Ενας Δον Κιχώτης στο Δίστομο

Πηγή/αναδημοσίευση: iparnassos

Τι είναι αυτό που σε κάνει ποιητή η συγγραφέα; ‘Ενα ερώτημα που απαρτίζεται από πάρα πολλές συνιστώσες και είναι δύσκολο να απαντηθεί με ακρίβειας όσο και με σαφήνεια.

Ο Συγγραφέας Παναγιώτης Κοτρόγιαννος μιλάει στην ''Εν Δελφοίς''

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός συγγραφέα η ποιητή, άσχετα με το πόσο πετυχημένος εμπορικά είναι, είναι ο διαφορετικός ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, αλλά και το θάρρος να τα εκφράσει προς τα έξω. Κάτι που χαρακτήριζε τον Δον Κιχώτη, κατά την γνώμη μου.

Επίσης, ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι και η ιδεοληψία με την καλή της έννοια, η διαφορετικότητα και το ότι εντοπίζεις αυτές τις λεπτομέρειες που σε άλλους είναι εύπεπτες διάφορες αλλά τις έχουν αφομοιώσει, ο ποιητής αντιστέκεται, προβληματίζεται και εντόνως το φωνάζει, ότι δεν πρέπει να χάσουμε αυτές τις αξίες , του να ονειρευόμαστε , του να επικοινωνούμε, του να μοιραζόμαστε, του να παίζουμε παιχνίδια μαζί, όπως το λουρί της μάνας.

Έτσι, συμπέρανα ότι ο κ.Κοτρόγιαννός είναι ο Δον Κιχώτης του Διστόμου, αφού μετα την συνέντευξη μαζί του, ανέσυρε από μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα που χάνονται αλλά δεν πρέπει να απαλειφθούν γιατί και αυτά μας κάνουν ανθρώπους.

Έχουμε μαζί μας ον κ. Κοτρόγιαννο συγγραφέα και ποιητή από το Δίστομο ,τι κάνετε είστε καλά;

Περίφημα θα έλεγα να είμαστε καλά, υγεία να έχουμε  να δημιουργούμε.

-Είστε γέννημα θρέμμα, δεν έχετε φύγει από το Δίστομο;

Όχι σχεδόν καθόλου.

Για να αναδείξουμε κάποια βιβλία που έχετε γράψει και τις ποιητικές συλλογές σας. Ας ξεκινήσουμε με την πρώτη ποιητική σας συλλογή «Κίρφης Ωδές αγναντεύοντας το Δίστομο»

-Πως ξεκινήσατε με την ποίηση και τι σας ώθησε στο να γράψετε ποιήματα;

Πάντα είχα ανησυχίες για τα δρώμενα, την πολιτική κατάσταση της χώρας μου και στην συνέχει για τους ανθρώπου, δηλαδη ποτέ δεν έμενα ικανοποιημένος. Ειχα πάντα ανησυχίες από μικρό παιδάκι. Να φανταστείτε από τότε μου ερχόντουσαν στίχοι και ονειρευόμουν ένα τραγούδι, όταν λοιπόν έφτασα σε ώριμη ηλικία, έκατσα και το έγραψα. Ειναι το τραγούδι με τίτλο «Ο χορός του ήλιου» η αλλιώς «Ο χορός της ζωής» που το μελοποίησε ο Παναγιώτης  Σφουντούρης. Έχουν μελοποιηθεί άλλα δυο ποιήματα μου «Η νίκη της ειρήνης» και «η νίκη στο Δίστομο». Αυτό το πρώτο βιβλίο ήταν για τα τερτίπια της ζωής, τον έρωτα και την φιλία που στις μέρες μας έχουν υποβαθμιστεί.

-Αυτό το εκδώσατε το 2016, μετά ήρθε το επόμενο βιβλίο σας το 2019;

Ναι τότε κατέγραψα μέσω των ποιημάτων την σφαγή του Διστόμου για να υπάρχει και μια καταγραφή για αυτό το φρικιαστικό γεγονός. Ο τότε δήμαρχος με επιχορήγησε για να το γράψω καθώς και για να το εκδώσω, αφού αποτελούσε ένα από τα λίγα γραπτώς αποτυπωμένα ποιήματα της σφαγής και γι’αυτο το λόγο έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά και τα Γερμανικά, για να δίδεται στους επισκέπτες του μουσείου και να αποτελεί για αυτούς ένα κειμήλιο και σημείο αναφοράς της επίσκεψης τους στο Μουσείο των Θυμάτων του Ναζισμού στο Δίστομο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Σπονδή στους μάρτυρες του Διστόμου». Πάντα ήμουν υπέρ της δικαίωσης των θυμάτων και αυτό το βιβλίο ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Το έντυπο μένει ενώ τα λόγια εξανεμίζονται και ήθελα να βοηθήσω να γίνει ευρύτερα γνωστό αυτό το μαρτύριο που πέρασε η πόλη μου από τους Ναζί .Υπήρξα και ξεναγός στο μουσείο για κάποια χρόνια και γνωρίζω πολύ καλά το τι είχε συμβεί.

 

-Έπειτα προσπαθώντας να ζήσετε όλοι την καθημερινότητα σας, έρχεστε και εκδίδεται το 2021 το βιβλίο με τίτλο «Ήθη και έθιμα στα σοκάκια του Διστόμου», ένα λαογραφικό  θέμα.

Είναι πιο ευχάριστο γιατί περιγράφει την λαογραφία της πόλης. Αναφέρεται στο 1870 και σε ένα γάμο στο Δίστομο, περιγράφει το γάμο ενός αντρόγυνου που κουμπάρος ήταν ενας κοτζαμπάσης από την Λιβαδειά. Το βρήκα ως αρχείο ενός Σουηδού περιηγητή, θεολόγου που είχε πάει στη Κωνσταντινούπολη. Περνώντας από τα μέρη μας, έγραψε αυτό το γεγονός στο ημερολόγιο του το οποίο αναδημοσιεύθηκε το 1949. Ετσι θέλησα και εγώ να το διαδώσω και να αποτυπώσω πως γινόταν ο γάμος εκείνη την εποχή στην πόλη μου. «Ενα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι αντί για ρύζι ο κόσμος πέταγε ψίχουλα στο γάμο, γιατί ήταν φτωχοί, αλλά εύστροφοι.»

Ακόμη ήθελα να αποτυπώσω το σπάνιο έθιμο των κουδουναραίων που ακόμα και σήμερα το διατηρούμε και είναι χαρακτηριστικό αποκριάτικο έθιμο της περιοχής. Γιαυτό και μας προσκαλούν να "ανοίξουμε”τις Απόκριες και σε άλλες περιοχές. Αυτό το έθιμο συμβολίζει το ξύπνημα (μέσω των έντονων κουδούνων)της Άνοιξης και με τον ήχο των κουδουναραίων διώχνονται τα κακά δαιμόνια και η φύση αναγεννάται.

Κατέγραψα και αυτό το έθιμο που δεν ξέρουμε με βεβαιότητα πώς έφθασε και έμεινε στο Δίστομο και ίσως σε λίγο να εκλείψει και αυτό. Ολα τα έθιμα καταστρατηγούνται. Δυστυχώς όπως από την αγροτική ανάπτυξη μπήκαμε στην βιομηχανική και τώρα έχουμε φτάσει στην ψηφιακή, δυστυχώς θα καθόμαστε πλέον και θα τα κάνουμε όλα από το σπίτι, με αποτέλεσμα να αποξενωθούμε και έτσι δεν θα υπάρχει κοινωνικοποίηση και επαφή.

Αυτό το βλέπουμε εντονότερα στους νέους που έχουν εκπαιδεύσει τα παιδιά να παίζουν με τα κινητά τους.

-Βλέπετε να υπάρχει κίνδυνος να αποξενωθούμε μεταξύ μας και ας μένουμε στην ίδια πόλη η στο ίδιο χωριό;

Μάλιστα, άλλωστε το έχει πει και ο Αντώνης Σαμαράκης στο βιβλίο του «Ζητείται Ελπις» “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα”

Αυτός είναι ο τίτλος στις μέρες που ζούμε, ενώ επικοινωνούμε μέσω skype και κινητών, στην ουσία δεν βρισκόμαστε, δεν έχουμε την αμεσότητα, την ευθύτητα, τον ενθουσιασμό ,το πρόσωπο του άλλου και όχι από το face-book.Βλέπουμε από μακριά και αυτή η άμεση επικοινωνία έχει χαθεί.

Έτσι πήρα ως αφορμή από την ανιψιά μου της Χρυσούλα που πέρα από την κούκλα δεν παίζει άλλα παιχνίδια, όπως χαράκια, γύρω γύρω όλοι ή τυφλόμυγα. Τα παιδιά στο Δίστομο πέρα από την μπάλα δεν παίζουν άλλα παιχνίδια. Τότε εμείς παίζαμε, είχαμε μεγάλη γκάμα παιχνιδιών, φανταστείτε έχουν καταγραφεί 100 παιχνίδια και εγώ στο βιβλίο μου καταγράφω περίπου 60.

Χάνεται αυτή η αμεσότητα, το γέλιο η χαρά, γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες, με το παιχνίδι δεν είναι ότι περνάς την ώρα σου, αλλά δημιουργείς και σου κάνει καλό στην ψυχική σου υγεία, το γέλιο, το κυνηγητό.

Τελικά θα ήθελα να πω ότι δεν θα πρέπει να εμπορευματοποιούμε τα πάντα και να κρατήσουμε σαν κόρη οφθαλμού τις αξίες της φιλία της εκτίμησης και του σεβασμού, ενάντια στη ποδοπάτηση και ισοπέδωση που φέρνει η νέα ψηφιακή εποχή.

 

-Τι ετοιμάζεται για το μέλλον;

Γράφω κάποια ποιήματα και θα επικεντρωθώ στην ψηφιακή εποχή, στην αποξένωση του ανθρώπου, στην μοναξιά στα γεροντάκια ,τότε που δεν υπήρχαν τα γεροκομεία και οι οικογένειες έσφυζαν από ζωή.

Θεωρώ ότι λόγω της εποχής παθαίνουμε «σχίση εγκεφάλου» με μόνο σκοπό το κέρδος και την ύλη.

Παράξενα όσα μας είπε αλλά και τόσο κοινά, απλώς είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι και εσύ έχεις υποκύψει στην τεχνολογική αυτή παρασυρση, άνευ όρων.

Ρωτήστε λοιπόν και εσείς τα παιδιά η τα εγγόνια σας, ποιο είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι;

Της Χρύσας Τσεπραηλίδου