Από το 2008 μένω στη Νέα Φιλαδέλφεια, όμως για μένα η
πραγματική μου γειτονιά είναι η οδός Πατησίων, στην οποία βρίσκομαι καθημερινά
και αποτελεί μεγάλη μου αγάπη και θέμα των περισσότερων φωτογραφιών μου.
Η Πατησίων είναι μια κεντρική αθηναϊκή αρτηρία που σφύζει
από ζωή και ενέργεια – θα την παρομοίαζα με μια αστική κρουαζιέρα. Κάθε φορά
που την ανεβοκατεβαίνω, νιώθω να με καλωσορίζει στα νησιά που κρύβει σε κάθε
της γωνιά. Ίσως για πολλούς να μην είναι όμορφη, ωστόσο, όπως όλοι γνωρίζουμε,
σε αυτήν τη ζωή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Γενικότερα, το να μένουμε στην
επιφάνεια των πραγμάτων δεν είναι κάτι που μπορεί να μας πάει σε ένα άλλο
επίπεδο, να μας φέρει πιο κοντά στην αυθεντικότητα των πραγμάτων. Μόνο αν
βρούμε τον τρόπο να δούμε πέρα από τα φαινόμενα θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε
τον δικό μας κόσμο, ο οποίος είναι διαφορετικός για τον καθένα.
Το πραγματικό μυστικό της Πατησίων «κρύβεται» σε κοινή θέα
και αφορά τον παλαιότερο χαρακτήρα της ως θεατρικής και κινηματογραφικής
πιάτσας της πόλης.
Πρόσφατα έμαθα κάτι το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Παλαιότερα η Πατησίων ήταν ένας καθαρά εξοχικός δρόμος. Εδώ οι Αθηναίοι
συνήθιζαν να απολαμβάνουν τις κυριακάτικες βόλτες τους, καθώς ήταν μάλλον ο
φαρδύτερος δρόμος της πόλης. Ίσως, λοιπόν, να μην είναι τυχαίο που μου
ενέπνευσε τόσο έντονα συναισθήματα αποφόρτισης και ελευθερίας.
Φωτο: Γιάννης Καλύβας
Το αγαπημένο μου μαγαζί και «τοπόσημο» της Πατησίων είναι το
μπαρ Au Revoir. Πίνοντας ποτό εκεί νιώθω σαν να πρωταγωνιστώ σε κάποιο φιλμ
νουάρ. Εκτιμώ πολύ την επιμονή των ανθρώπων του, που, παρά τις όποιες αλλαγές
που έχουν επέλθει στην περιοχή, εξακολουθούν να συντηρούν ένα από τα
ιστορικότερα μπαρ, σημείο συνάντησης και ταξίδι σε μια άλλη εποχή.
Το σημείο, όμως, που είναι καρφωμένο στο μυαλό μου όταν
σκέφτομαι την Πατησίων βρίσκεται στο ύψος της Αγίου Μελετίου περίπου, όπου και
αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα φώτα της Ακρόπολης. Τέλος, θεωρώ πως το κτίριο που
βρίσκεται Λασκαράτου και Πατησίων είναι μοναδικής αισθητικής αξίας. Για μένα
αυτό είναι το «παλάτι» της Πατησίων.
Πριν από πολλά χρόνια, όταν ερχόμουν ως επισκέπτης στην
Αθήνα, είδα έναν ποδηλάτη στην Πατησίων, που τότε ήταν εξωτικό θέαμα για τα αθηναϊκά
δεδομένα. Μου είχε φανεί τόσο, μα τόσο αστείο. Ποιος θα το φανταζόταν ότι
κάποτε θα γινόμουν όχι μόνο απλός ποδηλάτης αλλά θα διέσχιζα ολόκληρη την πόλη
με ένα ποδήλατο (και μια φωτογραφική μηχανή) σχεδόν καθημερινά!
Παλαιότερα η Πατησίων ήταν ένας καθαρά εξοχικός δρόμος. Εδώ
οι Αθηναίοι συνήθιζαν να απολαμβάνουν τις κυριακάτικες βόλτες τους, καθώς ήταν
μάλλον ο φαρδύτερος δρόμος της πόλης.
Φωτο: Γιάννης Καλύβας
Το πραγματικό μυστικό της Πατησίων «κρύβεται» σε κοινή θέα
και αφορά τον παλαιότερο χαρακτήρα της ως θεατρικής και κινηματογραφικής
πιάτσας της πόλης. Πόσα θεατρικά έργα, ταινίες και κυρίως θεατές έχει
φιλοξενήσει τόσο ζέστα όλα αυτά τα χρόνια;
Δεν θα άλλαζα τίποτα στην Πατησίων, αλλά αν έπρεπε
οπωσδήποτε να επιλέξω κάτι, θα έκλεινα τις λακκούβες της και ίσως θα αναπαλαίωνα
κάποια κτίρια-στολίδια, τα όποια έχουν αφεθεί στη μοίρα τους.
Έχω συνδέσει την Πατησίων με το τραγούδι «Οδός Ονείρων» του
Μάνου Χατζιδάκι. Εκεί υπάρχει ένας στίχος που λέει «κάθε δρόμος έχει μια καρδιά
για τα παιδιά». Έτσι και η Πατησίων έχει μια καρδιά ανοιχτή για κάθε πραγματικό
αστικό ταξιδευτή.
Φωτο: Γιάννης Καλύβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου