ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να δείτε το πρωτότυπο άρθρο με όλες τις φωτογραφίες.
Ρεπορτάζ: Κώστας Καντούνης
Φωτογραφίες: Μαρία Χουρδάρη (Maria Chourdari)
Φωτογραφίες: Μαρία Χουρδάρη (Maria Chourdari)
Πάνε εβδομηντατόσα χρόνια, κι η συλλογική μνήμη ασθενεί.
Ένας λαός, ημίπτωχος, σχεδόν κλινήρης. Παραδομένος στην παγκόσμια μάστιγα του
ανιστόρητου. Σ’ ένα λοιμό που με τα πλήθη πρόθυμων μιντιακών τελάληδων
εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη με ένα και μοναδικό σκοπό: να καθαγιάσει τα πιο
απάνθρωπα εγκλήματα και με το εφεύρημα των δυο ταυτισμένων άκρων να επαναφέρει
τη χολέρα του ολοκληρωτισμού στο σήμερα. Μια ελάχιστα προσεκτική ματιά, και μια
κουβέντα μ’ όσους μάτωσαν κατά τη θηριωδία των ναζί, θα τους διαψεύσει. Πρώτος
σταθμός: Δίστομο.
Περνώντας από τη Λιβαδειά, με την «πυξίδα» να δείχνει το
Δίστομο, τίποτε δεν προμηνύει συγκρούσεις, κακό και τραγωδίες. «Πάνε και
χρόνια» μουρμουρούν οι πιο πολλοί επισκέπτες, διαβαίνοντας μια καταπράσινη,
σχεδόν έρημη, φύση που κυκλώνει μικρούς οικισμούς και σκόρπια ταβερνάκια. Αυτό
που, μοναχά, φέρνει το πόδι στο φρένο είναι ένα –άγνωστο σε πολλούς- μνημείο
που ‘χει ορθωθεί στο στενό του Καρακόλιθου, κάπου στα 20 χιλιόμετρα από το
Δίστομο. «Εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς στις 25-4-1944» λέει το σκάλισμα,
που στο πλάτωμά του έχει τέσσερις ανθρώπινες φιγούρες –δυο «γεμάτες» και δυο
τρύπιες, κενές, αφημένες για να θυμίζουν την απουσία. Πρόκειται για τους 134
αμάχους (πολλοί ήδη κρατούμενοι στη Λιβαδειά) που εκτελέστηκαν από τους ναζί
τον Απρίλη του ’44 (δυο μήνες πριν τη μεγάλη Σφαγή του Διστόμου), σε αντίποινα
ενέδρας ανταρτών στον Καρακόλιθο. Μια ανάσα σιωπής, κάπως πιο βαριά, και λίγα
λεπτά αργότερα, ξανά, με το ανέμελο χαμόγελο του «ρόουντ-τριπ» φθάνεις στο
Δίστομο.
