Του Μαρίνου Μ. Κονδύλη
Με αφορμή τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές και παρατηρώντας την εν λόγω διαδικασία πριν και μετά αυτών, συνειδητοποιεί κάποιος ότι από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού που ονομάζεται Έλληνας είναι η εκλογολαγνεία. Ίσως σε άλλες εποχές να αποτελούσε ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά την σημερινή είναι συνονθύλευμα καταστάσεων που εμπλέκουν τους υποψηφίους και τους ανθρώπους ένθεν και ένθεν αυτών δημιουργώντας μια σχέση εξάρτησης.
Η απαρχή του φαινομένου πιθανότατα βρίσκεται σε παλαιότερα δημοκρατικά συστήματα από το δικό μας, δημιουργώντας τις βάσεις της διαφάνειας, της αξιοκρατίας και κυρίως της ενεργής συμμετοχής στα κοινά μεγάλης μερίδας των πολιτών. Και σε αυτές τις διαδικασίες, ποιος εκτός του Έλληνα θα είχε την πρωτοκαθεδρία, αφού η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γεννήθηκε στην χώρα μας. Από εκείνη την εποχή, και τις ιστορικές μαρτυρίες που φτάνουν ως εμάς, το ενδιαφέρον του Έλληνα πολίτη για τα κοινά εκφραζόταν με την συμμετοχή του στην προπαρασκευή και λήψη των αποφάσεων, μέσα και από την διεξαγωγή εκλογών.
Η συνεργασία και η συνδρομή του κάθε ένα από τους ελεύθερους πολίτες στις εκφάνσεις του κράτους, αποτελούσε προτεραιότητα της καθημερινής ζωής. Και δεν περιοριζόταν μόνο στην πριν, κατά και μετά, περίοδο των εκλογών.
Κάνοντας μια ετυμολογική ανάλυση αυτής της σύνθετης λέξης, παρατηρούμε ότι αποτελείται από το εκλογή/ες και το λαγνεία. Η εφευρηματικότητα του εκάστοτε λεξιπλάστη και οι δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας έφεραν κοντά αυτές τις δύο λέξεις για να αναδείξουν ένα φαινόμενο υπαρκτό και κυρίως για να το διατρανώσουν. Σε αυτό συμβάλλουν οι εφημερίδες, η τηλεόραση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικότερα δίνοντάς του μεγαλύτερη ή μικρότερη έμφαση. Σε αυτό συνεισφέρει επίσης, η πεποίθηση ότι οι εκλογές αποτελούν την μόνη πολιτική πράξη, αγνοώντας ότι το ενεργό ενδιαφέρον θα πρέπει να έγκειται σε όλη την πολιτική συνολικά και όχι μόνο σε ένα μέρος της. Διότι οι εκλογές συμβάλλουν στην δημιουργία πολιτικής βούλησης αλλά δεν είναι το μοναδικό μέσο για αυτό τον σκοπό, αφού εξ ορισμού αποτελούν την δημοκρατική διαδικασία επιλογής εξουσίας, οπότε ένα μόνο κομμάτι της δημοκρατίας. Η λαγνεία από την άλλη πλευρά, είναι η επίμονη και ακατανίκητη ανάγκη για σαρκική απόλαυση. Είναι τόσο ισχυρό σαν ένστικτο που παρεμβαίνει στην ικανότητα για ηθική κρίση και στη διαδικασία λήψης απόφασης. Μπορεί να μην είναι λογική η σύνδεση αυτών των δύο λέξεων αλλά το σέξ και η εξουσία είχαν και έχουν δεσμούς και κοινά χαρακτηριστικά.
Συνεπώς ο εκλογολάγνος μπορεί να θεωρηθεί ως εκείνος ο οποίος διαθέτει τον χρόνο του στο να θέλει να είναι μέρος της εκλογικής κατάστασης είτε ενεργά είτε στα παρασκήνια, αναμοχλεύοντας γνώμες, απόψεις και θέσεις άλλων ή δικές του. Εμποτισμένος με το «δίκιο» που αδιαμφισβήτητα διακρίνει τα πιστεύω τα οποία πρεσβεύει, προσπαθεί να δημιουργήσει ή να διατηρήσει ένα κλίμα στο οποίο νιώθει οικεία, ενώ οι εκλογές έχουν ολοκληρωθεί ή δεν έχουν καν ξεκινήσει. Βρισκόμενος κοντά στα πρόσωπα ή στις θέσεις της εκάστοτε εξουσίας, νιώθει και ελπίζει ότι θα καταφέρει να πάρει ένα μέρος της δόξας, ίσως και τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Αρκετές φορές, δυστυχώς, καταντάει να γίνεται απλά γραφικός προβάλλοντας μια εικόνα που ανήκει σε άλλες εποχές. Σίγουρα οι προσωπικές χάρες, τα συμφέροντα, η δίψα για εξουσία και κάποιες φορές το ίδιο το σύστημα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση αυτού του είδους της καρικατούρας. Η φθορά των βάσεων της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, δημιουργούν αγανάκτηση στους ψηφοφόρους και απομακρύνοντάς τους από την πολιτική, ανοίγουν τον δρόμο για αυτές τις φιγούρες. Συνεπώς δεν φαντάζει παράδοξο που κάποιοι έχουν έρθει πιο κοντά σε αυτή την κατάσταση που λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ναρκωτικό, σαν ένα άλλο «όπιο των λαών», παραφράζοντας την γνωστή ρήση.
Επομένως, είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να γνωρίζει που και πότε πρέπει να σταματήσει κάνοντας μια ενδοσκοπική ανάλυση των δικών του ορίων. Γιατί σαν φαινόμενο η εκλογολαγνεία μπορεί να φαντάζει αστεία, όμως δημιουργεί πόλωση και προβλήματα στην ουσιαστική πολιτική αφού μερικές φορές έχει χρησιμοποιηθεί και για να σκεπάσει ακανθώδη ζητήματα ή να αποπροσανατολίσει τους παραλήπτες της. Το σίγουρο είναι ότι αδυνατεί να εκλείψει όσο εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες θα συνεχίζουν να την τροφοδοτούν και να δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο αντιθέσεων και αντιξοοτήτων σε μια κοινωνία που παλεύει και αγωνίζεται να ενστερνιστεί στις συνεχής αλλαγές που η εποχή της επιβάλλει.
Άρα, ως πρόβλημα, χρειάζεται αποτελεσματική και δραστική λύση η οποία δεν φαίνεται να βρίσκεται στους πολιτικούς, αλλά στους πολίτες, εγκαταλείποντας κάθε τάση χειραγώγησης και δίνοντας την σωστή βαρύτητα σε όλες ανεξαιρέτως τις εκφράσεις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Διότι από τον λαό ξεκινάνε οι εκλογές και προς τα εκεί καταλήγουν με γνώμονα το κοινό καλό και το κοινό συμφέρον. Και η εκλογολαγνεία δεν είναι μέσα σε αυτά. Γιατί όπως είχε πει και ο Peter Drucker, «το πρώτο βήμα σε μια αναπτυξιακή πολιτική δεν είναι να αποφασίσεις πως και προς τα που θα αναπτυχθείς. Είναι να αποφασίσεις τι θα εγκαταλέιψεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου