Η παρουσία μου στην παρουσίαση του δίσκου του Μίκη Θεοδωράκη ''Τα θεμέλιά μου στα βουνά''. Μια εμπειρία ζωής.

Την πέμπτη στις 25 του Φεβρουαρίου, στο βιβλιοπωλείο του Κυριακίδη στην Μητροπόλεως, έγινε η απονομή του χρυσού δίσκου του Μίκη Θεοδωράκη ''Τα θεμέλια μου στα βουνά''.
Είχα την τιμή να είμαι κι εγώ με τον Πατέρα μου εκεί, μετά από ηλεκτρονική πρόσκληση.
Ήταν πραγματικά μια εμπειρία ζωής που θα με συνοδεύει για πάντα.
Ήταν τιμητική η πρόσκληση καθώς ήταν παρών ο τεράστιος αυτός Έλληνας, ο Μέγιστος Μίκης Θεοδωράκης.
Ο μουσικοσυνθέτης μίλησε για πολλά θέματα και μας αφηγήθηκε ιστορίες από το παρελθόν του, από το αγωνιστικό και πολύπαθο, ένδοξο παρέλθον του.
Δεν ήθελε κανείς να σταματήσει τον λόγο του. Αυτόν τον σοφό και υπέροχα γλυκό λόγο που σε ταξίδευε.
Μίλησε για τα εθνικά θέματα μας, με λόγο μεστό και ήρεμο. Μας είπε για τα χρόνια της εξορίας που την αποκάλεσε αστειευόμενος, ''τουριστικό ταξίδι'', και συνέχισε για το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, λόγω του ότι το cd που παρουσιάστηκε έχει κυρίως λαϊκά τραγούδια με την Γλυκερία και τον Δημήτρη Μπάση να ερμηνεύουν άψογα και με πολύ πάθος.
Του έκανε εντύπωση το υψηλό επίπεδο των νέων της Ελλάδας, ιδιαίτερα της Επαρχίας, όπως είπε, που έχει ηλεκτρονική επαφή μαζί τους.

Είπε για την Γερμανία, λόγω της προκλητικής στάσης της, για την πείνα και την κακουχία που επέφερε στην Χώρα μας και για τις κλοπές και γι' αυτά που μας χρωστάει και δεν έχει δώσει ούτε μάρκο. Για τα ανθελληνικά σχόλια που σε λίγο, όπως είπε, θα γράψουν στα σχολικά βιβλία ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν τρομοκράτης.

Και σήμερα ζωντανά στο Δίστομο στις 9 πμ, ο Antenna στο Δίστομο για το θέμα των αποζημιώσεων και των κακόβουλων γερμανικών σχολίων

Η ενημερωτική εκπομπή ''Καλημέρα Ελλάδα'' του Νίκου Παπαδάκη, ήταν σήμερα στο Δίστομο σε ζωντανή σύνδεση.

Μίλησαν οι κάτοικοι του Μαρτυρικού Διστόμου για όλα τα γνωστά σε μας θέματα.

Γνωστά - άγνωστα μάλλον μετά από την εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα που μάθαμε πολλές αλήθειες και πράγματα που δεν ξέραμε μέχρι τώρα, όπως πχ ο άθλιος χειρισμός από τους εκάστοτε υπουργούς Δικαιοσύνης της Ελλάδας για το θέμα των αποζημιώσεων.

Εύχομαι να μην μας ξεχάσουν, και τα θέματα αυτά να λυθούν ή τουλάχιστον τα μαρτυρικά μέρη, να γίνονται μέρη αντιπολεμικών συζητήσεων εκδηλώσεων καθώς και σεμιναρίων.

Συγκλονιστικό άρθρο ντοκουμέντο πέρι Γερμανίας και πολεμικών αποζημιώσεων ( αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ''άρδην'' )

Άρθρο σχετικό με την χθεσινή εκπομπή ( 23 Φεβρουαρίου 2010 ) του Κώστα Χαρδαβέλλα.
Ευχαριστώ βαθύτατα για μιά ακόμη φορά την Βίκυ Μπακάλη για την αποστολή αυτού του άρθρου.
ΠΗΓΗ: Άρδην - ρήξη



ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη

"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία... είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη"...
Μίλαν Κούντερα

Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 (!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας!

Ο ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΘΑΣ μιλάει για το ξεκίνημα και την πορεία του Θεατρικού εργαστηρίου Διστόμου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΣΤΑΘΑ
ΠΗΓΗ: Θεατροφρένεια

Το θέατρο στην μικρή μας κωμόπολη, δεν μας είναι άγνωστο, ούτε πρόκειται για «φρούτο» της εποχής μας. Μιας εποχής που αποτρέπει κάθε ανθρώπινη και ανθρωπιστική ενασχόληση. Θα πρέπει να αναμοχλεύσουμε μνήμες απ’ το παρελθόν, αν θέλουμε να δηλώσουμε την ταυτότητά μας! Το ...1946 ( δύο μόλις χρόνια μετά την ναζιστική θηριωδία) η ανάγκη για έκφραση μέσα απ’ το ψυχοσωματικό αδιέξοδο των κατοίκων του Διστόμου, ώθησε νέα παιδια της εποχής εκείνης, να παρουσιάσουν την «Γκόλφω» του Σπύρου Περεσιάδη στην κάτω πλατεία, στην τοποθεσία «Αλώνια»!. Μ’ ενδυματολόγο τους συγγενείς των ερασιτεχνών ηθοποιών, ήχο φυσικό δίχως μικροφωνική εγκατάσταση, φωτισμό ημέρας, σκηνικά, απ’ όπου φανταζόταν ο καθένας, κατόρθωσαν να συγκινήσουν τον κόσμο που προσήλθε σύσσωμος και μη θέλοντας έγιναν αφετηρία για ένα ευοίωνο πολιτιστικά μέλλον του τόπου μας! Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια κι άλλες παραστάσεις, πατριωτικά δράματα κυρίως, που άρχισαν σιγά-σιγά ταπεινά κι’ ενδόμυχα να ζητούν την ταύτιση του θεάτρου με τις λύπες και τις χαρές των ανθρώπων. Ένα πολιτισμικό καθαρτήριο για τις πονεμένες ψυχές τους. Καθώς λοιπόν τα χρόνια περνούσαν, ρίζωσαν οι βάσεις για τέτοιου είδους διέξοδα, με μάρτυρα των λεγομένων μου την μετέπειτα νέα αφετηρία και αναζήτηση, στο πρόσωπο της φιλολόγου και συζύγου Αθανασίου Κοκκίνη, κυρίας Σκαύδης, η οποία κατέθεσε μεγάλο πολιτιστικό οβολό και καθόρισε την θέαση των αρχαίων τραγωδιών. Εξ’ ίσου μεγάλη παρακαταθήκη άφησε (…αφήνει…) και ο Στάθης Σταθάς, όπου απ’ τα μισά της δεκαετίας του ’70 έως και πριν λίγα χρόνια, αν και με ενδιάμεσα χρονολογικά διαλείμματα, ώθησε ακόμη περισσότερο ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και κυρίως γυναίκες ν’ ασχοληθούν με αυτό το λειτούργημα. Θέλω να επισημάνω την, τεράστιας σημασίας, ενασχόληση των γυναικών στα πολιτιστικά-θεατρικά δρώμενα του τόπου μας, αλλάζοντας, μετατρέποντας τις εκάστοτε παραστάσεις σε μεστότερες, αρτιότερες, τεχνικά και υποκριτικά. Έτσι λοιπόν, παιδιά εμείς όλων των παραπάνω, φθάσαμε στο 2005 όπου γεννήθηκε η ιδέα και η ανάγκη για ένα θεατρικό εργαστήρι στο Δίστομο. Επιλέξαμε τον όρο εργαστήρι και όχι θίασος ή θεατρική ομάδα, διότι αυτό από μόνο του εμπεριέχει μια βαθύτερη σημασία. Επιζητούσαμε την έκφραση μέσα απ’ το θέατρο, πάνω σε συγκεκριμένες τεχνικές εκφοράς του λόγου και κίνησης, σε έργα που ανταποκρίνονται περισσότερο στην γενιά μας, σκαρώνοντας ένα σύγχρονο και ελεύθερο θέατρο. Πιστεύουμε ότι ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης του θεάτρου είναι να βοηθάει τον άνθρωπο να σκέφτεται και όχι να χωνεύει, να γελάει και όχι να γαργαλιέται, να κινείται και όχι ν’ αναπαύεται, να παλεύει και όχι να υποτάσσεται, να γίνεται τολμηρότερος, σωστότερος, καλύτερος. Ηθοποιός, για εμάς, δεν σημαίνει η γοητεία της προσωπικότητας αλλά η υποδούλωσή της στις επιταγές του ρόλου. Γνώση της ζωής, εμπειρία, ωριμότητα, ήθος, πλατειά εγκυκλοπαίδεια μαζί με τεχνική κατάρτιση και συνεχή αυτοέλεγχο, είναι οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για τον ηθοποιό. Διαπιστώνετε λοιπόν, ότι δεν πρόκειται για μια προχειρότητα, για ένα καπρίτσιο, για αυταρέσκεια αλλά για ένα δυνατό αγώνα. Παράλληλα, για να επιτευχθούν αυτά να χρειαζόμασταν την βοήθεια θεατρικών εργαστηρίων-σεμιναρίων. Το πράττουμε ήδη συνάμα με το μεγάλο απωθημένο των κατοίκων του Διστόμου (και δικό μας βεβαίως…) για την κατασκευή θεάτρου που θα φιλοξενεί κινηματογράφο, συναυλίες και λοιπές εκδηλώσεις. Το πράττουμε και αυτό. Αρχές Φεβρουαρίου θα είναι πλήρως επισκέψιμο μ’ όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλείας και ποιότητας. Επιπροσθέτως να σας γνωστοποιήσουμε ότι δεν θα πρόκειται για μια απλή αίθουσα μαζικής εστίασης αλλά για έναν, μικρό έστω, «πνεύμονα» για όλους μας. Τα μέλη μας, ηθοποιοί, ηλεκτρολόγοι, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, θεατρόφιλοι γενικότερα που στέκονται σθεναρά με κύριο μέλημα την μεταλαμπάδευση των ιδεών μας και την πλατύτερη στήριξη. Οι ηθοποιοί μας παίζουν αρκετα χρόνια στο σανίδι ενώ άλλοι πιο πρόσφατα εισήλθαν στην οικογένειά μας. Παράλληλα κάναμε πράξη τις περισσότερες από μια παραγωγές τον χρόνο για να απεμπλακούμε από την «μόδα» των εκδηλώσεων μνήμης του Δήμου Διστόμου. Έχουμε κάνει προετοιμασίες (πρόβες) έργων σε διαδρόμους, σε κρύα υπόγεια, στον δρόμο για να τιμήσουμε τους προγόνους μας, αλλά αυτό είναι καθήκον μας και υποχρέωση υψίστη. Όμως η ανάγκη για έκφραση μπορεί να βρει χώρο και χρόνο καθ’ όλη την διάρκεια του έτους. Έτσι λοιπόν οι παραπάνω ιδέες μας, έφεραν τις παραστάσεις μας, τις ενέργειές μας, την κατασκευή του θεάτρου μας, την αγάπη του κόσμου που είτε απλώς μας παρακολουθεί, είτε εισέρχεται στην θεατρική μας οικογένεια και τέλος έφεραν μια μαγική όσμωση ανάμεσά μας, τριγύρω μας και μέσα μας. Ευχόμαστε να βρούμε και πλατύτερη στήριξη και να είμαστε γεροί (κι εμείς κι εσείς) για να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον άνθρωπο δίπλα μας και την μικρή μας κωμόπολη. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω από καρδιάς τους φίλους μου και διαχειριστές της ηλεκτρονικής σελιδας μας στο Facebook, Λουκά και Έφη Κίνια για την πολύτιμη βοήθειά τους. Πρέπει να παραδεχτώ πως είναι συγκινητική η παρουσία φίλων μας, παλιών και νεοτέρων, καθώς και οι συμβουλές τους, πάνω σ’ αυτό που πραγματευόμαστε. Τους ευχαριστω και τους υπόσχομαι εκ μέρους του θεατρικου εργαστηρίου Διστόμου «Θεατροφρένεια» ότι θα προσπαθούμε –εκτός απ’ το να καταθέτουμε τον καλύτερο υποκριτικά εαυτό μας- να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι! Επίσης, ζητώ συγγνώμη που δεν διαθέτω, προσωπική σελιδα στο Facebook αλλά εδώ και χρόνια παλεύω με τις προσωπικες μου ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες… θα είμαι στην διάθεση οποιουδήποτε με χρειαστεί, για οτιδήποτε σε σχέση με το θέατρο.
Καλή Αντάμωση

Τάσος Σταθάς

Ο Διστομίτης Αργύρης Σφουντούρης στον ''Αθέατο κόσμο'' του Κώστα Χαρδαβέλλα στο alter

Δείτε σήμερα τον συμπατριώτη μας Αργύρη Σφουντούρη που θα βρίσκεται στο πάνελ του Alter, στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα στον ''Αθέατο κόσμο'', με αφορμή τις προκλητικές δηλώσεις της Γερμανικής κυβέρνησης, με εκτενή αναφορά στην Σφαγή του Διστόμου. Η εκπομπή θα ασχοληθεί με τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Θα είναι παρούσα και η δικηγόρος Κέλλυ Σταμούλη.
Γιατί θά'πρεπε οι Γερμανοί να ντρέπονται σήμερα και δεν ιδρώνει το αυτί τους;
Μιλάνε και κάτοικοι του Διστόμου καθώς και ο Δήμαρχος Αθανάσιος Πανουργιάς.
Ντοκουμέντα που δεν τα έχουμε ξαναδεί.
Προβάλλονται επίσης και πλάνα από την ταινία ''Ένα τραγούδι για τον Αργύρη''.
Για μένα οι Γερμανοί είναι εχθροί μας και θα είναι. Ο φασισμός είναι μέσα στο αίμα τους.
Λοιδορούν εμάς, όταν μας κατέσφαξαν και μας έκλεψαν; Και τώρα μας λένε κλέφτες;
Κλέφτες είναι οι πολιτικοί μας, και όχι εμείς. Αλλά και γι' αυτούς δεν είναι ικανή η Γερμανία να κρίνει, μετά από όσα εγκλήματα έχει διαπράξει.
ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ
Δείτε εδώ και μια αναδημοσίευση από το blog Σίββυλα σχετικά με το Δίστομο.
Δυστυχώς η κακή ποιότητα του ήχου του alter που έχουμε εδώ δεν μας αφήνει να απολαύσουμε την εκπομπή.

Δήλωση Κακλαμάνη για το ανθελληνικό δημοσίευμα του Focus, με αναφορά στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα από την εφημερίδα ''Καθημερινή''

Δήλωση Κακλαμάνη για το δημοσίευμα του Focus

Ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης με αφορμή το πρωτοσέλιδο γνωστού γερμανικού περιοδικού, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Κυρία Μέρκελ,

Μας χρωστάτε τα Καλάβρυτα, μας χρωστάτε το Δίστομο, μας χρωστάτε 70 δισ από τα ερείπια που μας αφήσατε. Ως Δήμαρχος της πόλεως των Αθηνών, της πόλεως του Παρθενώνα και του Μουσείου της Ακρόπολης, καλώ τους ανθρώπους του πολιτισμού ανά τον κόσμο να αρθρώσουν, όπου και όπως μπορούν, φωνή διαμαρτυρίας για το επαίσχυντο πρωτοσέλιδο του γνωστού γερμανικού περιοδικού».

Πηγή: kathimerini.gr

Ευχαριστώ πολύ τον συμπατριώτη μας Θανάση Δημάκα για το άρθρο και την σημαντική βοήθειά του.

Κι άλλα ερωτήματα και παράπονα πολιτών....ζητείται λύση άμεσα!!

Πριν κάμποσο καιρό, λόγω της κακής γεύσης που έχει το νερό του Διστόμου, και οι πιο πολλοί κάτοικοί του, μεταξύ των οποίων κι εγώ, έχουμε κάνει πλούσια την 3ε αγοράζοντας εμφιαλωμένα νερά για να δροσιστούμε, μας έταξαν κατασκεύη ταχυδιυλιστηρίου που θα παραδινόταν μέχρι της 31 Δεκεμβρίου 2009, κάντε κλικ εδώ για του λόγου το αληθές.
Τώρα βαίνουμε για τον Μάρτιο του 2010, κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα.
Τι συμβαίνει άραγε; Μήπως άλλαξε η κυβέρνηση και δεν προχωράει το έργο;
Γιατί σ' αυτή την χώρα ζούμε με ψέματα;
Έφυγε ο περιφερειάρχης ο κύριος Σκλιάς και ήρθε ο Ξ'λιάς και δεν θα γίνει μήπως; Θα μας ενημερώσει επιτέλους κάποιος;
Για να μην πούμε και για,
το γήπεδο που προχωράει με ρυθμούς χελώνας, κι ήταν κι αυτό να παραδωθεί μέχρι τέλος του έτους.
Μόνο τα έργα που γίνονται εις βάρος μας και για λογαριασμού του Μυτιληναίου προχωράνε κι όλοι υποκλίνονται. Αντιθέτως αυτά που είναι να γίνουν για το καλό των Διστομιτών πολιτών, ή γίνονται τα μισά, ή δεν γίνονται καθόλου.
Ας μας ενημερώσει επιτέλους κάποιος, γιατί είναι πολλά μαζεμένα. Να μην πούμε και για τα κανάλια!!!
Αφιερωμένο το βιντεάκι που ακολουθεί:

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου της παιδικής ηλικίας

Ο σύλλογος ''Φλόγα'' παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια, από 17 μέχρι 24 Φεβρουαρίου 2010, που αγωνίζεται γι' αυτά τα παιδιά και που τα στηρίζει με πολλές θυσίες, μας γνωστοποιεί ότι από 17 μέχρι 24 Φεβρουαρίου, μπορούμε να ενισχύσουμε το έργο του με ένα πολύ απλό τρόπο. Πως;
Πολύ απλά στέλνοντας μήνυμα από το κίνητο μας στον αριθμό 19059 ( κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για περαιτέρω λεπτομέρειες ).
Εμείς οι Διστομίτες νομίζω ότι πρέπει να δείξουμε την ευαισθησία που έχουμε μέσα μας, και να την χρησιμοποιήσουμε για τέτοια σημαντικά πράγματα που σώζουν ζωές και βοηθούν σε αγώνες για τους συνανθρώπους μας.
Κι όλα αυτά με μια απλή κίνηση που διαρκεί δευτερόλεπτα.

Ευχαριστώ τον καταξιωμένο συμπατριώτη μας Λ.Κ για την ευαισθησία του, καθώς και για την γνωστοποίηση του θέματος.

Οι νεόπλουτοι γενίτσαροι, οι αυλικοί των πολιτικών, και τα ....τριήμερα!!!!

Ψέματα, επίδειξη, ηλιθιότητα, σνομπισμός, δυσφήμιση.
Η δυσπιστία προς του πολιτικούς και η απαξίωσή τους, είναι φαινόμενο που έχει ποτίσει πια το νού και την ψυχή μας.
Πλέον αυτή η λέξη, η λέξη ''πολιτικός'', σε παραπέμπει σε κλοπές, χλιδή, χρήματα, φατριές, κομπίνα, σαλιγκαρισμό και σε τίποτα καλό. Καθώς και οι δορυφόροι τους, κάποιοι ετεροδημότες που μας επισκέπτονται τρεις φορές τον χρόνο ( Τι πλάκα έχουν αυτοί και τα παιδιά τους!!!!!! )
Είμαι 35 χρονών. Στην αρχή , όταν κοινωνικοποιήθηκα, ήμουν ρομαντικός. Άρχισα να μεγαλώνω στα 18 μου, και νόμιζα ότι απέκτησα και πολιτική συνείδηση, μιμούμενος ορισμένους ψευτοαριστερίζοντες που τώρα δεν ξέρουν τι έχουν, σνομπάρουν τον τόπο τους, ζουν αλλού, κι από το στυλ με το τσιγάρο και τα κίτρινα δάκτυλα από την δήθεν κουλτούρα και την βασανισμένη σκέψη, εξελίχθηκαν σε γιάπηδες με άλλη προφορά, σνομπάροντας την ντοπιολαλιά και τις ρίζες τους.
Τα δε παιδιά τους, απλησίαστα και τρομερά γλειώδη. Έρχονται εδώ κάθε Πάσχα, φωτογραφίζοντας εμάς τους ''Χωρικούς''!!! Να γυρνάμε με τα παλιά μας ρούχα τη σούβλα και να τραγουδάμε τα τοπικά μας τραγούδια.
Τα ΣΚ που έρχονται από Αθήνα για Παρνασσό ( Η μόδα του χειμώνα ), σαν τα κοπάδια, επειδή το υποδεικνύει η μόδα και τι in περιοδικά, τρέχουν με χίλια και σου παίζουν τα φώτα αλαζονικά προσπερνώντας τυφλά.
-'Κάνε πέρα να περάσω ρε ταπεινέ με το fiat και με τα 1.100 κυβικά, Βλάχο...Ε Βλάχο''
Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; Μπορώ να σε αγοράσω. Μπορώ να σε πάω φυλακή. Το αυθαίρετό μου στα βόρεια προάστια το έχω δίπλα στον κολλητό μου και κουμπάρο μου ρε...Ξέρεις ποιός είναι ρε; Ο πρώην υπουργός Νικόλαος Φασιστίδης. Γι' αυτό κανόνισε''
Συνεχίζουν την πορεία τους, σταματούν, κάνουν σαματά με τα πολλά ευρώ τους.
Έπειτα έρχονται για λίγο στο Δίστομο, και καθώς κάθονται στα στέκια μας, στα καφέ μας, μιλούν πολύ - πολύ δυνατά, με σκοπό να τους ακούν οι ντόπιοι, οι ''επαρχιώτες'' και να τους θαυμάζουν,
( τουλάχιστον έτσι πιστεύουν ).
Όταν τύχει και μεθύσουν γλεντούν με τα εμετικά σουξέ της εποχής και με βαρύ σκυλάδικο, πετώντας τα λεφτά επιδεικτικά και εξαγοράζοντας έτσι κάποιες φιλοχρήματες συνοδούς.
Γιατί χωρίς το χρήμα είναι μηδενικά.
Φίλους δεν έχουν. Απλά δίπλα τους έρχονται οι δορυφόροι επίδοξοι κομματάρχες, και ο φουκαράς ο σερβιτόρος δίπλα, έχει τους κουβάδες και την σφουγγαρίστρα για να μαζέψει τα σάλια τους.
Σερπετά σε όλο τους το μεγαλείο.
Το κριτήριο της φιλίας τους, δεν είναι η αγάπη και η φυσιολογική προσέγγιση, αλλά η κατά τη γνώμη τους οικονομική άνεση και η κομματική θέση.
Άδεια μύδια από γνώσεις, στερημένοι από πολιτισμό κι από ανθρωπιά.
Αυτή είναι η νεόπλουστη γενιτσαρική κάστα των Νεοελλήνων. Η κάστα που έχτισαν τα μεγάλα κόμματα στα 35 χρόνια που εγώ ζω, παρατηρώ και οσφρίζομαι.
Η πιο επικίνδυνη κάστα ανθρώπων. Γιατί έχουν χρήμα χωρίς γνώση, εξαρτώνται απ' αυτούς οι τύχες πολλών νέων παιδιών, παροτρύνουν ρομαντικά νέα παιδιά ( όπως ήμουν κι εγώ ), να γραφτούν από τα πανεπιστήμια στις κομματικές παρατάξεις, και να πάρουν την σκυτάλη, να γίνουν δηλαδή οι αυριανοί ρουφιάνοι, οι αυριανοί νεόπλουτοι της Αθήνας, του Παρνασσού και της Μυκόνου.
Να έρχονται τα καλοκαίρια και να σου λένε:
-Ακόμη εδώ είσαι; Που βρίσκεσαι;
Να λέγεται στο επίθετο Ταραμάς, και η κόρη του να ονομάζεται πχ Κλαίρη Ταραμά, από την γιαγιά Χρυσάφω Ταραμά το γένος Πατσά, και να νομίζει ότι είναι γόνος παλαιάς Λονδρέζικης οικογένειας, ''με οικόσημο και τίτλους ευγενείας'', που έλεγε πολύ όμορφα κι ο Γιώργος Ζαμπέτας!!
Άχ ρε ελλαδίτσα πως κατάντησες.
Κωμικοτραγικά αλλά αληθινά πέρα για πέρα.
Κάτι τέτοιοι έιναι οι πολιτικοί μας και οι αυλικοί τους κομματάρχες που , δυστυχώς, έχουν δυναμή.
Δύναμη βέβαια όχι για όσους είναι αξιοπρεπείς, αλλά για τα ανθρωπάκια.
Γι' αυτό προσέξτε......

ΥΓ: Προς το παρόν ακονίστε τα μαχαίρια σας για το Πάσχα. Σας περιμένουμε!!!

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Μιχάλη Κατσαρού.
Ερμηνεύει ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Η Επιστολή ενός Διστομίτη προς τον Μίκη Θεοδωράκη. Μια εμπειρία ζωής

Πάνε δέκα χρόνια από τότε που με παρακίνησε μια μεγάλη δύναμη να στείλω ένα mail στον μεγάλο μας μουσουργό και στοχαστή, Μίκη Θεοδωράκη. Κάτι με πίεζε έντονα να το κάνω. Κι ακόμη κάθε μέρα που βλέπω αυτά που εκτιλίσσονται γύρω μου, και σε τοπικό άλλα και σε πανελλαδικό και παγκόσμιο επίπεδο, θέλω να τα πω σ' αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο, γιατί νομίζω ότι είναι ο μόνος που μπορεί να μας βρει μια λύση. Τι να πρωτοπώ σ' αυτόν τον ογκόλιθο. Για την μόλυνση του Διστόμου; Για την συνεγασία ορισμένων Βοιωτών πολιτευτών με τους βιομήχανους που έχουν εξοντώσει, για το αισχρό τους κέρδος, τόσο κόσμο; ( Ασωπός-Αλουμίνιο κλπ ). Όταν έστειλα το mail, μετά από μιά εβδομάδα περίπου, δέχτηκα ένα μήνυμα που με καλούσε να πάω στα γραφεία της ''Λαϊκής ορχήστρας Μίκη Θεοδωράκη''. Ήταν η Έμμυ Χριστούλα, που την ευχαριστώ θερμά, και η κόρη του η Μαργαρίτα Θεοδωράκη που την ευχαριστώ επίσης βαθύτατα. Την ξανασυνάντησα και στους Δελφούς σε μιά συναυλία που κάνανε εκεί. Με γέμισαν δώρα, dvd, πολυτελείς εκδόσεις βιβλίων του, cd's και απέραντη φιλοξενία. Από τότε επικοινωνούμε ηλεκτρονικά, κι έχω ανοίξει τους δικούς μου φακέλους με τα κείμενα που αφορούν θέματα, όπως η Παλαιστίνη, η Δραγώνα και ό,τι πρέπει να ξέρει κάποιος για να ανοίξει τα μάτια του. Τους ευχαριστώ πολύ, και θέλω πολύ να ξαναπάω. Μπορώ να πω ότι ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2005

''Αγαπητέ, ή μάλλον πολυαγαπημένε μας ( πάντα ταπεινά ), Μίκη Θεοδωράκη.
Έχω την τιμή μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ( η τεχνολογία στην θετική της πλευρά ), να σας στέλνω και να σας γράφω ό,τι αισθάνομαι για σας.
Από καιρό ήθελα να σας στείλω το πως νιώθω για την παρουσία και την οντότητά σας, αλλά δεν τολμούσα, γιατί αισθανόμουν πολύ μικρός, κι ακόμη είμαι μουδιασμένος, αλλά ορμώμενος από την εκπομπή σας στην ΝΕΤ, που διαπίστωσα την δωρικότητα και την απλότητά σας, αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας.
Όνειρο μου απ' τα παιδικά μου χρόνια ήταν να σας γνωρίσω, να σας πω δυό λόγια γι΄αυτά που αισθάνομαι και με πνίγουν.
Δεν θα μπορούσα να βρω σοφότερο άνθρωπο άνθρωπο από εσάς.
Είστε όλος ο ελληνισμός, όλη η παράδοσή μας.
Είμαι 31 χρονών, μουσικός και μένω στο πολύπαθο και μαρτυρικό Δίστομο, που οι πληγές απ' την σφαγή που προκάλεσαν χωρίς λόγο και αιτία οι φασίστες, ακόμη είναι ανοιχτές.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τα δικά σας ακούσματα απ' τα πρώτα μου βήματα.
Μάλιστα ο πατέρας μου, είχε τολμήσει να βάλει δίσκους σας στην περίοδο της χούντας, κοροϊδεύοντας τους χαφιέδες της εποχής λέγοντας ότι είναι άλλη μουσική, κι αυτοί, αμόρφωτοι και απολιθωμένοι, το πίστευαν. Βέβαια το πλήρωσε κάποια στιγμή.
Τώρα οι καιροί άλλαξαν, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Ιδού η απορία!!
Για μένα, διάγουμε μία περίοδο στέρφων τραγουδιών και κακών, χωρίς να σημαίνει ότι δεν παράγονται καλές μουσικές.
Παράγονται, αλλά δεν παίζονται στα ραδιόφωνα, είναι για τους λίγους.
Ο νεοελληνικός νεοπλουτισμός, η αποκοπή απ' τις ρίζες, και οι εταιρείες δίσκων, παράγουν και προωθούν, απ' τα ιδιωτικά κυρίως κανάλια, με σκοπό το κέρδος, απαίσια τραγούδια, και χτίζουν είδωλα γεμάτα αλαζονεία και αβασάνιστο, χωρίς υπόβαθρο εγωϊσμό.
Μάλιστα γνώρισα έναν μπουζουξή πριν λίγο καιρό, που αγνοούσε τον Βαμβακάρη.
Εμείς εδώ στο Δίστομο αμυνόμαστε, λειτουργούν τα αντανακλαστικά και τα αντισώματά μας.
Μάλιστα σε ένα από τα στέκια μας, που ''τρώμε'' τις ώρες μας σαν μικρή κοινωνία, παίζεται ανελλιπώς η μουσική σας, η οποία έχει μια αναλλοίωτη φρεσκάδα.
Νιώθουμε όλοι ( ίσως και απ' την ευαισθησία μας που είναι πιο έντονη λόγω σφαγής ), ότι τα τραγούδια σας κάθε φορά που ακούγονται, αντιλαμβάνεσαι σαν ακροατής και κάτι καινούργιο.
Ειδικά, και λόγω του αναγλύφου μας, αντιλαμβανόμαστε τα '' πυρωμένα λιθάρια'' του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου.
Λατρεύουμε επίσης τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που με τόση ευλάβεια και γλυκύτητα ερμήνευσε τα έργα σας.
Είχαμε την τιμή επίσης, στις 10 Ιουνίου ( 2005 ), που είναι το μνημόσυνο της σφαγής, να έχουμε κοντά μας και την επίσης μέγιστη, Μαρία Φαραντούρη, που μας ξεσήκωσε με τα τραγούδια της.
Γνωρίζω επίσης τον Μανώλη Γεωργοστάθη της ορχήστρας σας, γιατί ήμουν στην σχολή του Αριστείδη Μόσχου.
Ας ελπίσουμε ότι τα ελληνόπουλα θα αμυνθούν στα τετριμμένα, κι αντί να ερωτεύονται με τα χυδαία καψουροτράγουδα, θα ερωτεύονται ακούγοντας την Μυρτιά.
Αλλά ως γνωστόν, η ποσότητα δεν συμβαδίζει με την ποιότητα.''

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ, ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ
ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
ΔΙΣΤΟΜΟ

Ένας λαός τίποτα; - Ένα άρθρο από την συγγραφέα Αναστασία Βούλγαρη, με αναφορά στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα

Με αφορμή την αντιπαράθεση του Μεγάλου μας μουσουργού και στοχαστή Μίκη Θεοδωράκη με την κ Δραγώνα για την προσπάθεια ισοπέδωσης από μέρους της των εθνικών μας θεμάτων και της ιστορίας μας, και επειδή έχω την τιμή να έχω επισκευτεί το γραφείο του Μίκη Θεοδωράκη, καθώς και να λαμβάνω mail από εκεί, αναδημοσιεύω το άρθρο της συγγραφέως Αναστασίας Βούλγαρη σχετικά με το θέμα αυτό.
Η Κυρία Βούλγαρη αναφέρεται και στο Δίστομο.
Πηγή: http://resaltomag.blogspot.com/2010/02/blog-post_07.html

Το μεγαλείο του "Τίποτα"

Ένας λαός τίποτα, λοιπόν;
Γράφει: Η Αναστασία Βούλγαρη



Έγραψε ο Άγγελος Σικελιανός:

«Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογόνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογόνι της καινούριας Λευτεριάς Σου, Ελλάδα,
μού αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή σα να 'ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ώς να 'χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου,
όπου χρόνια,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσσος το Ναό...»

Αργότερα, στα 1969, ένας εξόριστος τροβαδούρος, αιώνιος εραστής του Μέτρου, του Ωραίου του Δικαίου, μελοποίησε αυτό το ποίημα. Και έγινε ο Σικελιανός κι η μουσική του Μίκη, σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας.

Σήμερα τον αποκαλούν «ακροδεξιό», δηλαδή «φασίστα». Και δεν ντρέπονται. (Οι Ολλανδοί τον Απρίλιο τού 2009 παρουσίασαν το μελοποιημένο Πνευματικό Εμβατήριο του Σικελιανού, στην ελληνική γλώσσα).

Μας λένε κάποιοι γραμματιζούμενοι πως δεν είμαστε Έλληνες, γιατί, λέει, καμία σχέση δεν έχουμε με την αρχαία Ελλάδα.

Επειδή, είχαμε τους Ρωμαίους, τον χριστιανισμό που έσπασε τα αγάλματα και τους ναούς, το Βυζάντιο κι ύστερα, λέει, μας μπαστάρδεψαν οι Οθωμανοί. Μας λένε ότι ο βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν ένας λήσταρχος, ένας άθλιος ιμπεριαλιστής και πως ο Παρθενώνας δεν είναι δικός μας γιατί χτίστηκε από δούλους και πως ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης καμιά αξία δεν έχουν. Έδιναν, λέει απλώς εντολές στους δούλους. Και πως δεν είμαστε έθνος λέει αλλά φαντασίωση. Είμαστε σε παράκρουση δηλαδή από το 1825 μέχρι σήμερα.

Σκέφτομαι κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Είμαστε λοιπόν ένας λαός Τίποτα! Ο λαός Τίποτα! Χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς μνήμες, χωρίς ένα χτυποκάρδι. Ένα Μηδέν!
(Σ’ αυτό το Τίποτα θέλουν να προσθέσουν και τους ανθρώπους από την Α. Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική που ήρθαν εδώ )

Επειδή όμως, ένας Εφέσσιος σοφός, που μίλαγε την ελληνική γλώσσα- όχι! μην γελιέστε, δεν είχε εθνικότητα , ένας τίποτας ήταν κι αυτός- είπε πως δεν υπάρχει Μηδέν και πως το μηδέν εμπεριέχει ύλη και με κινητοποίησε. Θέλω κι εγώ να μιλήσω για το Τίποτα και τον λαό του Τίποτα, τον Τιποτένιο. Και για όλα τα Τίποτα και τα Μηδέν που είναι αυτός ο λαός.

Δεν ξέρω αν είμαι απόγονη των Ελλήνων του 5ου π.χ. αιώνα, αλλά δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που το αρχαίο δράμα με αφορά κι η Αντιγόνη είπε «όχι» και κουβαλούσε πολεμοφόδια στην Πίνδο, στα 1940. Η Ιφιγένεια κάηκε στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα ή μήπως την έκαψαν οι «συμμαχικές» ναπάλμ στο Γράμμο;

Ο Κρέων κάποτε έγινε Διοικητής της Χωροφυλακής και δεν άφηνε τη μάνα του Πέτρουλα να πάρει το πτώμα του για να θρηνήσει το νεκρό παιδί της. Κι έγινε τότε, στα 1965, ένας Λαός η Αντιγόνη κι η μάνα του Σωτήρη, έθαψε το στερνοπούλι της.

Έντεκα νεκρούς μέτραγε η μάνα του Σωτήρη. Ίδια η Εκάβη.
(Τώρα οι Φράγκοι σκηνοθετούν αρχαίο δράμα και δεν ξέρουν τί να κάνουν τον Χορό. What can I do with this fucking chorus?, αναρρωτιόταν ένας πολύφερνος Γερμανός σκηνοθέτης όταν σκηνοθετούσε Μήδεια. Ο Χορός στην τραγωδία είναι ο Δήμος, πού να το ξέρει ο Γερμανός, που η μόνη ιστορική μνήμη του είναι η δεσποτεία.

Περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, ταξιδεύω στην Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη, τη Λήμνο. Γύρω μου βλέπω κεφάλια αρχαίων αγαλμάτων, φιγούρες από αγγεία, μάτια μινωικά, μαλλιά σα ζωγραφιές σε μελανόμορφα αττικά αγγεία. Οι νέες γυναίκες ίδιες οι Καρυάτιδες κι οι νεαροί άνδρες ίδιοι ο Ερμής. (Πηγαίνετε σε ένα οποιοδήποτε αρχαιολογικό μουσείο και θα καταλάβετε τί λέω). Είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όπως τους βλέπω 45 χρόνια τώρα. Με τα καλά και τα στραβά τους, με τα ελαττώματα τους, την καλοσύνη τους, την σκληρή καθημερινότητα τους, τα βάσανα, τους ατέλειωτους αγώνες τους για ζωή. Συνάνθρωποί μου όμως, συμπατριώτες μου, Έλληνες.

Δεν ξέρω αν έχω κάποια αιματολογική συγγένεια με τους Έλληνες του 3ου ή του 10ου αιώνα μ.Χ. και δεν με νοιάζει. Ξέρω πως το Βυζάντιο ήταν το Φως της ανθρωπότητας επί 10 σχεδόν αιώνες, ενώ η Εσπερία σπαραζόταν από τις λεηλασίες, τη φεουδαρχία, τον σκοταδισμό, τον δεσποτισμό, τις σφαγές και την αγραμματοσύνη.

Ναι, ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής. Πρώτα όμως απελευθέρωσε τα παράλια, με τη σύμφωνη γνώμη των Ελληνικών πόλεων -εκτός της Σπάρτης. Κατέκτησε σχεδόν όλη την Ανατολή. Αλλά άφησε πίσω του τα γράμματα, τις ελληνικές τέχνες και τη γλώσσα. Την ελληνική. Μιλιόταν σ’ ολόκληρη την Ανατολή από την εποχή του (4ος π.Χ.) μέχρι την Άλωση της Πόλης (1453 μ.Χ.). Δεν έσβησε όμως ούτε τότε η γλώσσα. Μιλιόταν σ’ όλα τα παράλια, μέχρι το 1922.

Δεν ξέρω αν το αίμα μου μπαστάρδεψε με τα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Ξέρω πως μερικοί ξυπόλητοι φουστανελάδες (σκασίλα μου αν η φουστανέλα είναι ελληνική ή αλβανική, ο Τσαρούχης λέει πως οι Αλβανοί ήταν καταπληκτικοί ραφτάδες φουστανέλας) που μιλούσαν την ίδια γλώσσα που μιλώ, τα βάλανε με μιαν ολόκληρη οθωμανική αυτοκρατορία. Κι ο Καραϊσκάκης ήταν το νόθο παιδί μιας καλογριάς κι ενός τσιγγάνου κι ήταν ξεβράκωτος κάτω από τη φουστανέλα αλλά πολέμησε σαν τον Λεωνίδα κι έπεσε για τη Λευτεριά. Κι ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωριά φορούσε περικεφαλαία. Κι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη. Είχαν γίνει κι άλλες και πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι ξένοι, παρά τις υποσχέσεις τους, μας άφηναν αβοήθητους.
Δεν ξέρω αν στο αίμα μου κυλάει αίμα αρχαϊκό και δεν με νοιάζει. Ξέρω ότι η Εθνική Αντίσταση είχε 100.000 όπλα και 2.000.000 αγωνιστές στις πόλεις. Και πως σ’ ένα πληθυσμό τότε 5.000.000 είχαμε 500.000 νεκρούς στα 4 χρόνια του πολέμου. Πως στον Εμφύλιο εκτελέστηκαν 16.000 κι όλοι φώναζαν: «Ζήτω η Ελλάδα».
Ξέρω πως στα βουνά στον Εμφύλιο πολέμησε κι απ’ τις δυο πλευρές η κλάση του 1946 και πως από αυτούς σκοτώθηκε το 80% (από αφήγηση του Θεοδωράκη στην τηλεόραση). Κι όλοι αγαπούσαν την Ελλάδα.

Ίσως στις φλέβες μου κυλά ένα αίμα αγνώστου προελεύσεως.
Ξέρω όμως πως πατρίδα μου είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Βιζυηνός κι ο Καρυωτάκης. Ο Παλαμάς κι ο Σεφέρης. Ο Ρίτσος κι ο Ελύτης. Ο μέγας Καζαντζάκης κι ο μέγιστος Παπαδιαμάντης. Πατρίδα μου είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κι ο Παντελής Βούλγαρης. Ο Σμαραγδής, ο Πετρολούκας Χαλκιάς κι ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Η Ειρήνη Παπά κι ο Λεωνίδας Λοϊζίδης, που ταξιδεύει το αρχαίο δράμα στην Αμερική. Είναι ο Παπαδημητρίου που μελοποιεί Καβάφη κι ο Ανδρέας Μπουτσικάκης που παίζει στο πιάνο ταγκό το «είμαστε δυο» του Μίκη. Είναι η Φαραντούρη κι ο Καλογιάννης. Είναι ο Ιωάννης Δαμασκηνός (8ος μ.Χ. –Ακολουθία εις κεκοιμημένους) κι η εκκλησία ποτέ δεν έδωσε εντολή για καταστροφή των Ναών, οι αυτοκράτορες έδιναν τέτοιες εντολές. (Θρήσκα δεν είμαι αλλά ο Ιησούς είπε το «αγαπάτε αλλήλους» κι έσπρωξε την ανθρωπότητα ένα βήμα εμπρός.

Οι χτίστες του Παρθενώνα, πράγματι ήταν δούλοι όπως κι αυτοί της Αττικής Οδού και της στέγης Καλατράβα (οι σημερινοί δούλοι λέγονται οικονομικοί μετανάστες) αλλά ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης ήταν ελεύθεροι και αποτύπωσαν στο μάρμαρο τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Κι ο Παρθενώνας είναι το αιώνιο σύμβολο του Ωραίου και του Μέτρου. Είναι η ανύψωση του ανθρώπου προς το θείο. (Η δουλεία είναι πράγματι άδικο πράμα κι απαίσιο. Την εποχή εκείνη όμως ήταν το προοδευτικό άλμα της ανθρωπότητας.

Κι ύστερα είναι η μουσική! Ο Τρόπος που έγινε Μέλος και δημοτικό τραγούδι κι όταν ενώθηκε με τη λάγνα Ανατολή, Δρόμος. Κι ύστερα ήρθε ο Μπάτης κι ο Τσιτσάνης κι ο Μάρκος κι ο Μίκης κι ο Μάνος κι ο Ξαρχάκος κι ο Ανδριόπουλος και τόσοι άλλοι.... Κι όταν ακούω το «γυιέ μου σπλάχνο το σπλάχνο σου» μου ‘ρχονται στο μυαλό όλοι οι ορφικοί ύμνοι για τον θεό Διόνυσο , που πέθανε κι ύστερα αναστήθηκε.

«Μάνα με τους εννιά σου γυιούς και με τη μια σου κόρη» λέει η παραλογή του 9ου μ.Χ. αιώνα και «δυο γυιούς είχες μανούλα μου» ο Θεοδωράκης στα 1963. Κι αν στην παραλογή ο νεκρός γυιός γυρνά από τον Άδη (σαν τον μύθο της Δήμητρας και της Κόρης για να εκπληρώσει την υπόσχεση στη μάνα του: να της γυρίσει τη μοναχοκόρη της, ο Θεοδωράκης, βάζει τους γυιούς να σταθούν πάνω από το νεκροκρέββατο της μάνας τους και να την αποχαιρετήσουν. Και δε με νοιάζει αν δεν έχω καμία αιματολογική σχέση με τους Έλληνες του 9ου αιώνα. Το ίδιο ανατριχιάζω και με τα δυο.

Κι αν ζούμε σε μια εθνική φαντασίωση από το 1825 τί; Τί θα υπήρχε στη ζωή χωρίς τη φαντασίωση; Η ποίηση, η μουσική, ο έρωτας, θα υπήρχαν χωρίς φαντασίωση; Η επανάσταση – η όποια επανάσταση- θα γινόταν χωρίς τη φαντασίωση της λευτεριάς και της δίκαιης ζωής; Κι ο θεός Απόλλωνας τί ήταν άραγε; Μήπως η φαντασίωση των ανθρώπων για τον ένθεο άνθρωπο, τον ενωμένο με τη μουσική, την ποίηση και την αρμονία;

Αυτά είναι για μένα η Ελλάδα, όχι τα αίματα ούτε η παραποιημένη ιστορία. Κι ο Λαός της δεν είναι Τίποτα. Είναι ένας μεγάλος Λαός, ο ελληνικός. Παράδειγμα Ήθους, Ανθρωπιάς, Αγωνιστικότητας, Δημιουργίας. Ένας Λαός αντρειωμένος, θεόμαχος, αναρχικός γι αυτό ανυπότακτος. Κι αυτός ο Λαός θα ξαναγίνει πάλι! Αρκεί να ξυπνήσει η παγωμένη μνήμη του και η αυτοπεποίθηση του.
(Εμπρός συντρόφοι, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα).

Όλα τα δώσαμε στους ξένους. Το αίμα μας, τις νίκες μας, τη γλώσσα μας, τις τέχνες μας, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία, την εθνική μας ανεξαρτησία. Τί άλλο θέλουν πια; Ας μας αφήσουν επιτέλους ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Η προδοσία πάντα γινόταν από μέσα. Ο Εφιάλτης όμως είχε κακό τέλος. Οι Σπαρτιάτες έστειλαν την κρυπτεία και τον σκότωσε.

Σήμερα ο Εφιάλτης διαφεντεύει τον τόπο. Λυμαίνεται το βιος μας και τους κόπους μας. Έχει δηλητηριάσει το μεδούλι μας.

Έτσι κι αλλιώς, «ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι θα περάσουν». Οι …«Μήδοι» τώρα θέλουν τα υπέδαφος μας γι αυτό μας αφελληνίζουν για να μας διαμελίσουν.

Και τώρα εσείς, τάχα διανοούμενοι, τάχα προοδευτικοί, μπορείτε να με βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιά, ρατσίστρια, ρομαντική, μελό ή ότι άλλο σκεφτείτε. Παραποιείστε τα λόγια μου. Χειρουργήστε τα, να βρείτε τη «φασίζουσα νοοτροπία» ή ό,τι άλλο σας βολεύει. Γελάστε μαζί μου. Κοροϊδέψτε με. Δεν με πειράζει. Εγώ το δρόμο μου κι εσείς τη δουλειά σας.

Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία θα κάνει τον κύκλο της κι όταν κλείσει θα ανοίξει ένας άλλος κύκλος. Αυτός που δεν θα σας περιλαμβάνει.
[Τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα].

Εγώ τότε δεν θα ζω αλλά θα ζει η σπορά μου. Όπως θα ζει κι η σπορά κάθε Έλληνα που σήμερα διδάσκει το παιδί του τί σημαίνει το «Λευτεριά ή Θάνατος».

Γιατί πολίτες γ' κατηγορίας; Που θα πάει αυτή η κατάσταση με την κακή ποιότητα και την ανυπαρξία καναλιών;

Εδώ και πολύ καιρό, εμείς εδώ στο Δίστομο, και ίσως και στην Παραλία Διστόμου, δεν μπορούμε να δούμε τα ελληνικά κανάλια, πράγμα που είναι δικαίωμα όλων των Ελλήνων και μη.
Ή θα είναι κάκιστη η ποιότητα, λες και βρισκόμαστε στην δεκαετία του 70 που άρχιζε δειλά - δειλά η τηλεόραση στην Ελλάδα, ή δεν θα δουλεύουν καθόλου.
Επίσης ξέρουμε όλοι ότι στον Κορινθιακό κόλπο, ήδη εγκαταστάθηκε η ψηφιακή τηλεόραση.
Εμείς που βρισκόμαστε; Στο Λιβυκό πέλαγος μήπως;
Γιατί κανείς δεν μιλάει; Τι λοιπόν; Θα μας αναγκάσετε να βάλουμε συνδρομητική ψηφιακή tv
;
Η Ιτέα ήδη έβαλε ψηφιακή.
Αλλά τα έχουμε πει αυτά. Ποιός θα νοιαστεί, από την στιγμή που πολλοί τοπικοί άρχοντες πολιτευτές, ή κατοικούν αλλού ή έχουν την οικογένειά τους αλλού. Πετάξτε λοιπόν τις σύγχρονες τηλεόρασεις που πήρατε με δόσεις, τις τηλεόρασεις της δεκαετίας που διανύουμε, γιατί δεν χρειάζονται εδώ, και ξαναπάρτε τις παλιές ντουλαποτηλεοράσεις!! Οι παλιές είναι βαριές και είναι ό,τι πρέπει να πέσουν σε κανά κεφάλι, σε αντίθεση με τις λεπτές και ελαφριές καινούργιες.
Κανονικά δεν θα πρέπει κανείς Διστομίτης να πληρώνει ΕΡΤ.

''Ο πακτωλός''. Ένα ποίημα - σκέψη από έναν ανυπότακτο Διστομίτη συμπατριώτη μας.

Βαριέμαι αυτή την ανίατη ρουτίνα,

κι΄οσους κρυφοκοιτάνε πίσω απ' την κουρτίνα.

Αυτούς που ασταμάτητα επιμένουν

να ακούνε θα, θα, θα, και περιμένουν.

Εκείνους που με ευφράδεια αγορεύουν,

και τον σταυρό της κάλπης τους πρεσβεύουν.

Όσους γονυπετείς τρέχουν πριν τις εκλογές,

για να πάρει ο βουλευτής καινούργια Μερσεντές.

Όλους τους ''εργατοπατέρες'' που ποτέ δεν εργαστήκαν,

και τις ελπίδες και τα όνειρά τους καταχραστήκαν.

Αυτούς που δέχονται κάθε είδους εξευτελισμό,

αρκεί να εισπράξουν τον πολυπόθητο πακτωλό.

Και τέλος όσους λένε ότι αγωνίζονται, για της χώρας το καλό,

μα είναι πολυκόλακες δίχως όσιο και ιερό.

Από τον ανυπότακτο Διστομίτη Κ.Π.

Δείτε εδώ και το προηγούμενο ποίημα του.