Όταν στα 1973 έγραφα ένα άρθρο με τίτλο «Το κόμμα και η ιδεολογία. Κίνημα μαζών: πολιτική επανάσταση - σοσιαλιστική αλλαγή» (Το Χρέος, τόμος Β΄, σελ. 761), δεν φανταζόμουν ότι μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, η κατάσταση στο ελληνικό μαζικό προοδευτικό κίνημα θα ήταν ίδια. Θα πρέπει μόνο να αντικαταστήσουμε τη λέξη «Δικτατορία» με τη λέξη «Τρόικα».
Έτσι και τότε, αν και σαν Αριστερά μπήκαμε πρώτοι στην Αντίσταση, γεγονός που διάνοιγε για τον τόπο ιστορικές αλλαγές αναδεικνύοντας το οργανωμένο Πολιτικό Κίνημα της Προόδου σε κύρια δύναμη στη μεταχουντική Ελλάδα, καταλήξαμε να γίνουμε τελευταίος τροχός της αμάξης. Έτσι και τώρα, που με τη δημιουργία της Σπίθας υπήρξαμε ξανά οι πρώτοι που δείξαμε στο λαό μας το τι σημαίνει ξένη εξάρτηση με τα Μνημόνια και τις Τρόικες, γεγονός που έβγαλε το λαό στους δρόμους και στις πλατείες, κινδυνεύουμε και πάλι να καταντήσουμε ουραγοί χάνοντας ακόμα μια ιστορική ευκαιρία.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στα δύο κόμματα της Αριστεράς, στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει το καθένα ξεχωριστά πόλος συσπείρωσης των αγανακτισμένων Ελλήνων. Με το βλέμμα στις εκλογές ελπίζουν ότι θα βελτιώσουν τα ποσοστά τους. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό.
Το ερώτημα όμως που μπαίνει είναι με ποιο αποτέλεσμα ως προς την οριστική μας απαλλαγή από την ξένη εξάρτηση και επομένως την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και την επιβολή της Λαϊκής Κυριαρχίας δηλαδή των δύο βασικών στόχων που θα εξασφαλίσουν την ελευθερία του λαού και της χώρας.
Πώς θα μπορέσουν να αναμετρηθούν με το ισχύον Σύστημα Εξουσίας έχοντας το καθένα ξεχωριστά ακόμα-ακόμα και 20% των ψήφων; Και σε τι θα βοηθήσει η αυξημένη τους παρουσία μέσα σε μια Βουλή και ένα Σύστημα που θα κυριαρχείται από μια εξουσία υποδουλωμένη, όπως γίνεται σήμερα, σε ξένες δυνάμεις;
Πιστεύουν ότι έτσι θα ρίξουν την Τρόικα, θα μας απαλλάξουν από την μέγγενη των δανείων και των τόκων, ότι θα αποκαταστήσουν την εθνική μας ακεραιότητα και ότι τέλος θα απαλλάξουν τον ελληνικό λαό από την σκληρή εκμετάλλευση που τον καταδικάζει σε εξαθλίωση και φτώχεια;
Το πιο πιθανό είναι ότι εκείνοι θα στηλιτεύουν με λόγια μέσα στη Βουλή την όποια κυβέρνηση, ενώ αυτή θα εξακολουθήσει να πειθαρχεί στους ξένους και να μας οδηγεί όλο και πιο βαθειά όχι απλώς με λόγια αλλά με έργα έχοντας απέναντί της ένα λαό διασπασμένο και γι' αυτό ουσιαστικά εξουδετερωμένο.
Επομένως η νέα ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεαι σήμερα μπροστά μας, έχει ένα όνομα: «Ενωμένος Λαός».
Ένας λαός ενημερωμένος και αποφασισμένος έχοντας ως όπλο ένα κοινό πρόγραμμα στόχων που να φτάνουν και να ξεπερνούν την Κυβερνητική Εξουσία, δηλαδή με σχέδιο ξεκάθαρο και ρεαλιστικό για το τι θα γίνει μετά την κατάκτηση της εξουσίας, το νέο Σύνταγμα, τις νέες κοινωνικές σχέσεις και τον νέο διεθνή μας προσανατολισμό. Δηλαδή τα επιτεύγματα που εξασφαλίζουν μόνο η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της παλλαϊκής εξουσίας που δεν κατακτώνται μόνο με ποσοτικές αυξήσεις της εκλογικής δύναμης αλλά με την ποιότητα αγώνων και συγκρούσεων, που κρίνονται από το εύρος της δύναμης των αντιπάλων. Και στην περίπτωσή μας γνωρίζουμε καλά τις ντόπιες και διεθνείς δυνάμεις με τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να συγκρουστούμε.
Πού θα στηριχτούμε λοιπόν για να νικήσουμε; Το μοναδικό όπλο είναι ο ενωμένος Λαός κι εμείς ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με το κομματικό μας συμφέρον αδιαφορώντας αν με τον τρόπο αυτό γινόμαστε εξ αντικειμένου οι καλλίτεροι φίλοι και συνεργοί των εξουσιαστών μας, με αποτέλεσμα να καταντήσουμε να δεχόμαστε τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες τους για το θεάρεστο έργο μας, τη διάσπαση του μετώπου του λαού. Κρίμα...
Αθήνα, 21.10.2011
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου