Διστομίτες τέλη της δεκαετίας του είκοσι στην Παραλία Διστόμου, παραλαμβάνουν αγωγούς για το πρώτο δίκτυο ύδρευσης του Διστόμου

Διστομίτες τέλη της δεκαετίας του είκοσι στην Παραλία Διστόμου, παραλαμβάνουν αγωγούς για το πρώτο δίκτυο ύδρευσης του Διστόμου. Διακρίνεται ένας φουστανελοφόρος και ο Ιερέας της Κωμοπόλεως ( Τέρμα αριστερά ).

Από το αρχείο του Αγγελή Καστρίτη

Πηγή/Πρώτη δημοσίευση: Distomoarchives

Το Δίστομο στην Ευρωβουλή

Ο Αγγελής Καστρίτης (στην αναπηρική καρέκλα) μαζί με άλλους επιζώντες από περιοχές που βίωσαν τη ναζιστική θηριωδία, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Πηγή/Αναδημοσίευση: Το Έθνος

«Δεν πίστευα ότι θα έφτανε η ημέρα που θα έλεγα την ιστορία μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», λέει συγκινημένος ο Αγγελής Καστρίτης, ο οποίος, σε ηλικία 8 ετών, είδε την οικογένειά του να δολοφονείται εν ψυχρώ από τους ναζί στο Δίστομο.

Ο κ. Καστρίτης, μαζί με άλλους επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία στα Καλάβρυτα, στην Κάνδανο, στην Κλεισούρα, στον Χορτιάτη, στο Κομμένο και στον Βύρωνα, βρέθηκε στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και διηγήθηκε όσα συνέβησαν στο Δίστομο τον Ιούνιο του 1944. «Θέλουμε να φανερωθεί η αλήθεια και να μάθει ο γερμανικός λαός τι έγινε την ημέρα εκείνη», είπε στο «Εθνος» λίγο μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Νεοναζί: Ολοκαύτωμα της Μνήμης» σε μια κατάμεστη αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ο 80χρονος σήμερα Αγγελής Καστρίτης διηγήθηκε για άλλη μια φορά την ιστορία που τον σημάδεψε για ολόκληρη τη ζωή του, στέλνοντας σε όλη την Ευρώπη ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ναζισμό και σε όλους αυτούς που προσπαθούν να τον αναστήσουν. «Εκείνη τη μέρα, άφησα τη μάνα μου να ζυμώνει ψωμί και πήγα να δω τον παππού και τη γιαγιά μου. Εκείνη την ώρα μπήκαν δύο Γερμανοί στρατιώτες στο σπίτι. Ο ένας πήρε δύο αμφορείς και όταν η γιαγιά μου προσπάθησε να τον εμποδίσει είπε απλά «μπουμ».

Θάρρος ως αντίδοτο στη θλίψη - Του Θανάση Καστρίτη

Αναδημοσίευση: Εφημερίδα των συντακτών


Του Θανάση Καστρίτη*

Διάλογος με έναν επιζώντα

Φωνές. Φωτιά. Αίμα. Η μέρα είναι 10 Ιουνίου 1944. Ο Αγγελος Καστρίτης μαζί με τον αδελφό του, Γιώργο, τράπηκαν σε φυγή προς το σπίτι της θείας τους, για να αποφύγουν τους πυροβολισμούς. Εξαιτίας της σφαγής του Διστόμου, 218 άνθρωποι πέθαναν από τα χέρια των Γερμανών, συμπεριλαμβανομένων των παππούδων και της μητέρας του Αγγελου. Μου αφηγείται τη σκηνή σε μία καφετέρια έξω από την Αράχοβα, υπό τη σκιά του Παρνασσού. Περιγράφει τα γεγονότα που συνέβησαν 70 χρόνια πριν σαν να ήταν χθες, οι στωικές του εκφράσεις είναι κατάθεση ψυχής. Δεν υπάρχουν δάκρυα στα μάτια του και οι απαντήσεις του στις ερωτήσεις μου είναι καθαρές. Μπροστά μου έχω έναν άνθρωπο που έχει ζήσει το μεγαλείο της απόγνωσης, αλλά με κάποιον τρόπο το έχει ξεπεράσει.