Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας - Από την Δέσποινα Σπανούδη

Πηγή/Αναδημοσίευση: despoinaspanoudi

 

Άνθρωποι που γνωρίζω χρόνια και εκτιμώ, με εκπλήσσουν. Αγανακτούν γιατί φτωχαίνουν, αγανακτούν με τα όσα συμβαίνουν, φοβούνται να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, αλλά φοβούνται ακόμη περισσότερο να αλλάξει.

Φαίνεται ότι ο φόβος συσκοτίζει την κρίση. Γιατί είναι φανερό ότι στο στόχαστρο της πολιτικής των τελευταίων χρόνων είναι οι νοικοκυραίοι. Αυτοί δηλαδή που κατέχοντας μια μικρή ιδιοκτησία και ένα επάγγελμα, μια μικρή επιχείρηση, μια άδεια φορτηγού, ταξί, ή φαρμακείου, μερικές ελιές για συμπλήρωμα και ένα δυο κεραμίδια, μπορούσαν να συμπεριφέρονται ως αφεντικά έστω του εαυτού τους και να δρουν με σχετική ανεξαρτησία. Μερικοί μάλιστα σχημάτιζαν και συντεχνίες που επηρέαζαν τους πολιτικούς καμιά φορά περισσότερο και από τους μεγαλοκαρχαρίες ή τους υπερεθνικούς πάτρωνες. Παράλληλα οι (αμαρτωλοί αναντίρρητα) δημόσιοι οργανισμοί και επιχειρήσεις λειτουργούσαν εξισορροπητικά και αναδιένειμαν έστω και στρεβλά ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου. Με όλη του την παθογένεια, το κοινωνικό στάτους των προηγούμενων δεκαετιών, εξασφάλιζε ένα αίσθημα ατομικής και ομαδικής ασφάλειας και σταθερότητας. Και συνεπώς δεν εναρμονιζόταν με τη λογική του νεοφιλελευθερισμού που ανθεί επάνω στα πτώματα των εξαθλιωμένων που απεμπολούν κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα και στο αλληλοφάγωμα όλων των αποπάνω,  που κομψά ονομάζεται "ανταγωνισμός".

Αυτή την ελληνική ιδιαιτερότητα έχουν αναλάβει να μεταρρυθμίσουν με ιδιαίτερο ζήλο. Το τέλος της μεσαίας τάξης στην ελληνική του εκδοχή έχει τις διαστάσεις της «τελικής λύσης». Γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, αγρότες, υδραυλικοί, ταξιτζήδες και λοιπές συμπαθείς τάξεις ελευθέριων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, μετατρέπονται σε κακοπληρωμένους, ανασφάλιστους και επισφαλώς εργαζόμενους υπαλλήλους και εργάτες. Την ίδια ώρα εξανεμίζονται τα παραδοσιακά στηρίγματα των μικρομεσαίων οικογενειών, η ακίνητη περιουσία, το συμπληρωματικό αγροτικό εισόδημα, οι συντάξεις των γονέων. Η αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και το ξήλωμα κάθε προστατευτικού ιστού είναι η κορωνίδα των μεταρρυθμίσεων που επαγγέλλεται η Μέρκελ και οι εγχώριοι υποστηρικτές της. Με το αζημίωτο, αφού οι 500 και κάτι πλουσιότεροι Έλληνες αυξάνουν τα πλούτη τους στην περίοδο της κρίσης.  

Και όμως. Αντί να θυμώνουμε με αυτούς που σχεδιάζουν, επιβάλλουν και τελικά καταφέρνουν να μας βυθίζουν στην κρίση, τους θεωρούμε απαραίτητους και ανησυχούμε μην τυχόν και δεν προχωρήσουν οι «επενδύσεις» τους. Ανησυχούμε μήπως και η COSCO δεν κατέχει το λιμάνι του Πειραιά, μήπως ο Μυτιληναίος δεν συνεχίζει να παίρνει τζάμπα το ρεύμα, μήπως ο Λάτσης δεν πάρει δώρο το Ελληνικό, ο Μελισανίδης τον ΟΠΑΠ, ο Σάλλας την Αγροτική, ο Μπόμπολας τους δρόμους και τα σκουπίδια. Ανησυχούμε μήπως και δεν τους χαρίσουμε το νερό, το ρεύμα, τα ορυκτά, τα δάση και τις ακτές, την υγεία και την παιδεία. Ανησυχούμε μήπως αν δεν συνεχίσουμε να τους παραδινόμαστε άνευ όρων, οι εγχώριοι και ξένοι πλούσιοι μας παρατήσουν και πάνε αλλού να πλουτίζουν σε βάρος άλλων. Και επειδή δεν θέλουμε να παραδώσουμε όσα απέμειναν από τα δικά μας κεκτημένα, τα βάζουμε με τα κεκτημένα όλων των διπλανών μας τους οποίους κατηγορούμε για την κατάντια μας.

Δεν μπορούν να σωθούν οι φοβισμένοι. Αν έχουμε κάτι να φοβόμαστε είναι η αδυναμία να ανατρέψουμε την προδιαγεγραμμένη πορεία. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε πρώτα. Με συνείδηση και γνώση, με συμμετοχή, αντοχή και διάθεση. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Όπως λέει και ο σοφός λαός όταν διαδηλώνει: «Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί. Σηκώστε το κεφάλι να σκύψουνε αυτοί».