Η παρέμβασή μας αυτή οφείλεται στην πίστη μας ότι ο ενημερωμένος Πολίτης δύσκολα αδικείται ειδικότερα τώρα που οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν.
Το Γενάρη του 2009, μαζί με συμπολίτες μου,
μερικοί από τους οποίους είχαμε αναπτύξει έντονη κοινωνική και οικολογική
δράση, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια «επανεκκίνησης» του Εξωραϊστικού και
Επιμορφωτικού Συλλόγου Αντίκυρας. Η ενέργειά μας αυτή έγινε μετά από
δημοσιεύσεις στην εφημερίδα της τότε Κοινότητας Αντίκυρας, όπου ανακοινώθηκε
εμμέσως το τέλος ενός τοπικού θεσμού με
πολύχρονη παρουσία σε
πολιτιστικές και κοινωνικές δράσεις της περιοχής μας.
Πρώτες μας ενέργειες ήταν η οργάνωση των υποδομών του συλλόγου, η δημοκρατική
λειτουργία στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση
δράσεων και δραστηριοτήτων με απόλυτο σεβασμό στο καταστατικό του Συλλόγου.
Ταυτόχρονα όμως με την ανάληψη των
καθηκόντων μας προέκυψε ξαφνικά ένα ζήτημα που από το 1976 (έτος ίδρυσης του
Πολιτιστικού Συλλόγου Αντίκυρας) ουδέποτε είχε απασχολήσει τόσο έντονα και τόσο
άμεσα το εκάστοτε Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου. Το ζήτημα της στέγασης
του Συλλόγου. Μας ζητήθηκε να αποχωρήσουμε από τον χώρο που μέχρι τότε
χρησιμοποιούσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος για τη στέγασή του (στο Δημοτικό σχολείο
Αντίκυρας), επειδή αυτός ο χώρος έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του
σχολείου.
Αμέσως αναζητήσαμε εναλλακτικές
λύσεις, δεδομένων και των ισχνών οικονομικών του Πολιτιστικού. Στις επαφές μας
με τον τότε Πρόεδρο και το Συμβούλιο της
κοινότητας Αντίκυρας, προτείναμε ως καλύτερη την λύση της στέγασης του Συλλόγου
στις άδειες αίθουσες του Γυμνασίου Αντίκυρας. Εισπράξαμε όμως την άρνηση με την
δικαιολογία του ελέγχου των Ορκωτών λογιστών και την αναμονή σχετικού
πορίσματος. Ήταν όμως σε όλους γνωστό ότι ήδη σε κάποιες από αυτές τις άδειες αίθουσες
γίνονταν δραστηριότητες (όπως εκμάθηση παραδοσιακών χορών, …..). Όταν εκφράσαμε
την απορία μας για αυτό, γίναμε αποδέκτες της «απόλυτης απάντησης» δια στόματος
του ίδιου του προέδρου της τότε κοινότητας: «εσείς δεν θα πάτε ποτέ εκεί πάνω».
Η απόφαση του Δ.Σ. του συλλόγου ήταν
μονόδρομος. Αποφασίστηκε η ενοικίαση αίθουσας για τις διάφορες δραστηριότητες
του συλλόγου με συνέπεια την οικονομική του επιβάρυνση στερώντας έτσι την
πραγματοποίηση μεγαλύτερου αριθμού εκδηλώσεων. Κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα.
Όπως μέχρι σήμερα ο χώρος στο Δημοτικό σχολείο είναι όπως ακριβώς τον αφήσαμε
τον Μάρτη του 2009.
Με την εφαρμογή του «Καλλικράτη»
συνεχίσαμε να αναζητούμε λύση. Άλλωστε είχαν μεγαλώσει και οι απαιτήσεις σε
χώρο του Συλλόγου, επειδή είχαν δημιουργηθεί αρκετά τμήματα δραστηριοτήτων και
ο αριθμός των συμμετεχόντων συμπολιτών μας είχε αυξηθεί σημαντικά. Σε
επανειλημμένες γραπτές αιτήσεις μας, αλλά και σε προφορικές προσπάθειες
επικοινωνίας με τον νεοσύστατο Δήμο,
ποτέ δεν πήραμε απάντηση, ποτέ δεν ζητήθηκε συνάντηση έστω για μια ενημέρωση.
Στις 13/3/2013 αναρτάται στην
«ΔΙΑΥΓΕΙΑ» η υπ’ αριθ. ΒΕΔ2Ω9Σ-ΛΣ2 απόφαση
του Δημάρχου Διστόμου – Αράχοβας – Αντίκυρας. Μια απόφαση με την οποία
παραχωρούνται προφανώς εντελώς δωρεάν σε νεοσύστατο ιδιωτικό πολιτιστικό φορέα όλες
οι άδειες αίθουσες του Γυμνασίου Αντίκυρας για την στέγαση διάφορων
δραστηριοτήτων.
Συμπέρασμα : Ακόμη και αυτός ο πολιτισμός υπηρετείται κατά
παραγγελία στο Δήμο Διστόμου – Αράχοβας – Αντίκυρας.
Επειδή όμως πιστεύουμε ότι η σιωπή δεν είναι χρυσός αλλά
συνενοχή ρωτάμε:
Το Δημοτικό Συμβούλιο είναι ενημερωμένο για αυτή την απόφαση;
Ο σκοπός της παραχώρησης των αιθουσών έχει τηρηθεί;
Επιβαρύνονται οι δημότες με τα λειτουργικά έξοδα του παραπάνω
φορέα;
Ποιες πρακτικές, ποιες
θέσεις και ποιες αξίες των αιρετών οδηγούν σε αποφάσεις που χωρίζουν τον τόπο;
Μπορούν οι προσωπικές αντιλήψεις να αποτελέσουν όχημα για την
απαξίωση θεσμών που και οι ίδιοι αποφασίζοντες (ή συμμετέχοντες στις αποφάσεις)
έχουν παλαιότερα υπηρετήσει;
Μπορεί η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ των αιρετών να αποτελεί κίνητρο λήψης
εκδικητικών αποφάσεων, όπως αυτή εκφράζεται από την αγωνιώδη προσπάθεια
απομόνωσης κοινωνικών θεσμών όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αντίκυρας, που με
όσες δυνάμεις διαθέτει και κυρίως χωρίς να επιβαρύνει καθόλου τους συνδημότες, υπηρετεί
το κοινό καλό;
Λουκάς Σαμουήλ. Μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αντίκυρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου