Αυτό που περιμέναμε, έγινε. Και τώρα; - Από το Αυτοδιοικητικό Κίνημα Στερεάς Ελλάδας

Όταν πριν από τις εκλογές γράφαμε ότι «έχουμε ανάγκη από ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό» ελπίζαμε ότι η ελληνική κοινωνία όχι μόνο συμμερίζεται αυτή την ανάγκη αλλά ότι θα το δήλωνε ηχηρά και στην κάλπη.  Και αλήθεια, το αποτέλεσμα της 6^ης Μαίου κατέδειξε την διάθεση των πολιτών να απαντήσουν στα πραγματικά διλήμματα και να απαγκιστρωθούν από τον φόβο και τον ραγιαδισμό που μεθοδικά καλλιεργούνται. Με μεγάλη πλειοψηφία διάλεξαν τον δρόμο της επιβίωσης: γύρισαν την πλάτη στους πολιτικούς εκφραστές των μεγάλων διεθνών και εγχώριων συμφερόντων, που εκποιούν τη χώρα και ισοπεδώνουν την κοινωνία.

Τίποτε δεν έχει κριθεί: το βλέπουμε καθημερινά στα ΜΜΕ, στους χώρους δουλειάς, στις κοινωνικές επαφές. Οι κυρίαρχες δυνάμεις "τρέμουν" στην ιδέα και της παραμικρής αλλαγής και επιστρατεύουν κάθε μέσο για να συντηρήσουν την κατάσταση ή να την αναπαράγουν με νέα υλικά, προς την ίδια κατεύθυνση. Επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για να εκφοβίσουν, να πειθαναγκάσουν, να δεχτούμε ως αναπόφευκτη τη μοίρα που μας έχουν ορίσει, να περισώσουν ότι μπορούν από τις αποφάσεις που διαιωνίζουν την υπερχρέωση της χώρας και διαλύουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Σε αυτές συνθήκες φαίνεται πόσο αναγκαίος είναι ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν όλες οι διάσπαρτες κοινωνικές πρωτοβουλίες και αντιστάσεις είχαν βρει τον τρόπο να συντονιστούν και να εκφραστούν με έναν άμεσο τρόπο.

Όμως το πρώτο βήμα έγινε. Και επιτέλους άρχισε να φαίνεται κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, που ενθαρρύνει, χειραφετεί και απελευθερώνει φωνές και συνειδήσεις.

Γνωρίζουμε ότι οι δυσκολίες είναι μπροστά μας. Ότι ήδη τα πάσης φύσεως επιτελεία αναζητούν γέφυρες για την επόμενη μέρα, ώστε να συνεχίσουν να πιέζουν, να εκβιάζουν, να επιβάλλουν τις επιδιώξεις τους. 

Και τώρα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, υπάρχει η ελπίδα για ένα καινούριο δρόμο, πιο κοντά στις ουσιαστικές ανάγκες, πιο μακριά από το πελατειακό σύστημα που δημιουργούσε συνενόχους σε ένα σαθρό και αβίωτο κοινωνικό μοντέλο. Τώρα μπορούμε με νέα αισιοδοξία να διεκδικήσουμε μια πειστική, εναλλακτική, πλατιά ενωτική πολιτική λύση, φέρνοντας στο προσκήνιο τα αιτήματα των κοινωνικών αγώνων. Σε αυτή τη διαδικασία χρειάζεται να είμαστε παρόντες και παρούσες. Χρειάζεται όσα κόμματα, φορείς, ομάδες διεκδικούν να είναι μέρος της λύσης, να κινηθούν έμπρακτα σε δημοκρατικές, ανοιχτές, ενωτικές διαδικασίες που να εμπνέουν και να ενεργοποιούν ολοένα και περισσότερους, να αξιοποιούν τις δυνατότητες και τη δύναμη που συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στα χέρια μας. Στις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν και στις μεγάλες μάχες που έρχονται, η κοινωνία και οι ποικίλες εκφράσεις της δεν πρέπει να βρεθούν σε θέση παρατηρητή, αλλά σε θέση μάχης.
Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και τίποτε δεν χαρίζεται. Το μέλλον που μας αξίζει, θα είναι αυτό για το οποίο παλέψαμε.