Ζούμε σε μια πολύ άχαρη εποχή. Εποχή χωρίς όνειρα και
ελπίδες. Εποχή γκρίζα, διαβρωμένη από την αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία,
τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία. Δείγματα γραφής του σήμερα είναι η πτώση των
αξιών, η κατάρρευση των ιδεολογιών, η αμφισβήτηση των προτύπων, η υποχώρηση της
συλλογικής δράσης προς όφελος του ατομισμού, η εξαφάνιση των ηρώων και η
υποκατάστασή τους από τους star, το κυνήγι του βολέματος με πλάγιους τρόπους, η
επιδίωξη του εφήμερου κέρδους και της δόξας που ασφαλώς δεν έχουν σχέση με το
μεγαλείο.
Οπως κι αν έχουν τα πράγματα, σήμερα "ζητείται ελπίς", όπως θα
έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Και αλίμονο αν αυτό δε γινόταν. Αλίμονο αν οι
νέοι δεν ψάχνουν, έστω κι αν δε βρίσκουν. Τότε το μέλλον θα μοιάζει πρώιμα
γερασμένο. Είναι γνωστό ότι ο Αριστοτέλης έχει επισημάνει ότι ο άνθρωπος είναι
ον πολιτικό, συνδεδεμένο με την κοινωνική ζωή και υποκείμενο στο νόμο της
γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου.
