Ο Παναγιώτης Κοτρόγιαννος από την ''ασφάλεια'' των επόμενων
γενιών, στοχάζεται, εμπνέεται και μετουσιώνει σε έναν ευαίσθητο λόγο τον πόνο
και τις λύπες που κουβαλά από τα βιώματα και τα ακούσματα για τον βασανισμένο
τόπο του - αλλά και την εμπειρία της δικής του ζωής.
Στην οπτικοποιημένη μεταφορά της ποιητικής Συλλογής ''Αγναντεύοντας το Δίστομο - Κίρφης Ωδές'' ( κυκλοφόρησε από τις
Εκδόσεις ''Κασταλία'') τις απαγγελίες των ποιημάτων του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου,
κάνουν οι ηθοποιοί Ειρήνη Μελά και Γιώργος Κάλτσας, ενώ προλογίζει ο Χρήστος
Παπανικολάου, αντιπρόεδρος του Μουσείου Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου.
Πρόκειται, όπως σημειώνει προλογίζοντας την έντυπη έκδοση
της Συλλογής η καθηγήτρια Ελένη Μπόκου, για τις ''αναζητήσεις'' ενός ανθρώπου
της διπλανής πόρτας : 'Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, που όταν όμως η
ψυχή φιλτράρει το πνεύμα, τότε φωτοβολεί την ύλη, ο νους απογειώνεται και η
σκέψη εξαϋλώνεται. Και παίρνει σβάρνα το σύμπαν για να συναντήσει την ελπίδα,
να συνομιλήσει με το πεπρωμένο, να ερωτοτροπήσει με τον χωροχρόνο, ν'
αγναντεψει κατάματα τον ήλιο, ν' αποκωδικοποιήσει τη γυναίκα, να θεοποιήσει την
αγάπη, να ψηλαφίσει την Ελλάδα, να υμνήσει, να ταξιδέψει, να δακρύσει...''
Εικόνες εθίμων,ζωής, καθημερινότητας,αγωνίας για το είναι,
για το πεπρωμένο, για την μάνα που έφυγε νωρίς...
Ωστόσο το ξεφύλλισμα της ποιητικής συλλογής - ορισμένα από
τα ποιήματα έχουν μελοποιηθεί - το Μαρτυρικό Δίστομο - και μοιραία η Σφαγή -
έρχεται και ξανάρχεται.Η αδικαίωτη - ακόμα! - Σφαγή, το έγκλημα κατά των αμάχων
που θέρισαν, εκείνο το ''λυπημένο δειλινό'' του Ιούνη, μέσα στο θέρο, ''οι ναζιστές , οι Ούνοι'', όπου ''ζωντανό δεν εστάθη
αμακέλευτο/μέσα στο αίμα το ατελεύτητο!''...
Ή παρακάτω:
''Διστομίτικος εσπερινός ανθρώπινων ηφαιστείων/βρέχει
ο ουρανός καταιγίδες αιμάτων,λυγμών δακρύων/ άνοιξαν του μίσους οι
καταπακτές/του πανικού των εικοσάρηδων οι λιμές ψυχές''... ''Στις
αυλές, στους κήπους, στους δρόμους, στις θύρες/κορμιά αστερώνες, λογχισμένες μοίρες/
φετιασμένες ανοιξιάτικες ζωές/από την εντρορατσιστών ξεραμένες ροές''..
Τι άλλο, τι διαφορετικό να περιμένει κανείς ''...από
τα παιδιά του Διστόμου/ που κρατάνε την θράκα του μέλλοντος/ κάτω από τις
στάχτες του παρόντος '', όπως σημειώνει επίσης προλογικά ο Στάθης Σταθάς.
Ενός μέλλοντος που το βρίσκει κανείς με πολλούς τρόπους μέσα
στους ευαίσθητους στίχους του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου. Για το αγαπημένο του
Δίστομο ειναι καθαρό :' 'Χείμαρρος Ιστορίας/Σπαθί ειρήνης
μυριόστομο/Δίκαιου και Ελευθερίας'' .Ενός δίκαιου - προσέξτε- ''
για όλους τους σφαγμένους της γης/για να πάψουν η ράτσα, το φύλο, το κέρδος/να
γεμίζουν τον κόσμο σταφύλια της οργής''.
Ο ίδιος ο Παναγιώτης Κοτρόγιαννος, γενικεύοντας, μας λέει για την
ποιητική του απόπειρα :''Γράφοντας προσπάθησα να κεντρίσω το ενδιαφέρον
και σαν την μύγα του Σωκράτη, να ξυπνήσω λίγο το πνεύμα της αποχαυνωμένης
κοινωνίας μας, για να δούμε τις αξίες του πνευματικού πoλιτισμού, η αξία του
οποίου δεν μετριέται ούτε με ...megapixels ούτε με ...megabytes...''.
ΕΔΩ η οπτικοποιημένη έκδοση της Συλλογής ''Αγναντεύοντας το Δίστομο - Κίρφης Ωδές'', με τις απαγγελίες των
ποιημάτων: https://www.youtube.com/watch?v=gto7k6k_oTk&feature=share
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου