Η υποκρισία, το ψεύτικο στήσιμο και η δηθενιά των πασχαλανθρώπων επισκεπτών και φέτος!!

Τελείωσαν οι άγιες ημέρες και ο τόπος μας γέμισε από επισκέπτες. 

Ετεροδημότες που πατάν το πόδι τους ΜΟΝΟ κάθε Πάσχα στο Δίστομο, οι λεγόμενοι πασχαλάνθρωποι που θα τους δει κανείς σε ένα χρόνο από τώρα.

Ζηλεύω το ταλέντο των μεγάλων μας ευθυμογράφων και θεατρικών συγγραφέων που σκιαγραφούν πρόσωπα και χαρακτήρες. Που είσαι Σακελλάριε και Τσιφόρε τώρα.

Τα άτομα αυτά κατοικούν Αθήνα, δηλαδή μιάμιση ωρίτσα μακριά από εμάς. Γι αυτό έρχονται κάθε Πάσχα λόγω υπερβολικά μακρινής αποστάσεως!!! ( Τι να πει κανείς ).

Μιλάνε δυνατά όταν βγαίνουν έξω για καφέ και ποτό, για να ακουστούν. Για να ακούσουμε εμείς εδώ ότι μένουν στην Αθήνα.

Εμ βέβαια, στην Αθήνα εδώ οι κάτοικοι έχουν κατέβει μία φορά στην ζωή τους και άλλοι ποτέ. Που να αλλάζουν τρία αεροπλάνα, δύο τραίνα και ένα πλοίο. Είναι ταξίδι ζωής και ταλαιπωρίας. Δίπλα στην Αθήνα δεν είναι η California; Θα τρελλαθούμε με δαύτους!!

Πάντοτε φέρνουν επιτελείο με πολύ κόσμο, οι οποίοι δείχνουν συνεχώς με το δάχτυλο τον Παρνασσό και το χιονοδρομικό. Αυτό το επισκέπτονται πολλές φορές τον χρόνο. Είναι πιο κοντά απο κει η Αθήνα. Έχουν ανοίξει τούνελ από Πάρνηθα για χιονοδρομικό. Το δείχνουν και αναπολούν τις στιγμές που πέρασαν δίπλα στους πολιτικούς, στους τηλεστάρ και στους διάσημους gay μόδιστρους.

Οι πιο πολλοί απ' αυτούς που έχουν αισχρή και αλαζονική συμπεριφορά, είναι διορισμένοι από μεγάλα κόμματα, κατέβηκαν Αθήνα μετά από σπρώξιμο πολιτικού τους, στον οποίο θα είναι υποχρεωμένοι ως την τελευταία τους πνοή. 

Εδώ δεν τους έδινε σημασία ούτε η μάνα τους, γι αυτό έρχονται και ξεσπάνε βγάζοντας την χολή τους στον τόπο τους, νομίζοντας ότι έγιναν κάποιοι. 

Νομίζουν ότι αλλάζοντας προφορά και έχοντας ένα σπίτι στην Αθήνα, παύουν να είναι χωριάτες και ότι ολοκλήρωσαν τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Και είναι και παλιομοδίτες, γιατί το κόμπλεξ του επαρχιώτη και του πρωτευουσιάνου, σταμάτησε να υπάρχει την δεκαετία του ογδόντα.Τώρα έχουμε άλλα συμπλέγματα. Μόνο σε κάποιες ταινίες του 60' θα δει κανείς πειράγματα και διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων των πόλεων και της περιφέρειας.

Όταν είναι εδώ κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και πολλές φορές συνωμοτικά. 

Θυμούνται τον κύριο που τους διόρισε και συζητούν πάντα χαμηλόφωνα. Ρωτούν μήπως θέλει κάτι, αν είναι καλά, και ότι έχουν και παιδιά και ότι πρέπει κι αυτά να φτιαχτούν όπως φτιάχτηκαν αυτοί.

Τι πλάκα, θεέ μου! Πόσο προβλέψιμοι είναι επιτέλους. 

Σε μία κεντρική καφετέρια ήταν Διστομίτες πασοκοφτιαγμένοι κάτοικοι  που ΜΟΝΟ μεταξύ τους κάνουν παρέα ακόμη κι εδώ. Αντί να δουν κανέναν συγγενή ή κάποιον φίλο απ' τα παλιά, αυτοί έκαναν παρέα μεταξύ τους, μην τους ξεφύγει κανένα ρουμελιώτικο γλωσσικό ιδίωμα και γίνουν ρεζίλι οι άνθρωποι. Κάτσε ντε!

Στο ψήσιμο του αρνιού φέρνουν ή Αλβανό που τον πληρώνουν για να ψήνει, ή μοτέρ για αυτόματο γύρισμα της σούβλας. Τότε ποιό είναι το νόημα του λάκκου; Γιατί δεν το ψήνεις σπίτι σου το ρημαδιασμένο; Οι άλλοι οι φουκαράδες σηκώνονται από τα άγρια χαράματα, σταχτώνονται, λερώνονται και υποφέρουν, και ο κύριος εξ Αθηνών σκάει μύτη μετά τις έντεκα με καφέ και αξεσουάρ. Μπανάνα, ipod, το κλειδί απ' την ΒΜW κλπ.

Μονάχα η κόρη του ξέρει καλά την δουλειά. Η δροσερή κοπελίτσα που ξενύχτησε στην αγκαλιά κάποιου μαγκάκου που την ψώνισε. Και συ, μαλάκα, γλείψε τον ''διοριστή'' σου!!

Πω πω και πόσο κουραστικοί είναι:

- Τι κάνεις; ( Το νι σκληρό πρωτευουσιάνικο ) που βρίσκεσαι; Εδώ είσαι;

-Ναι φίλε εδώ

-Δεν πειράζει. Είναι δύσκολα εδώ; Πως περνάτε; Ο παρνασσός πόσα χιλιόμετρα είναι; Ακόμη αυτό το αμάξι έχεις; Παντρεύτηκες;

-Ρε σύρε μαρκαλίσ' ρε παλιοκ'τέ από δω. Π' μού ρθες και δεν μπορώ να βάνω τ' αμάξι μ΄ στ' θέση τ'

Τι υποκρισία ,θεέ μου. Σαν την Ελλάδα, που την Μεγάλη Παρασκεύη κάνουν οι νεοέλληνες δήθεν νηστεία και παίρνουν θλιμμένο ύφος, και μόλις χτυπάει η καμπάνα την Ανάσταση, αρχίσουν τα γυφτολαϊκά, τα κουνήματα και τα ιδρωμένα κορμιά μυρίζουν μασχαλίλα και ιδρωτίλα από τον γυφτοχορό. Είχαν στερηθεί άραγε τον χορό; Αφού εκεί που ζουν κάνουν κοσμική ζωή!! Έτσι δεν λένε; Μπερδεύτηκα τώρα. Έρχονται εδώ για να χορέψουν; Τουλάχιστον φέρτε και καμιά ωραία γκομενίτσα. Τι μου φέρατε εκέινον τον γυαλάκια τον γυναικωτό τον φλώρο;

Μία κοπελίτσα αρκετά ωραία, περπατούσε στον δρόμο και έλεγε:

-Αχ,Χριστούλη μου, βουναλάκια, Αχ τι ωραία. Αχ έχει σχολείο, και φούρνο. ε..οχι ..!! Έχει και μαγαζιά για καφέ. Δεν το πιστεύω..

Πιστεύουν ότι το ''Πάσχα στο χωριό'' θα βρούν κάνα μέρος όπου θα περπατάν πρόβατα στους δρόμους, λαγουδάκια που θα λένε ''happy easter'' στους επισκέπτες, και ότι εδώ δεν είναι τόπος που ζουν μόνιμα κάποιοι. Είναι μέρος που λειτουργεί μόνο Πάσχα. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Εντάξει εδώ μιλάμε για λύπηση και για Λάκη Λαζόπουλο κατευθείαν. Γιατί καθώς λέμε εμείς οι Διστομίτες ''Η μουρλαμάρα γιατρεύετ'. Η κ'ταμάρα όμως όχ'''.

Πλάκα έχουν και κάποια Διστομιτόπουλα από οικογένειες κυρίως αγροτικές που όσο ήταν εδώ ντρεπόντουσαν για την καταγωγή και το επάγγελμα τους, καθώς και οι ίδιοι οι γονείς τους, τους έδειχναν τον δρόμο για να φύγουν κι ας είχαν εδώ σίγουρο εισόδημα.

Αυτοί λοιπόν κάνουν ότι χασμουριούνται με το που βγαίνουν έξω, με το πρόσχημα ότι βαρέθηκαν γιατί όπως λένε ''Δεν παίζει κάτι'', ή κάνουν ότι σοκάρονται όταν ακούνε παρνασσίσια προφορά. Βλέπετε δεν την έχουν ξανακούσει ποτέ. Την άκουσαν για πρώτη φορά το Πάσχα που πέρασε. 

Και για να μην τρελλαθούμε. Δεν σημαίνει ότι όποιος φεύγει και πάει να ζήσει αλλού για να επιβιώσει γίνεται έτσι. Προς θεού. Μιλάμε για μία κατηγορία ανθρώπων μόνο, όχι για όλους. Είδαμε κι αυτούς που μένουνε εδώ.

Με το που ξεκουράζονται, τέλος, και με το που φαρμακώνουν το αρνί, μη τους είδατε. Εκεί που δεν χωράει να παρκάρει ούτε πατίνι, ξαφνικά άδειοι δρόμοι για να παρκάρει ελικόπτερο. Το μόνο που αφήνουν πίσω είναι βουλωμένες χέστρες.

Άντε και τ' χρόν'. Μην αστοχήσ'τε. Θα σας ματαϊδώ ξαργού για να σας ματακράξω..και τώρα άρατα και πύρατα...

Επιτέλους, αδερφέ, ακούω ρουμελιώτικη προφορά. Για μία στιγμή νόμιζα ότι το Δίστομο κατελήφθη από αλλοτρίους. Επιτέλους

ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΕΔΩ Προηγούμενο άρθρο ή μπείτε στις ετικέτες με τίτλο ''Αρχοντοχωριάτες''

ΥΓ: Φίλε Γιώργο, πόσο αξίζεις τελικά. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στην οικογένεια, είναι αριστοκρατία. Ξέρεις εσύ!