Του Θεοδόση Νικολαΐδη
Δίστομο, 25 Απριλίου 2014
Ένιωθα
μια περίεργη αίσθηση πλησιάζοντας αμήχανος και προεξοφλητικά
συντετριμμένος στο μαρτυρικό αλώνι του Διστόμου. Σαν το σκληρό
προαίσθημα που σε μουδιάζει όταν κινείς να χαιρετήσεις έναν αγαπημένο
φίλο στο ύστατο και ανεπίστροφο ταξίδι του. Δεν έχουν άδικο όσοι λένε
ότι η πρώτη εντύπωση καθορίζει την εικόνα που διαμορφώνεις για τα
πράγματα. Και η πρώτη εντύπωση ήταν η είσπραξη μιας βαθυστέναχτης σιωπής
που με το μαύρο ριχτάρι της υπομονής πάσχιζε να μετριάσει τον πνιχτό
αντίλαλο μιας οιμωγής βγαλμένης από τα σωθικά του χρόνου. Πότε-πότε τον
υπόκωφο θρήνο, που κρατά εβδομήντα ολάκερα χρόνια στο χωριό, τον
διέκοπτε η μηχανή κάποιου τρακτέρ που τραβούσε για τα χωράφια. Στην
πλατεία ένιωθες την ανάσα του ήσυχου μεσημεριού που πρόσμενε νωχελικά το
λιόγερμα. Παρόμοια ήσυχο πρέπει να ήταν, σκέφτηκα, το μεσημέρι της 10ης
μέρας του Θεριστή του 1944 όταν εισέβαλαν οι εραστές του Βάγκνερ και
της κλασικής παιδείας σε τούτη τη βοιωτική πολίχνη για να σκορπίσουν
φρίκη και θάνατο,
