Συλλυπητήρια επιστολή της Λαϊκής Ορχήστρας ''ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ'', για την Μαριέττα Ριάλδη

Για την Μαριέττα Ριάλδη

Η πόλη αποχαιρέτησε σήμερα την Μαριέττα Ριάλδη. Το τελευταίο χειροκρότημα του κοινού, συνόδευσε την συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιό και θιασάρχη στο Α’ Νεκροταφείο.

Η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» εκφράζει τη βαθειά λύπη για την απώλεια της Μαριέττας Ριάλδη, ενός πνευματικού Ανθρώπου που μας τίμησε με την παρουσία της τα τελευταία χρόνια. Η Μαριέττα υπήρξε συνοδοιπόρος μας στο όνειρο, ήταν για εμάς η κυρία Ριάλδη του θεάτρου, το ελεύθερο ανήσυχο πνεύμα του πειραματισμού.

Η φλογερή ματιά της πλάγια, ανατρεπτική της φόρμας και των στερεότυπων άνοιξε δρόμο για το αληθινό Θέατρο. Η συγκλονιστική ερμηνεία της ποίησης του Αζίζ Νεσίν «Σώπα» την ένωνε μαζί μας με χιλιάδες αόρατες κλωστές. Το κοινό την αποθέωνε στις συναυλίες μας κι αυτή ανακτούσε δυνάμεις, χαιρόταν.

Η απουσία του θεάτρου σκληρή, η εσωτερική εξορία γλύκαινε λίγο με την μουσική. Γνώριζε πως η μουσική ενώνει.

Τον τελευταίο χρόνο εργαζόταν να ενώσει τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και την Καβαφική ποίηση  με κείμενα δικά της.

Το ξεκίνημά της το 1963 στο θεατράκι Κανάρη και Ακαδημίας και αργότερα Ακαδημίας 28, δίπλα στο Θυρωρείο, στέγασε το ελληνικό θέατρο και ήταν σημείο αναφοράς καλλιτεχνών και διανοούμενων της εποχής.  Στην καλλιτεχνική επιτροπή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Μέντης Μποσταντζόγλου (Μποστ), η Μαριέττα Ριάλδη, ο Σταύρος Ξαρχάκος κα.

Η Μαριέττα Ριάλδη ήταν ο συνδετικός κρίκος που μας ένωνε με την πρωτοπορία της δεκαετίας του ’60, με την έντεχνη μουσική του Μίκη, με τους σινεφίλ των αδελφών Λυμιέρ στη ταινιοθήκη  της Ελλάδας στην οδό Κανάρη και πιο πέρα με το υπόγειο του ΑΣΤΥ. Με το Zonars, το Brazil, το Μάνο και τον Γκάτσο με το πατάρι του Λουμίδη με το θέατρό της στην οδό Σταδίου στο κτίριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού που γκρεμίστηκε και έγινε Εμπορικό Κέντρο. Μια ολόκληρη Ελλάδα που μετακομίζει .

Σήμερα δυστυχώς αποχαιρετήσαμε την Μαριέττα Ριάλδη της  ολόφωτης νεότητας με θλίψη αλλά και βεβαιότητα πως τα πνευματικά έργα των ανθρώπων δεν χάνονται, μένουν αθάνατα στο χρόνο. Στέκουν εκεί,  προτρέπουν και προκαλούν.

Της λέμε αντίο με τα δικά της λόγια.

«Οι Αναστατωμένοι καιροί μας είναι οι χρόνο που γράφουν ιστορία.

Είναι καιροί μεγάλων ανακατατάξεων μεγάλων συμφερόντων.

Θα μείνουμε βουβοί;»