Αρνούμενοι τις κατοχικές αποζημιώσεις, αρνείστε και το κατοχικό ολοκαύτωμα - Ένα άρθρο του Σπύρου Βροντινού

Ένα άρθρο από τον Σπύρο Βροντινό

Οι αποζημιώσεις για το θηριώδες ναζιστικό-κατοχικό ολοκαύτωμα δεν είναι μονάχα ένα μέγιστης εθνικής σημασίας υπερκομματικό ζητούμενο στην χώρα μας, αλλά αποτελούν πάγιο υπερεθνικό-παγκόσμιο θέμα δικαίου και ηθικής τάξης.

Οι εκτελεσμένοι και τα καμένα χωριά δεν απαιτούν μερίδιο από μίζες, αλλά δικαίωση.  Η διεκδίκηση αποζημιώσεων δεν είναι λοιπόν καθόλου ‘ντροπή, διακονιά, ζητιανιά, λαϊκισμός ή άσκοπη δημαγωγία, όπως τις παρουσιάζουν κάποιοι, αλλά διεθνώς νομιμότατες, μη αμφισβητούμενες, απόλυτα δίκαιες απαιτήσεις εκπλήρωσης στοιχειωδών υποχρεώσεων και έμπρακτης μεταμέλειας της Γερμανίας, χώρας που ξαναστάθηκε στα πόδια της χάρη στην γενναιόδωρη, συστηματική, πολύχρονη βοήθεια από αυτούς που η ίδια αιματοκύλησε.

Σκέψεις με αφορμή 71 χρόνια από το γερμανικό κατοχικό ολοκαύτωμα-γενοκτονία της Βιάννου - Γράφει ο Σπύρος Βροντινός

Από τον Σπύρο Βροντινό

71 χρόνια μετά, οι πληγές που άνοιξαν οι αδίστακτοι ανθρωπόμορφοι αντιπρόσωποι της ‘ανώτερης ά(γ)ριας φυλής’, ή απλά ‘γερμαναράδες’ όπως συχνά, με περίσσια επιείκεια, αποκαλούν τα ναζιστικά στρατεύματα, οι τοπικοί πληθυσμοί που έζησαν την απόλυτη φρίκη και σφαγή, όχι μόνο δεν επουλώθηκαν αλλά και κακοσύνεψαν.

Όμως ΟΧΙ, δεν ξορκίστηκε ούτε έφυγε ποτέ ‘το κακό’ από τις γερμανο-στιγματισμένες καμένες περιοχές μας, ακόμα εκεί στριφογυρίζει.  Ένα συνεχές άλυτο και βουβό πένθος παραμένει ζωντανό πνίγοντας τα χωριά μας.  Οι πληγές που άνοιξαν τότε στην καρδιά της Βιάννου, δεν επουλώθηκαν ούτε δημογραφικά, ούτε υλικά, ούτε καν ηθικά. Οι ψυχές των θυμάτων δεν βρήκαν ποτέ ανακούφιση.  Δυστυχώς, η Βιάννος δεν μπόρεσε έκτοτε ποτέ ξανά να ανακάμψει, να σταθεί στα πόδια της όπως πριν, να ξεπεράσει τις βάρβαρες δολοφονίες, το άδικα χυμένο αίμα, τους λυγμούς των ορφανών και τα αποκαΐδια, τις υλικές απώλειες και κάθε λογής πλιάτσικο, την ερήμωση, τον εφιάλτη που την χτύπησε τότε.  Η περιοχή συνεχίζει δυστυχώς μέχρι σήμερα να φθίνει αδιάκοπα, να ερημώνει από ανθρώπους και υπηρεσίες, ολοένα περισσότερο….χωρίς ελπίδα, χωρίς καν κάποια ψεύτικη υπόσχεση επιστροφής…