Πριν λίγες μέρες, μετά από ένα έντονο επεισόδιο με κάποιον, ένεκα μουσικών γούστων και όχι μόνο, αλλά και προτίμησης ανθρώπων βάσει εμπειριών αλλά και ενστίκτου, κατάλαβα ότι είμαι πολύ μόνος τελικά. Πιό πολύ απ' όσο περίμενα.
Έγραψα λοιπόν σε κάποια προσωπική μου σελίδα:
''Σιχάθηκα την ψευτιά,την υποκρισία και την ευτέλεια. Είμαι κατηγορούμενος επειδή δεν είμαι ευτελής, ή μάλλον που προσπαθώ να μην είμαι ευτελής...''
Αλλά το πιο ωραίο ήταν μια απάντηση. Η απάντηση της φίλης μου ( επέτρεψε μου να σε θεωρώ φίλη ), της Γενοβέφας Χουστουλάκη:
'' Εκτίθεμαι σε όποια απογοήτευση, πρόκληση, μελαγχολία και χαρά, διαίρεση και επανένωση, λύπη και ευφορία συνεχίζει να με συγκινεί και να με αφοπλίζει. Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι σαν πολλά ακόμα εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΩ...Είμαι μια σειρά από ιδιότητες που αρνούμαι να μου αποδίδονται, επειδή έτσι πρέπει...ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ! ΤΙΠΟΤΑ ΜΗ ΣΕ ΛΥΓΙΖΕΙ ΑΝ ΣΕ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝΕΙ...''
Τέλος μου αφιέρωσε ένα υπέροχο τραγούδι ερμηνευμένο απ' τον αγαπημένο μου τον Γρηγόρη τον Μπιθικώτση, και με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Σας το αφιερώνω κι εγώ με τη σειρά μου:
ΠΗΡΕΣ ΑΠ' ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ( 1969 )
ΣΤΙΧΟΙ - ΜΟΥΣΙΚΗ : ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου