Ο Λόγος του Μιλτιάδη Σφουντούρη, του Προέδρου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Σφαγής Διστόμου

Μιλτιάδης Σφουντούρης

Λόγος που εκφωνήθηκε την παραμονή της επετείου κατά τη μεταφορά της φλόγας από τους επιζήσαντες κ τους συγγενείς των θυμάτων, απο το τρισάγιο που πραγματοποιήθηκε στο μαυσωλείο εως τον προαύλιο χώρο του Μουσείου θυμάτων ναζισμού.

 

Αγαπητοί φίλοι,

Σας ευχαριστούμε που είσαστε απόψε εδώ μαζί μας να συμπαρασταθείτε στον πόνο μας.

Στο Μαυσωλείο όπου φυλάσσονται τα οστά των αδικοχαμένων συγγενών μας ανάψαμε ένα κερί και προσευχηθήκαμε για την ανάπαυση των ψυχών τους.

Σε μια σιωπηλή πορεία πένθους φέραμε τη φλόγα από αυτό το κερί μέχρι εδώ.

Μαζί μας συμπαραστάτης μας ο Σύλλογος Γυναικών Αγίου Νικολαου Λιβαδειάς. Ηρθαν να συμπαρασταθούν, να κρατήσουν το χέρι των επιζησάντων. Ετσι απλά. Τους ευχαριστούμε θερμά από τα βάθη της καρδιάς μας.

Αυτός ο τόπος που βρισκόμαστε εδώ σήμερα είναι ιερός. Στο τοίχο αυτού του κτιρίου πίσω σας είχαν εκτελεστεί νωρίς το απομεσήμερο οι όμηροι. Ετσι άρχισαν το έργο τους οι μακελάρηδες. Τις τρύπες από τις σφαίρες τις θυμάται να χάσκουν και να μας κοιτάζουν παγερά ακόμη και η γενιά μου.

Σαν αύριο αυτή την ώρα μόλις είχε καταλαγιάσει ο αχός.
Τα άγρια θηρία είχαν αποκάμει και έφυγαν για τη φωλιά τους. Αψυχα κορμιά κείτονταν παντού και ό,τι τάραζε τη σιωπή του θανάτου ήταν μόνο το τρίξιμο από τα αποκαίδια κάποιων σπιτιών που καίγονταν ακόμη. Οι επιζήσαντες είχαν πάρει τα βουνά.

---

Για μας, για τους συγγενείς των θυμάτων και κυρίως για τους επιζήσαντες της αποφράδας ημέρας, η σημερινή ημέρα δεν είναι ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα ωδύνης, ημέρα άφατου πόνου.

Για τους επιζήσαντες έχει παγώσει ο χρόνος σε κείνη τη στιγμή της Μετάβασης. Τη στιγμή που η λογική δε θέλει να δεχθεί την αδυσώπητη πραγματικότητα του θανάτου. Είναι η στιγμή για την οποία ο ποιητής προτρέπει τους γύρω του:

Δε θέλω να του βάλετε στην όψη του μαντήλια για να του γίνει ο θάνατος πικρός σταυραδερφός του..

Με αυτό το άγος η ψυχή αυτών των ανθρώπων 70 χρόνια μετά παραμένει μια ανοιχτή χαίνουσα πληγή.

Οσο για τους θύτες σε αυτούς λέμε ότι η συμφιλίωση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη Δικαιοσύνη. Τη Δικαιοσύνη που εσείς εμποδίζετε με χίλια δικονομικά τερτίπια να επιληφθεί επί της ουσίας.

Όμως καμιά κοινωνία δεν επέζησε και καμία φιλία μεταξύ λαών δεν μακροημέρευσε χωρίς την εμπέδωση του αισθήματος δικαίου. Το αίσθημα της Δικαιοσύνης είναι ο συνδετικός ιστός για να θέλουμε να είμαστε μαζί.

Η επιδιωκόμενη λήθη, το κουκούλωμα μέσω της επιχειρούμενης ανιστόρητης εξίσωσης ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα, τα δώρα των Δαναών και των διάφορων Dealers ποτέ δεν θα κατασιγάσουν τον πόνο αυτών των ανθρώπων και δεν θα φέρουν την ανάπαυση στις άγρυπνες στις αδικαίωτες ψυχές των θυμάτων.

Στις ψυχές των άγρια σφαγιασθέντων ανθρώπων μας που ακόμη και σήμερα κάπου εδώ πλανώνται αδικαίωτες ανάμεσά μας, λέμε μαζί με τον ποιητή

«Συγχωρέστε μας αδελφοί. Δε σας ξεχάσαμε.

Σε τούτο εδώ τον τόπο είναι πολλά αυτά που το ύψος τους φαίνεται δύσκολα...»

Και είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να τα κάνουν να πάψουν να φαίνονται...

Σας ευχαριστώ