''ΔΙΣΤΟΜΟ-ΚΑΝΤΑΤΑ'' του Βασίλη Τσακίρογλου - Παρουσίαση την Τετάρτη στο Δημαρχείο Διστόμου στις 8 μμ

Τετάρτη, 7 Ιουνίου (8 μμ), στην αίθουσα του Δημαρχείου παρουσιάζεται το νεο βιβλίο ποίησης του Βασίλη Τσακίρογλου "Δίστομο Καντάτα" που αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα της 10ης Ιουνίου 1944.

Η εκδήλωση οργανώνεται από τον Πολιτισμικό Σύλλογο Διστόμου.
Έχει την σημασία του ότι ο Βασίλης Τσακίρογλου - Ποιητής, Συγγραφέας, Ιδρυτικό μέλος της Λογοτεχνικής Ομάδας ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ.

Είναι από τους ανθρώπους που ήρθαν νέοι στην περιοχή μας για τον επιούσιο στον οικισμό Άσπρα Σπίτια Παραλίας Διστόμου, δέθηκε με τον τόπο, ασχολήθηκε με τα προβλήματα και μοιράστηκε τους προβληματισμούς του μαζί μας, για 40 χρόνια, έγραψε και ξανάγραψε για το Δίστομο και την Σφαγή- και μέσα από το περιοδικό ''Εμβόλιμο''..
''Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε'', όπως σημειώνει στην πρόσκλησή της η εκδότρια της ποιητικής συλλογής Ευγενία Ασημακοπούλου.
Γράφει για το έργο η Ελένη Χωρεάνθη στην βιβλιοκριτική της :

Ο Βασίλης Τσακίρογλου, πτυχιούχος εκτελωνιστής και αθλητής στίβου με πλούσια δραστηριότητα στον χώρο του αθλητισμού και στα καλλιτεχνικά δρώμενα, φύση και ο ίδιος καλλιτεχνική, ασχολείται με την ποίηση. Το 1996 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο Ακολουθίες, ποιήματα σε καλοδουλεμένο, εύηχο παραδοσιακό στίχο. Το 2005 είδε το φως της δημοσιότητας η δεύτερη ποιητική του συλλογή, με τον εμβληματικό τίτλο Νόστιμον ήμαρ, που παραπέμπει στην ομηρική Οδύσσεια. Ακολουθούν τα Χειμωνιάτικα φεγγάρια, μια αξιόλογη επίσης ποιητική συλλογή.

Το Δίστομο, με τον υποβλητικό υπότιτλο «Καντάτα», είναι η τέταρτη ποιητική του συλλογή. Κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Βεργίνα σε εντυπωσιακή έκδοση, με επιμέλεια κειμένων της σημαντικής ποιήτριας Φαίδρας Ζαμπαθά-Παγουλάτου, χαρακτηριστική μακέτα εξωφύλλου της Γεωργίας Ασημακοπούλου και σχέδια του Νικήτα Χολόγκιτα, που δίνουν τη δική τους διάσταση στην περιεκτική ποίηση του Βασίλη Τσακίρογλου.

Ο τίτλος, μονολεκτικός, λιτός, ευανάγνωστος, αποκαλυπτικός. Ο ποιητής μιλάει με πολλή φόρτιση συγκινησιακή και σπαραγμό ψυχής για τις θηριωδίες των Γερμανών κατακτητών στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου του 1944. Είναι χαρακτηριστικό το πεντάστιχο μότο:

Εδώ κοιμάται ο Διστομίτης που σκότωσες.
Αυτά που δεν πρόλαβες να σκοτώσεις
είναι τα αηδόνια, τα περιστέρια και οι αετοί
που φωλιάζουν στα στήθια του.
Είναι η Ελλάδα.

Εδώ είναι αποτυπωμένο με το άλικο αίμα των αθώων θυμάτων το «τρυφερό» πρόσωπο της φιλεύσπλαχνης ηγέτιδας δύναμης Γερμανίας των σημερινών παραγόντων που ορίζουν και καθορίζουν τις τύχες των λαών της Ευρώπης και του λαού μας, ειδικά.

Κάθε ποίημα, ως μέρος του συνόλου της καντάτας και ως ξεχωριστό δημιούργημα, έχει την αυτοτέλειά του και λειτουργεί ως χορικό αρχαίας τραγωδίας.
Όπως αναφέρει ο ίδιος στον σύντομο πρόλογό του: «Υπάρχουν στιγμές στα μονοπάτια της ιστορίας που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τη φρίκη, τον πόνο, το άδικο και την ασχήμια που αναδύονται βασανιστικά μέσα από τις επαίσχυντες πράξεις....», όταν «ένα χωριό ποτίστηκε με αίμα, ο Παρνασσός χαμήλωσε, το καλοκαίρι κρύφτηκε και έμεινε η ΝΤΡΟΠΗ χαραγμένη με έναν αγκυλωτό σταυρό, στο πρόσωπο ενός βρέφους».

Η πρόσφατη συλλογή του Βασίλη Τσακίρογλου περιλαμβάνει και παραδοσιακά και ελευθερόστιχα ποιήματα, ανάλογα με το συγκεκριμένο στιγμιότυπο της θηριωδίας που τον απασχολεί. Κι αυτό έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα για την ποίησή του ετούτη, γιατί δείχνει τις διακυμάνσεις της ψυχής του δημιουργού την ώρα που έχει μπροστά στα μάτια του την κάθε στιγμή της συμμετοχής του στον παρελθόντα θρήνο για τα θύματα της γερμανικής θηριωδίας ξεχωριστά. Κάθε ποίημα, ως μέρος του συνόλου της καντάτας και ως ξεχωριστό δημιούργημα, έχει την αυτοτέλειά του και λειτουργεί ως χορικό αρχαίας τραγωδίας.

Με το πρώτο ποίημα της συλλογής, που επιγράφεται «Αφηγητής», όπως άλλωστε μαρτυρεί και προϊδεάζει ο ποιητής τον αναγνώστη, κάνει μια σύντομη εισαγωγή στην υπόθεση, πολύ περιεκτική, που περιγράφει αδρά, δωρικά το σκηνικό της σφαγής και ζωγραφεί ρεαλιστικά την εικόνα της ερήμωσης και του τρόμου που άφησε πίσω της η συμφορά:

Δίστομο,
εδώ είναι όλα.
Όλα και τίποτα.
Το κροτάλισμα των πολυβόλων...
Το αίμα αγιοκέρι
που στάζει από τις ξιφολόγχες
και κυλάει στη γη
ανάκατα με το δάκρυ των πονεμένων.
Το σπαραξικάρδιο μοιρολόι της γυναίκας
και η ανελέτη ρομφαία
που σώπασε του παιδιού το κλάμα.
Οι αθώοι που έγιναν μάρτυρες
και οι μάρτυρες που δεν έγιναν ακόμα όσιοι.
Εδώ είναι όλα.
Όλα και τίποτα.

Αυτό το ποίημα έχει τόση πυκνότητα στη στιλπνή λιτότητά του που σου επιβάλλει σιωπή, «ενός λεπτού σιγή», για να αναλογιστείς όλα τα ολοκαυτώματα που άφησε πίσω της η Κατοχή, που «καρατόμησε» για πολλοστή φορά το Γένος των Ελλήνων και άνοιξε το δρόμο για τον Εμφύλιο που ακολούθησε και όλα όσα φρικτά συνέβησαν στον τόπο μας διαχρονικά. Ωστόσο, αξίζει να παρατεθούν και άλλοι στίχοι από την ποιητική συλλογή, που φανερώνουν το τραγικό μεγαλείο της ελληνικής ψυχής ενάντια στο άδικο που εξακολουθεί να δημιουργεί απύλωτες πληγές στον κορμό του ελληνισμού και ρωγμές στον ιστό της Ιστορίας και της συλλογικής μνήμης:

Και ύστερα... μίλησε η εκεχειρία της σιωπής.
Της ύποπτης σιωπής που ανάγκασε την ιστορία
να ντυθεί το ματωμένο ρούχο της παπαρούνας
και με σκυμμένο το κεφάλι να παρελάσει
μπροστά στην αυθαίρετη αμαρτία
και το φρικαλέο άδικο του Διστόμου.
Δίστομο Καντάτα Βασίλης Τσακίρογλου Βεργίνα

Μιλάνε απλά, χωρίς ηχηρά παραγεμίσματα, και πειστικά τα καλοδουλεμένα ποιήματα. Γυμνό κι αστόλιστο αλλά αληθινό αναδεικνύουν το ανθρώπινο τοπίο, ντυμένο με τα ρούχα της καθημερινότητάς του, δίχως καλοθρεμμένους στίχους, οι λέξεις απέριττες, δυναμικά ορθώνουν άντρο απόρθητο το δίκιο του αδικουμένου φανερώνοντας πως η αληθινή, η πηγαία, η ζωντανή ποίηση δεν έχει ανάγκη από εξεζητημένες φράσεις για να λειτουργήσει σωστά και να συμβάλει στη συντήρηση της συλλογικής μνήμης και να προσθέσει το δικό της συν στην Ιστορία.

Ως παραδοσιακός, όμως, ο Βασίλης Τσακίρογλου δεν αφήνει παραπονεμένο και δεν παραγκωνίζει τον παραδοσιακό στίχο, που τον δουλεύει αριστοτεχνικά ακόμα κι όταν περιγράφει γεγονότα που ραγίζουν καρδιές:

Κορίτσι, του σπιτιού χαρά και στόλισμα του δρόμου
έρχεσαι και ξανάρχεσαι στο αδειανό μυαλό μου.
[...] Του γάμου σου τα όργανα και η γλυκιά φλογέρα
γίναν μιδράλια και ριπές που σχίζαν τον αγέρα.
Με χτενισμένα τα μαλλιά, ν’ αρέσεις του θανάτου,
ο ήλιος ήσουν και το φως εκείνου του Σαββάτου
και ως ερχόταν ο γαμπρός κι αγάλιαζε η ψυχή σου
η κρύα σφαίρα του φονιά έκοψε τη ζωή σου.

[...] Όμορφη και ανέγγιχτη, γλυκό πουλί, αηδόνι,
ντυμένη με το κάτασπρο της προίκας σου σεντόνι
και με εκείνο στην καρδιά το κόκκινο σημάδι
σε πήραν οι αρχάγγελοι πριν έρθει το σκοτάδι. («Η Σοφία»).

Μιλάνε απλά, χωρίς ηχηρά παραγεμίσματα, και πειστικά τα καλοδουλεμένα ποιήματα. Γυμνό κι αστόλιστο αλλά αληθινό αναδεικνύουν το ανθρώπινο τοπίο, ντυμένο με τα ρούχα της καθημερινότητάς του.
Ο καλός ποιητής με την ευαισθησία που διαθέτει, ζει κυριολεκτικά το δράμα του δοκιμαζόμενου, του χειμαζόμενου ανθρώπου, αλλά δεν μένει εκεί. Προχωράει παραπέρα, ίσαμε που συναντάει το ξέφωτο, και τότε αρχίζει μια καινούρια πορεία, ας είναι και μέσα στο αχανές κάθε προοπτικής. Και είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα μαζί με όλους εκείνους που κοιτάνε μπροστά, για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων, για ηθική και εθνική δικαίωση του ανθρώπου, ακόμα και:

Στην άδεια απεραντοσύνη του κόσμου
θα κυνηγήσουμε
το άπιαστο θεσπέσιο όραμά μας
μέχρι που το φως
νικητής θα καθίσει στο στήθος του κακού...

Και τραβάει με αισιοδοξία, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον για τον κόσμο γιατί πιστεύει πως:

...Αυτή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξής μας
και σ’ αυτά τα ιδανικά
θα δίνουμε πάντα τον όρκο τιμής, όρκο ζωής.

Γιατί, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν κάνουν εχθροί και άσπονδοι «φίλοι» της Ελλάδας, δανειστές και επίδοξοι οικονομικοί κατακτητές:

Σε τούτο τον τόπο
έχουμε ενώσει όλους τους θεούς του κόσμου
σε έναν και μόνο θεό, τον θεό των ανθρώπων.

[...] Εδώ οι ποιητές
με πέλματα γυμνά πάνω στα χαλίκια του Ασωπού
μοιράζουν λευκά περιστέρια στους αδικουμένους.

Δειτε και αυτό :https://www.youtube.com/watch?v=boMvfnlbhRo&feature=share