Συνέντευξη στα "Στερεά Νέα" και στην
Χρυσάνθη Τσεπραηλίδου, παραχώρησαν οι Τάσος και Νίκος Σταθάς.
Θέατρο στην επαρχία τι εστί; Και πώς αναλύεται το «Ηθοποιός
σημαίνει φως»; Ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιά διαδρομή πρέπει να πάρεις
για να βγεις εκεί, στο άπλετο φως που εκπέμπει ο θεατρικός λόγος και η ερμηνεία
του από τους θεράποντές του;
Φτάσαμε στο Δίστομο, για να συναντήσουμε τα δυο αδέλφια, τον
Τάσο και τον Νίκο Σταθά, να μας δώσουν αυτοί τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε.
Δύο αδέρφια - «κορμός» που γύρω του έχει αναπτυχθεί ένας υπέροχος πλάτανος (σαν
τα πλατάνια της πλατείας του Διστόμου), που για να απλώσει ρίζες, πρέπει να
σκάψει στις πέτρες, να ματώσει για να βρει νερό, να τραφεί και να θρέψει το
κοινό του, τους θεατές του. Και ύστερα να απλώσει φύλλα, να σκιάσει, να
γαληνέψει πνευματικά και συναισθηματικά, όσους στέκουν στον ίσκιο του και
περιμένουν… τη νέα του παράσταση. Έχει μαζευτεί πολύ κόσμος από κάτω, περιμένει…
Η Θεατροφρένεια, η θεατρική ομάδα του Διστόμου, έχει κατανοήσει την
ευθύνη που φέρει. Και πρώτα για τον ηθοποιό, τη συνεχόμενη αναμέτρηση με τις
δυνάμεις του μυαλού του, του συναισθήματος και του σώματός του. Ξέρει πλέον τον
δρόμο για τη σωστή παράσταση, όχι την εύπεπτη, την «αναίμακτη». Ξέρει ότι για
να απλώσει γερές ρίζες πρέπει να αγωνιστεί και αυτό κάνει.
Έχετε πλέον τον δικό σας χώρο, το θεατράκι σας, Τάσο.
Ναι, Χρύσα, η ομάδα υπάρχει από το 2005, οπότε και ιδρύθηκε. Μέχρι το 2009 που αναγκαστήκαμε να πάμε σε ενοικιαζόμενη αίθουσα μέχρι να διαμορφώσουμε το θέατρό μας, κάναμε πρόβα όπου μπορείς να φανταστείς. Αν ήταν καλοκαίρι στο Μαυσωλείο, σε διάφορες αίθουσες δανεικές, σε υπόγεια, σε σαλόνια, σε αποθήκες. Αισίως το 2009 μπήκαμε στον δικό μας χώρο και αρχίσαμε να τον φτιάχνουμε. Είναι όπως το σπίτι σου, που δεν είναι έτοιμο ποτέ, που ποτέ δεν λες το έφτιαξα και τελείωσε. Σιγά-σιγά διαμορφώθηκε λοιπόν ένα υλικό, οπότε μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Η έννοια των παραστάσεων με κρατήσεις θέσεων, πριν από δέκα χρόνια άλλωστε δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο αυτό που γίνεται στο Μαυσωλείο, το επετειακό, που έρχεται να παρακολουθήσει πάρα πολύς κόσμος. Παραστάσεις άλλου τύπου δεν υπήρχαν.
Το 2010 βγήκαμε στο πρώτο μας φεστιβάλ και κάναμε πρόβες όλο τον χρόνο μόνο και μόνο για να παίξουμε σ’ αυτή τη μία παράσταση, τη μοναδική και ανεπανάληπτη, συμπληρώνει ο Νίκος. Αυτή της επετείου της 10ης Ιουνίου. Τα βάλαμε κάτω ωστόσο και είδαμε ότι δεν μας αρκούσε κάτι τέτοιο.
Ναι, Χρύσα, η ομάδα υπάρχει από το 2005, οπότε και ιδρύθηκε. Μέχρι το 2009 που αναγκαστήκαμε να πάμε σε ενοικιαζόμενη αίθουσα μέχρι να διαμορφώσουμε το θέατρό μας, κάναμε πρόβα όπου μπορείς να φανταστείς. Αν ήταν καλοκαίρι στο Μαυσωλείο, σε διάφορες αίθουσες δανεικές, σε υπόγεια, σε σαλόνια, σε αποθήκες. Αισίως το 2009 μπήκαμε στον δικό μας χώρο και αρχίσαμε να τον φτιάχνουμε. Είναι όπως το σπίτι σου, που δεν είναι έτοιμο ποτέ, που ποτέ δεν λες το έφτιαξα και τελείωσε. Σιγά-σιγά διαμορφώθηκε λοιπόν ένα υλικό, οπότε μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Η έννοια των παραστάσεων με κρατήσεις θέσεων, πριν από δέκα χρόνια άλλωστε δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο αυτό που γίνεται στο Μαυσωλείο, το επετειακό, που έρχεται να παρακολουθήσει πάρα πολύς κόσμος. Παραστάσεις άλλου τύπου δεν υπήρχαν.
Το 2010 βγήκαμε στο πρώτο μας φεστιβάλ και κάναμε πρόβες όλο τον χρόνο μόνο και μόνο για να παίξουμε σ’ αυτή τη μία παράσταση, τη μοναδική και ανεπανάληπτη, συμπληρώνει ο Νίκος. Αυτή της επετείου της 10ης Ιουνίου. Τα βάλαμε κάτω ωστόσο και είδαμε ότι δεν μας αρκούσε κάτι τέτοιο.
Έτσι, βλέποντας τις παραστάσεις σας, άρχισαν να εκδηλώνουν
ενδιαφέρον συμμετοχής και περισσότερα άτομα φαντάζομαι.
Ναι, βεβαίως. Όταν δεις μια παράσταση, κινητοποιείται και το ενδιαφέρον να συμμετάσχεις. Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν εύκολο, αλλά δεν είναι καθόλου, απαιτεί χρόνο και πειθαρχία και πολλά άλλα. Έχουμε φτάσει να είμαστε περισσότεροι από 35 συνεργάτες, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να καλύπτεται μια ευρύτατη γκάμα ρόλων, να μην έχουμε κανένα πρόβλημα στη διανομή και στην επιλογή του έργου.
Ναι, βεβαίως. Όταν δεις μια παράσταση, κινητοποιείται και το ενδιαφέρον να συμμετάσχεις. Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν εύκολο, αλλά δεν είναι καθόλου, απαιτεί χρόνο και πειθαρχία και πολλά άλλα. Έχουμε φτάσει να είμαστε περισσότεροι από 35 συνεργάτες, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να καλύπτεται μια ευρύτατη γκάμα ρόλων, να μην έχουμε κανένα πρόβλημα στη διανομή και στην επιλογή του έργου.
Πόσο αυστηρός έχεις γίνει λόγω του θεάτρου, Τάσο;
Δεν είμαι καθόλου αυστηρός. Δεν μιλάω σε εργάτες, σε συνεργάτες μιλάω. Δηλαδή αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τους στόχους ή δεν μπορεί να τους υποστηρίξει, το λέει εγκαίρως και δεν συμμετέχει στην προσπάθεια. Εξάλλου υπάρχει πάντα μια επόμενη, στην οποία μπορεί να συμμετάσχει αν έχει τον χρόνο και τη διάθεση. Στην αρχή κάθε χρονιάς βγάζουμε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Αυτοί που έχουν αποφασίσει να παίξουν στο συγκεκριμένο έργο με τις συγκεκριμένες πρόβες και με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, παίζουν.
Δεν είμαι καθόλου αυστηρός. Δεν μιλάω σε εργάτες, σε συνεργάτες μιλάω. Δηλαδή αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τους στόχους ή δεν μπορεί να τους υποστηρίξει, το λέει εγκαίρως και δεν συμμετέχει στην προσπάθεια. Εξάλλου υπάρχει πάντα μια επόμενη, στην οποία μπορεί να συμμετάσχει αν έχει τον χρόνο και τη διάθεση. Στην αρχή κάθε χρονιάς βγάζουμε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Αυτοί που έχουν αποφασίσει να παίξουν στο συγκεκριμένο έργο με τις συγκεκριμένες πρόβες και με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, παίζουν.
Πώς επιλέγετε τα έργα σας;
Aυτό αφορά εμένα, αλλά είναι πολυπαραγοντική η απάντηση. Έχει σχέση με το τι ιδεολογία κουβαλάει καθένας ή πόσο καλά καταγράφει τις επιταγές της κοινωνίας και αντιλαμβάνεται τι χρειάζεται. Θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, όπου υπάρχει τεράστια απόσταση και τεράστιες διαφορές ενδιάμεσα. Ένας άλλος παράγοντας σχετίζεται με το πόσα άτομα έχεις, έχεις 7 ή 15; Από κει και πέρα είναι δουλειά του σκηνοθέτη να τους μιλήσει για το έργο, να τους κάνει να το αγαπήσουν, να γίνει τραπέζι, όπως το λέμε, να πιάσουμε το έργο, να κουβεντιάσουμε γύρω από αυτό. Με αυτόν τον τρόπο βαδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Aυτό αφορά εμένα, αλλά είναι πολυπαραγοντική η απάντηση. Έχει σχέση με το τι ιδεολογία κουβαλάει καθένας ή πόσο καλά καταγράφει τις επιταγές της κοινωνίας και αντιλαμβάνεται τι χρειάζεται. Θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, όπου υπάρχει τεράστια απόσταση και τεράστιες διαφορές ενδιάμεσα. Ένας άλλος παράγοντας σχετίζεται με το πόσα άτομα έχεις, έχεις 7 ή 15; Από κει και πέρα είναι δουλειά του σκηνοθέτη να τους μιλήσει για το έργο, να τους κάνει να το αγαπήσουν, να γίνει τραπέζι, όπως το λέμε, να πιάσουμε το έργο, να κουβεντιάσουμε γύρω από αυτό. Με αυτόν τον τρόπο βαδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Τώρα τι παραστάσεις έχετε ξεκινήσει;
Κατ ’αρχάς είχαμε το χειμωνιάτικο που ήταν η κωμωδία «Της ζήλειας τα καμώματα» του Καραγιάννη και του Λιάσκου. Πήγε πάρα πολύ καλά, κάναμε 8 με 9 παραστάσεις. Τον Μάιο συνεχίσαμε με τη «Δράκαινα» του Δημήτρη Μπόγρη, παράσταση που παίζεται και τώρα, είχαμε και την «Ανάκριση» του Πίτερ Βάις που αφορά στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου. Η «Δράκαινα» θα συνεχίσει το καλοκαίρι, θα βγει έξω στα χωριά, ενώ για τρεις ακόμα παραστάσεις θα συνεχιστεί η «Ανάκριση» του Βάις. Μία εξ αυτών των παραστάσεων θα δοθεί στο πλαίσιο των Τροφωνίων στις 31 Αυγούστου, στη Λιβαδειά - σας το ανακοινώνουμε από τώρα.
Κατ ’αρχάς είχαμε το χειμωνιάτικο που ήταν η κωμωδία «Της ζήλειας τα καμώματα» του Καραγιάννη και του Λιάσκου. Πήγε πάρα πολύ καλά, κάναμε 8 με 9 παραστάσεις. Τον Μάιο συνεχίσαμε με τη «Δράκαινα» του Δημήτρη Μπόγρη, παράσταση που παίζεται και τώρα, είχαμε και την «Ανάκριση» του Πίτερ Βάις που αφορά στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου. Η «Δράκαινα» θα συνεχίσει το καλοκαίρι, θα βγει έξω στα χωριά, ενώ για τρεις ακόμα παραστάσεις θα συνεχιστεί η «Ανάκριση» του Βάις. Μία εξ αυτών των παραστάσεων θα δοθεί στο πλαίσιο των Τροφωνίων στις 31 Αυγούστου, στη Λιβαδειά - σας το ανακοινώνουμε από τώρα.
Ποια είναι η συμμετοχή σας στα Φεστιβάλ;
Η «Δράκαινα» θα συμμετάσχει, έχουμε στείλει ήδη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Ζωγράφου. Βεβαίως είναι πολλά τα φεστιβάλ στα οποία έχουμε πάρει μέρος τα τελευταία χρόνια. Μετράμε ήδη 95 πανελλήνια βραβεία. Τα κοιτάω και λέω πότε και πώς έγινε αυτό; Τα αγαπάμε τα φεστιβάλ, αλλά έχουμε αρχίσει και γινόμαστε επιλεκτικοί, γιατί είναι δυσβάσταχτο βάρος το κόστος συμμετοχής. Για να πας στην Ορεστιάδα ή στην Ιεράπετρα, χρειάζεσαι τουλάχιστον 1.500 ευρώ. Αντίστοιχα 2.000 € στοιχίζει το ενοίκιό μας και πλέον έχουμε γίνει πιο συνετοί με τα έξοδά μας.
Η «Δράκαινα» θα συμμετάσχει, έχουμε στείλει ήδη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Ζωγράφου. Βεβαίως είναι πολλά τα φεστιβάλ στα οποία έχουμε πάρει μέρος τα τελευταία χρόνια. Μετράμε ήδη 95 πανελλήνια βραβεία. Τα κοιτάω και λέω πότε και πώς έγινε αυτό; Τα αγαπάμε τα φεστιβάλ, αλλά έχουμε αρχίσει και γινόμαστε επιλεκτικοί, γιατί είναι δυσβάσταχτο βάρος το κόστος συμμετοχής. Για να πας στην Ορεστιάδα ή στην Ιεράπετρα, χρειάζεσαι τουλάχιστον 1.500 ευρώ. Αντίστοιχα 2.000 € στοιχίζει το ενοίκιό μας και πλέον έχουμε γίνει πιο συνετοί με τα έξοδά μας.
Πώς μπορεί κάποιος να ενταχθεί στην ομάδα σας;
Η πόρτα του θεάτρου μας είναι ανοιχτή σε όλους, γι’ αυτό εξάλλου συμμετέχουν παιδιά από την ευρύτερη περιοχή, την Αντίκυρα, την Παραλία, το Στείρι, τη Δαύλεια, τη Λιβαδειά, τον Ορχομενό.
Συνεχίζει ο Νίκος: Μπορεί να έρθει κάποιος ως θεατής, να του αρέσει αυτό που είδε και να θέλει να συμμετάσχει. Όταν κάνουμε ξανά συναντήσεις, εφόσον έχει ελεύθερο χρόνο, μπορεί να συμμετάσχει. Έχουν έρθει πάρα πολλά παιδιά με αυτό τον τρόπο, δοκιμάζουν τις αντοχές τους και είτε συνεχίζουν είτε διακόπτουν.
Tο εύκολο κομμάτι είναι να έρθουν, το δύσκολο είναι να συνεχίσουν, ολοκληρώνει ο Τάσος. Βέβαια σε εμάς, στη Θεατροφρένεια, έχει μείνει πάρα πολύς κόσμος. Δεν ξέρω τι στο καλό μας βρίσκουν...
Η πόρτα του θεάτρου μας είναι ανοιχτή σε όλους, γι’ αυτό εξάλλου συμμετέχουν παιδιά από την ευρύτερη περιοχή, την Αντίκυρα, την Παραλία, το Στείρι, τη Δαύλεια, τη Λιβαδειά, τον Ορχομενό.
Συνεχίζει ο Νίκος: Μπορεί να έρθει κάποιος ως θεατής, να του αρέσει αυτό που είδε και να θέλει να συμμετάσχει. Όταν κάνουμε ξανά συναντήσεις, εφόσον έχει ελεύθερο χρόνο, μπορεί να συμμετάσχει. Έχουν έρθει πάρα πολλά παιδιά με αυτό τον τρόπο, δοκιμάζουν τις αντοχές τους και είτε συνεχίζουν είτε διακόπτουν.
Tο εύκολο κομμάτι είναι να έρθουν, το δύσκολο είναι να συνεχίσουν, ολοκληρώνει ο Τάσος. Βέβαια σε εμάς, στη Θεατροφρένεια, έχει μείνει πάρα πολύς κόσμος. Δεν ξέρω τι στο καλό μας βρίσκουν...
Έχετε και το Φεστιβάλ που διοργανώνετε. Πείτε μας λίγα λόγια
για αυτό.
Βεβαίως έχουμε το Φεστιβάλ μας. Φέτος μπαίνουμε αισίως στον 9ο χρόνο. Είναι πανελλήνιας εμβέλειας και βρίσκει την απόλυτη ανταπόκριση του κοινού, καθώς γεμίζει το θέατρο με 500 άτομα κάθε βράδυ και με εισιτήριο συμβολικό περισσότερο, της τάξης των 2 ευρώ, μόνο για την ενίσχυση. Βεβαίως βοηθάει η Περιφέρεια έως ένα βαθμό, ο Δήμος και το Αλουμίνιο, αλλά τα έξοδα είναι αρκετά για να υλοποιήσεις έναν τέτοιο θεσμό. Θεωρώ κύριο χορηγό τον κόσμο. Και βέβαια έρχονται ομάδες από όλη την Ελλάδα, άλλοτε 25, άλλοτε 30 συμμετοχές. Εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε τις επτά καλύτερες και τρεις αναπληρωματικές που θα διαγωνιστούν για τα βραβεία. Η επιτροπή απαρτίζεται από ανθρώπους της τέχνης και του θεάτρου γενικότερα. Στην αρχή είχαμε καλέσει γνωστές προσωπικότητες του θεάτρου και είδαμε ότι δεν ήταν όλοι αυτό που φανταζόμασταν. Στην επιτροπή μας φέτος για παράδειγμα, δύο μέλη από τα επτά είναι ο Καλαντζόπουλος και ο Δεγαΐτης, που έχουν φάει το θέατρο με το κουτάλι. Ξέρουν τι θα πει τέχνη, καταλαβαίνουν, δεν έχουν κόμπλεξ, ούτε ρεβανσισμό. Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είναι η Λένα Σύρου, η Πόπη Νικήτα, η Λιάνα Καραβασίλη και άλλοι, συντοπίτες μας που ξέρουν από θέατρο και έχουμε συνεργαστεί κατά καιρούς.
Ο Νίκος προσθέτει: Για το Φεστιβάλ μας μπορούμε περήφανα να πούμε ότι είναι ένα δεκαήμερο θεατρικό πανηγύρι. Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο σε έναν τόσο μικρό τόπο όπως είναι το Δίστομο. Θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι τα άλλα θεατρικά φεστιβάλ είναι σε πόλεις όπως η Ορεστιάδα, η Κόρινθος, του Ζωγράφου, αλλά ένα τόσο μικρό μέρος να διοργανώνει ένα τόσο μεγάλο γεγονός δεν είναι σύνηθες. Αυτές τις δέκα μέρες λοιπόν υπάρχει μια συνεχόμενη ενασχόληση με το θέατρο, όλη την ημέρα καταγινόμαστε με αυτό και σηκώνεται όλο και πιο ψηλά το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου μας. Να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι εμείς μόνο έχουμε επίπεδο, αλλά τα καλοκαίρια σε μια άλλη οποιαδήποτε επαρχία συναντάς κυρίως και κατά βάση πανηγύρια (με όλο τον σεβασμό σε αυτές τις γιορτές, που τις αγαπάμε άλλωστε), σε εμάς όμως συμβαίνει κάτι άλλο, διαφορετικό και αυτό μας γεμίζει μεγάλη χαρά. Για 10 μέρες κάθε μέρα το θέατρο γεμίζει. Δεν έρχονται βέβαια μόνο από το Δίστομο, αλλά από όλη την περιοχή, από την Ιτέα, την Άμφισσα, την Αθήνα να δουν επιλεκτικά μία ή δύο παραστάσεις. Το Φεστιβάλ μας ζει και μεγαλώνει σιγά σιγά.
Συνεχίζει ο Τάσος: Αισθανόμαστε ότι βάζουμε ένα λιθαράκι σε αυτό τον τόπο, έτσι ώστε οι κάτοικοι να βλέπουν τις θεατρικές παραστάσεις μας, να μας λένε τη γνώμη τους, να γίνονται οι κριτές μας και οι βοηθοί μας στο θεατρικό μέλλον μας. Νίκος: Οι παραστάσεις μας είναι τόσο καλού επιπέδου που ο θεατής με ένα αντίτιμο μόλις δύο ευρώ μπορεί να δει μια πάρα πολύ καλή παράσταση που θα τον ικανοποιήσει. Αυτό αποδεικνύεται και από τη δική μας πορεία. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο Φεστιβάλ, από το πρώτο έως σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πόσες ομάδες συμμετείχαν και πώς ήμασταν εμείς ως θεατρική ομάδα και ως οργάνωση. Αυτό στο οποίο έχουμε εξελιχθεί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήμασταν πριν από εννέα χρόνια, γιατί μέσα από τις εμπειρίες μας, από το θέατρο και το Φεστιβάλ, κάθε φορά γινόμαστε καλύτεροι. Αυτό το αναγνωρίζουν οι θεατρικές ομάδες που έρχονται εδώ και μάλιστα είναι κάποιες που επιλέγουν να συμμετάσχουν μόνο στη δική μας διοργάνωση. Τους υποδεχόμαστε από το πρωί όταν έρχονται, τους παρέχουμε ό,τι χρειάζονται και αυτό οι ομάδες το εκτιμούν, βλέπουν ότι είναι μικρός ο τόπος και πως κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρουμε. Από την άλλη, οι θίασοι που έρχονται από μεγάλες πόλεις χαίρονται όταν βρίσκονται σε ένα χωριό σαν το Δίστομο με χαμηλούς ρυθμούς. Καταλαβαίνουν ότι η προσπάθεια είναι ομαδική, δεν είναι ένα Φεστιβάλ απρόσωπο κάποιου Δήμου.
Έχει πρόσωπο το Φεστιβάλ μας και εμείς οι διοργανωτές του κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τους συμμετέχοντες σε ό,τι χρειαστούν, συμπληρώνει ο Τάσος. Μεγάλο μας καμάρι όμως δεν είναι μόνο το Φεστιβάλ, αλλά και το κατ’ οίκον θέατρο, δηλαδή για ανθρώπους που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι. Μας ειδοποιεί κάποιος από την οικογένειά του και εμείς έχουμε έτοιμα κάποια μονόπρακτα κωμικά και τα παρουσιάζουμε στο σαλόνι του, ας πούμε. Τη φιλοσοφία αυτή ακολούθησε ένας σπόνδυλος έργων που κάναμε για τη μάνα και την παρουσιάσαμε και στην Εστία Μητέρας, στη Λιβαδειά, πριν από ένα μήνα. Δεν υπάρχει βοήθεια χωρίς αλληλοβοήθεια, καταλήγει ο Τάσος.
Βεβαίως έχουμε το Φεστιβάλ μας. Φέτος μπαίνουμε αισίως στον 9ο χρόνο. Είναι πανελλήνιας εμβέλειας και βρίσκει την απόλυτη ανταπόκριση του κοινού, καθώς γεμίζει το θέατρο με 500 άτομα κάθε βράδυ και με εισιτήριο συμβολικό περισσότερο, της τάξης των 2 ευρώ, μόνο για την ενίσχυση. Βεβαίως βοηθάει η Περιφέρεια έως ένα βαθμό, ο Δήμος και το Αλουμίνιο, αλλά τα έξοδα είναι αρκετά για να υλοποιήσεις έναν τέτοιο θεσμό. Θεωρώ κύριο χορηγό τον κόσμο. Και βέβαια έρχονται ομάδες από όλη την Ελλάδα, άλλοτε 25, άλλοτε 30 συμμετοχές. Εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε τις επτά καλύτερες και τρεις αναπληρωματικές που θα διαγωνιστούν για τα βραβεία. Η επιτροπή απαρτίζεται από ανθρώπους της τέχνης και του θεάτρου γενικότερα. Στην αρχή είχαμε καλέσει γνωστές προσωπικότητες του θεάτρου και είδαμε ότι δεν ήταν όλοι αυτό που φανταζόμασταν. Στην επιτροπή μας φέτος για παράδειγμα, δύο μέλη από τα επτά είναι ο Καλαντζόπουλος και ο Δεγαΐτης, που έχουν φάει το θέατρο με το κουτάλι. Ξέρουν τι θα πει τέχνη, καταλαβαίνουν, δεν έχουν κόμπλεξ, ούτε ρεβανσισμό. Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είναι η Λένα Σύρου, η Πόπη Νικήτα, η Λιάνα Καραβασίλη και άλλοι, συντοπίτες μας που ξέρουν από θέατρο και έχουμε συνεργαστεί κατά καιρούς.
Ο Νίκος προσθέτει: Για το Φεστιβάλ μας μπορούμε περήφανα να πούμε ότι είναι ένα δεκαήμερο θεατρικό πανηγύρι. Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο σε έναν τόσο μικρό τόπο όπως είναι το Δίστομο. Θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι τα άλλα θεατρικά φεστιβάλ είναι σε πόλεις όπως η Ορεστιάδα, η Κόρινθος, του Ζωγράφου, αλλά ένα τόσο μικρό μέρος να διοργανώνει ένα τόσο μεγάλο γεγονός δεν είναι σύνηθες. Αυτές τις δέκα μέρες λοιπόν υπάρχει μια συνεχόμενη ενασχόληση με το θέατρο, όλη την ημέρα καταγινόμαστε με αυτό και σηκώνεται όλο και πιο ψηλά το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου μας. Να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι εμείς μόνο έχουμε επίπεδο, αλλά τα καλοκαίρια σε μια άλλη οποιαδήποτε επαρχία συναντάς κυρίως και κατά βάση πανηγύρια (με όλο τον σεβασμό σε αυτές τις γιορτές, που τις αγαπάμε άλλωστε), σε εμάς όμως συμβαίνει κάτι άλλο, διαφορετικό και αυτό μας γεμίζει μεγάλη χαρά. Για 10 μέρες κάθε μέρα το θέατρο γεμίζει. Δεν έρχονται βέβαια μόνο από το Δίστομο, αλλά από όλη την περιοχή, από την Ιτέα, την Άμφισσα, την Αθήνα να δουν επιλεκτικά μία ή δύο παραστάσεις. Το Φεστιβάλ μας ζει και μεγαλώνει σιγά σιγά.
Συνεχίζει ο Τάσος: Αισθανόμαστε ότι βάζουμε ένα λιθαράκι σε αυτό τον τόπο, έτσι ώστε οι κάτοικοι να βλέπουν τις θεατρικές παραστάσεις μας, να μας λένε τη γνώμη τους, να γίνονται οι κριτές μας και οι βοηθοί μας στο θεατρικό μέλλον μας. Νίκος: Οι παραστάσεις μας είναι τόσο καλού επιπέδου που ο θεατής με ένα αντίτιμο μόλις δύο ευρώ μπορεί να δει μια πάρα πολύ καλή παράσταση που θα τον ικανοποιήσει. Αυτό αποδεικνύεται και από τη δική μας πορεία. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο Φεστιβάλ, από το πρώτο έως σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πόσες ομάδες συμμετείχαν και πώς ήμασταν εμείς ως θεατρική ομάδα και ως οργάνωση. Αυτό στο οποίο έχουμε εξελιχθεί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήμασταν πριν από εννέα χρόνια, γιατί μέσα από τις εμπειρίες μας, από το θέατρο και το Φεστιβάλ, κάθε φορά γινόμαστε καλύτεροι. Αυτό το αναγνωρίζουν οι θεατρικές ομάδες που έρχονται εδώ και μάλιστα είναι κάποιες που επιλέγουν να συμμετάσχουν μόνο στη δική μας διοργάνωση. Τους υποδεχόμαστε από το πρωί όταν έρχονται, τους παρέχουμε ό,τι χρειάζονται και αυτό οι ομάδες το εκτιμούν, βλέπουν ότι είναι μικρός ο τόπος και πως κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρουμε. Από την άλλη, οι θίασοι που έρχονται από μεγάλες πόλεις χαίρονται όταν βρίσκονται σε ένα χωριό σαν το Δίστομο με χαμηλούς ρυθμούς. Καταλαβαίνουν ότι η προσπάθεια είναι ομαδική, δεν είναι ένα Φεστιβάλ απρόσωπο κάποιου Δήμου.
Έχει πρόσωπο το Φεστιβάλ μας και εμείς οι διοργανωτές του κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τους συμμετέχοντες σε ό,τι χρειαστούν, συμπληρώνει ο Τάσος. Μεγάλο μας καμάρι όμως δεν είναι μόνο το Φεστιβάλ, αλλά και το κατ’ οίκον θέατρο, δηλαδή για ανθρώπους που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι. Μας ειδοποιεί κάποιος από την οικογένειά του και εμείς έχουμε έτοιμα κάποια μονόπρακτα κωμικά και τα παρουσιάζουμε στο σαλόνι του, ας πούμε. Τη φιλοσοφία αυτή ακολούθησε ένας σπόνδυλος έργων που κάναμε για τη μάνα και την παρουσιάσαμε και στην Εστία Μητέρας, στη Λιβαδειά, πριν από ένα μήνα. Δεν υπάρχει βοήθεια χωρίς αλληλοβοήθεια, καταλήγει ο Τάσος.
Τελικά το θέατρο τι είναι για σένα, Τάσο;
Η μισή η ζωή μου είναι. Δεν ξέρω να σου απαντήσω και τις προάλλες που είχαμε παράσταση με το άγχος που με κατέκλυζε κατέληξα να μην το χαρώ όσο τα άλλα παιδιά. Συγκεντρώνεται πολλή ευθύνη πάνω μου… Εγώ ξέρω ότι είμαι ισορροπημένος όσο γίνεται, ότι δίνουμε χαρά στον εαυτό μας όπως δίνουμε χαρά και στον κόσμο, ότι όλο αυτό είναι εθελοντικό, εγώ για παράδειγμα είμαι βιομηχανικός εργάτης, αυτή είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα. Αν και προτιμώ να τα βλέπω αντίστροφα τα πράγματα, ότι δηλαδή το θέατρο είναι η δουλειά μου και εργάτης είναι το χόμπι μου.
Η μισή η ζωή μου είναι. Δεν ξέρω να σου απαντήσω και τις προάλλες που είχαμε παράσταση με το άγχος που με κατέκλυζε κατέληξα να μην το χαρώ όσο τα άλλα παιδιά. Συγκεντρώνεται πολλή ευθύνη πάνω μου… Εγώ ξέρω ότι είμαι ισορροπημένος όσο γίνεται, ότι δίνουμε χαρά στον εαυτό μας όπως δίνουμε χαρά και στον κόσμο, ότι όλο αυτό είναι εθελοντικό, εγώ για παράδειγμα είμαι βιομηχανικός εργάτης, αυτή είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα. Αν και προτιμώ να τα βλέπω αντίστροφα τα πράγματα, ότι δηλαδή το θέατρο είναι η δουλειά μου και εργάτης είναι το χόμπι μου.
Σε έχει κερδίσει η σκηνοθεσία ή η ηθοποιία;
Όταν κάνω το ένα, βοηθάω το άλλο. Όταν δηλαδή σκηνοθετώ, βοηθάω την υποκριτική μου, όταν από την άλλη παίζω, προσπαθώ να δω. Βασικά είναι δύσκολο πράγμα η σκηνοθεσία, πρέπει να είσαι ο τελευταίος, να έχεις την καλύτερη ματιά, αλλά να είσαι ο τελευταίος, να μην ξεχωρίζεις ούτε τον εαυτό σου, να μπαίνεις κάτω από όλους, να μπορείς να βλέπεις τι μπορεί να πάει καλύτερα. Στον εαυτό μου δεν έχω πει ποτέ μπράβο, στα παιδιά λέω. Σε μια συνεργασία στη Λιβαδειά, στον «Βυσσινόκηπο», ήμασταν μαζί, Χρύσα, έπαιζα. Ετοιμαζόμουν, έβαζα τα ρούχα μου και περίμενα, αλλά δεν περίμενα με τον τρόπο που το εννοούν οι άλλοι. Περνούσα όλο το έργο μέσα στο μυαλό μου, έβλεπα για παράδειγμα την Ελενίτσα που ξεχνούσε κάποια λόγια… τα περνούσα λοιπόν, τι θα κάνω, πού θα πάω, αυτό όταν ήμουν ηθοποιός. Όταν όμως πρέπει να ρυθμίσω την παράσταση όπως τώρα, πρέπει να είμαι και απέξω. Επίσης πρέπει λίγο να βγαίνεις από τον εαυτό σου, τα νεύρα σου, να τα ρυθμίζεις όλα σωστά, όσον αφορά την παράσταση και μετά μπορείς να παίξεις. Αυτό μου συμβαίνει στις τελευταίες παραστάσεις. Όταν φεύγει το άγχος, ηρεμείς, ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά και ως ηθοποιός το ευχαριστιέσαι.
Όταν κάνω το ένα, βοηθάω το άλλο. Όταν δηλαδή σκηνοθετώ, βοηθάω την υποκριτική μου, όταν από την άλλη παίζω, προσπαθώ να δω. Βασικά είναι δύσκολο πράγμα η σκηνοθεσία, πρέπει να είσαι ο τελευταίος, να έχεις την καλύτερη ματιά, αλλά να είσαι ο τελευταίος, να μην ξεχωρίζεις ούτε τον εαυτό σου, να μπαίνεις κάτω από όλους, να μπορείς να βλέπεις τι μπορεί να πάει καλύτερα. Στον εαυτό μου δεν έχω πει ποτέ μπράβο, στα παιδιά λέω. Σε μια συνεργασία στη Λιβαδειά, στον «Βυσσινόκηπο», ήμασταν μαζί, Χρύσα, έπαιζα. Ετοιμαζόμουν, έβαζα τα ρούχα μου και περίμενα, αλλά δεν περίμενα με τον τρόπο που το εννοούν οι άλλοι. Περνούσα όλο το έργο μέσα στο μυαλό μου, έβλεπα για παράδειγμα την Ελενίτσα που ξεχνούσε κάποια λόγια… τα περνούσα λοιπόν, τι θα κάνω, πού θα πάω, αυτό όταν ήμουν ηθοποιός. Όταν όμως πρέπει να ρυθμίσω την παράσταση όπως τώρα, πρέπει να είμαι και απέξω. Επίσης πρέπει λίγο να βγαίνεις από τον εαυτό σου, τα νεύρα σου, να τα ρυθμίζεις όλα σωστά, όσον αφορά την παράσταση και μετά μπορείς να παίξεις. Αυτό μου συμβαίνει στις τελευταίες παραστάσεις. Όταν φεύγει το άγχος, ηρεμείς, ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά και ως ηθοποιός το ευχαριστιέσαι.
Σε ποιες παραστάσεις είσαι μόνο σκηνοθέτης;
Είχα να παίξω τρία χρόνια. Φέτος έπαιξα γιατί τα παιδιά μου το ζήτησαν, ήθελαν να είμαστε παρέα και πάνω στο σανίδι. Έχω σκηνοθετήσει στο παρελθόν 7-8 έργα. Έτσι όπως δουλεύουμε εμείς, δεν είναι στόχος μας το θεατρικό αποτέλεσμα, που έτσι κι αλλιώς έρχεται.
Είναι η δουλειά για την ομάδα, η ομαδικότητά μας και το για ποιο λόγο κάνουμε θέατρο, συμπληρώνει ο Νίκος. Δηλαδή υπάρχουν άλλες ομάδες που τους λείπει ο πρωταγωνιστής, αλλά δεν σταματούν, μπορεί να προσλάβουν κάποιον, ίσως και επαγγελματία, να ανεβάσουν δυο-τρεις παραστάσεις και τέλος. Στη δική μας ομάδα αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο στη δική μας ομάδα είναι να δοκιμαστούν όλοι ως πρωταγωνιστές. Να αλλάζουμε πρωταγωνιστές σε κάθε έργο και να ζυμωθούν όλοι, έτσι ώστε να βγει το ανάλογο αποτέλεσμα. Βεβαίως πάνω από όλα είναι το να δοκιμαστείς πρώτα με τον εαυτό σου, να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Αυτή είναι η μαγεία της δικής μας ομάδας. Παίζουμε πάνω από 15 χρόνια και πρέπει να εξελισσόμαστε. Τον ίδιο τον εαυτό μας οφείλουμε να τον εκπλήσσουμε.
Ο Τάσος συνεχίζει: Σαφώς σε μια ομάδα υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που μπορεί να λέμε ότι το έχουν, ότι είναι μπροστά, ότι τραβάνε, αλλά περισσότερο σημαντικό για εμάς είναι να πάρεις έναν ηθοποιό και να τον βγάλεις μπροστά. Να δώσεις κεντρικό ρόλο σε παιδιά που έχουν παίξει μόλις 1-2 χρόνια (όπως έχει γίνει σε εμάς) και να τον βγάλουν επάξια.
Είχα να παίξω τρία χρόνια. Φέτος έπαιξα γιατί τα παιδιά μου το ζήτησαν, ήθελαν να είμαστε παρέα και πάνω στο σανίδι. Έχω σκηνοθετήσει στο παρελθόν 7-8 έργα. Έτσι όπως δουλεύουμε εμείς, δεν είναι στόχος μας το θεατρικό αποτέλεσμα, που έτσι κι αλλιώς έρχεται.
Είναι η δουλειά για την ομάδα, η ομαδικότητά μας και το για ποιο λόγο κάνουμε θέατρο, συμπληρώνει ο Νίκος. Δηλαδή υπάρχουν άλλες ομάδες που τους λείπει ο πρωταγωνιστής, αλλά δεν σταματούν, μπορεί να προσλάβουν κάποιον, ίσως και επαγγελματία, να ανεβάσουν δυο-τρεις παραστάσεις και τέλος. Στη δική μας ομάδα αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο στη δική μας ομάδα είναι να δοκιμαστούν όλοι ως πρωταγωνιστές. Να αλλάζουμε πρωταγωνιστές σε κάθε έργο και να ζυμωθούν όλοι, έτσι ώστε να βγει το ανάλογο αποτέλεσμα. Βεβαίως πάνω από όλα είναι το να δοκιμαστείς πρώτα με τον εαυτό σου, να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Αυτή είναι η μαγεία της δικής μας ομάδας. Παίζουμε πάνω από 15 χρόνια και πρέπει να εξελισσόμαστε. Τον ίδιο τον εαυτό μας οφείλουμε να τον εκπλήσσουμε.
Ο Τάσος συνεχίζει: Σαφώς σε μια ομάδα υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που μπορεί να λέμε ότι το έχουν, ότι είναι μπροστά, ότι τραβάνε, αλλά περισσότερο σημαντικό για εμάς είναι να πάρεις έναν ηθοποιό και να τον βγάλεις μπροστά. Να δώσεις κεντρικό ρόλο σε παιδιά που έχουν παίξει μόλις 1-2 χρόνια (όπως έχει γίνει σε εμάς) και να τον βγάλουν επάξια.
Ευχαριστούμε πολύ τόσο τα "Στερεά Νέα", όσο την κα. Τσεπραηλίδου για την τιμή που μας έκαναν με την παραπάνω συνέντευξη. Καλή συνέχεια στον αγώνα της ενημέρωσης των συμπολιτών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου