α) Μορφές Δράσης
Με αφορμή την παρουσίαση
του βιβλίου της Νατάσας Βούλγαρη για τους «Διαλόγους
στο Λυκόφως» που έγινε πριν λίγο καιρό στην Θεσσαλονίκη και αποδείχθηκε
απολύτως επιτυχημένη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και
προβληματισμούς μου.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τόσο την
Νατάσα όσο και όλους αυτούς που συμμετέχουν και συνεισφέρουν στον ιδεολογικό
μας αγώνα, που σήμερα αναγκαστικά περιορίζεται στη δημοσίευση άρθρων και
βιβλίων.
Η ουσιαστική συζήτηση που έγινε στην εκδήλωση της
Θεσσαλονίκης που προανέφερα, οδηγεί σε σκέψεις και συμπεράσματα ευρύτερης
σημασίας. Όπως λ.χ. στη συνέχιση της προσπάθειάς μας με την «Σπίθα» με νέες
μορφές ιδεολογικής ζύμωσης και τελικά πολιτικού αγώνα. Θυμηθείτε τα λόγια με τα
οποία ξεκίνησα την ομιλία μου τον Δεκέμβρη του 2010: «Επιδιώκω ένα Κίνημα
Ιδεών…».
Όμως τι συνέβη μετά; Η πλειοψηφία των μελών μας θεώρησε την «Σπίθα» ως
μια συνιστώσα του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα να μην καταλάβουν τελικά
τίποτα για την πεμπτουσία των ιδεών και των προτάσεών μου (πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων) που ήταν και είναι αποκύημα μιας σχέσης δεκαετιών μέσα στην καρδιά
των ιδεών, των πρωτοβουλιών και των βιωμάτων της Αριστεράς (και όχι μόνο της
ελληνικής) από το 1942 έως σήμερα. Δεν κατάλαβαν όλοι αυτοί που τελικά μας
εγκατέλειψαν, ότι δεν ήμουν μόνο ένας απλός μαχητής αλλά ένας σκεπτόμενος
μαχητής, που είχε εξ αρχής την ικανότητα μιας ουσιαστικής αυτοκριτικής.
Αυτή με βοήθησε να κρίνω τα γεγονότα μέσα και ταυτόχρονα έξω
και πάνω από τα γεγονότα, όχι για να αποδράσω αλλά για να τα κρίνω
αντικειμενικά και να προσπαθώ να τα αλλάξω κάθε φορά που πίστευα ότι οι
συνθήκες είναι πρόσφορες για αλλαγή.
Υπήρξε δηλαδή συνειδητή μου επιλογή ο ρόλος του ελεύθερου
διανοητή και μαχητή της Αριστεράς εν γνώσει των μεγάλων κινδύνων που
ανελάμβανα. Κι αυτό γιατί είχα την πεποίθηση ότι η αποδοχή οποιασδήποτε θέσης
στην κομματική ιεραρχία θολώνει την σκέψη και την στάση, είτε είναι κάποιος
απλό μέλος είτε αρχηγός, γιατί γίνεται ουσιαστικά συντηρητικός, γεγονός που δεν
του επιτρέπει να ακολουθεί πιστά τον βηματισμό της ζωής και της ιστορίας,
ειδικά σε εποχές που ο βηματισμός γίνεται καλπασμός. Γιατί η Αριστερά πρέπει να
προηγείται ιστορικά και να ανοίγει δρόμο στο μέλλον. Ειδεμή δεν έχει λόγο
ύπαρξης.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Το μοντέλο μιας σύγχρονης «Σπίθας»
το βλέπω σε δύο περιπτώσεις: α) στις βασικές (Δίκτυο σπιθών ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.
& Θεοδωρακισμός, Προσωπική Ιστοσελίδα)
και στις υπόλοιπες ιστοσελίδες που προβάλλουν την αληθινή ιδεολογία της
«Σπίθας» και β) στο μοντέλο της ανοιχτής συζήτησης σαν αυτή που έγινε στην
Θεσσαλονίκη.
Έχω στα χέρια μου τα δύο βιβλία που προανέφερα (Διάλογοι
στο Λυκόφως & Συνοπτική
Παρουσίαση), καθώς και την παρουσίαση
από μέρους και πάλι της Νατάσας Βούλγαρη του βιβλίου μου για την «Μουσική»,
που κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση πρόσφατα. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσουν και οι
«Μονόλογοι στο Λυκαυγές». Υπάρχει δηλαδή πολύ υλικό για ιδεολογική ζύμωση με
τους δυο τρόπους που ανέφερα πιο πάνω. Ειδικά για τις δημόσιες ζυμώσεις, θα
ήθελα να βοηθήσουν όλοι όσοι συμμερίζονται τις σκέψεις αυτές, ώστε οι ζωντανές
και πάντα επίκαιρες ιδέες της «Σπίθας» να διαδοθούν όσο γίνεται πιο πλατειά.
Τώρα σας στέλνω (και στις ιστοσελίδες μας) ένα «Όραμα» για
το μέλλον της χώρας μας. Τόσο η «Ουδετερότητα»
όσο και το «Όραμα» αυτό μπορεί σήμερα να έχουν την μορφή της Ουτοπίας. Όμως
ποιο μεγάλο βήμα της ανθρωπότητας δεν υπήρξε, πριν πραγματοποιηθεί, μια μεγάλη
Ουτοπία; Ας μη φοβηθούμε λοιπόν τη λέξη «Ουτοπία». Άλλωστε ο πρωταγωνιστικός
ρόλος της Αριστεράς στην οποία αναφέρθηκα και πριν, τι άλλο θα πρέπει να είναι
παρά η προσπάθεια για την πραγματοποίηση μιας Ουτοπίας; Ας ονομάσουμε λοιπόν τη
νέα μορφή της «Σπίθας» που αναγεννάται, ένα Κίνημα Οράματος και Ουτοπίας.
.
β) Πρόταση
Έχω ήδη μιλήσει γι’ αυτό που κατά τη γνώμη μου αποτελεί την
τελική, οριστική, σωτήρια λύση του Εθνικού μας Προβλήματος, την Ουδετερότητα.
Σήμερα θα αναφερθώ στην τωρινή, την ενδιάμεση λύση που θα επιτρέψει στο σκάφος
ΕΛΛΑΣ να αποφύγει μια για πάντα τους υφάλους και να μπει σε μια ρότα που θα μας
οδηγήσει σε ήρεμες θάλασσες και από κει στο τελικό λιμάνι.
Όπως το έχουμε πει από την πρώτη στιγμή, απαιτείται:
α) Αναθεώρηση του Μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου
και που στη συνέχεια δέχθηκαν να το εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις που
ακολούθησαν. Με την αναθεώρηση αυτή θα πρέπει να ζητήσουμε να διαχωριστούν οι
οικονομικοί όροι από τους εθνικούς. Όπως γίνεται σε κάθε οικονομική συμφωνία, ο
Δανειστής αρκείται να στηριχθεί για την εξασφάλισή του σχετικά με την εξόφληση
του χρέους στους τόκους που θα συμφωνηθούν. Γιατί είναι πράγματι πρωτοφανές να
απαιτούνται ως εγγύηση για την εξόφληση του χρέους η Εθνική Αυτοτέλεια και το
σύνολο του Εθνικού Πλούτου με την απαγόρευση οικονομικών σχέσεων με άλλες
χώρες.
β) Λογική προθεσμία μερικών ετών για την τελική ολοκληρωτική
εξόφληση του Χρέους. Με ποιες εγγυήσεις; Μα με όλες που προβλέπονται στις
σχέσεις μεταξύ Δανειστών και Δανειζομένων έως σήμερα διεθνώς.
γ) Οικονομικές Πηγές από τις οποίες θα έπρεπε να αντλήσουμε
για την επιβίωση και την ανάπτυξη της χώρας, καθώς και την εξόφληση του Χρέους:
Εκμετάλλευση και συνεκμετάλλευση του επίγειου, υπόγειου και υποθαλάσσιου
πλούτου της χώρας.
δ) Στο αρνητικό επιχείρημα που θα μπορούσε να διατυπωθεί από
κάποιους, δηλαδή την στάση της Τουρκίας, η απάντηση είναι η εξής: 1. Υπάρχει
έδαφος συνεννόησης μεταξύ των δύο χωρών εφ’ όσον και τα δύο μέρη συμφωνούν στα
πραγματικά δεδομένα και δέχονται το διεθνές δίκαιο. 2. Στην περίπτωση του
υποθαλάσσιου πλούτου θα υπάρχει η ασπίδα των συμφερόντων των μεγάλων ξένων
εταιριών με τις οποίες θα είχαμε συμφωνήσει για την από κοινού εκμετάλλευση του
πλούτου της δικής μας ΑΟΖ με κοινοπραξίες.
Τι θα συμβεί μετά; Ας δούμε δύο εκδοχές:
α) Οι Δανειστές συμφωνούν μαζί μας και επομένως οι
οικονομικές μας σχέσεις δηλαδή η ροή του ξένου χρήματος συνεχίζει ομαλά έως τη
στιγμή που θα υπάρξουν τα έσοδα από την εκμετάλλευση του δικού μας πλούτου.
Δυστυχώς αυτό με τα σημερινά δεδομένα δεν φαίνεται να είναι ούτε καν πιθανό.
β) Οι Δανειστές μας αρνούνται την πρότασή μας για
απεμπλοκή μας από τις δεσμεύσεις εθνικού χαρακτήρα και σταματά η ροή χρήματος
στο μεσοδιάστημα (ως τη στιγμή που θα έχουμε τα έσοδα από την εκμετάλλευση του
δικού μας πλούτου). Εδώ μπαίνει το στοιχείο της ρήξης. Το ερώτημα είναι αν θα
είναι μόνο οικονομική ή θα συμπεριλάβει και τη θέση μας στην Ευρώπη. Η απάντησή
μας θα πρέπει να είναι ότι εμείς θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη και ζητάμε
μόνο την αποδέσμευσή μας από τους μειωτικούς (και επονείδιστους) όρους που
έχουν σχέση με την Εθνική μας Αυτοτέλεια και τον Εθνικό μας Πλούτο. Τότε:
1. Αν
η Ευρώπη δεχθεί τον διαχωρισμό ανάμεσα σε οικονομικούς και εθνικούς λόγους, θα
έχουμε τα χέρια λυμένα για να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ και να προχωρήσουμε ελεύθερα
σε οικονομικές σχέσεις και κοινοπραξίες με άλλες χώρες.
2.
Εάν αντίθετα η Ευρώπη θελήσει να μας τιμωρήσει, που δυστυχώς δεν είναι καθόλου
απίθανο, τότε τα πράγματα γίνονται σοβαρά.
Γι’ αυτό, την απόφαση πριν από το πρώτο κιόλας βήμα θα
πρέπει να την πάρει ο Ελληνικός Λαός, που πρέπει να κληθεί να εκφράσει την
γνώμη του με ένα Δημοψήφισμα.
Επειδή πιστεύω ότι η πρότασή μας είναι λογική και γίνεται με
μεγάλη ευθύνη, είμαι βέβαιος ότι οι Λαοί της Ευρώπης θα αντιδράσουν θετικά για
μας, φτάνει να ενημερωθούν σωστά.
Στην περίπτωση που ο Ελληνικός Λαός αποφασίσει την ρήξη,
τότε θα υπάρχει θέμα οικονομικής επιβίωσης στο διάστημα που θα μεσολαβήσει
μέχρις ότου η εκμετάλλευση των εθνικών μας πόρων μας επιτρέψει να γίνουμε αυτοδύναμοι.
Επομένως θα πρέπει να έχουμε μελετήσει σοβαρά την δυνατότητα να δοθεί
προκαταβολή από αυτούς με τους οποίους θα έρθουμε σε συμφωνία για την κοινή
εκμετάλλευση των εθνικών μας πόρων.
Αυτό είναι το δικό μου Όραμα και πιστεύω ότι ο Ελληνικός Λαός
θα το αγκαλιάσει με μία προϋπόθεση: Να υπάρξει εθνική συμφωνία κορυφής.
Αθήνα, 12.2.2017
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου