κείνα τα (συνήθως) γλιτσιασμένα αφιερώματα που αναφέρονται σε τέτοιους ανθρώπους σαν να πρόκειται για τηλεπερσόνες του συρμού. Πάλι καλά.
Της Χριστίνας Γαλανοπούλου
Σήμερα, η Ελλάδα ενηλικιώνεται χωρίς τον Μάνο. Γίνεται 18 – τόσα τα χρόνια από τον θάνατο του - και την Κυριακή (ξανα)ψηφίζει, χωρίς εκείνον. Μόνο με τις μουσικές του, αρκετά γραπτά του και ελάχιστες καταγεγραμμένες από κάμερα εμφανίσεις του, πάντα σοφές, πάντα καίριες και γι’ αυτό ενοχλητικές.
Δεν έκανε χάρες, δεν του έλεγαν και πολλά οι τιμές και ήταν τέτοια η αλλεργία τους προς τις τοξικές κοινωνικές συναναστροφές, τους αληθινά δημαγωγούς και τους ψεύτες, που οι αντιδράσεις του πολλές φορές είχαν ερμηνευθεί ως αλαζονικές.
Λείπει ο Χατζιδάκις, περισσότερο από ποτέ. Λείπει η καθαρή ματιά και το ψύχραιμο σχόλιο του για όσα συμβαίνουν σήμερα... Και κυρίως, λείπει έστω και ένα νεύμα του λευκού κεφαλιού του για όσους παρέμειναν να βασανίζουν τα media και να πιστεύουν ότι μπορούν ακόμη να χειραγωγούν, να πωρώνουν και να κάνουν παιχνίδι με τα ταπεινότερα ένστικτα του αναγνώστη / τηλεθεατή.
Οι παλιότεροι, σίγουρα θα θυμούνται το «ξεμπρόστιασμα» που επιφύλαξε ο Μάνος Χατζιδάκις, τον Σεπτέμβριο του 1987, μέσα στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο, στον εκδότη της «Αυριανής» και ύστερα από ένα σερί σκαιότατων επιθέσεων εναντίον του μουσουργού από τα πρωτοσέλιδα της.
Αυτά λείπουν σήμερα από τον Μάνο. Γιατί κατά τα λοιπά είναι εδώ. Οι μουσικές του «μετράνε» τις μέρες μας, ασχέτως που την «Οδό Ονείρων» ακόμη την ψάχνουμε και ο Κεμάλ μας έχει «καληνυχτίσει» προ πολλού...
ΥΓ.: Είναι σχεδόν παρήγορο που οι εκπομπές είναι τόσο "αναμαλλιασμένες" με τα προεκλογικά και δεν πρόλαβαν να ασχοληθούν με την επέτειο του θανάτου του, με 'κείνα τα (συνήθως) γλιτσιασμένα αφιερώματα που αναφέρονται σε τέτοιους ανθρώπους σαν να πρόκειται για τηλεπερσόνες του συρμού. Πάλι καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου