Πηγή/Αναδημοσίευση: Εφημερίδα των Συντακτών
Η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και μεγάλων έφυγε σε ηλικία 97
ετών. Έζησε την Αντίσταση και τον Εμφύλιο. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε. Πίστευε,
όμως, σε έναν καλύτερο κόσμο, για τον οποίο άξιζε να δώσει τη ζωή της.
Η Άλκη Ζέη η οποία πρόσφατα έγινε επίτιμη διδάκτορας του
Πανεπιστημίου Πατρών είχε μια πολυτάραχη ζωή με μακρόχρονες στάσεις στην Αθήνα,
τη Σύρο, τη Χίο, τη Μόσχα, την Τασκένδη, το Παρίσι, την Αθήνα, το Βέλγιο, το
Πήλιο. Έζησε μια μυθιστορηματική ζωή. Μια ζωή συνυφασμένη με τη νεότερη
ελληνική ιστορία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας της, Ζήνων Ζέης, ήταν
τραπεζικός υπάλληλος, μεγαλωμένος στην Κρήτη, αλλά με καταγωγή από
την Άνδρο και η μητέρα της, Έλλη Σωτηρίου, ήταν από
τη Σάμο και είχε περάσει τα παιδικά της χρόνια στη Σμύρνη.
Φοίτησε αρχικά στην ιδιωτική Ιόνιο Σχολή, όπου γνώρισε τη
φίλη της και μετέπειτα συγγραφέα Ζωρζ Σαρή, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια
του γυμνασίου πήγε στην επίσης ιδιωτική Σχολή Αηδονοπούλου. Εκείνη την περίοδο
ο θείος της, Πλάτων Σωτηρίου (αδελφός της μητέρας της), παντρεύτηκε τη γνωστή
συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου, η οποία βοήθησε την Άλκη Ζέη να ασχοληθεί με τη
συγγραφή.
Κατοχή και εξορία
Κατά την περίοδο της κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ,
παρακινούμενη από την Διδώ Σωτηρίου. Παράλληλα σπούδασε φιλοσοφία του θεάτρου
στην Φιλοσοφική του πανεπιστημίου των Αθηνών και υποκριτική στη δραματική σχολή
του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Ενώ φοιτούσε στη δραματική σχολή το 1943 γνώρισε τον
μελλοντικό της σύζυγο, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο
Σεβαστίκογλου (1913-1990), με τον οποίο παντρεύτηκε το 1945. Το 1948,
ύστερα από την ήττα του ΔΣΕ στον εμφύλιο, ο σύζυγός της διέφυγε στην Τασκένδη.
Η Ζέη προσπάθησε να τον ακολουθήσει αλλά την συνέλαβαν και
την εξόρισαν στη Χίο λόγω των πολιτικών της πεποιθήσεων.Ύστερα από προσπάθειες
έξι ετών, και αφού έμεινε για καιρό στην Ιταλία, το 1954 επανασυνδέθηκε με τον
σύζυγο της στην Τασκένδη. Απέκτησαν δυο παιδιά,την Ειρήνη (1956-) και τον Πέτρο
(1959-). Το 1957 μετακόμισαν στη Μόσχα, όπου σπούδασε και στο τμήμα
σεναριογραφίας του Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας. Το 1964
επέστρεψε στην Ελλάδα για να ξαναφύγει πάλι το 1967, με τον ερχομό της Χούντας
—αυτή τη φορά για το Παρίσι— και να επιστρέψει οριστικά όταν έπεσε η
απριλιανή δικτατορία.
Το καπλάνι της βιτρίνας
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην ΕΣΣΔ συνέχισε το
γράψιμο και μια σειρά παιδικών διηγημάτων. Το πρώτο της μυθιστόρημα, το
αυτοβιογραφικό Το καπλάνι της βιτρίνας, γράφτηκε το 1963 ενώ ήταν στη
Μόσχα. Αποτελεί έργο-σταθμό στην ελληνική παιδική λογοτεχνία, όντας το πρώτο ίσως
παιδικό βιβλίο με πολιτικές αναφορές, πιο συγκεκριμένα στη δικτατορία του
Ιωάννη Μεταξά.
Το 1971 και ενώ ήταν εξόριστη στο Παρίσι, έγραψε
τον Μεγάλο περίπατο του Πέτρου, αυτή τη φορά με θέμα
την Κατοχή και την απελευθέρωση. Το σημαντικό στα ιστορικά της μυθιστορήματα
είναι ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων αλλά είναι
ζυμωμένα με τα αυτοβιογραφικά βιώματα των ηρώων της.
Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη στο Α΄Νεκροταφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου