Πηγή/Αναδημοσίευση: Στό κόκκινο
"Ζητώ συγγνώμη κι απ' τα δικά μου κορίτσια, απ' τα δικά μας παιδιά, που δεν θα γνωρίσουν την καλύτερη τους φίλη"
Όταν άρχισα να σκιτσάρω την μητέρα με το κοριτσάκι στην αγκαλιά, θύματα
που τα σκότωσε την πρώτη φορά το ελληνικό κράτος και την δεύτερη ο
υπουργός εμπορικής ναυτιλίας, δεν μπορούσα να φανταστώ την ομοιότητα με
την πραγματικότητα. Είδα όμως την φωτογραφία του Τούρκου δύτη με το
μικρό νεκρό κοριτσάκι στην αγκαλιά και με σοκάρισε. Πως διάολο τα
μαλάκια της κοτσίδα να κρέμονται πίσω απ” το κεφαλάκι της, όπως στο
σκίτσο; Ζητώ συγγνώμη για το σκίτσο, ζητώ συγγνώμη απ” αυτή τη ζωούλα
που δεν άνθισε, ζητώ συγγνώμη απ” τα μαλλάκια της που δεν θα μεγαλώσουν
κι απ” τη μάνα της που δεν θα τα ξαναπλέξει. Ζητώ συγγνώμη που είμαι
Έλληνας, που δεν έχω πια ούτε ηθική, ούτε πολιτισμό. Ζητώ συγγνώμη κι
απ” τα δικά μου κορίτσια, απ” τα δικά μας παιδιά, που δεν θα γνωρίσουν
την καλύτερη τους φίλη, που έκανε το ταξίδι της ελπίδα για να έρθει
κοντά μας. Δίνω μια υπόσχεση: Θα σας μισώ για πάντα, κούφια ανδρείκελα
της εξουσίας, παράσιτα της κοινωνίας, κουφάρια της ζωής. Είστε πεθαμένοι
κι ας μην το ξέρετε. Κάθε μέρα θα σας πνίγει όλο και περισσότερο η
βρεγμένη πλεξούδα της κόρης που έχασα.
 |
| του kenimak |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου