Ο πλουσιότερος άνθρωπος, στον κόσμο του ανθρώπινου είδους, πάνω στη γη - Γράφει ο Κριστόφ

Γράφει ο Κριστόφ

Ο πλουσιοτερος ανθρωπος, στον κοσμο του ανθρωπινου ειδους, πανω στη γη

Κτυπησε την πορτα μου. Από το κτυπημα καταλαβα ότι ηταν φοβισμενος. Του ειπα περαστε. Το ειπα με τετοιο τροπο που φανηκε ότι ημουν αρχηγος, αφεντης, θεος. Ημουν. Με ειχε βαλει η αυτου μεγαλειοτητα , ο θεος, για να δω αν μπορω να διορθωσω , ότι διορθωνεται στον κοσμο των ανθρωπων.

Μπηκε μεσα όπως κτυπησε, φοβισμενα. Ηταν μαζεμενος. Του εκανα νοημα να καθησει. Καθησε. Ετρεμε ολοκληρος. Τον ρωτησα αν ηταν αρρωστος. Εδειχνε ροδοκοκκινος, δεν φαινοταν αρρωστος κ οντως δεν ηταν. Του εδωσα το χερι μου κι ενιωσα να με περνα ριγος. Ηταν παγωμενο. Πηγα κοντα του και τον ακουμπησα στο μετωπο του. Ηταν παγος. Μαζεψα την τηβεννο μου και ξανακαθησα στο γραφειο μου. Τον ρωτησα το ονομα του, μου ψελλισε φοβισμενα καποιο Μπιλ, το άλλο, το επιθετο του δεν το καταλαβα, πιθανον καποιο Γκέιτς, Μέιτς, Λέιτς.
Τον ηξερα τον τυπο, ηταν παντου, τον ειχαν παντου, ειχε δωσει συνεντευξεις σε όλα τα περιοδικα κ σε όλα τα καναλια. Ηταν αυτό που λεμε επιτυχημενος.

Δεν με ενδιεφεραν τα προσωπικα του. Η μονη ερωτηση που του εκανα ηταν τι θα κανει ολον αυτό τον πλουτο που εχει; Μου ψελλισε ότι θελει να ζησει σαν βασιλια. Σημειωσα πανω στο κομπιουτερ μου την λεξη βασιλιας. Μετα τον ρωτησα αν βρηκε την ευτυχια. Τον κοιταξα στα ματια. Ηθελα να βλεπω την ψυχη του, τα ματια ειναι ο καθρεφτης της ψυχης. Ηθελα να βλεπω εκει μεσα. Εσκυψε κατω το προσωπο του και μου ειπε ψιθυριστα την αρνητικη λεξη: όχι.

Ειχα μπροστα μου τον πλουσιοτερο ανθρωπο του κοσμου. Δεν ημουν Ιερα Εξεταση, ημουν καποιος παρατηρητης των Ηνωμενων Εθνων για το χρονιο προβλημα, εδώ κ 60 χρονια, του Κυπριακου και σαν ικανος διαπραγματευτης, μου ανεθεσε ο θεος το γραφειο του ΟΘΕ, Οργανισμος Θεικων Εθνων. Ηθελε να εχει μιαν αποψη κατά που οδευει το ανθρωπινο ειδος του. Ηθελε μια τεκμηριωμενη μελετη, χωρις φτιασιδωματα, κατά ποσον μπορουμε να συνεχισουμε εδώ πανω στον πλανητη γη. Διαλεξε εμενα. 60 χρονια να μοιραζει το αχυρο αναμεσα σε ελληνοκυπριους και τουρκοκυπριους, ηταν η καλυτερη αποδειξη ότι ημουν ικανος. Δυσκολη υποθεση να μοιραζεις αχυρο σε 800 χιλιαδες ατομα, που οι μεν δηλωνουν ελληνες κ οι δε τουρκοι. 60 χρονια κ βαλε τωρα, αυτό το μοιρασμα. Ηταν ο πιο εμπειρος πανω στη γη για αυτή την θεση.

Για να σπασω λιγο τον παγο αναμεσα μας, σαν εμπειρος παρατηρητης, σκοπιμα τον επιασα κουβεντα για τα προσωπικα, για τα παιδια του, αν παιζει γκολφ, τις χωρες που επισκεφτηκε και του αρεσαν, αν του αρεσει το παγωτο, αν κανει ποδηλατο, αν γυμναζεται, αν εχει γκομενιτσα, αν αγαπα τα ζωα, αν του αρεσει η νεα ξυριστικη μηχανη με τις 10 λεπιδες της, αν του αρεσει η κολωνια πακοραπάν, αν μετα το μπανιο στεγνωνει τα μαλλια του. Εγινα λιγο ψιλικατζης για να δημιουργησω ατμοσφαιρα. Και φαινεται ότι τα καταφερα, γιατι γελασε και φανηκαν τα δοντια του επιτελους. Φαινεται ότι τα καταφερα θαυμασια κ εβγαλε το μπλοκ επιταγων του κ αυθορμητα υπεγραψε ένα ποσο δυο εκατομμυριων, σαν δωρεα για τα ατομα με ειδικες αναγκες. Την υπεγραψε κ σηκωθηκε για την αναμνηστικη φωτογραφια ετσι όπως μου την εδινε. Φωναξα τον συναδελφο Πετρο κ μας εβγαλε μια με το κινητο του. Εδειχνε εμενα να παιρνω την επιταγη από τον Μπιλ κ να χαμογελαμε οι δυο μας. Ο Πετρος εβγαλε κ μια κοντινη να δειχνει την επιταγη από κοντα. 2 εκατομμυριακια για τα ατομα με ειδικες αναγκες. Εβαλα την επιταγη στην τσεπη της μακριας τηβεννου μου. Δεν ηταν τσεπη, ηταν ένα σχισιμο στο πλαι της τηβεννου μου. Την επιταγη την εβαλα μεσα στο παντελονι που φοραγα κατω από την τηβεννο μου.

Εδιωξα τον Πετρο, που δεν εχασε ευκαιρια κ αρχισε να κουβεντιαζει με θαυμασμο με τον Μπιλ κ μειναμε παλι οι δυο μας. Του προσεφερα τσιγαρο κ ειπε δεν καπνιζω, το εκοψα. Συμφωνησα μαζι του ότι το τσιγαρο βλαπτει σοβαρα την υγεια μας. Εγινε ξανα σιωπη. Πηρα το κομπολοι μου κι αρχισα ν το παιζω. Ειχα δυναμη, στα χερια μου ειχα τεραστια δυναμη. Μπορουσα αυτό τον ανθρωπο να τον συντριψω, μπροστα μου ειχα τον πλουσιοτερο ανθρωπο του κοσμου και μπορουσα ανα πασα στιγμη να τον διαλυσω και να τον πεταξω στο καλαθι με τα αχρηστα. Ημουν Θεος, ένας αντιπροσωπος του θεου. Ο καλυτερος, σαν να ημουν ο παπας της ρωμης, σαν να ημουν 100 πάπες της ρωμης και καμια 200ρια αρχιεπισκοποι και καμια 300ρια προεδροι χωρων και καμια 600ρια δασκαλοι της πρωτης δημοτικου. Ενιωθα δικτατορας. 1000 χιτλερ συμπυκνωμενοι μεσα μου, τρομερη δυναμη.

Κοιταξα τον Μπιλ στα ματια και του ειπα αν γνωριζει τον λογο που τον καλεσα κ μου ειπε ναι, τον γνωριζω. Του ειπα ότι μαζευα στοιχεια κατά ποσον ο ανθρωπος μπορει να συνεχισει την πορεια του ετσι όπως είναι τωρα κ του ζητσα την γμωμη του. Μου ειπε ένα μεγαλο: Ναι. Ναι μπορει ο ανθρωπος να τα καταφερει και ότι η συσσωρευση πλουτου και η πώληση όλων στους ιδιωτες θα σωσει τον κοσμο από την καταστροφη. Ζητω ο καπιταλισμος , φωναξε με θερμη, που εκανε τον Πετρο να μπει μεσα φουριοζος, ανησυχος.

Είναι ενταξει παιδι μου Πετρο, όλα είναι ενταξει, ηταν απλα ένα ξεσπασμα ενθουσιασμου, όλα είναι υπο ελεγχο, αφησε μας μονους Πετρο μου. Βγηκε εξω, καπως ανησυχος, κοιταζοντας μια εμενα και μια τον Μπιλ. Εκλεισε την πορτα κι αισθανθηκα ότι ειχε ακουμπησμενο το αυτι του στην πορτα και κρυφακουγε.

-Πετρο! φωναξα δυνατα.

Κι αυτος εφυγε από την πορτα. Κοιταξα τον συνομιλητη μου στα ματια και του ξανακανα την ιδια ακριβως ερωτηση που του εκανα πριν: Μπορει ο ανθρωπος να συνεχισει την πορεια του όπως είναι τωρα, όπως συνεχιζει τωρα;

Συνεχισα να τον κοιταζω στα ματια και μπηκα μεσα στο μυαλο του, μεσα στη ψυχη του κ κει βρηκα ένα μικρο παιδακι που εκλαιγε σπαρακτικα. Οχι ψελλισε ο Μπιλ, αν συνεχισει όπως συνεχιζει τωρα ο ανθρωπος θα καταστραφει, ειναι θεμα χρονου, γιατι εχει ξεφυγει από τον ανθρωπο. Ο ανθρωπος εχει αφησει πισω του τον ανθρωπο.

Μου αρεσε αυτό που ειπε. Ο ανθρωπος εχει αφησει πισω του τον ανθρωπο. Ποιητικο. Πολύ ομορφο: Ο ανθρωπος αφησε πισω του τον ανθρωπο. Πολύ ομορφο, ηθελα να το πω εγω αυτό και το ειπε ο Μπιλ, κατά βαθος ζηλεψα. Το ειπε τοσο ομορφα: ο ανθρωπος αφησε πισω του τον ανθρωπο. Ποιητικο. Σηκωθηκα από το γραφειο μου, αν και ημουν ο αρχηγος ενιωθα πιο κατωτερος του Μπιλ, για αυτό σηκωθηκα, να ειμαι ακομα πιο ψηλα του. Ημουν ανωτερος, ακομα και γω ενιωσα αισθημα κατωτεροτητας κ επιασα τον εαυτο μου να το νιωθει αυτό. Ετσι είναι, ακομα και ενας αρχηγος μπορει να νιωσει κατωτερος, να θιγει το Εγω του.

Ξανακαθησα στο οβαλ γραφειο μου. Ηθελα να βγαλω κατι απο αυτό τον τυπο κ εβγαλα τα παντα, την καλυτερη ομολογια που μπορουσα να παρω. Ο ανθρωπος αφησε πισω τον ανθρωπο. Τελειο, μεγαλειωδες και μαλιστα από το στομα του πλουσιοτερου ανθρωπου στο κοσμο. Του Μπιλ. Η ανακριση ειχε τελειωσει. Καναμε εγκαρδια χειραψια και τον ευχαρίστησα για την συνεργασια μας, που ηταν πολύ καρποφορα, πιο καρποφορα δεν μπορουσε να υπαρξει, του ειπα.

Εμεινα παλι μονος, κτυπησε η πορτα του γραφειο μου. Ηταν ο Πετρος και με ρωτουσε αν θα πιω καφε. Του εκανα ένα θετικο νευμα με το κεφαλι μου. Χωρις ζαχαρη του φωναξα. Πραγματικα πολύ εποικοδομητικη η συζητηση μας με τον Μπιλ. Δεν είναι θεμα χρονου να βρεις μια λυση, εδώ οι φιλοι μας οι κυπριοι συζητουν 60 χρονια κ δεν εχουν καταληξει πουθενα κ εδώ μεσα σε πεντε λεπτα βγαλαμε μια ακρη,

Ο ανθρωπος αφησε πισω του τον ανθρωπο. Και μαλιστα από το στομα του πλουσιοτερου ανθρωπου πανω στη γη. Του Μπιλ. Θεικο, με ξεπερασε. Ενας ανθρωπος κ μαλιστα καποιος που δινει αξία στην υλη κ όχι στο πνευμα με ξεπερασε. Δεν ηθελα να το χωνεψω, μα κατά βαθος μου αρεσε αυτό που βγηκε από τα χειλη του υλιστη ανθρωπου. Ναι, μου αρεσε. Ζηλεψα το ανθρωπινο ειδος, όταν θελει μπορει να σκεφτεται καλυτερα κ από θεος.

Κτυπησε την πορτα κ μπηκε μεσα ο Πετρος με τους καφεδες. Του ειπα να κατσει. Εφερα τον καφε μου στα χειλη μου. Το ηξερα. Ηταν γλυκος, όχι μονο δεν ηταν σκετος, αλλα θεογλυκος, 5 κουταλιες ζαχαρη. Μου ηλθε το αιμα στο κεφαλι, αλλα δεν ειπα τιποτε, οι θεοι δεν θυμωνουν σκεφτηκα. Δυο χιλιαδες χρονια ειμαστε μαζι κ παντα του λεω σκετο κ παντα μου τον κανει γλυκο. Κοιταξα τον Πετρο. Ομορφη φιγουρα, με τα ασπρα γενια του κ τοσο πραος , τοσο αγαθος, σαν παιδακι, κ δεν ξερω πως μου ηλθε σηκωθηκα κ τον αγκαλιασα κ αυτος σαν να το καταλαβε με ρωτησε αν ο καφες μου ηταν καλος κ του ειπα, τελειος, ο πιο ωραιος που ηπια. Συνηθισα πλεον την ζαχαρη κ μου αρεσει. Δεν ηταν αυτό όμως, δεν τον αγκαλιασα για τον καφε, ειχα αναγκη να αγκαλιασω κατι το πραο, το ομορφο, το γαληνιο, το σοφο.

Εβγαλα την τηβεννο μου, εβαλα το χερι στη τσεπη να αφησω τα κλειδια του οβαλ γραφειου στον Πετρο κ επιασα το χαρτακι, την επιταγη του Μπιλ με τα δυο εκατομμυρια για τα παιδια με ειδικες αναγκες. Την κοιταξα. Δυο εκατομμυρια, οσο στοιχιζει ένα καταδιωκτικο χωρις εξοπλισμο, ο εξοπλισμος κ η συντηρηση κ οι βενζινες του στοιχιζουν το 10πλασιο. Εδωσα την επιταγη στον Πετρο να την στειλει κατω στη γη κ γω θα πηγαινα την συνηθισμενη μου καθημερινη βολτα με τα σκυλακια μου. 

Να περνατε ολοι ομορφα.