Για την νέα μονάδα του ομίλου Μυτιληναίου -ΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ -Από τον συμπατριώτη μας Γιώργο Ι. Λούκα

( Μια σύντομη ιστορία του τόπου μας)
Τελικά ο τόπος κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος τον τόπο; Πόσες ράτσες κι αν δεν πέρασαν από τον ταλαίπωρο τούτο τόπο… Πέρσες, Ρωμαίοι ,Γότθοι, Ούννοι, Σλάβοι, Φράγκοι, Ενετοί, Καταλανοί, Τούρκοι.. Σκληρός ο τόπος, σκληροί και οι άνθρωποι του. Το Δίστομο ήταν από τα λίγα μέρη στον ελλαδικό χώρο που διατήρησε την αποκλειστική ομιλία της ελληνικής γλώσσας και θεωρείται από τις λίγες αυστηρά μονόγλωσσες περιοχές.
Στο Δίστομο των αμπελιών και του άγριου πουρναριού επιβιώνουν μέχρι στις μέρες μας ακόμη διονυσιακά έθιμα, όπως αυτό των τραγόμορφων κουδουναραίων που προσπαθούν κάθε χρόνο να ξυπνήσουν την άνοιξη…. Θαρρείς πως ούτε ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να στεριώσει καλά-καλά σ' αυτόν εδώ τον τόπο, με το γκρεμισμένο, χαμένο στους αιώνες ιερό της Αρτέμιδος να έχει αφήσει μια μυστηριώδη ενέργεια ανεξαρτησίας, περηφάνιας και αγριότητας.

Στο Δίστομο οι άνθρωποι λες και είχαν μιμηθεί τη φύση αντιστέκονταν. Όπως τα πουρνάρια που εμποδίζουν την υπερβόσκηση με τα δόντια τους στα φύλλα , έτσι και οι άνθρωποι αντιστέκονταν στους κάθε λογής κατακτητές… όπως τα πουρνάρια ανθίζουν γρήγορα μετά από πυρκαγιές..έτσι κι οι άνθρωποι ανασταίνονταν μετά από συμφορές… και όπως τα πουρνάρια ως ξηρανθεκτικό είδος που μπορεί να επιβιώνει ακόμη και στις ερήμους, επιβίωναν στις μεσογειακές ξηρασίες, έτσι και οι άνθρωποι επιβίωσαν για χιλιάδες χρόνια, χωρίς την ανάγκη «ποτίσματος» από μια κεντρική εξουσία.
Ούτε καν πολλούς αιώνες αργότερα, η σαδιστική μανία των Γερμανών Ναζί δεν μπόρεσε να κάμψει το ηθικό των Διστομιτών. Τα χρόνια μετά τη σφαγή, η ζωή νικούσε τον θάνατο, αφού ο ρυθμός γεννήσεων αυξήθηκε θεαματικά, ένα αντανακλαστικό ζωής κόντρα στη θλίψη και στο πένθος. Το Δίστομο αντιστεκόταν για άλλη μια φορά, επιτιθόταν .. με όπλο τη δημιουργία..και μέχρι και σήμερα πρωτοστατεί πανελλαδικά στον αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Από τη δεκαετία του 60, τα πράγματα αλλάζουν, η βιομηχανία εισέρχεται στην περιοχή διαταράσσοντας ποικιλοτρόπως (θετικά και αρνητικά) τον φεουδαρχικό σχεδόν, τρόπο οργάνωσης της κοινότητας. Η περιοχή αναπτύσσεται..Κόσμος από όλες τις γωνιές της Ελλάδας συρρέει να βρει μια ευκαιρία… Δουλείες πολλές, ο θρίαμβος της καρέκλας, η σταθερότητα μιας μόνιμης θέσης στη βιομηχανία ή στο Δημόσιο.
Τα χαρακτηριστικά που χάριζαν μέχρι σήμερα στο Δίστομο την αθανασία, φαίνεται σήμερα πως έχουν χαθεί… η επιλογή του εύκολου δρόμου της ασφάλειας και το πελατειακό κράτος φαίνεται να διαλύουν την παρελθοντική αυτή συνοχή. Γιατί πως γίνεται οι Διστομίτες( μαζί με την υπόλοιπη τοπική κοινωνία) να μην αντιδρούν στη δημιουργία μιας ρυπογόνας μονάδας, η οποία θεωρεί τον τόπο τους υποβαθμισμένο οικολογικά; Πώς γίνεται να μην συζητάμε καθόλου για τον αέρα που θα αναπνέουν τα παιδιά μας; Αλλά για ποια παιδιά μιλάω… όταν η σημερινή Α δημοτικού απαριθμεί 8 μαθητές..Ποια ανάπτυξη και τι ωφέλεια γνωρίζει ο τόπος ως αντιστάθμισμα της περιβαλλοντικής μόλυνσης, όταν ο πληθυσμός μας συνεχώς μειώνεται, οι νέοι μεταναστεύουν και δεν κάνουν οικογένεια; Όταν τα παιδιά μας τρώνε από τη γη που σύμφωνα με τη μελέτη δεν παρουσιάζει οικολογικό ενδιαφέρον;
Να θυμάστε όμως ότι ο Διστομίτης και το πουρνάρι πότε δεν πεθαίνουν… μπορεί να φαίνονται ίσως μικροί και αδύναμοι αλλά κρύβουν ψυχή που δεν φαίνεται..Όπως δεν νικηθήκαμε για τόσο καιρό, έτσι δεν θα νικηθούμε και σήμερα..Η διαφορά του τότε με το σήμερα είναι πως τότε τον εχθρό τον βλέπαμε, τώρα έρχεται ντυμένος φίλος με υποσχέσεις ανάπτυξης….Για να πειστείτε δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα άλλο, παρά μια βόλτα στο Δημοτικό σχολείο..
TI ΛΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ…ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ;;( 2ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΑ ΕΓΚΑΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ)..ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ..ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΣΥΝΟΛΟ…