Η τραγωδία της Κύπρου, η χούντα, η Μεταπολίτευση και οι ''γενιές του Διαδικτύου''

Πηγή/Αναδημοσίευση: On Alert

Aπό χθεσινή ανάρτηση στο Χρονολόγιο του Λουκά Δημάκα, στο Facebook.

Ένα - επίκαιρο- μήνυμα και προς τις ''γενιές του διαδικτύου'' ακούστηκε στην χθεσινή εκδήλωση για την 40η επέτειο της ανταρσίας του Βέλους κατά της χούντας, το 1973.Μπορεί κανείς να διαφωνεί σε πολλά με την πολιτική και την ''κοσμοθεωρία'' του ομιλητή , του υπουργού Άμυνας κ. Π.Παναγιωτόπουλου - εγώ προσωπικά διαφωνώ πάρα πολύ, είμαι από την ''άλλη πλευρά'' - αλλά αξίζει να διαβάσουμε και να σκεφτούμε τις παρακάτω αράδες. Ιδίως να το κάνουν οι νεότεροι που τους απειλεί περισσότερο η ισοπέδωση των πάντων:
Πάνω όμως από αυτά, η δικτατορία, που είχε στήσει ένα πολυδάπανο προπαγανδιστικό μηχανισμό, για να διατυμπανίζει ότι δήθεν ήταν ο αποκλειστικός φορέας του πατριωτισμού και της πίστης προς τις διαχρονικές αξίες του Έθνους, έδειξε, το πραγματικό της ποιόν με δύο επονείδιστες πράξεις που άνοιξαν τον δρόμο για την πιο πρόσφατη τραγωδία που έζησε ο Ελληνισμός, την τραγωδία της Κύπρου.

Η πρώτη πράξη ήταν η απόσυρση της Μεραρχίας του Ελληνικού Στρατού που είχαν στείλει κοινοβουλευτικές Κυβερνήσεις στην Κύπρο. Και η δεύτερη πράξη ήταν η διοργάνωση του εθνοκτόνου και προδοτικού πραξικοπήματος κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου το 1974.

Η απόσυρση της Mεραρχίας, που ήταν από τις πρώτες πρωτοβουλίες του Παπαδόπουλου μετά τη γνωστή Ελληνοτουρκική συνάντηση στους Κήπους του Έβρου, αποδυνάμωσε μοιραία την άμυνα της Κύπρου και μετά από λίγα χρόνια ήρθε το πραξικόπημα Ιωαννίδη να δημιουργήσει τις τελικές προϋποθέσεις για την τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού.

Αυτές οι αλήθειες, που φαίνονται μακρινές λόγω της χρονικής απόστασης που μας χωρίζει, δεν πρέπει να φεύγουν από το μυαλό μας και κυρίως πρέπει να διδάσκονται στις νεότερες γενιές και ιδιαίτερα στις γενιές του διαδικτύου αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο που διανύει η χώρα.

Και υπογραμμίζω, ότι αυτή η ανάγκη είναι περισσότερο παρά ποτέ τώρα επίκαιρη, διότι τα σφάλματα και οι αβελτηρίες της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν κάνει κάποιες κατηγορίες συμπολιτών μας περίσκεπτους ίσως και δύσπιστους για τα όσα πέτυχε ή δεν πέτυχε η μεταπολίτευση.

Δεν θα διστάσω να σας πω ότι η μεταπολίτευση είχε και την παθογένειά της. Και ότι αυτή η παθογένεια αποτελεί και μία από τις αιτίες της σημερινής κρίσης. Αλλά το ισοζύγιο της Δημοκρατίας είναι απολύτως θετικό και ας μην προσπαθούν οι ακραίοι, οι νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού να θαμπώσουν την συλλογική μνήμη και κρίση και να επωφεληθούν από τις δύσκολες περιστάσεις που διέρχεται σήμερα η Πατρίδα.
Οι δημοκρατίες έχουν τις διαδικασίες για να θεραπεύσουν και τις παθογένειες. Οι δικτατορίες με ακρίβεια φυσικού φαινομένου οδηγούν σε Εθνικές και σε ανθρώπινες τραγωδίες>>.

Αυτά!
Και είπαμε: Ο Κυβερνήτης Παππάς από κάπου ψηλά θα κοιτούσε μερικούς με το σαρδόνιο χαμόγελό του...