Ένα ποίημα του Αργύρη Σφουντούρη

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ


Στο χέρι του παππού ο εγγονός βαδίζει
Κι ανάμεσα τους λείπει μια γενιά.
Ο εγγονός όλο ρωτά, γιατί αυτός ελπίζει
Να μάθει όλα της ζωής τα μυστικά.


Και στέκεται ο παππούς στού δρόμου τη γωνιά
Κι αναστενάζει. Κι ύστερα πάλι συνεχίζει
Το κουρασμένο βήμα του, γυρτός, αργά-
Μια έγνοια φαίνεται στην κόμη του ν’ ασπρίζει


Που χρόνια τώρα συνεχώς τον τυραννά.
Κι ο εγγονός στο χέρι του όλο ρωτά
Γιατί ο θάνατος τους νέους να θερίζει -.


Στο χέρι του παππού ο εγγονός βαδίζει
Και το κενό στη μέση του θυμίζει
Κάδρο χωρίς ζωγραφιά

 

Το ποίημα αυτό δημοσιεύεται στο βιβλίο της Καίτης Μανωλοπούλου ( Αναμνήσεις & Μαρτυρίες πενηντάχρονες ή άχρονες )

''Αναμνήσεις και μαρτυρίες-Πενηντάχρονες ή άχρονες''. Ένα βιβλίο της συμπατριώσσάς μας Καίτης Μανωλοπούλου.

Το 1994, στα πενήντα χρόνια απ' την σφαγή που διαπράχθηκε στο Δίστομο το 1944, ο Δήμος Διστόμου εξέδωσε το βιβλίο της Διστομίτισσας συγγραφέως Καίτης Μανωλοπούλου, με τον τίτλο ''Αναμνήσεις και μαρτυρίες πενηντάχρονες ή άχρονες'', και επειδή κοντεύει και η επέτειος της σφαγής του 2008, θα ήθελα να παραθέσω κάποιες φώτο και να πω κάποια πράγματα για το βιβλίο, καθώς και παράπονα για την Δημοτική αρχή που αδιαφορεί πλήρως για αυτά τα βιβλία.

Προχθές επισκέφθηκα το ''Μουσείο θυμάτων ναζισμού'' και βρήκα σημαντικές ελλείψεις που θα παραθέσω σε άλλο άρθρο γιατί τώρα θα αλλάξω θέμα. Ας αρχίσω λοιπόν απ' τα παράπονα. Απορώ ως πότε θα αδιαφορούν για τον πολιτισμό μας οι εκάστοτε τοπικοί άρχοντες. Διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο ιστορικό ή έστω ένα φυλλάδιο να πάρει μαζί του ο επισκέπτης, πόσω μάλλον στον χώρο του Δημαρχείου που εκεί είναι απαράδεκτα τα πράγματα.
Εγώ για ένα βιβλίο απ΄τα πολλά που έχουν γραφτεί από Διστομίτες και μη συγγραφείς κάνω λόγο σήμερα, κι αυτοί δεν τα έχουν καν συγκεντρωμένα και αμφιβάλλω αν τα ξέρουν κιόλας.

Δίστομο και κρασί περιληπτικά

Το Δίστομο απ' την αρχαιότητα ( βλέπε προηγούμενο άρθρο για τον περιηγητή Παυσανία και για το πρωτοχριστιανικό οινοποιείο ) μέχρι σήμερα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παραγωγή κρασιού εξαιρετικής ποιότητας λόγω ξηρού κλίματος αναγλύφου και εδάφους, που έχει να κάνει με ιχνοστοιχεία κι άλλους παράγοντες που είναι απαραίτητοι για ένα καλό κρασί και για την καλλιέργεια αμπελιών.

Το Διστομίτικο κρασί που τροφοδοτεί όλη την περιοχή, φημίζεται για την έντονη γεύση του, την ειδική επεξεργασία του και την χρωματική διαύγεια του.

Βέβαια υστερεί σε κάποια συναιτεριστική προσπάθεια διάδοσης του, εξ αιτίας πολλών παραγόντων που ελπίζω να πάψουν να το εγκλωβίζουν στα στενά όρια του, με την ανοχή βέβαια των παραγωγών!!!

Πρωτοχριστιανικό οινοποιείο στην θέση Βερβά ή Καστρί στο Δίστομο

Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που βγήκε στο φως μια πρωτοχριστιανική βιοτεχνική εγκατάσταση στο Δίστομο στην περιοχή Βερβά, όπου ακόμη και σήμερα είναι κατ' εξοχήν περιοχή με αμπέλια

*( βλέπε προηγούμενο άρθρο για τον Παυσανία ).
Η ανασκαφή έγινε επειδή περνούσε από εκείνο το σημείο ο αγωγός του φυσικού αερίου με επιβλέποντα αρχαιολόγο, γιατί όλη η ζώνη του Διστόμου και η ευρύτερη, μέχρι και λίγο έξω απ' αυτό, είναι αρχαιολογική.
Βρέθηκαν αποθηκευτικοί χώροι, κάποια νομίσματα, εργαλεία, ένα κόσμημα καθώς και κεραμιδωτοί τάφοι αλλά χωρίς κτερίσματα.
Αξιοσημείωτα είναι τα δάπεδα των δωματίων που το καθένα έχει κι άλλο σχέδιο.
Κρίμα που δεν ορίστηκε επισκέψιμος χώρος γιατί είναι ένα απ' τα σημαντικότερα ευρήματα. Πέρα απ' το Δημοτικό και το Γυμνάσιο Διστόμου, δεν το επισκέφτηκε κανείς.
Πρέπει επίσης να τονιστεί και η αδιαφορία του Δήμου όταν η εφορεία αρχαιοτήτων που υπαγόμαστε ζήτησε την βοήθεια του για συνεργασία. Αλλά είπαμε ο πολιτισμός με την κομματική μωροφιλοδοξία δεν συνάδει.

Μια μικρή περιγραφή

Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνεται βάση αποθηκευτικού χώρου του κρασιού και η υδρορροή.

Στην δεύτερη δείγμα τεχνικής του τοίχου που χωρίζει τα δωμάτια.

Στην τρίτη άλλος αποθηκευτικός χώρος και δείγμα δαπέδου.

Στην τέταρτη την πέμπτη και την έκτη η αποκάλυψη των τάφων και τα οστά.

Υπεύθυνη αρχαιολόγος ήταν η Άννα Λουκίδου.