Όπως είπα πριν από δύο μέρες, θα ασχοληθούμε με τον καθαρόαιμο Διστομίτη Δανιήλ Γαμβρίλη.
Τον γνωρίζουμε απ' τον πρώτο όροφο του παλαιού Δημοτικού Σχολείου ( Νυν πνευματικό κέντρο. Ο δεύτερος όροφος ανήκει στον Γεώργιο Λουκά Μπάρλο, άλλον Διστομίτη ευεργέτη ), κι απ' την πλατεία Δανιήλ Γαμβρίλη ( Κάτω πλατεία-Ένα τμήμα της ).
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
( Σύμφωνα με το βιβλίο που φαίνεται στην εικόνα )
ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ
ΥΠΟ Δ.ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
''Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γαμβρίλης, κατά κόσμον Νικόλαος Γαμβρίλης, γιος του Λουκά και της Αμαλίας γεννήθηκε στην γραφική Κωμόπολη του Διστόμου, νομού Αττικής και Βοιωτίας της Ελλάδος , την 12 Φεβρουαρίου του 1885.
Σε ηλικία πέντε ετών τάχθηκε , λόγω κλονισμού της υγείας του, και αφιερώθηκε από την λίαν ευσεβή μητέρα του στην Ιερά Αυτοκρατορική Μονή του Οσίου Λουκά όπου μόναζε ο αδερφός της Μιχαήλ Οικονόμου.
Τα πρώτα γράμματα και τις πρώτες χριστιανικές αρχές και βάσεις, διδάχθηκε από τον Ιερομόναχο Διστομίτη Δανιήλ Κίνια όπου διέμενε εκεί.
Έπειτα φοίτησε στα Ελληνικά σχολεία Αράχωβας και Λιβαδειάς απ' τα οποία αποφοίτησε τιμητικώς και εγγράφηκε για ανώτερες σπουδές στο 2ο Γυμνάσιο Πατρών.
Λόγοι όμως ανώτεροι της θέλησης του τον εξανάγκασαν να διακόψει τις περαιτέρω σπουδές του και να επανέλθει στη Μονή της μετανοίας του στην οποία έγινε μοναχός το σωτήριο έτος 1910 με το εκκλησιαστικό όνομα Δανιήλ.
Την 4η Σεπτεμβρίου 1912, σταθμός σημαντικός στον μετέπειτα δρόμο της ζωής του, εκπληρώθηκε ο πόθος της φίλτατης μητέρας του.
Χειροτονήθηκε Ιεροδιάκων από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Συνέσιου στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και τοποθετήθηκε για υπηρεσία στον Μητροπολιτικό Ναό της Λιβαδειάς.
Στην θέση παρέμεινε για δύο χρόνια μετά το πέρας των οποίων επέστρεψε και πάλι στην Μονή από όπου προερχόταν, έχοντας διορισθεί Σύμβουλος.
Την 18 του μηνός Δεκεμβρίου του 1916 χειροτονήθηκε από τον ίδιο τον Μητροπολίτη, Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Εισοδείων της Θεοτόκου της Λιβαδειάς και διορίσθηκε το 1918 από το ηγουμενικού Συμβούλιο της μονής Ιερατικός Προϊστάμενος στο Μετόχι της Πάτρας όπου βρισκόταν εκεί Ναός τιμώμενος στο όνομα του Ευαγγελιστή Λουκά.
Αφού παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1921 διατάχτηκε από τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος αείμνηστο Δημήτριο Γούναρη, να μεταβεί στην Αμερική για σπουδαία Εθνική υπόθεση.
Αφού περατώθηκε η αποστολή του και βλέποντας την μέγιστη ανάγκη την οποία είχε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, παράτεινε την διαμονή του στην αρχή προσωρινά και έπειτα επ' αόριστον ακολουθώντας ως πιστός στρατιώτης τη φωνή της ιερατικής του συνείδησης και της Ελλάδας.
Η πρώτη κοινότητα στην οποία τοποθετήθηκε στην Αμερική σαν Ιερατικός Προϊστάμενος υπήρξε η Κοινότητα των Αγίων Πάντων της πόλης Joliet.
Ο Ναός που βρήκε τις πρώτες μέρες της τοποθέτησής του δεν ήταν πάρα μία ετοιμόρροπη οικία πρόχειρα επισκευασμένη.
Με την χαλύβδινη θέληση που τον διέκρινε και τον διακρίνει πάντοτε και με την βοήθεια, ηθική και υλική, των λίγων αλλά ευσεβών ενοριτών μετέβαλε εντός ολίγου την οικία αυτή σ' ένα ευπρεπή, ευπαρουσίαστο και αξιοζήλευτο οίκο του Θεού με συμπλήρωμα απαραίτητο ένα Ελληνικό απογευματινό Σχολείο.
Έχοντας βάση την Κοινότητα του Joliet, μετέβαινε τακτικά στην γειτονική πόλη του Kankakkee στην οποία κατόπιν τεράστιων προσπαθειών συγκέντρωσε τους διασκορπισμένους απόδημους Έλληνες αδερφούς μας και έκτισε με την βοήθεια τους τον εκεί περικαλή Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως και Ελληνικό Σχολείο στο οποίο μάλιστα δίδαξε για μεγάλο διάστημα.
Αφού υπηρέτησε στην Κοινότητα Joliet με επιτυχία μετατέθηκε τον Μάιο του 1927 και τοποθετήθηκε Ιερατικός Προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου, δεύτερου ναού της Κοινότητας της Αγίας Τριάδας τότε, στον οποίο βρίσκεται και σήμερα προσφέροντας συνεχώς και αδιαλείπτως τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Αφού τοποθετήθηκε σαν Ιερατικός προϊστάμενος μιας νέας Κοινότητας βρέθηκε μπροστά σε ένα παμπάλαιο και ακαλαίσθητο κτίριο το οποίο έφερε το όνομα ναός, μ' εκκλησίασμα σχεδόν ανύπαρκτο όμως δεν έχασε ποτέ το θάρρος και την πίστη του.
Με την βοήθεια του Προστάτη της Εκκλησίας του, του Αγίου Νικολάου, και του Παντοδύναμου Θεού μας, και αφού αγωνίστηκε με πολλούς τρόπους κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να ανυψώσει την Κοινότητα, χωρίς υπερβολή απ΄το μηδέν στο ζενίθ, και να καταστήσει σεβαστή και υπολογίσιμη σε όλους τους ομογενείς της πόλης του Σικάγου και γενικώς της Αμερικής.
Στην θέση του παμπάλαιου κτιρίου που παρέλαβε για ναό από την γειτονική Κοινότητα της Αγίας Τριάδος ανύψωσε με την βοήθεια των υπέροχων σε ψυχικό και ηθικό κόσμο ενοριτών του τον ωραιότερο από απόψεως εσωτερικής διακόσμησης και ρυθμού Ναό.
Δημιούργησε Ελληνικό απογευματινό Σχολείο, με άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό, και 100 - 150 μαθητές ετησίως, το οποίο διεύθυνε με επιτυχία επί είκοσι χρόνια.
Παράλληλα με το Ελληνικό Σχολείο δεν ξέχασε να οργανώσει και θαυμάσιο Κατηχητικό στο οποίο οι νεαροί βλαστοί της ενορίας λάμβαναν και λαμβάνουν τα πρώτα φώτα, τις πρώτες βάσεις της Ορθόδοξης Πίστης και των Εθνικών μας Παραδόσεων.
Εργάτης ακούραστος έδωσε τον εαυτό του, την ψυχή του, ολοκληρωτικά στην Κοινότητα του Αγίου Νικολάου. Είναι πολλοί οι ενορίτες του από τους παλαιότερους που τον θυμούνται την εποχή της ανοικοδόμησης του Ιερού Ναού, με το μυστρί στο χέρι και τους ασβέστες στο πρόσωπο και στα μαλλιά, να βοηθάει κι αυτός εργάτης μες τους εργάτες στο δύσκολο έργο του κτισίματος.
Και είναι ακόμα πολλοί που τον είδαν σαν φάντασμα μέσα στις άγριες νύχτες του χειμώνα να γυρνά από πόρτα σε πόρτα για να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό που απαιτείτο για να πληρωθεί το χρέος της ανοικοδόμησης.
Τον ενορίτη του δεν συνήθιζε να τον βλέπει μόνο όταν είχε ανάγκη η Εκκλησία.
Τον έβλεπε πάντοτε και τον παράστεκε σαν στοργικός πατέρας στις εργασίες του, στα προβλήματά του, στην οικογένειά του και γενικά σε όλη την κοινωνική ζωή του σαν να ήταν κάτι δικό του, κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Έφθανε πάντοτε την ώρα που την είχε ανάγκη είτε οικονομικά είτε ηθικά.
Την άρνηση δεν την είχε ακούσει κανείς ακόμα από το στόμα του.
Πάντα είναι έτοιμος να δώσει κι από το υστέρημά του ακόμα, εάν δεν είναι αρκετά τα περισσεύματα.
Με την πίστη βαθιά ριζωμένη στην γεμάτη αγάπη και καλοσύνη ψυχή του, έφτιαξε το σημερινό μεγαλούργημα της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου που όλοι μας καμαρώνουμε και θαυμάζουμε ατενίζοντας το.
Αφού αναγνωρίστηκε η μεγάλη του αξία απ' τους ανωτέρους του διορίστηκε και υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού μας στην Αμερική σε πολλές καίριες θέσεις και δη ως Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος της 2ης Επισκοπικής Περιφέρειας έχοντας αποσπάσει τους επαίνους των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων Αμερικής κ.κ Αθηναγόρα νυν Πατριάρχη, του αείμνηστου κυρίου Μιχαήλ και σήμερα του Σεβασμιότατου κ.κ Ιακώβου.
Χαρακτηριστικό επίτευγμα της δημιουργικής του δραστηριότητας θα παραμείνει ο τρόπος της αγοράς του Σχολικού συγκροτήματος όπου σήμερα στεγάζονται, το Ελληνικό Σχολείο << Ο Όμηρος >> το Κατηχητικό Σχολείο, και η αίθουσα των διασκεδάσεων. Νομίζουμε πως αξίζει τον κόπο να το αναφέρουμε.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου, μερικοί ευκατάστατοι ενορίτες της Κοινότητάς του λάμβαναν ένα λακωνικό τηλεγράφημα στο οποίο παρακαλούνται να προσέλθουν σε συνεδρίαση για κάποια σπουδαία και σοβαρή υπόθεση.
Όταν μετέβησαν στον τόπο που τους είχε καθοριστεί βρήκαν τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη τους Δανιήλ Γαμβρίλη να τους προσμένει ανυπόμονα. Χωρίς να χάσει καιρό αμέσως τους ανάπτυξε τον σκοπό του και τα σχέδια του.
''Χρειαζόμαστε ,τους είπε, ένα Σχολικό συγκρότημα για τα παιδιά μας για το μέλλον της φυλής μας και τώρα μας παρουσιάστηκε η ευκαιρία.
Από μας εξαρτάται η αγορά του ή μη. Δεν πρέπει να ολιγωρήσουμε.''
Πρώτος δε κατέθεσε δωρεάν απ' το υστέρημα του 2000 δολάρια για την αγορά αυτή.
Το παράδειγμα του μιμήθηκαν αμέσως και οι 21 παρευρεθέντες και έτσι σε μία και μόνο νύχτα συγκεντρώθηκε το ποσό των 31000 δολαρίων στο οποίο συμπληρώθηκαν την επόμενη
24000 δολάρια ακόμα τα οποία δόθηκαν για την άμεση αγορά του τόσου υπέροχου κτιριακού συγκροτήματος των Σχολείων μας και των κοινοτικών αιθουσών μας.
Νομίζουμε ότι αυτή η ενέργεια του θα παραμείνει πάντοτε στην ιστορία του Ελληνισμού της Αμερικής ως φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Στην Κοινότητά μας οργάνωσε μια άριστη σε δράση Φιλόπτωχη Αδελφότητα η οποία πολλές φορές βοήθησε τους φτωχούς και αδύνατους όπως και την Εκκλησία, τον Σύνδεσμο Νεανίδων ''Ζωοδόχος Πηγή'', την Ιερά Φλόγα των Νέων, την χορωδία η οποία είναι μία απ' τις καλύτερες του Σικάγου και το Ladies Auxiliary.
Σοβαρό έργο του αριστούργημα όπως εκτιμήθηκε και η δημιουργία της τόσο υπέροχης κινηματογραφικής ταινίας The Grecian Panorama. Όσοι παρακολούθησαν την ταινία αυτή οφείλουν να ομολογήσουν την τεράστια αξία της τόσο από θρησκευτικής όσο και εθνικής άποψης.
Μέσα σε δύο ώρες ο θεατής μπορεί να δει τόσα όσα δεν θα μπορούσε να δει μέσα σε ένα χρόνο περιοδείας.
Ταυτόχρονα με την Κοινότητα του Αγίου Νικολάου οργάνωσε και την γειτονική Κοινότητα του Αγίου Σπυρίδωνα Σικάγου. Οι παλιότεροι ενορίτες αυτής της κοινότητας τον θυμούνται με συγκίνηση και δεν αφήνουν ευκαιρία που να μη του εκδηλώσουν έμπρακτα την απέραντη ευγνωμοσύνη τους.
Χαρακτήρας ανήσυχος και δημιουργικός όπως είναι δεν περιορίστηκε μόνο στον εκκλησιαστικό τομέα αλλά επεκτάθηκε και στον εθνικό και κοινωνικό.
Στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Πατρίδα μας η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από το τέλμα των βαρβάρων κατακτητών του Άξονα Ιταλών και Γερμανών, κατέστη λόγω της θέσης του ως Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος, Πρόεδρος διαφόρων επιτροπών οι οποίες αγωνίστηκαν για την αναγνώριση των δικαίων της μαρτυρικής Πατρίδας μας και την οικονομική ανόρθωση της.
Ίδρυσε την ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδος και κατέστη για καιρό ύπατος Πρόεδρος της.
Στην διάρκεια της Προεδρίας του διενεργήθηκε έρανος και στάλθηκαν τρία φορητά νοσοκομεία στους τρεις νομούς της Στερεάς Ελλάδος.
Σε συνεργασία με το τμήμα Αθανάσιος Διάκος της Νέας Υόρκης φρόντισε και στάλθηκαν στα νοσοκομεία Άμφισσας και Λάρισας νοσοκομειακά ήδη και μηχανήματα αξίας 17000 δολαρίων.
Μ' αυτά τα έξοδα ανοικοδόμησε στον τόπο της γέννησης του το Δίστομο και στην μνήμη των γονέων του αρτιώτατο Δημοτικό Σχολείο το οποίο σήμερα θαυμάζεται απ΄όλους.
Βοήθησε κάθε καλλιτεχνική κίνηση συνολικά και μεμονωμένα γιατί πίστευε και πιστεύει ότι ο εκάστοτε καλλιτέχνης δίνει ολοκαύτωμα τον εαυτό του για την εμφάνιση της φυλής μας στο εξωτερικό.
Η εθνική και κοινωνική του αυτή δράση τιμήθηκε δεόντως γι αυτό κι Βασιλιάς των Ελλήνων Παύλος ο Ά ευδόκησε και απένειμε σ' αυτόν τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Γεωργίου του Ά, ο δε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας τον τίμησε με το Πατριαρχικό Οφφίκιο.
Με απόφαση της Συνόδου κατέστησε τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πατριαρχικό Σταυροπηγιακό προσκύνημα στην Αμερική και έδωσε στον ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γαμβρίλη το δικαίωμα να φέρει κατά τις ιερές ακολουθίες Μανδύα και Ποιμαντορική ράβδο.
Επίσης και πάρα πολλοί Αμερικάνοι επίσημοι τον έχουν τιμήσει επανειλημμένως για την δράση του στην Αμερικάνικη κοινωνία.
Με την ζωή του γεμάτη δράση έκανε και όλους τους γνωστούς του και τους ενορίτες του να τον μιμηθούν γι αυτό βλέπουμε σήμερα πολλούς ευκατάστατους ενορίτες να τον σέβονται και να τον εκτιμούν όχι ως Ιερέα τους αλλά ως ενισχυτή και καθοδηγητή τους.
Όποιος έτυχε για λίγο να ζήσει μαζί τους είδε την ζωή πολύ διαφορετικά. Ένοιωσε το αληθινό της νόημα και θέλει να ζήσει να χαρεί και να δημιουργήσει.
Απογοήτευση για τον Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γαμβρίλη δεν νομίζουμε να υπήρξε ποτέ γιατί δεν την είχε, δεν την χωρούσε η γεμάτη ζωτικότητα ψυχή του.
Και σήμερα ακόμα πολλοί από μας στην ηλικία του νοιώθουμε τον εαυτό μας αποστρατευμένο από κάθε εκδήλωση της ζωής μας, γι' αυτόν όμως δεν ισχύει το ίδιο. Ακμαίος, θαρραλέος, ατενίζει το μέλλον λέτε και τώρα αρχίζει την ζωή. Εύγε του. Και μακάρι αυτό να γίνεται για πάντα για το καλό της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου η οποία φέτος γιορτάζει τα πενήντα χρόνια της ιερατικής του ζωής.
Χρόνια πολλά Αρχιμανδρίτα Δανιήλ Γαμβρίλη και ο παντοδύναμος Θεός να σε έχει πάντοτε γερό και δυνατό για να γιορτάσουμε μαζί και την εκατονταετηρίδα της διακονίας σου στην Εκκλησία''
Ο Δανιήλ Γαμβρίλης πέθανε το 1963.
Σε ηλικία πέντε ετών τάχθηκε , λόγω κλονισμού της υγείας του, και αφιερώθηκε από την λίαν ευσεβή μητέρα του στην Ιερά Αυτοκρατορική Μονή του Οσίου Λουκά όπου μόναζε ο αδερφός της Μιχαήλ Οικονόμου.
Τα πρώτα γράμματα και τις πρώτες χριστιανικές αρχές και βάσεις, διδάχθηκε από τον Ιερομόναχο Διστομίτη Δανιήλ Κίνια όπου διέμενε εκεί.
Έπειτα φοίτησε στα Ελληνικά σχολεία Αράχωβας και Λιβαδειάς απ' τα οποία αποφοίτησε τιμητικώς και εγγράφηκε για ανώτερες σπουδές στο 2ο Γυμνάσιο Πατρών.
Λόγοι όμως ανώτεροι της θέλησης του τον εξανάγκασαν να διακόψει τις περαιτέρω σπουδές του και να επανέλθει στη Μονή της μετανοίας του στην οποία έγινε μοναχός το σωτήριο έτος 1910 με το εκκλησιαστικό όνομα Δανιήλ.
Την 4η Σεπτεμβρίου 1912, σταθμός σημαντικός στον μετέπειτα δρόμο της ζωής του, εκπληρώθηκε ο πόθος της φίλτατης μητέρας του.
Χειροτονήθηκε Ιεροδιάκων από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Συνέσιου στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και τοποθετήθηκε για υπηρεσία στον Μητροπολιτικό Ναό της Λιβαδειάς.
Στην θέση παρέμεινε για δύο χρόνια μετά το πέρας των οποίων επέστρεψε και πάλι στην Μονή από όπου προερχόταν, έχοντας διορισθεί Σύμβουλος.
Την 18 του μηνός Δεκεμβρίου του 1916 χειροτονήθηκε από τον ίδιο τον Μητροπολίτη, Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Εισοδείων της Θεοτόκου της Λιβαδειάς και διορίσθηκε το 1918 από το ηγουμενικού Συμβούλιο της μονής Ιερατικός Προϊστάμενος στο Μετόχι της Πάτρας όπου βρισκόταν εκεί Ναός τιμώμενος στο όνομα του Ευαγγελιστή Λουκά.
Αφού παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1921 διατάχτηκε από τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος αείμνηστο Δημήτριο Γούναρη, να μεταβεί στην Αμερική για σπουδαία Εθνική υπόθεση.
Αφού περατώθηκε η αποστολή του και βλέποντας την μέγιστη ανάγκη την οποία είχε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, παράτεινε την διαμονή του στην αρχή προσωρινά και έπειτα επ' αόριστον ακολουθώντας ως πιστός στρατιώτης τη φωνή της ιερατικής του συνείδησης και της Ελλάδας.
Η πρώτη κοινότητα στην οποία τοποθετήθηκε στην Αμερική σαν Ιερατικός Προϊστάμενος υπήρξε η Κοινότητα των Αγίων Πάντων της πόλης Joliet.
Ο Ναός που βρήκε τις πρώτες μέρες της τοποθέτησής του δεν ήταν πάρα μία ετοιμόρροπη οικία πρόχειρα επισκευασμένη.
Με την χαλύβδινη θέληση που τον διέκρινε και τον διακρίνει πάντοτε και με την βοήθεια, ηθική και υλική, των λίγων αλλά ευσεβών ενοριτών μετέβαλε εντός ολίγου την οικία αυτή σ' ένα ευπρεπή, ευπαρουσίαστο και αξιοζήλευτο οίκο του Θεού με συμπλήρωμα απαραίτητο ένα Ελληνικό απογευματινό Σχολείο.
Έχοντας βάση την Κοινότητα του Joliet, μετέβαινε τακτικά στην γειτονική πόλη του Kankakkee στην οποία κατόπιν τεράστιων προσπαθειών συγκέντρωσε τους διασκορπισμένους απόδημους Έλληνες αδερφούς μας και έκτισε με την βοήθεια τους τον εκεί περικαλή Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως και Ελληνικό Σχολείο στο οποίο μάλιστα δίδαξε για μεγάλο διάστημα.
Αφού υπηρέτησε στην Κοινότητα Joliet με επιτυχία μετατέθηκε τον Μάιο του 1927 και τοποθετήθηκε Ιερατικός Προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου, δεύτερου ναού της Κοινότητας της Αγίας Τριάδας τότε, στον οποίο βρίσκεται και σήμερα προσφέροντας συνεχώς και αδιαλείπτως τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Αφού τοποθετήθηκε σαν Ιερατικός προϊστάμενος μιας νέας Κοινότητας βρέθηκε μπροστά σε ένα παμπάλαιο και ακαλαίσθητο κτίριο το οποίο έφερε το όνομα ναός, μ' εκκλησίασμα σχεδόν ανύπαρκτο όμως δεν έχασε ποτέ το θάρρος και την πίστη του.
Με την βοήθεια του Προστάτη της Εκκλησίας του, του Αγίου Νικολάου, και του Παντοδύναμου Θεού μας, και αφού αγωνίστηκε με πολλούς τρόπους κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να ανυψώσει την Κοινότητα, χωρίς υπερβολή απ΄το μηδέν στο ζενίθ, και να καταστήσει σεβαστή και υπολογίσιμη σε όλους τους ομογενείς της πόλης του Σικάγου και γενικώς της Αμερικής.
Στην θέση του παμπάλαιου κτιρίου που παρέλαβε για ναό από την γειτονική Κοινότητα της Αγίας Τριάδος ανύψωσε με την βοήθεια των υπέροχων σε ψυχικό και ηθικό κόσμο ενοριτών του τον ωραιότερο από απόψεως εσωτερικής διακόσμησης και ρυθμού Ναό.
Δημιούργησε Ελληνικό απογευματινό Σχολείο, με άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό, και 100 - 150 μαθητές ετησίως, το οποίο διεύθυνε με επιτυχία επί είκοσι χρόνια.
Παράλληλα με το Ελληνικό Σχολείο δεν ξέχασε να οργανώσει και θαυμάσιο Κατηχητικό στο οποίο οι νεαροί βλαστοί της ενορίας λάμβαναν και λαμβάνουν τα πρώτα φώτα, τις πρώτες βάσεις της Ορθόδοξης Πίστης και των Εθνικών μας Παραδόσεων.
Εργάτης ακούραστος έδωσε τον εαυτό του, την ψυχή του, ολοκληρωτικά στην Κοινότητα του Αγίου Νικολάου. Είναι πολλοί οι ενορίτες του από τους παλαιότερους που τον θυμούνται την εποχή της ανοικοδόμησης του Ιερού Ναού, με το μυστρί στο χέρι και τους ασβέστες στο πρόσωπο και στα μαλλιά, να βοηθάει κι αυτός εργάτης μες τους εργάτες στο δύσκολο έργο του κτισίματος.
Και είναι ακόμα πολλοί που τον είδαν σαν φάντασμα μέσα στις άγριες νύχτες του χειμώνα να γυρνά από πόρτα σε πόρτα για να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό που απαιτείτο για να πληρωθεί το χρέος της ανοικοδόμησης.
Τον ενορίτη του δεν συνήθιζε να τον βλέπει μόνο όταν είχε ανάγκη η Εκκλησία.
Τον έβλεπε πάντοτε και τον παράστεκε σαν στοργικός πατέρας στις εργασίες του, στα προβλήματά του, στην οικογένειά του και γενικά σε όλη την κοινωνική ζωή του σαν να ήταν κάτι δικό του, κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Έφθανε πάντοτε την ώρα που την είχε ανάγκη είτε οικονομικά είτε ηθικά.
Την άρνηση δεν την είχε ακούσει κανείς ακόμα από το στόμα του.
Πάντα είναι έτοιμος να δώσει κι από το υστέρημά του ακόμα, εάν δεν είναι αρκετά τα περισσεύματα.
Με την πίστη βαθιά ριζωμένη στην γεμάτη αγάπη και καλοσύνη ψυχή του, έφτιαξε το σημερινό μεγαλούργημα της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου που όλοι μας καμαρώνουμε και θαυμάζουμε ατενίζοντας το.
Αφού αναγνωρίστηκε η μεγάλη του αξία απ' τους ανωτέρους του διορίστηκε και υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού μας στην Αμερική σε πολλές καίριες θέσεις και δη ως Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος της 2ης Επισκοπικής Περιφέρειας έχοντας αποσπάσει τους επαίνους των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων Αμερικής κ.κ Αθηναγόρα νυν Πατριάρχη, του αείμνηστου κυρίου Μιχαήλ και σήμερα του Σεβασμιότατου κ.κ Ιακώβου.
Χαρακτηριστικό επίτευγμα της δημιουργικής του δραστηριότητας θα παραμείνει ο τρόπος της αγοράς του Σχολικού συγκροτήματος όπου σήμερα στεγάζονται, το Ελληνικό Σχολείο << Ο Όμηρος >> το Κατηχητικό Σχολείο, και η αίθουσα των διασκεδάσεων. Νομίζουμε πως αξίζει τον κόπο να το αναφέρουμε.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου, μερικοί ευκατάστατοι ενορίτες της Κοινότητάς του λάμβαναν ένα λακωνικό τηλεγράφημα στο οποίο παρακαλούνται να προσέλθουν σε συνεδρίαση για κάποια σπουδαία και σοβαρή υπόθεση.
Όταν μετέβησαν στον τόπο που τους είχε καθοριστεί βρήκαν τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη τους Δανιήλ Γαμβρίλη να τους προσμένει ανυπόμονα. Χωρίς να χάσει καιρό αμέσως τους ανάπτυξε τον σκοπό του και τα σχέδια του.
''Χρειαζόμαστε ,τους είπε, ένα Σχολικό συγκρότημα για τα παιδιά μας για το μέλλον της φυλής μας και τώρα μας παρουσιάστηκε η ευκαιρία.
Από μας εξαρτάται η αγορά του ή μη. Δεν πρέπει να ολιγωρήσουμε.''
Πρώτος δε κατέθεσε δωρεάν απ' το υστέρημα του 2000 δολάρια για την αγορά αυτή.
Το παράδειγμα του μιμήθηκαν αμέσως και οι 21 παρευρεθέντες και έτσι σε μία και μόνο νύχτα συγκεντρώθηκε το ποσό των 31000 δολαρίων στο οποίο συμπληρώθηκαν την επόμενη
24000 δολάρια ακόμα τα οποία δόθηκαν για την άμεση αγορά του τόσου υπέροχου κτιριακού συγκροτήματος των Σχολείων μας και των κοινοτικών αιθουσών μας.
Νομίζουμε ότι αυτή η ενέργεια του θα παραμείνει πάντοτε στην ιστορία του Ελληνισμού της Αμερικής ως φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Στην Κοινότητά μας οργάνωσε μια άριστη σε δράση Φιλόπτωχη Αδελφότητα η οποία πολλές φορές βοήθησε τους φτωχούς και αδύνατους όπως και την Εκκλησία, τον Σύνδεσμο Νεανίδων ''Ζωοδόχος Πηγή'', την Ιερά Φλόγα των Νέων, την χορωδία η οποία είναι μία απ' τις καλύτερες του Σικάγου και το Ladies Auxiliary.
Σοβαρό έργο του αριστούργημα όπως εκτιμήθηκε και η δημιουργία της τόσο υπέροχης κινηματογραφικής ταινίας The Grecian Panorama. Όσοι παρακολούθησαν την ταινία αυτή οφείλουν να ομολογήσουν την τεράστια αξία της τόσο από θρησκευτικής όσο και εθνικής άποψης.
Μέσα σε δύο ώρες ο θεατής μπορεί να δει τόσα όσα δεν θα μπορούσε να δει μέσα σε ένα χρόνο περιοδείας.
Ταυτόχρονα με την Κοινότητα του Αγίου Νικολάου οργάνωσε και την γειτονική Κοινότητα του Αγίου Σπυρίδωνα Σικάγου. Οι παλιότεροι ενορίτες αυτής της κοινότητας τον θυμούνται με συγκίνηση και δεν αφήνουν ευκαιρία που να μη του εκδηλώσουν έμπρακτα την απέραντη ευγνωμοσύνη τους.
Χαρακτήρας ανήσυχος και δημιουργικός όπως είναι δεν περιορίστηκε μόνο στον εκκλησιαστικό τομέα αλλά επεκτάθηκε και στον εθνικό και κοινωνικό.
Στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Πατρίδα μας η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από το τέλμα των βαρβάρων κατακτητών του Άξονα Ιταλών και Γερμανών, κατέστη λόγω της θέσης του ως Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος, Πρόεδρος διαφόρων επιτροπών οι οποίες αγωνίστηκαν για την αναγνώριση των δικαίων της μαρτυρικής Πατρίδας μας και την οικονομική ανόρθωση της.
Ίδρυσε την ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδος και κατέστη για καιρό ύπατος Πρόεδρος της.
Στην διάρκεια της Προεδρίας του διενεργήθηκε έρανος και στάλθηκαν τρία φορητά νοσοκομεία στους τρεις νομούς της Στερεάς Ελλάδος.
Σε συνεργασία με το τμήμα Αθανάσιος Διάκος της Νέας Υόρκης φρόντισε και στάλθηκαν στα νοσοκομεία Άμφισσας και Λάρισας νοσοκομειακά ήδη και μηχανήματα αξίας 17000 δολαρίων.
Μ' αυτά τα έξοδα ανοικοδόμησε στον τόπο της γέννησης του το Δίστομο και στην μνήμη των γονέων του αρτιώτατο Δημοτικό Σχολείο το οποίο σήμερα θαυμάζεται απ΄όλους.
Βοήθησε κάθε καλλιτεχνική κίνηση συνολικά και μεμονωμένα γιατί πίστευε και πιστεύει ότι ο εκάστοτε καλλιτέχνης δίνει ολοκαύτωμα τον εαυτό του για την εμφάνιση της φυλής μας στο εξωτερικό.
Η εθνική και κοινωνική του αυτή δράση τιμήθηκε δεόντως γι αυτό κι Βασιλιάς των Ελλήνων Παύλος ο Ά ευδόκησε και απένειμε σ' αυτόν τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Γεωργίου του Ά, ο δε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας τον τίμησε με το Πατριαρχικό Οφφίκιο.
Με απόφαση της Συνόδου κατέστησε τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πατριαρχικό Σταυροπηγιακό προσκύνημα στην Αμερική και έδωσε στον ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γαμβρίλη το δικαίωμα να φέρει κατά τις ιερές ακολουθίες Μανδύα και Ποιμαντορική ράβδο.
Επίσης και πάρα πολλοί Αμερικάνοι επίσημοι τον έχουν τιμήσει επανειλημμένως για την δράση του στην Αμερικάνικη κοινωνία.
Με την ζωή του γεμάτη δράση έκανε και όλους τους γνωστούς του και τους ενορίτες του να τον μιμηθούν γι αυτό βλέπουμε σήμερα πολλούς ευκατάστατους ενορίτες να τον σέβονται και να τον εκτιμούν όχι ως Ιερέα τους αλλά ως ενισχυτή και καθοδηγητή τους.
Όποιος έτυχε για λίγο να ζήσει μαζί τους είδε την ζωή πολύ διαφορετικά. Ένοιωσε το αληθινό της νόημα και θέλει να ζήσει να χαρεί και να δημιουργήσει.
Απογοήτευση για τον Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γαμβρίλη δεν νομίζουμε να υπήρξε ποτέ γιατί δεν την είχε, δεν την χωρούσε η γεμάτη ζωτικότητα ψυχή του.
Και σήμερα ακόμα πολλοί από μας στην ηλικία του νοιώθουμε τον εαυτό μας αποστρατευμένο από κάθε εκδήλωση της ζωής μας, γι' αυτόν όμως δεν ισχύει το ίδιο. Ακμαίος, θαρραλέος, ατενίζει το μέλλον λέτε και τώρα αρχίζει την ζωή. Εύγε του. Και μακάρι αυτό να γίνεται για πάντα για το καλό της Κοινότητας του Αγίου Νικολάου η οποία φέτος γιορτάζει τα πενήντα χρόνια της ιερατικής του ζωής.
Χρόνια πολλά Αρχιμανδρίτα Δανιήλ Γαμβρίλη και ο παντοδύναμος Θεός να σε έχει πάντοτε γερό και δυνατό για να γιορτάσουμε μαζί και την εκατονταετηρίδα της διακονίας σου στην Εκκλησία''
Ο Δανιήλ Γαμβρίλης πέθανε το 1963.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου